Na het diner van gisteren gaan we naar de Grand Bar en vanavond is een avond van afscheid van elkaar nemen. Niet alleen van de medewerkers maar ook van andere gasten waar we mee gesproken hebben tijdens de reis.
Uiteraard gaat het ook over het ontschepen van vandaag. Na de slechte ervaringen van gisteren in Dover is iedereen pessimistisch hoe het hier in Nederland zal gaan. En ook blijkt het bericht over het ontschepen zonder handbagage niet juist te zijn gecommuniceerd. Daarbij had iedereen die we spraken al zoiets van: dat gaan we dus niet doen.
We zijn erg vroeg wakker en IJmuiden is nog niet in zicht. Toch gaan we uit bed, douchen en aankleden en dan pakken we de laatste spullen in. We gaan al voor 8 uur de hut uit en gaan voor de laatste keer ontbijten op het schip. Ook hier de laatste gesprekken en dan gaan we op dek 9 kijken hoe het bij de terminal gaat, want we zijn ondertussen in de haven aangekomen.
Het is fris buiten dus gaan we beschut staan en als de eerste mensen van boord gaan, ziet het er naar uit dat ze vrij snel door de paspoortcontrole zijn. Dus we beginnen al meer vertrouwen erin te krijgen dat het gaat lukken om op tijd buiten de terminal te staan voor de taxi die ons komt halen.
Nog voor 10 uur zijn we in het theater waar eerst nog excursies worden afgeroepen om het schip te verlaten. Onze verzameltijd is 10:20 en het theater zit behoorlijk vol. Dan wordt er een excursie afgeroepen waarbij heel veel mensen de zaal verlaten.
En dan zijn wij aan de beurt. Omdat we achter in het theater staan, zijn we snel bij de uitgang. Het is ondertussen kwart voor 11 en onze taxi komt rond half 12. Genoeg tijd zou je zeggen, maar zoals het gisteren in Dover ging, zo moet het hier dan nu niet gaan.
We gaan de terminal in en dan blijkt het daar vrij rustig te zijn. In korte tijd zijn we er doorheen en wachten we voor de terminal op de taxi. Goed verlopen dus. De taxi komt ook bijna op de minuut nauwkeurig aan en dan rijden we naar huis. Het zit erop.
Bedankt allemaal voor het lezen en voor de reacties. Wij hebben een fantastische vakantie gehad en hopen daar iets van meegegeven te hebben. Nu weer terug naar het normale leven, maar dat is ook niet slecht hoor.
We zijn heel vroeg wakker. De klok is vannacht weer een uur terug gegaan en we hadden gehoord dat we bij aankomst een mooi beeld zouden zien van Dover met de witte kliffen die opdoemen uit de mist. Dus staan we al om half 7 op ons balkon te kijken of er al iets te zien is.
Pas tegen 7 uur wordt het echt zichtbaar en rond half 8 hebben we mooi zicht op die bekende witte kliffen. Na het maken van een aantal foto’s gaan we naar het ontbijt. Nee, we slaan niet de ochtendrituelen over, die hadden we al voor 7 uur gedaan.
Na het ontbijt is het ook bijna tijd om naar het verzamelpunt voor de excursie te gaan. Vandaag moet iedereen, ook als je niet van boord gaat, voor een “face tot face” bij de paspoortcontrole langs gaan. We verzamelen in een restaurant in het midden van het schip en vandaaruit gaan we op afroep naar de uitgang, op basis van busnnummer van de excursie.
Het ontschepen duurt erg lang. Ook worden we er samen uit gepikt en krijgen we allemaal vragen: hoelang we elkaar kennen, wat onze relatie is, waar de boot gisteren was, waar we vandaan vertrokken zijn en waar we eindigen met onze cruise.
Door de trage verwerking van de paspoort controle vertrekt onze excursie ook bijna een uur te laat en lijkt het erop dat we hierdoor een verkorte versie gaan krijgen. We bezoeken vandaag Sandwich, een oud plaatsje in de buurt waar volgens de gids de sandwich ontstaan is omdat John Montagu, de 4e graaf van Sandwich, die gokverslaafd was en niet van de speeltafel weg wilde lopen toen opdracht aan zijn personeel gaf om een paar plakjes rosbief tussen twee sneden brood te doen, zodat hij dat uit de hand kon opeten en ondertussen door kon spelen.
De excursie is tweetalig, Engels en Spaans, maar voor Spaans is een Italiaanse medewerker van Costa mee die alles moet vertalen en daar ook wat moeite mee heeft. Eén van de deelnemers wordt erg ongeduldig en in Sandwich gaat hij op straat enorm tegen haar tekeer. Het drukt een flinke stempel op de sfeer, maar we gaan verder.
We hebben als eerste een wandeltocht door Sandwich. De groep is moeilijk onder controle te houden, maar we krijgen een aardig beeld van het plaatsje. Hier hebben Nederlandse immigranten ook een stempel gedrukt bij het herstel van de kerk, die beschadigd was door blikseminslag. Hollandse wevers hebben het herstel betaald en ook werd er een stuk aangebouwd aan de kerk in enigszins Nederlandse stijl. Er zijn hier ook veel vakwerkhuizen, echter, het is een stuk minder mooi dan gisteren in Rouen. Met pijn en moeite en veel te laat gaan we de bus weer in en rijden door naar Walmer Castle.
