Zaterdag 26 april 2025

Gisteravond ging het toch weer bijna mis met Co bij het diner. Dat wil zeggen, met het eten, niet met Co zelf gelukkig. Er staat wel standaard op de sticker “no pescado”, maar voor de tweede keer wordt er toch iets met vis bij hem neergezet. Dit keer iets van bami met groeten en…: garnalen…Jekkie! Dus Jeroen snelt de gang op en toevallig staat er iemand van de International services bij de medewerksters van het ziekenhuis die het eten uitdelen. Het komt goed, hij krijgt alsnog een maaltijd met rundvlees reepjes. Prima zo.

Jeroen gaat dan weer beneden de maaltijd doen in de Cafetteria. Van het ziekenhuis uit wordt er voor één persoon een maaltijdvoucher geregeld. Dat is netjes natuurlijk. Jeroen krijgt een rijst schotel met kippenboutjes, een broodje, flesje water en een stukje chocoladetaart als toetje. Dat toetje gaat hij ruilen met Co, want die krijgt telkens een 0% vet yoghurtje.

De Spanjaarden eten laat, dus het is toch al na 21:30 uur dat Jeroen naar zijn hotel gaat vertrekken. Normaal gesproken passeert er ook op dit tijdstip af en toe wel een taxi langs de hoofdingang. Maar vanavond duurt het wel lang. Hij vraagt daarom binnen of ze een taxi voor hem kunnen bellen, maar helaas, de dienst van de receptioniste zit erop. Buiten geeft ze hem nog wel een telefoon nummer, maar als Jeroen dat belt, staat hij alleen maar in de wacht met steeds dezelfde Spaanse tekst.

Co stelt voor om eens bij de spoedeisende hulp te kijken. Daar is echter niemand te vinden. Binnendoor kom je weer terug bij de hoofdingang. De nachtwaker is wel bereid om een taxi te bestellen. De centrale weet alleen niet hoe lang het gaat duren. Na 40 minuten buiten wachten wordt Jeroen toch wel wat zenuwachtig. Co vreest dat vloek op deze vakantie weer toe slaat.

We hebben geen ervaring met Uber, maar Jeroen gaat toch de app maar downloaden en installeren. Dat gaat vrij makkelijk. Tegenwoordig kun je ook Google Pay als betaal methode opgeven. Net als Jeroen een opdracht bij Uber heeft ingestuurd, komt de nachtwaker buiten bij hem kijken. Hij gaat alsnog de centrale bellen waar de taxi blijft. Gelukkig weet Jeroen hem duidelijk te maken dat hij inmiddels een Uber besteld heeft, dus de taxi wordt geannuleerd. Vijf minuten later komt de Uber aan. Heel fijn dat je op de app kunt zien waar de chauffeur rijdt, hoe hij eruit ziet, hoe hij heet en in wat voor auto hij rijdt. De prijs is bij het bestellen al bepaald en was ongeveer gelijk aan wat hij voor een taxi kwijt zou zijn.

Tegen 23:00 uur is Jeroen eindelijk bij het hotel aangekomen. Daar moet hij nog regelen dat zijn kamer een dag verlengd wordt. De alarmcentrale kreeg dat niet voor elkaar en deed de suggestie om het zelf bij de balie te vragen. Dat was gelukkig heel snel geregeld. Eigenlijk kan er in het weekend alleen geboekt worden voor twee nachten, maar de receptioniste stelde voor om die prijs dan door de helft te doen. Een uitermate vriendelijk aanbod. Zo komt er aan deze dag toch een positief einde.

Vanmorgen krijgt Co al snel meer goed nieuws. De ontslagbrief is klaar! Alle seinen staan op groen om vandaag uit het ziekenhuis te vertrekken. Er moet nog wat medicatie worden opgehaald en de infuus poort moet nog uit Co zijn hand worden gehaald, maar dan is het eindelijk gedaan. Jeroen gaat daarom na zijn ontbijt meteen naar de taxi standplaats dichtbij het hotel, waar gelukkig al drie taxi’s klaar staan. Geen wachttijd dus.

