Zondag, eerste paasdag, 20 april 2025

Gisteravond, net voordat we naar de bar wilden gaan, werden we gebeld dat het bezoek aan het ziekenhuis in Lissabon door zou gaan. We moeten wel om 7:45 uur al bij het Medical Centre zijn. Een zogenaamde Port Agent zal ons naar het ziekenhuis begeleiden en zodra we daar in de wacht zouden zitten, zou hij ons alleen laten tot we hem weer een bericht zouden sturen dat we klaar waren. Dat voelde goed.

Vannacht heeft Co geen pijn en ook zijn blaas hoeft niet meer zo vaak geleegd te worden, maar diep slapen doen we niet want de zee is erg ruig en dus stuiteren we deze nacht in bed. Of je over enorme bergkeien rijdt, zullen we maar zeggen.

De wekker moet ons echt wakker maken want tijdens het laatste stukje varen over de rivier de Taag, waarbij het wel rustig was, zijn we blijkbaar nog even diep weggezakt. We bereiden ons voor en gaan wat eten op dek 16 in het andere buffet-restaurant wat namelijk eerder open gaat, al om 6 uur.

Daarna gaan we naar beneden. De deur van het Medical Centre is nog dicht want de openingstijden liggen later. Dus kloppen we aan en na enige tijd wordt er open gedaan. We krijgen een flink aantal papieren mee voor de artsen in het ziekenhuis en dan worden we van het schip af begeleid om door de port agent afgehaald te worden.

Die maakt zich er lekker makkelijk van af. Hij had doorgegeven dat de transfer 50 euro zou kosten, wat we wel hoog vonden, maar ach er is ook begeleiding bij naar het ziekenhuis. Nou, eigenlijk werden we door hem gewoon in een taxi gezet en ging hij er zelf vandoor. De chauffeur vroeg naar welk ziekenhuis we moesten. Tja, wij dachten dat er een afspraak ergens was, maar waar, wisten we niet.

Uiteindelijk bracht hij ons naar een privé kliniek want dan zou het allemaal wel veel sneller gaan. Dat is best belangrijk want we moeten wel op tijd terug op het schip zijn. Echter de receptie van de spoedeisende hulp accepteerde Co zijn internationale verzekeringskaart niet, dus snel met CZ contact opgenomen, eerst per telefoon, daarna op aangeven van CZ, via de chat in de Spoedzorg op Reis app. Deze chat kwam bij dezelfde persoon terecht als die ik aan de telefoon had.

Zij maakte een betalingsgarantie aan en die moesten we laten zien. Dan zouden we geholpen worden, maar ook die werd geweigerd. Ondertussen was er wel wat tijd verstreken en we raakten ongerust. We hebben toen gevraagd maar een taxi te bellen om terug te gaan naar het schip. Echter nadat we in de taxi zaten hebben we er toch voor gekozen naar het publieke ziekenhuis te gaan. Jeroen had op Google Maps het universitaire ziekenhuis Hospital de São José gevonden, midden in het oude centrum van Lissabon.

De chauffeur kende bijna geen Engels en ook bijna geen beperkingen in snelheid, behalve bij een aantal verkeerscamera’s waarbij hij smalend riep “Selfie”. Dan gaat de weg over middeleeuwse kinderkopjes en terwijl hij wild met het stuur heen en weer beweegt, roept hij dat hij ook een massage geeft. Uiteindelijk voor nog geen 14 euro bij het ziekenhuis voor een rit vergelijkbaar met die van daarvoor, voor 50 euro, dus daarbij zijn we………

In het begin verloopt alles vrij snel. We moeten een nummertje uit de automaat halen en in de wachtkamer gaan zitten, maar voor we zitten zijn we aan de beurt voor het inchecken. Gegevens worden genoteerd en dan kunnen we naar een andere wachtkamer.