Daar hebben we anderhalf uur de tijd om zelf rond te kijken maar de gids moet even de tickets regelen. De groep valt als los zand bij harde wind uit elkaar, omdat mensen niet – zoals gevraagd – blijven wachten waar de gids dat verzocht had. Vervolgens moet ze haar groep weer bij elkaar zien te krijgen om samen naar binnen te gaan, maar ook dat is een chaos.
In het kasteel zijn diverse ruimtes te bewonderen, maar er mogen geen foto’s gemaakt worden. Bij het kasteel is ook een grote mooie tuin, maar voor we die bezoeken, eten we snel wat in het restaurant van het kasteel. De keuze is beperkt, maar we hebben wat maagvulling. Dan gaan we de tuinen in en wandelen daar een tijdje rond en maken foto’s.
Nog even een souvenir kopen, dit keer een pluche wortel en dan gaan we naar het verzamelpunt voor vertrek terug naar het schip. Ook dit is weer zeer chaotisch en we horen dat de gids nog nooit zo’n lastige groep gehad heeft. Maar wij zijn uiteindelijk wel tevreden en ook is de volle tijd die er voor stond gewoon gebruikt.
Als we in onze hut komen, ligt er een brief waar onder andere in staat dat we ook de handbagage vanavond al buiten de hut moeten zetten omdat we in Nederland zonder handbagage van boord moeten gaan. Daar hebben we bezwaar tegen want hoe gaat iemand om met een rugzak waarin een laptop en andere spullen van waarde zitten? En wat dan met de toiletspullen die je morgen in de ochtend nog nodig hebt? Daarbij heeft Co een CPAP die hij vannacht nog nodig heeft.
We gaan naar de receptie om het hier over te hebben, maar het wachten duurt lang en Co ziet de Nederlandse Hostess langs lopen en roept haar. Zij geeft aan dat ze de brief gewoon letterlijk heeft moeten vertalen en begrijpt onze bezwaren. Ze geeft ook aan dat we gewoon de rugzakken mee kunnen nemen onder de door ons genoemde motivatie. Nou maar hopen dat het morgen goed gaat en dat we niet te laat pas van boord kunnen voor onze taxi. Wat een stress op het einde van de reis waarvan je het beeld had hier relaxt van boord en naar huis te kunnen gaan.
We gaan zo nog een paar dingen doen ter afronding van onze cruise. Dan naar ons laatste diner en vervolgens iets terughoudend aan de bar van onze laatste avond te genieten voordat we onze koffers volproppen en voor het slapen buiten de hut zetten zodat die alvast opgehaald kunnen worden.
We komen morgen nog met een bericht hoe het verlopen is.
Het was gisteravond weer erg gezellig aan de Grand Bar. Eigenlijk was er in een andere bar nog een Hollands uurtje georganiseerd door hostess Celine, maar we hadden niet zo’n zin om te gaan verplaatsen. We hoorden later wel dat het er een dolle boel was. Later op de avond komen er berichten over een taarten buffet op dek 9. Ook dat laten we aan ons voorbij gaan, al was het alleen maar vanwege de calorieën.
We hebben een rustige nacht op een rustige zee en als we vanmorgen wakker worden, drijven we kalm de haven van La Havre binnen. Voor de excursie hoeven we pas om 10:15 uur te verzamelen, dus we hebben alle tijd voor een lekker ontbijt bij John en John.
Als we naar de verzamelplek lopen, komt ons al een hele massa passagiers tegemoet, die naar de uitgang gaan. We besluiten gewoon maar met de stroom mee naar buiten te lopen. Niet veel later vinden we onze bus op de kade, alleen is het nog wachten op vertrek.
We gaan vandaag een tripje maken naar Rouen, de hoofdstad van Normandië. Dat is ongeveer anderhalf uur rijden vanuit Le Havre. Beide steden liggen aan de Seine en Rouen is één van de belangrijkste havens van Frankrijk.
Als we in Rouen aankomen, krijgen we eerst een rondleiding van onze Franse gids. Na de toiletstop gaan we meteen beginnen met één van de hoogtepunten van deze stad: de bijzondere kathedraal in gotische stijl. Dit enorme bouwwerk heeft aan de voorkant twee torens, de Tour Romain uit de 12e eeuw en de Tour de Beurre uit de 15e eeuw. De centrale toren van de kerk heeft een torenspits van maar liefst 151 meter hoog. Oorspronkelijk was dit een houten spits uit 1544, maar deze is door blikseminslag verloren gegaan. Sinds 1876 is het een spits van gietijzer, die nu deels voor renovatie is ingepakt
De kerk is in de 2e Wereldoorlog flink beschadigd, maar gelukkig niet verloren gegaan. Wel zijn ze nog steeds met de renovatie bezig. Een aantal van de gebrandschilderde ramen heeft de oorlog niet overleefd, maar er is nog een prachtig exemplaar uit de 14e eeuw aanwezig. Verder zijn er een paar belangrijke graven, onder andere van Rollo de Noorman, de eerste hertog van Normandië.
We verlaten de kathedraal weer en lopen verder door het centrum van de stad. Hier vallen vooral de vele vakwerkhuizen op. Hout was vroeger een goedkoop bouwmateriaal en volop aanwezig in de regio. Maar vanwege het brandgevaar is op een gegeven moment een verbod gekomen op de verdere bouw van deze sfeervolle huizen. Bij de oudste exemplaren zie je dat elke hogere etage net iets meer naar buiten steekt, zodat het hout eronder beschermd wordt tegen weersinvloeden.