Inmiddels heeft Co de papieren ontvangen en nog een CD met de CT-scan. Co maakt onmiddellijk foto’s van de ontslagbrief en mailt deze naar de alarmcentrale, zodat deze door hun artsen beoordeeld kunnen worden. Want pas daarna kan er gewerkt worden aan de terugvlucht.

Als de infuus poort eruit is, kan Co gaan douchen en aankleden. En we kunnen de spullen gaan inpakken. Jeroen ziet op Google Maps dat er in de buurt een apotheek open gaat om 10:00 uur. Hij loopt daar maar meteen even naar toe om de voorgeschreven antibiotica op te halen. Nog drie dagen pillen innemen en dan zit dat er gelukkig ook op. Verder belt Jeroen nog even met de alarmcentrale om te verifiëren dat ze de ontslagbrief ontvangen hebben. Jawel hoor, zowel van ons, als van het ziekenhuis. Ze gaan ermee aan de slag en we horen nog van ze over het vervolg.

Even later komt de uroloog nog langs op de kamer om afscheid te nemen. Hij geeft aan dat hij wekelijks wel een aantal keer nierstenen verwijdert, maar zelden van zo’n grote omvang als de nierstenen van Co. En dat het dan ook maar liefst drie van zulke enorme stenen zijn, dat was helemaal uniek voor hem. We kunnen volgende week in de app van het ziekenhuis terugvinden om welke soort nierstenen het gaat. Dit kan van belang zijn om in de toekomst te kunnen voorkomen dat hij opnieuw nierstenen krijgt, bijvoorbeeld met een aanpassing in het dieet. Sowieso veel vocht blijven drinken, maar die boodschap is inmiddels echt wel bij ons aangekomen.

Als alles ingepakt is, verlaten we de ziekenhuiskamer en lopen nog even langs de desk van de international services om afscheid te nemen. De man die daar vandaag zit, was er ook bij toen we woensdag in het ziekenhuis aan kwamen. De ondersteuning hebben we heel erg op prijs gesteld.

Beneden in de Cafetteria nemen we nog voor de laatste keer zo’n lekkere boccadillo met ham en kaas, want voor Co was het ziekenhuis ontbijtje toch echt niet voldoende. Als we die op hebben, staat er toevallig net een taxi voor de deur die ons naar het hotel kan brengen. Daar aangekomen kan Co zijn ziekenhuis polsbandje omwisselen voor een polsbandje van het hotel.

Als we even bijgekomen zijn van de reis, gaan we een stukje wandelen. We lopen naar het kleine strandje waar Jeroen eerder deze week geweest is en zitten een daar een tijdje lekker over het zeewater te kijken. Op de terugweg naar het hotel pikken we bij een supermarkt wat flesjes water en frisdrank op.

In de tuin van het hotel is een grote bar met terras. Daar gaan we lekker zitten met een hapje en een drankje. Dan willen we een middagdutje doen op de kamer, maar we bedenken ons dat we nog niets gehoord hebben van de alarmcentrale over de terugreis. Jeroen gaat maar weer eens met ze bellen. Er blijkt nog niets gedaan te zijn aan onze terugreis. “Waar bent u nu?”, is de vraag, en “Waar zou u heen willen vliegen?”. We spreken hier ook wel onze verbazing over uit. Maar goed, we geven aan graag morgen naar huis te willen vliegen en dat we een voorkeur hebben voor de KLM vlucht, vanwege onze (grote) bagage.