Ook daar zitten we niet lang. Eerste stop is een arts die wat gegevens noteert over de klachten, een andere onderzoekt de buik en dan kunnen we de wachtkamer weer in. Kort daarna naar een ander kamertje voor bloed- en urineafname. Weer in de wachtkamer en weer ietsje later een röntgenfoto van de buik. Dan worden we weer even bij de arts van in het begin geroepen met de vraag of er eerder een operatie geweest is die iets op de foto verklaart. Terug in de wachtkamer. Je moet wel scherp blijven, want ofwel je naam ofwel het nummertje wordt voorgelezen in het Portugees en daarna volgt het nummer van het kamertje waar je op de gang naar toe moet. En in de wachtkamers wordt soms op hoog volume onderling Portugees gesproken.

Nu duurt het wachten wel langer, maar eindelijk mogen we naar een andere arts die ondertussen de uitslagen binnen heeft van de diverse onderzoeken. Ze stelt voor om een CT scan te doen met contrastvloeistof. Co vraagt of dat alles nog wel gaat lukken voor we terug moeten zijn op het schip. Dat vindt zij wel een krappe planning, maar ze stort zich er helemaal op en zorgt dat we voorrang krijgen bij de volgende stappen.

Als eerste moet er vocht in, dus weer aan het infuus. Als Co daar aan hangt, krijgt hij telefoon van een onbekend nummer. Het blijkt de scheepsdokter te zijn. Andere gasten waar Jeroen contact mee hield, zijn bij de receptie wezen vragen hoe wij contact met het schip op zouden kunnen nemen. Daarop had de scheepsarts contact opgenomen met de port agent, maar die wist niet waar wij waren. Dus had hij Co zijn mobiele nummer opgevraagd. Hij stelt voor om via Whatsapp contact te houden. Daarvoor stuurt hij even later een bericht naar Co vanaf zijn eigen mobiele nummer. Ook geeft hij aan dat de arts van het ziekenhuis hem mag benaderen.

Dat geeft al weer wat rust. Bovendien geeft hij aan dat we de scan moeten laten plaatsvinden maar daarna het rapport moeten laten opsturen. Aan boord zijn voldoende middelen om Co te helpen.

Ondertussen is de infuuszak leeg en worden we naar de CT scan gebracht. Moeten even wachten want er is een dringender geval binnen gekomen. Tijdens het wachten is de arts bij ons en zij belt vervolgens met de scheepsarts voor overleg. Maar dan zijn we al snel aan de beurt, of nou ja, Co is dan snel aan de beurt.

De dokter heeft blijkbaar meegekeken bij de scan en brengt ons informeel alvast op de hoogte. Ze zag een grote niersteen die de rechter nier bijna volledig blokkeert. Ook heeft ze even later alvast een uroloog naar de scan laten kijken en blijkbaar moet er in het verleden vaker sprake van nierstenen geweest zijn.

Al met al zal in Nederland een operatie moeten worden ingepland, maar het is niet zo urgent dat we niet verder met de reis kunnen. We moeten wel nog de papieren tekenen dat we weg gaan voordat het officiële rapport van de radioloog er is. En de infuus-poort moet nog uit Co zijn arm gehaald worden.

Daarna gaan we met een taxi voor nog geen 7 euro naar het schip. We hebben het gehaald, een half uur voor de eindtijd. We hebben nog een CD meegekregen van de scan voor gebruik in Nederland. Dat staat op een CD met software waarmee ze bekeken kunnen worden. Ze zijn niet te mailen. Dan hoeft er in Nederland niet per sé een nieuwe scan gemaakt te worden. Dat scheelt weer een hoop straling.

Aan boord is het luncht buffet nog net open, dus we nemen wat te eten. In de hut krijgen we het verzoek van de scheepsarts om rond 18:00 uur te komen omdat hij daarvoor nog niet beschikbaar is.

Wat een dag, maar wat ook een betrokkenheid van een aantal mensen zoals onze scheepsarts, de arts van het ziekenhuis, de afdeling radiologie en verpleegkundige afdeling. Co voelt zich nog steeds wel goed met de huidige medicijnen en straks bespreken we met de scheepsarts hoe nu verder. Dit was de meest bizarre excursie die we tijdens een cruise hebben gedaan.