Dan komen we uit bij de tweede grote attractie van deze stad: het Gros-Horloge. Dit is een enorme klok, gebouwd in de 14e eeuw, die in een soort poortgebouw over de straat is gebouwd. Het uurwerk geeft ook nog de maanstand weer met een apart bolletje. En onderin wordt in een opening in de wijzerplaat de weekdag aangegeven met een symbool. Het mechanisme is in de jaren (19)20 elektrisch gemaakt.
Aan het einde van de straat komen we op de Place du Vieux-Marché. Ook hier zien we weer de vakwerkhuizen rondom het plein en in het midden staan de overdekte markthallen. Hier is ook de plek waar Jeanne d’Arc in 1431 op de brandstapel werd gezet. Op dat punt staat nu het Kruis van de Rehabilitatie, ter ere van deze Franse volksheldin.
Vanaf hier krijgen we een uurtje vrije tijd om verder rond te kijken in de stad. We kopen eerst een paar lekkere panini’s en een flesje cola, voor een snelle lunch. En daarna wandelen we nog wat langs andere plekken in de stad, zoals het mooie paleis van justitie. Ook gaan we nog even terug naar de kathedraal, voor een paar foto’s van de voorkant. Hier zien we ook het portaal met daarop de Boom van Jesse.
Het is ondertussen best lekker weer geworden, tegen de verwachting van de weer apps in. We verzamelen op de oude markt, op de afgesproken tijd, en lopen dan met de gids weer naar bus. Deze brengt ons in ruim een uur weer terug naar Le Havre. Voor wie dat wil, wordt nog een stop gemaakt om het centrum van Le Have te verkennen. Twee passagiers maken daar gebruik van, maar wij gaan met de rest weer terug aan boord.
Na het schrijven van dit verslag gaan we nog een keer naar barvrouw Thais in de Wijnbar, voor een aperitiefje. En daarna gaan we weer genieten van een diner in het Club restaurant. Het einde van onze reis raakt in zicht. Morgen nog een dag in Dover. Ook dan hebben we weer een uitstapje geboekt, maar daarover morgen meer.
Gelukkig had Co gisteren het verhaal al grotendeels in de bus geschreven want we hadden niet veel tijd tussen aankomst bij het schip en het diner. Nu hoefden we de tekst alleen nog wat aan te passen, wat correcties te doen en dan natuurlijk nog een selectie maken van de vele foto’s.
Na het diner konden we daardoor weer snel naar de bar. Wat gaan we dat thuis missen. Dan drinken we weer amper alcoholische dranken, maar nu nemen we het er even van. Hoeven niet naar huis te rijden. De bartenders zorgen ook deze reis weer goed voor ons. Van de Grand bar, de bezetting in de avond, kennen we bijna alle namen. Een enkele keer loopt er een ander tussen, maar de vaste kern kennen we.
We hebben eerder al een foto van het team gemaakt maar daar ontbrak 1 van de personen die goed voor ons zorgt en waar we leuke gesprekken mee hebben. Co heeft die later nog in de groepsfoto toegevoegd. Niet zo professioneel dat je het niet kunt zien, maar goed genoeg om op het eerste oog een goede groepsfoto te hebben.
We maken het niet te laat vanavond. We zijn beiden best aardig moe. Vannacht geen gedoe met klokken want we blijven gewoon in dezelfde tijdzone.
De volgende ochtend na een relatief lange nacht, staan we op en hebben trek in het ontbijt. Onderweg daarheen vragen we onze cabin steward of ze op Facebook zit en voegen we haar toe aan onze vriendenlijst. De afgelopen dagen hebben we meerdere medewerkers toe mogen voegen waardoor we een leuk netwerk opbouwen. Ook met haar hebben we een foto gemaakt.
Vandaag is de dag dat we ook deze mensen onder de aandacht willen brengen. Veel mensen realiseren zich niet dat het hard werken is op een cruiseschip. Gemiddeld 8 maanden van huis, geen vrije dag, vele uren werken en zeer beperkt mogelijkheid om plaatsen die het schip aandoet te bezoeken. En toch zijn ze, ook indien vermoeid, erg goed voor ons en andere passagiers.
Bij dit verslag voegen we foto’s toe van een groot aantal waarmee wij het meeste contact hebben gehad, maar er zijn meerdere medewerkers die goed voor ons gezorgd hebben. In de restaurants hebben we altijd dezelfde obers. Het vaakst bezoeken we de Grand bar en een paar keer de Wijnbar.
Maar we moeten niet vergeten dat dat de mensen zijn waar je het meest direct mee te maken hebt, maar daarnaast zijn er bijvoorbeeld ook mensen in witte of zwarte overalls die zorgen voor het onderhoud van het schip en de techniek. En zo werken er ook nog veel mensen buiten ons zicht, zoals in de wasserij en de keukens. Al die mensen delen mee in de zogenaamde Hotel Service Charge die elke dag in rekening wordt gebracht. Dit gebeurt tijdens de cruise, wat waarschijnlijk te maken heeft met belastingregels. Het is een soort fooi waar dus iedereen in meedeelt. Anders zou slechts een kleine groep, zoals bartenders, fooi krijgen. Dat weerhoudt ons niet om die toch ook aan het einde van de reis wat extra te geven.
Om 12 uur is er bij de Central Pool een Crew show. Hier doen een aantal medewerkers van elke afdeling een dans en twee bartenders doen een jongleer act. Het is een soort afsluiting van de cruise, met een bedankje aan de passagiers, en dat gaat het beste op de laatste zeedag want komende dagen bezoeken we nog een aantal plaatsen, Le Havre, Dover en dan eindigen we in IJmuiden.