Na ons dutje wordt Co teruggebeld. Het voorstel is dat we met Transavia terugvliegen. Daar hebben we wat moeite mee, omdat we van TV programma’s weten dat zij behoorlijk lastig kunnen doen over zware koffers en handbagage. Het prijsverschil met KLM is echter wel heel hoog, dus op zich begrijpelijk dat ze dit voorstellen. Tijdens het gesprek zoekt Jeroen nog snel op internet wat de bagage regels bij Transavia inmiddels zijn. Daar blijken nu wel meer mogelijkheden voor te zijn. Dus onder de voorwaarde dat de omvang van onze bagage juist wordt doorgegeven bij de boeking, zijn we toch akkoord gegaan met de vlucht met Transavia. We vliegen dan morgen om 16:00 uur weg uit Palma de Mallorca en landen om 18:35 uur op Schiphol. Als het goed is, krijgen we straks de tickets in de mail.

Voor vanavond gaan we waarschijnlijk gebruik maken van het diner buffet in het hotel. Dat start om 18:30 uur. Gezien Jeroens ervaringen met het ontbijtbuffet, verwachten we dat er bij het diner ook voldoende keuze zal zijn voor wat lekkers en gezonds.

Dit is het laatste verslag van onze reis tenzij er werkelijk nog iets te vertellen valt over onze reis morgen. We danken jullie voor het lezen en ook de vele reacties hier op ons weblog, via Facebook en langs andere wegen. Voor Co is daar veel steun uit gehaald.

Vrijdag 25 april 2025

Co was gisteravond en vannacht nog aan bed gebonden vanwege een katheter dus nadat we wel gegeten hebben, zorgt Jeroen ervoor dat wat Co nodig heeft in zijn bereik is en helpt hem met tanden poetsen en spoelen. De avond is al snel om en Jeroen gaat naar zijn hotel.

Co heeft vannacht goed geslapen. Wel kort want om half 12 komt nog een verpleegster een infuus aanbrengen en de volgende ochtend komt de afdeling al rond 6 uur tot leven.

De dokter uroloog komt langs die hem geopereerd heeft en bespreekt nog even de operatie. Volgens hem heeft hij drie stenen ook laten zien aan Co, maar die kan zich dat, mogelijk nog door de anesthesie, niet herinneren. De stenen zijn naar een laboratorium voor onderzoek en over 15 dagen kunnen we bellen voor de uitslag die dan weer naar een uroloog in Nederland moet.

Verder verwacht hij dat Co vandaag het ziekenhuis kan verlaten, maar er volgen mogelijk nog tests en er gaat een andere arts, internist, over.

Het ontbijt wordt gebracht, maar is erg karig. Dat is in het ziekenhuis in Hoorn wel veel beter geregeld. Jeroen haalt dus later nog zo’n lekkere pistolet ham-kaas voor Co en dan gaat Co maar eens douchen. Wel voorzichtig want hij heeft nog steeds die infuuspoort in zijn hand zitten. Lekker hoor weer even echt een schoon gevoel.

De lunch is een warme maaltijd met soep en die maaltijd delen we, om daarna weer ieder zo’n lekkere pistolet te nemen. Die gaan we straks nog missen.

In de middag wordt Co nog een keer opgehaald en in een rolstoel naar de afdeling radiologie gebracht voor een MRI scan. Dat blijkt echter een vergissing dus weer terug naar de kamer waar we de middag zitten te wachten op berichten over ontslag.

Jeroen ontvangt van een bartender van de Sportsbar een foto met de bartenders die zo goed voor ons gezorgd hebben, met daarop een paar flessen drank en een kaart met een tekst om Co beterschap te wensen. Hartverwarmend.

Rond vijf uur gaat Jeroen nog maar eens informeren aan de balie op deze afdeling, maar daar staat dat ontslag pas morgen zal plaatsvinden. Geen idee waarom, maar Co zit dus nog een nacht in het ziekenhuis en Jeroen moet navragen of zijn hotel verlengd kan worden zodat hij niet morgen al op straat staat, terwijl er nog geen vluchten geregeld zijn door de verzekering.

We zijn dus nog niet op weg naar huis helaas. Hopelijk verloopt morgen alles soepeler en komen we zondag weer op huis aan. Is toch nog 1 dag eerder dan we oorspronkelijk thuis zouden komen.