Gezellige show waarin we onze obers John en John van het ontbijt terug zien en ook de jonglerende bartender Ajit kennen we van de Grand Bar. Verder zijn er een aantal van Housekeeping en een groep uit de keukens die iets ingestudeerd hebben.
Daarmee gaat de tijd weer snel en na de lunch gaan we waarschijnlijk voor de laatste keer naar de Spa. Daarna nog wat lezen op ons balkon en we moeten ons ook weer in het pak hijsen omdat het gala-avond is. Waarschijnlijk gaan we voor de stropdasloze versie.
Vannacht is de klok een uur vooruit gegaan maar we zijn redelijk op tijd naar bed gegaan en we hoeven pas om kwart over 10 te verzamelen voor onze excursie. Dus voldoende tijd voor het ontbijt bij grote John en kleine John.
Vandaag gaan we een klein stukje lopen van de pelgrims tocht naar Santiago de Compostella. Ongeveer 5 kilometer. We lopen daarbij wel tegen de richting in van het gedeelte tussen Finisterre en Santiago de Compostella.
Onderweg naar het startpunt van de wandeling vertelt de gids wat algemene dingen over Vigo, waar ons schip in de haven ligt. Zo was er heel vroeger vooral veel visserij. Later zijn visconserven een belangrijke industrie geworden en tegenwoordig is er ook veel auto industrie, vooral van Citroën.
Ook worden er tegenwoordig veel oesters en mosselen geteeld op rekken in het zeewater, wat goed te zien is als we een brug over rijden. De bossen bevatten vele soorten bomen waaronder ook de eucalyptus boom. Die is rond 1900 vooral om decoratieve redenen geplant maar later is het hout veel in de scheepvaart gebruikt omdat het zeer flexibel is.
Aangekomen bij het startpunt van onze wandeling, gaan we de bus uit. We krijgen van de gids ieder een jakobsschelp aan een touwtje uitgereikt, het symbool van de Camino. Na een paar foto’s maken gaan we op pad. De eerste kilometer gaat over een asfalt weg en daarna gaan we over een prachtig pad het groene bos in. De dan volgende 500 meter zijn volgens d gids het zwaarste, steil omhoog tegen de heuvel op. Maar als we daar voorbij zijn, kan het niet meer misgaan.
Wie zich onderweg naar de start bedacht heeft, kan overigens met de bus naar het eindpunt en mocht iemand onderweg moeten afhaken, dan zal er een taxi geregeld worden maar wel op eigen kosten. Helaas blijkt later iemand ook af te moeten haken en moeten we even wachten tot we verder kunnen.
De wandeling is verder prima te doen. We komen veel wandelaars en fietsers tegen in de omgekeerde richting. Je groet elkaar en wenst elkaar een buen camino. De bewegwijzering van de route is heel duidelijk, hoewel wij die natuurlijk niet nodig hebben met onze eigen gids.
Als we het bos uit komen, gaan we een middeleeuwse brug over en komen op een punt waar we mooi uitzicht hebben op de stad met vooral de kathedraal opvallend in beeld.
Dan gaan we weer door totdat we de stad bereiken. Het is nu gaan regenen maar Co verwacht van het zweten natter te worden, als hij nu een jas aan doet, dan dat hij gewoon in T-shirt blijft doorlopen. Het regent niet hard en wellicht houdt het snel op. Het regent hier vaak en veel. De gids geeft Co vervolgens wel haar paraplu, maar zoals verwacht had hij die niet lang nodig. Wel erg aardig van haar. Zelf had ze ondertussen een poncho aangetrokken.
Aangekomen op het plein voor de kathedraal krijgen we nog uitvoerig uitleg over wat er aan de gevel allemaal te zien is. We zijn namelijk iets te vroeg voor de tapas, die we gaan krijgen in het hotel dat ook aan het plein ligt. Hier zijn veel groepen wandelaars te zien die de tocht volbracht hebben. Sommigen zijn emotioneel, anderen zijn uitgelaten blij. Uiteraard hebben zij allemaal veel meer kilometers in de benen dan wij. Vanaf 100km wandelen of 200km fietsen kun je een certificaat krijgen dat je de camino hebt gelopen.
Iets na twee uur gaan we het hotel binnen. In een aparte zaal staan een paar schotels met ham, kaas en ham-krokketjes voor ons klaar. Ook zijn er stukjes empenada met tonijn. Iets later volgt er een kommetje Galicische caldo soep en ook worden er dranken uitgeserveerd waarbij vooral de wijn populair is.
Daarna vervolgen we onze route rondom de kathedraal waar weer veel in twee talen wordt uitgelegd, Duits en Engels. We gaan dan op eigen gelegenheid binnen in de kathedraal kijken en sluiten ook aan in de rij om het graf van de heilige Jacobus te bezoeken. Daarna kom je uit achter het grote altaar in de kerk en kun je het beeld van Jacobus nog omhelzen. Hier mogen geen foto’s gemaakt worden.
We verzamelen om kwart voor 4 weer op het plein voor de kathedraal en gaan naar de bus om nog een flinke rit te maken terug het schip. Ondanks wat regen is het weer ons toch meegevallen. We zijn weer een bijzondere ervaring rijker.
Als we vanmorgen wakker worden, nadert het schip de haven van Lissabon. We varen juist onder de brug Ponte 25 de Abril door, die de rivier de Taag hier overspant. Even verderop komt het schip aan de kade te liggen, met vanaf ons balkon een schitterend uitzicht op de gekleurde huizen en kerken, die hier tegen de steile heuvels van de stad aan zijn gebouwd.