Donderdag 24 april 2025

Gisteravond was het nog wel erg lang wachten op de informatie voor een hotel voor Jeroen. Wij waren ondertussen overgeplaatst naar de eerste verdieping naar een privékamer. Er staat ook wel een bank die als bed gebruikt kan worden, maar er wordt al een hotel geregeld. De kamer is ook zo ruim dat de koffers niet in de weg staan.

Halverwege de avond belt Jeroen toch maar even naar de alarmcentrale om te horen hoe het met de hotelkamer staat. Hij mag naar het Belvedere hotel dat eigenlijk duurder is dan de beschikbare vergoeding. Goed dat we niet aangeboden hebben zelf iets te zoeken.

Rond half 10 neemt Jeroen een taxi naar het hotel waar hij na het inchecken nog wel enige tijd moet wachten op een kamer. De reservering was er wel, maar er moest nog een en ander in het systeem gezet worden.

Dan naar vandaag. Jeroen geniet van een goed verzorgd ontbijtbuffet voordat hij naar Co toe gaat. Het is meer dan een uur lopen maar van de verzekering hadden ze aangegeven dat hij een taxi mag nemen.

Bij Co komt de internist langs om de operatie voor te bespreken. Ze gaan met een camera via de penis naar binnen en vergruizen dan de steen. Steen? Het zijn er toch twee, vraagt Co. Hij zag er maar één die echt een probleem is. Hij legt verder uit dat ze via de penis met een camera naar binnen gaan en dan de steen vergruizen.

Op verzoek van het ziekenhuis benaderen we nogmaals de alarmcentrale met het verzoek zo spoedig mogelijk aan het ziekenhuis te laten weten dat de operatie betaald gaat worden. Helaas horen we steeds maar niets terug en het tijdstip van de operatie nadert. Dan worden we op de telefoon die in de kamer is, gebeld met de vraag of Co er klaar voor is. Dat wil zeggen alle sierraden af en kleding uit, behalve het mooie blauwe schort dat hij van het ziekenhuis heeft gekregen.

Tegen 13:00 uur wordt Co opgehaald en naar de zaal gebracht waar patiënten worden voorbereid op hun operatie. Zo krijgt hij ook een gesprek met iemand die vragen stelt voor de anesthesie. Daarbij moet hij ook zijn lengte en gewicht noemen. Daarop maakt die dame zijn hele dag meteen al goed. Ze vraagt op ongelovige toon of hij dat nog eens wil herhalen en of ze het wel goed begrepen heeft. Ze had hem niet boven de 100 kilo geschat. TOPVROUW!

Co krijgt een ruggenprik zodra hij op de operatietafel ligt en via het infuus krijgt hij nog iets waardoor hij in een roes terecht komt en niet veel van de operatie bewust meekrijgt. Iets na 15:00 uur wordt hij gewekt op de operatietafel. Er wordt van alles om hem heen verwijderd en dan moet hij verplaatst worden naar de brancard die hem naar de verkoeverkamer zal rijden. Vanaf zijn middel kan hij niets bewegen.

Hij blijft daar een behoorlijk lange tijd liggen en maakt zich er zorgen om dat Jeroen zich afvraagt waar hij blijft. Echter heeft Jeroen al op de kamer een telefoontje gehad van de dokter dat de operatie geslaagd was en dat er 3 grote stenen verwijderd zijn. Drie? Heeft hij die twee van Co nu ook gevonden?

Iets voor 17:00 uur wordt Co naar zijn kamer gebracht. Hij heeft al weer gevoel in zijn benen en kan ze bewegen, maar hij moet toch zijwaarts overschuiven naar zijn bed, in plaats van afstappen en weer opstappen. Mogelijk zijn zijn benen daarvoor nog teveel verdoofd.

Nog heel even geduld en dan mag er weer gegeten en gedronken worden. Co kijkt er naar uit.

Woensdag 23 april 2025

Afgelopen nacht heeft Co toch weer flink last gehad van de pijn en ook veelvuldig moeten plassen. Hoewel we een excursie voor vandaag geboekt hebben, lijkt het ons verstandiger toch weer naar de scheepsarts te gaan.

Bloed en urine worden weer gecontroleerd en de situatie is verslechterd. Het advies is hier op Palma de Mallorca naar het ziekenhuis te gaan en niet verder met het schip mee te reizen. Dat is even slikken maar we liepen zelf ook al met het idee om vanaf hier naar huis terug te vliegen.

In het ziekenhuis wordt opnieuw een ct scan gemaakt en het oordeel van de arts is dat er morgen geopereerd moet worden om gevaar van sepsis te voorkomen. Langer wachten is niet verstandig.

We nemen contact op met de alarmdienst van Unive. Die zal ons bijstaan. Zo wordt voor Jeroen voor de komende paar dagen een hotel geregeld.

Ook vanuit MSC worden we gebeld om te kijken hoe het gaat en of ze nog iets voor ons kunnen betekenen. Dat is zeer netjes geregeld.

Tegen het einde van de middag wordt Co overgeplaatst van de spoedeisende hulp naar de verpleegafdeling. Jeroen mag zo lang blijven als hij wilt.

Duimen dat morgen alles zo goed mogelijk verloopt.

Dinsdag 22 april 2025

Gisteravond tijdens het diner werd er een noodomroep gedaan met een cabinenummer op de 10^e etage. Niet iets om aandacht aan te schenken, want het was voor de hulpverleners op het schip.

Echter, bij het uploaden van de foto’s van ons verslag werd er omgeroepen dat er een passagier vanwege ernstige medische klachten met een helikopter van boord gehaald zou worden. De dekken moesten leeg zijn, aan stuurboord kant mocht niemand op zijn balkon en het maken van foto’s of video’s was verboden. Uiteraard hebben dat veel mensen weer niet begrepen. Als de helikopter weer verdwenen is, wordt het teken gegeven dat iedereen weer overal heen kan.

Toen wij later de Sportsbar binnen kwamen, hoorden we van gasten die we eerder al een paar keer gesproken hadden dat de bartenders onmiddellijk in het systeem gingen kijken of het niet om Co ging. Ze zochten op, op welke etage wij zitten. Verder hebben we gelukkig een gezellige avond aan de bar met Steve en Stephen uit Florida, die ons ook geholpen met het contact leggen met de scheepsarts in Lissabon.

Na een goede nacht gaan we ontbijten op dek 8. Co komt een passagier tegen die we de middag daarvoor uitgebreid gesproken hadden over ons bezoek aan het ziekenhuis in Lissabon. Ze zegt heel blij te zijn hem te zien want ook zij en haar man dachten bij de omroep over de helikopter meteen aan Co. Toch leuk dat mensen zo aan je denken.

Na het ontbijt liggen we ondertussen aan de kade van de commerciële haven van Valencia. Dit is niet de gebruikelijke plek voor het schip, maar er wordt gewerkt aan de steigers bij de gebruikelijke terminal. Gevolg is wel dat we niet van het schip naar de stad kunnen lopen. Er zijn twee mogelijkheden om van het schip af te gaan, naast eventuele geboekte excursies: de eerste is een pendelbus naar oude stadscentrum van MSC, kosten 15 euro per persoon, of als tweede met een gratis pendelbus naar de uitgang van het haventerrein en vanaf daar zelf verder.

We gaan even vanaf dek 19 kijken hoe de situatie op de kade is en zien twee flinke wachtrijen, eentje voor de MSC pendel bussen en eentje voor de gratis bussen. Dat wordt even flink in de rij staan, denken we. We dalen af naar onze hut en pakken onze spullen. Vervolgens gaan we naar de uitgang.

We sluiten aan in een rij die staat voordat deze splitst. Het gaat redelijk snel maar we moeten nu wel kiezen welke optie wij nemen. Het ziet er naar uit dat de gratis bussen sneller haalbaar zijn en inderdaad, in korte tijd rijden we ruim 10 minuten door het havengebied naar de uitgang. Vanaf daar nemen we een taxi naar het centrum. Wel moeten we nog geduld hebben want er steekt een lange trein vol met autos over.