Na het ontbijt pakken we onze spullen en lopen we naar de uitgang van het schip. Om ongeveer 10 uur gaan we van boord en lopen richting het Praça do Comércio, het prachtige centrale plein aan het water. Hoewel we hier al vaker geweest zijn, schieten we toch weer wat plaatjes van de mooie gebouwen die rondom het plein staan.
Op een klein strandje is een kunstenaar bezig zandsculpturen te maken en die ook van kleur te voorzien. Langs de andere kant van het wandelpad passeren elektrische autootjes in de vorm van oldtimers die doen denken aan de wagens in de Efteling en ook zijn er elektrische tuk tuks die toeristen rondrijden.
Als we hier uitgekeken zijn, lopen we door de centrale winkelstraat naar de Elevador de Santa Justa. Meestal is het ontzettend druk bij deze lift, maar vandaag lijkt de rij wel mee te vallen. De gietijzeren lift is ontworpen door een leerling van Gustav Eiffel en in 1902 in gebruik genomen. Er zijn twee houten cabines die mensen omhoog en omlaag kunnen vervoeren. Dat gaat niet continue door, maar meer volgens een soort dienstregeling, zodat het toch nog wel even duurt voordat we aan de beurt zijn. Voor 6 euro per persoon kun je er twee ritjes mee maken en ook hier is pinnen vandaag niet mogelijk.
In een mum van tijd zweven we omhoog naar de bovenstad. Bovenop de liftschacht is nog een uitkijkterras, wat helaas gesloten blijkt. Evengoed kunnen we op dit niveau door het hek heen ook genieten van prachtige vergezichten over de stad.
Van hier uit gaan we de Barrio Alto verkennen, letterlijk vertaald de hoge wijk. We komen vrijwel meteen uit bij de Igreja de Carmo aan het gelijknamige plein. Hier staat de ruïne van de kloosterkerk, die bij de grote aardbeving van 1755 grotendeels is verwoest. We lopen verder door de smalle en vooral steile straatjes en stoppen even bij een klein koffiebarretje voor een overheerlijke pastel de nata, het bekende Portugese gebakje, en een colaatje.
Dan komen we uit bij het plein Largo de Camões, vernoemd naar de Portugese dichter. Bij dit plein staan twee kerken tegenover elkaar, waarvan we de Igreja da Encarnaçāo ook van binnen even bezoeken.
Voor de lunch maken we het onszelf even makkelijk en snel, als we toevallig tegen een Subway aanlopen. Daarna lopen we verder omhoog naar de Miradouro Sāo Pedro de Alcāntara. Dit is een wat groter uitzichtpunt met een parkje erbij. Vanuit hier kijk je mooi over de stad richting de wijk Alfama en het kasteel Sāo Jorge. Ook zien we aan de overkant de Elevador do Lavra (geel kabeltreintje) tegen de heuvel op kruipen. Daar hebben we bij een eerder bezoek aan Lissabon gebruik van gemaakt.
Als we uitgekeken zijn, zakken we weer langzaam af naar de Santa Justa lift. Voor de trip naar de benedenstad staat bijna niemand te wachten. We zoeven comfortabel weer omlaag.
We lopen nog een stukje door naar het plein Praça dos Restauradores, waar de jacaranda bomen prachtig staan te bloeien met paarse trossen bloesem. Hier is toevallig ook net een voorjaarsmarkt gaande, met veel lokale producten in de kraampjes.
Dan vinden we het wel mooi geweest en wandelen we weer richting de haven. In de terminal treffen we nog een leuk pluchen vosje, wat ons met een vriendelijk “obrigado” bedankt dat hij verder met ons mee mag reizen.
Terug aan boord nemen we een drankje in de Atrium bar. Hier horen we dat er vandaag ongeveer 800 mensen zijn uitgescheept, maar dat er ook weer bijna net zoveel mensen aan boord komen.
Na een middagdutje kunnen we op het balkon meemaken hoe eerst het achter ons gelegen cruiseschip vertrekt. En als twee laatkomers bij ons nog aan boord komen, gaan ook voor ons de trossen los. Met de laatste uitzichten op Lissabon, varen we weer onder de brug door en stomen we door naar zee.
Het is 10 over half 6 als we wakker worden. We liggen nog niet aan de kade maar varen de haven van Cadiz binnen. We moeten vroeg op voor een lange excursie van ongeveer 8 uur. Om kwart over zeven worden we verwacht in het theater.
Omdat de andere restaurants pas om 7 uur open gaan, zijn we afhankelijk van het buffet dat al om 6 uur open gaat. De drukte valt mee en als we uitgegeten zijn, hebben we nog even tijd om terug te gaan naar de hut.
We pakken onze spullen in en vergeten de paspoorten niet want we gaan naar Gibraltar en dat is Brits grondgebied. We mogen op tijd vanuit het theater vertrekken naar de bus. De groep bestaat uit Duitstaligen en Engelstaligen en vier Italianen. De eerste twee talen worden door de gids gesproken tijdens de tour.
Vanaf het schip is het ongeveer 1 uur en 40 minuten rijden naar Gibraltar door het mooie landschap van Andalusië. We worden vervoerd met een touringcar, maar die zal in Spanje achterblijven. We gaan te voet over de grens, door de paspoortcontrole en daarna staan er twee kleine busjes klaar om ons te vervoeren. De straten en tunnels in het natuurgebied, zijn niet geschikt voor touringcars. De groep wordt opgesplitst op basis van taal. De chauffeurs zullen voor uitleg zorgen en na de rit komen we dan weer terug bij de gids die we vanaf het begin hadden.
Onderweg legt de gids uit dat Gibraltar een eigen munteenheid heeft, de Gibraltar Pound. Daar kun je ook alleen maar daar mee betalen en je hebt er dus niets aan in het Verenigd Koninkrijk. Je kunt ook met Euro’s, Ponden en Dollars betalen, maar je loopt de kans wisselgeld te krijgen in de lokale munt. Betalen met bankpas of creditcard lost dit op. Ook worden er nogal eens ongunstigere wisselkoersen gehanteerd bij contant betalen.
De busjes rijden ons via een tunnel onder de startbaan van het vliegveld door naar de eerste stop, het Europa-punt. Hier kun je Marokko zien liggen en hier komen de Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee bij elkaar.
Daarna gaan we door naar de Saint Michael Caves. Hier krijgen we 20 minuten de tijd om binnen te kijken waar met licht een indrukwekkend schouwspel te zien is. Zo is op een bepaald punt een engel te zien in de structuren van de grot.
Daarna gaan we naar een punt waar vaak apen te zien zijn. Het zijn makaken die hier ooit door de Moren naar toe gebracht zijn als huisdier. Ze worden hier ook gevoerd, maar ze leven verder helemaal vrij en kunnen dus overal heen. Onderweg zien we er al een paar en bij de stop is er inderdaad eten voor ze neergelegd en komen een aantal volwassen exemplaren en een paar jonkies tevoorschijn.
Dan gaat de rit verder naar de hoofdstraat van Gibraltar waar we onze gids weer treffen. We krijgen kort nog wat uitleg en dan hebben we anderhalf uur de tijd om zelf de winkelstraat te bezoeken en wat te eten. We nemen inderdaad meteen maar een snelle lunch en lopen dan de hele Main Street door en weer terug.
Om 13:00 uur komen we weer bij elkaar op hetzelfde punt en vanaf daar gaan we lopend terug naar de grensovergang. Deze route gaat over de startbaan/landingsbaan van het vliegveld heen, die daarvoor open is voor voetgangers, fietser en ander klein verkeer.
Er zijn hier ongeveer 7 vertrekkende en 7 aankomende vluchten per dag en de gids geeft aan dat ongeveer 20 minuten voor een landing of vertrek de doorgang wordt afgesloten. Als we bij het vliegveld aankomen, ziet Co dat er een vliegtuig van de gate wordt afgeduwd en hoewel enkelen van de groep het hek al gepasseerd zijn, gaat de alarmtoeter af dat de doorgang voor voetgangers dicht gaat. De reeds gepasseerde mensen van de groep komen terug want de rest mag beslist niet nog even mee.
Fietsers en dergelijke hebben nog iets langer de tijd voordat de doorgang dicht gaat, maar die hebben ook minder tijd nog voor de oversteek. Maar als ook voor hen de hekken dicht zijn en iedereen uit het gebied is, gaat er een wagen de baan vegen om te voorkomen dat er iets ligt dat gevaar kan opleveren voor het vertrekkende toestel.
We kijken hoe het toestel vertrekt en daarna gaan we massaal weer het terrein op om naar de overkant te komen waar de grenspost ligt. Ondertussen nog wel even wat foto’s maken. Zoiets maak je niet vaak mee.
Terug in de bus die ons vanmorgen ook gebracht heeft, gaan we in flinke vaart terug naar het schip waar we ongeveer half 4 aankomen. Het is een mooie excursie geweest die we iedereen kunnen aanbevelen. Even wat drinken aan de bar en dan naar de hut voor het verslag en het selecteren van foto’s.
Morgen komen we aan in Lissabon. Daar is het een uur vroeger dan hier, dus de klok moet een uur terug. Dat gaat nu wel in de nacht gebeuren. De komende tijd gaan we zo nog een paar keer heen en weer in de tijdzones, want na Portugal doen we Spanje en Frankrijk aan en daarna weer Engeland, om dan voor de laatste keer de klok aan te passen voor aankomst in Nederland.
Gisteravond hebben we weer genoten van een lekker diner, met dit keer een tournedos als hoofdgerecht. Het is vanavond extra feestelijk in het restaurant, omdat een echtpaar hier vandaag 25 jaar getrouwd is en dat samen met vier vrienden viert in het Club restaurant.
Bij het verlaten van de haven van Arrecife merken we al vrij snel weer de pittige golfslag hier. In de Wijnbar horen van de Braziliaanse barvrouw Thais, dat ze het nog niet eerder op een oversteek van of naar Brazilië heeft meegemaakt dat er zo vaak ruwe zee is. In Brazilië zelf is er de afgelopen maanden al veel noodweer geweest. Zij denkt dat het daar misschien iets mee te maken heeft.
Als we later aan de Grand Bar zitten, komt er op een gegeven moment wel een hele harde dreun en de bartenders zetten voor de zekerheid de duurste flessen whisky maar even veilig weg. Evengoed hebben we weer een hele gezellige avond. We hopen op een rustig moment in de bar, zodat we een foto met alle bartenders van de Grand Bar kunnen maken. Op een gegeven moment vraagt het Co het aan barman Christian, die meteen actie onderneemt. Hij loopt een rondje binnendoor in de bar en de achtergelegen keuken en roept iedereen op om snel mee te komen voor een foto. De groep neemt een leuke pose in en Co kan een paar mooie foto’s maken, net als een paar andere gasten.