Ondertussen knapt het weer aardig op. De lucht zat vanmorgen nog goed dicht, maar er komt steeds meer blauw aan de lucht. We laten ons afzetten bij de Torres de Seranos. Daar willen we wel een keer op gaan kijken. Het heeft vanmorgen echter wat geregend en daarom staat er een bord dat vanwege gladheid de torens gesloten zijn. Jammer.

Dan maar wandelen door de stad. Nadat we de eerste foto’s genomen hebben, is het toch wel nodig de jasjes uit te doen. Het is heerlijk warm en zonnig. We lopen door de straten en komen onder andere langs de kathedraal, een basiliek met een hele lange naam, Plaça Redona en we bezoeken de Eglésia de Santa Catalina. Hier kun je bij het altaar een kaarsje branden voor de paus die gisteren overleden is. Overigens zien we ook dat veel vlaggen in de stad halfstok hangen vanwege deze trieste gebeurtenis.

Het wordt zo langzamerhand al tijd om ook wat te eten, bovendien kan Co wel even een toilet gebruiken. We besluiten voor het gemak bij de Mac neer te strijken. Even geen hamburger, maar kipnuggets met wat friet. Kunnen de pillen erin bij Co en na een donatie in de wc gaan we nog even verder wandelen. Co merkt wel dat het conditioneel iets tegenvalt, dus we maken het niet te lang.

We nemen weer een taxi terug naar het begin van het haventerrein en zijn uiteindelijk goedkoper uit dan de shuttlebus. Bovendien toch iets comfortabeler. We gaan de bus in die ons bij het schip brengt en daar staat een tent voor de security check. Ondertussen is er een donkere lucht over Valencia gekomen en hebben we het gevoel op tijd terug te zijn gegaan. Als we in de tent staan valt er een enorme onweersklap. We zijn op tijd aan boord, net voor de regen. In onze hut komen we even bij.

Vandaag was ook even een test om te zien hoe het Co zou vergaan omdat we morgen op Mallorca een excursie hebben. Dat is geen lange dus we zien die met vertrouwen tegemoet.

Maandag 21 april 2025

Vandaag een rustig dagje op zee om bij te komen van alle belevenissen van gisteren. We zijn gisteravond bij de scheepsarts langs geweest, zoals afgesproken. En met hem hebben we de situatie doorgesproken. Zoals Co nu reageert op de (pijn)medicatie is het goed te doen om onze reis af te maken tot volgende week maandag. Als over drie dagen de antibiotica kuur afgemaakt is, gaan we weer bij hem langs om bloed te laten prikken.

We besluiten om toch even een drankje te gaan doen in de Sportsbar. De medewerkers daar zijn ook altijd erg met ons begaan, dus dan kunnen we vertellen wat er aan de hand is. Als we aan de bar zitten, krijgt Co een e-mail van de arts uit het ziekenhuis van Lissabon, met daarin de rapportage van de radioloog. Het rapport is in het Portugees, maar met Google Translate is daar tegenwoordig snel iets knaps van te maken in een andere taal.

We begrijpen uit het rapport (vol medische termen) dat Co in ieder geval twee grote nierstenen heeft in zijn rechter nier, van 13mm en 15mm. Verder zien we gelukkig ook staan dat er bij alle andere vitale organen geen afwijkingen zijn gevonden. Dat is dan weer mooi. We sturen direct een versie in het Engels naar de scheepsdokter. Later reageert hij dat dat voor hem niets verandert aan het huidige behandelplan.

Na een paar drankjes houden we het voor gezien. De klok gaat namelijk ook weer een uur vooruit vannacht en we zijn natuurlijk wel toe aan wat goede nachtrust. De zee is nog aardig ruig vannacht, maar lang niet zo erg als de nacht ervoor.