Vanochtend hebben we om 9:30 uur een afspraak voor een rondleiding door de keuken, met hostess Celine. Na de ochtendrituelen en het ontbijt, gaan we daarom naar dek 3 om haar op de afgesproken plek te ontmoeten. Er gaan nog twee andere Nederlanders met ons mee. Voordat we kunnen beginnen, krijgen we een pakketje met beschermend materiaal: een haarnetje, twee schoenhoesjes en een schort. De keuken moet natuurlijk wel hygiënisch schoon blijven.
Op dit schip zit de centrale keuken tussen de twee hoofdrestaurants in. We maken een ronde langs de bakkerij die 24 uur per dag door draait en de ruimtes waar de borden voor de voorgerechten en hoofdgerechten worden voorbereid. Er worden hier dagelijks zo’n 24.000 borden met gerechten opgemaakt. Wat een ongelooflijke organisatie moet dat zijn. Verder zien we veel mensen bezig met het bereiden van de gerechten zelf. De borden met koude gerechten gaan op een soort stellage de koeling in, totdat ze uitgeserveerd worden.
Aan het einde mogen we zelf nog even een groot dienblad vastpakken, wat de obers op één schouder nemen. Daar gaat bij hun dan natuurlijk nog een hele vrachtlading serviesgoed op. Gelukkig kunnen ze wel op een roltrap naar boven naar het restaurant en andersom naar de keuken beneden. Maar evengoed lijkt het ons een pittige klus.
Als de rondleiding erop zit, doen we even een koffie en een cola aan de bar en in de hut pakken we de krant erbij. En dan is het alweer bijna lunchtijd. Deze dag vliegt weer om, want de klok gaat om 12:00 uur een uurtje vooruit, zodat we morgen in Cadiz weer op de juiste tijd zitten.
Tegen de tijd dat we naar de Spa gaan voor onze gebruikelijke rondjes stoombad en whirlpool, klaart de lucht buiten helemaal op en kunnen we buiten uitwaaien onder een strakblauwe hemel. Daarna gaan we bij de Sunset Lounge langs om een nieuwe cocktail te proberen. Dit keer wordt het de Madonna, met brandy, limoen, perzik en gember.
Aan de bar schrijven we dit verhaal, zodat we dat nog voor het diner kunnen afronden. Vanavond is het voor de tweede keer gala avond, dus straks gaan we ons nog even netjes aankleden. Morgen hebben we in Cadiz een lange excursie naar Gibraltar. Als we daarna geen fut meer hebben, komt ons verslag daarvan mogelijk een dagje later.
Na een gezellige avond, maar een iets mindere nacht worden we wakker. Het schip had vannacht wat tijd goed te maken want we zijn later vertrokken omdat het bunkeren, het tanken van het schip, niet op tijd klaar was.
De weersvoorspellingen zijn niet echt hetzelfde. Weer Online is veel positiever dan de informatie in de app van Costa. Als we na het ontbijt op dek 11 even buiten gaan kijken, voelt het ook fris aan, maar het moet toch te doen zijn om in korte broek eropuit te trekken. Voor de zekerheid doen we een dun jack aan.
Net als in Santa Cruz, zijn we hier op Lanzarote eigenlijk nooit de aanlegplaats Arrecife in geweest. Voorgaande keren met een excursie de stad uit geweest, dus nu maar eens aan de wandel. Het schip ligt daarvoor gunstig, gunstiger nog dan we hadden verwacht.
Vanaf het schip lopen we richting de stad en worden op de route langs marktkraampjes geleid voordat we het havengebied verlaten. Ook zijn er veel winkels met het oog op de vele jachten die ook hier in de haven liggen.
Bij de rotonde net buiten het havengebied, met in het midden een metalen beeld van een visser die een flinke vis aan de hak heeft, gaan we eerst naar rechts. De wandeling die we op het oog hebben voor vandaag, zou uit die richting komen, maar we gaan niet helemaal die kant op. We bezoeken twee monumenten en gaan dan terug om naar het centrum van de stad te gaan.
Arrecife heeft vele witte gebouwen en er liggen vele kleine bootjes in het havenbekken waar we nu langs lopen, de Charco. In de winkelstraat is het aardig druk en als we weer terug komen bij de kust, gaan we naar een fort, het Castillo de San Gabriel, waarin een klein historisch museumpje is. We hebben eigenlijk meer interesse in het gebouw dan in wat er tentoongesteld wordt.
We gaan naar binnen nadat bij de ingang een medewerker uitlegt wat er binnen te zien is. Hij doet dat in het Engels voor ons, omdat binnen alles alleen in het Spaans te lezen is. Het kost normaal 3 euro per persoon, maar de kassa is stuk dus je mag een gift doen. Ja, ja, de kassa is stuk. Dat had Jeroen al in review gelezen op Google en is dus al heel lang zo. We lopen de ruimtes door en daarna kunnen we letterlijk het dak op. Vanaf daar heb je dan een mooi uitzicht.
Vervolgens wandelen we verder over de boulevard en zien aan het einde een schiereiland met daarop een modern wit complex. Ook dit blijkt een bezienswaardigheid te zijn. Het Islote de Fermina is ontworpen door kunstenaar César Manrique in de jaren ‘70. Het heeft een groot zoutwater zwembad waarvan we ons afvragen of dat nog werkelijk gebruikt wordt of alleen nog maar als show is. Onderhouden wordt het in ieder geval zeker. Op het terrein is verder nog een kleine expositie ruimte en een soort tuin met allemaal open ronde muurtjes met witte vloeren.