We blijven wat langer liggen vanmorgen en gaan voor een laat ontbijt. Omdat er praktisch geen wind staat op het achterdek, gaan we lekker buiten eten aan een tafeltje. Weer terug in de hut zien we de eerste contouren van Afrika verschijnen in de verte. Deze ochtend gaan we tussen 9 en 11 uur de Straat van Gibraltar door. We besluiten om dit lekker rustig vanaf ons eigen balkon te gaan bekijken.

Als eerste passeren we langs Tanger in Marokko. Met de verrekijker zien we dat er een groot cruiseschip ligt aangemeerd, de MSC Grandiosa. Opeens roept Co vanaf de andere kant van het balkon dat hij wat in het water ziet bewegen. En ja hoor, een groepje dolfijnen is duidelijk te zien aan de rugvinnen die boven het water uit komen. Leuk! Ook zien we een hele groep kleine vissersbootjes. Daar moet je ook lef voor hebben op zo’n druk bevaren zeestraat, met grote containerschepen, tankers, veerboten en cruiseschepen.

Verderop komt ook de Spaanse kust in zicht voor ons. Als we Algeciras voorbij zijn, doemt de rots van Gibraltar op en zien we daar ook een cruiseschip liggen, de MSC … En nu staat Jeroen te roepen dat hij wat in het water ziet. Dit keer zijn de dolfijnen ook met het blote oog te zien, want ze zwemmen veel dichter bij het schip. Het zijn er alleen niet zoveel dit keer.

Wat direct opvalt nu we op de Middellandse Zee zijn aangekomen, is dat de zee veel rustiger is en dat ook een stuk warmer is buiten. Dat is natuurlijk erg prettig. We kunnen dan ook weer lekker buiten lunchen. Daarna gaan we toch even een tukje doen om wat slaap in te halen en genieten we nog van het aangename weer buiten op ons balkon.

Eind van de middag gaan we een (fris)drankje halen bij de Aurea Bar op dek 19. Daar spreken we een Amerikaans stel die dol enthousiast over Madeira zijn geworden. Ze zouden er graag eens terugkomen voor een langere vakantie.

Vanavond gaan we weer eens een keer dineren in het restaurant. Met onze ober Jeetoo hebben we inmiddels contact via Messenger, zodat we kunnen doorgeven dat we aanwezig zullen zijn. Samen met zijn collega Paula proberen ze dan “ons” tafeltje vrij te houden. Wat een service! Op de menukaart vinden we een aantal gerechten die wel zouden moeten passen bij de dieet restricties voor Co en we genieten er weer volop van.

Straks nog een paar drankjes in de Sportsbar en dan zit deze geslaagde Tweede Paasdag erop. Morgen zijn we een dagje in Valencia. Vanwege logistieke redenen vertrekken we daar niet om 20:00 uur, maar om 18:00 uur. Hierover zijn we eerder deze week al geïnformeerd. We hebben nu ook de shuttle bus tickets in de hut gekregen, waar je eventueel gebruik van kunt maken voor € 15 per persoon. We kijken morgenochtend even aan hoe het weer is, en waar we zin in hebben. Wat het uiteindelijk gaat worden, lezen jullie morgen weer!

Zondag, eerste paasdag, 20 april 2025

Gisteravond, net voordat we naar de bar wilden gaan, werden we gebeld dat het bezoek aan het ziekenhuis in Lissabon door zou gaan. We moeten wel om 7:45 uur al bij het Medical Centre zijn. Een zogenaamde Port Agent zal ons naar het ziekenhuis begeleiden en zodra we daar in de wacht zouden zitten, zou hij ons alleen laten tot we hem weer een bericht zouden sturen dat we klaar waren. Dat voelde goed.

Vannacht heeft Co geen pijn en ook zijn blaas hoeft niet meer zo vaak geleegd te worden, maar diep slapen doen we niet want de zee is erg ruig en dus stuiteren we deze nacht in bed. Of je over enorme bergkeien rijdt, zullen we maar zeggen.