Hier treffen we ook een Cafetaria aan waar we eerst een colaatje bestellen. Het flesje bevat 237 ml Coca Cola. Vreemde maat. Dan besluiten we hier ook een broodje te nemen als lunch met nog een colaatje.
Dan gaan we rustig aan weer richting schip wandelen en komen daarbij nog langs de kerk San Ginès, die helaas niet open is voor bezoek. Via de andere kant van de Charco komen we weer terug in de haven met het gevoel meer gezien te hebben dan we verwacht hadden.
Gisteravond hebben we dus vóór het diner een cocktail gedronken in de Sunset Lounge op dek 12. We willen er eigenlijk alleen een colaatje doen, maar hier betaal je met ons drankenpakket voor elk drankje 3 euro extra. Dan willen we er ook wel een cocktail voor hebben. Ze serveren hier een aantal cocktails die bij andere bars niet te verkrijgen zijn. Wij kiezen voor de MJ, met rum, limoensap en passievrucht. Barman Don Jay maakt er een mooi plaatje van en het smaakt nog goed ook. Er staat hier een DJ te draaien en samen met de relax-banken en -stoelen geeft dat hier de echte lounge sfeer.
Als we voor het diner naar dek 11 gaan, ziet Co dat het schip een bocht aan het maken is en een stuk langzamer vaart. Er staat een medewerker met een verrekijker, maar er blijkt gelukkig geen man overboord. Als we eenmaal aan tafel zitten, komt er een omroep. De Spaanse kustwacht heeft ons schip verzocht om assistentie te verlenen voor een schip in de buurt. Verschillende mensen lopen nu natuurlijk naar buiten om te gaan kijken, en Jeroen is ook wel nieuwsgierig. Het blijkt te gaan om een klein bootje vol met vluchtelingen, zo lijkt het. We varen op dit moment tussen Senegal en de Canarische Eilanden in. Op dit stuk proberen heel veel mensen de levensgevaarlijke oversteek naar de EU te maken.
We varen een tijdje naast het kleine bootje, maar verder vindt er geen actie plaats. Na enige tijd volgt weer een omroep. Het bootje is niet in moeilijkheden en heeft ook niet om hulp gevraagd. De kustwacht van Rabat en Las Palmas nemen het van ons over en ons schip kan weer verder varen. Zo zie je maar weer dat je zelfs op een cruiseschip niet helemaal aan de wereldproblemen kunt ontsnappen.
We vervolgen onze avond weer aan de Grand Bar met de gebruikelijke drankjes. Het is Italiaanse avond en dat begint eerst met wat knullige dansjes op de dansvloer (het had ook een klompendans kunnen zijn). Later om 23:00 uur barst het feest los met Italiaanse meezing klassiekers als Gloria van Umberto Tozzi. Het is weer gezellig en zo liggen we weer iets later in bed dan gepland.
De zee is wat onrustig vannacht, met name door de harde wind hier. Evengoed worden we redelijk uitgerust wakker en gaan naar het ontbijt. Als we terug zijn in de hut zien we op het balkon dat we Tenerife naderen, duidelijk herkenbaar aan de hoge vulkaan El Teide. Aan de andere kant van het schip zien we Gran Canaria liggen.
Na de krant en de koffie is het alweer bijna tijd om te lunchen. Deze begint namelijk een half uurtje eerder, vanwege de aankomst op Tenerife om 13:00 uur. We zitten te eten als het schip in de haven van Santa Cruz aanlegt en vooral de obers worden daar reuze enthousiast van. Ze zijn dolblij om weer eens land onder de voeten te kunnen hebben, hoewel niet iedereen tijd in zijn schema heeft/krijgt om het schip af te gaan.
We gaan vanmiddag een wandeling door de stad maken, want daar zijn we bij eerdere bezoeken aan Tenerife nooit aan toe gekomen. We hadden toen altijd een excursie geboekt staan. Het schip ligt op een steenworp afstand van het centrum. Vandaar dat deze haven ook zo populair is bij de crew.
Als eerste lopen we naar de Plaza de España, waar we – zoals iedereen – een foto willen maken bij de letters. Vervolgens gaan we door naar de belangrijkste kerk van de stad, de Iglesia de Nuestra Señora de Concepción. De kerk is helaas gesloten, zodat we hem van binnen niet kunnen bewonderen.
In de verte zien we het markante gebouw van het Audiotorio de Tenerife, ontworpen door de bekende architect Santiago Calatrava. We besluiten er heen te lopen, omdat we het eerder alleen vanuit een excursie-bus hebben kunnen zien. Het staat aan de kustlijn en doet een beetje denken aan het Sydney Opera House.
Dan lopen we terug naar het oude centrum van de stad en komen uit bij het Teatro Guimerá. Hier zien we een paar terrasjes en we vinden het wel tijd voor een verfrissend colaatje. Daarna gaan we weer terug richting de haven, waar ons schip ligt te wachten. In de terminal zien we nog een leuke pluchen stier, die verder met ons mee mag reizen.
We vertrekken hier om 20:00 uur. Dan verwachten we weer aan de bar te zitten. Het is vanavond Latin Night. We zullen zien wat dat weer aan gezelligheid oplevert.
Voor het goed functioneren van de site wordt gebruik gemaakt van cookies. meer informatie
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.