De wekker moet ons echt wakker maken want tijdens het laatste stukje varen over de rivier de Taag, waarbij het wel rustig was, zijn we blijkbaar nog even diep weggezakt. We bereiden ons voor en gaan wat eten op dek 16 in het andere buffet-restaurant wat namelijk eerder open gaat, al om 6 uur.

Daarna gaan we naar beneden. De deur van het Medical Centre is nog dicht want de openingstijden liggen later. Dus kloppen we aan en na enige tijd wordt er open gedaan. We krijgen een flink aantal papieren mee voor de artsen in het ziekenhuis en dan worden we van het schip af begeleid om door de port agent afgehaald te worden.

Die maakt zich er lekker makkelijk van af. Hij had doorgegeven dat de transfer 50 euro zou kosten, wat we wel hoog vonden, maar ach er is ook begeleiding bij naar het ziekenhuis. Nou, eigenlijk werden we door hem gewoon in een taxi gezet en ging hij er zelf vandoor. De chauffeur vroeg naar welk ziekenhuis we moesten. Tja, wij dachten dat er een afspraak ergens was, maar waar, wisten we niet.

Uiteindelijk bracht hij ons naar een privé kliniek want dan zou het allemaal wel veel sneller gaan. Dat is best belangrijk want we moeten wel op tijd terug op het schip zijn. Echter de receptie van de spoedeisende hulp accepteerde Co zijn internationale verzekeringskaart niet, dus snel met CZ contact opgenomen, eerst per telefoon, daarna op aangeven van CZ, via de chat in de Spoedzorg op Reis app. Deze chat kwam bij dezelfde persoon terecht als die ik aan de telefoon had.

Zij maakte een betalingsgarantie aan en die moesten we laten zien. Dan zouden we geholpen worden, maar ook die werd geweigerd. Ondertussen was er wel wat tijd verstreken en we raakten ongerust. We hebben toen gevraagd maar een taxi te bellen om terug te gaan naar het schip. Echter nadat we in de taxi zaten hebben we er toch voor gekozen naar het publieke ziekenhuis te gaan. Jeroen had op Google Maps het universitaire ziekenhuis Hospital de São José gevonden, midden in het oude centrum van Lissabon.

De chauffeur kende bijna geen Engels en ook bijna geen beperkingen in snelheid, behalve bij een aantal verkeerscamera’s waarbij hij smalend riep “Selfie”. Dan gaat de weg over middeleeuwse kinderkopjes en terwijl hij wild met het stuur heen en weer beweegt, roept hij dat hij ook een massage geeft. Uiteindelijk voor nog geen 14 euro bij het ziekenhuis voor een rit vergelijkbaar met die van daarvoor, voor 50 euro, dus daarbij zijn we………

In het begin verloopt alles vrij snel. We moeten een nummertje uit de automaat halen en in de wachtkamer gaan zitten, maar voor we zitten zijn we aan de beurt voor het inchecken. Gegevens worden genoteerd en dan kunnen we naar een andere wachtkamer.

Ook daar zitten we niet lang. Eerste stop is een arts die wat gegevens noteert over de klachten, een andere onderzoekt de buik en dan kunnen we de wachtkamer weer in. Kort daarna naar een ander kamertje voor bloed- en urineafname. Weer in de wachtkamer en weer ietsje later een röntgenfoto van de buik. Dan worden we weer even bij de arts van in het begin geroepen met de vraag of er eerder een operatie geweest is die iets op de foto verklaart. Terug in de wachtkamer. Je moet wel scherp blijven, want ofwel je naam ofwel het nummertje wordt voorgelezen in het Portugees en daarna volgt het nummer van het kamertje waar je op de gang naar toe moet. En in de wachtkamers wordt soms op hoog volume onderling Portugees gesproken.

Nu duurt het wachten wel langer, maar eindelijk mogen we naar een andere arts die ondertussen de uitslagen binnen heeft van de diverse onderzoeken. Ze stelt voor om een CT scan te doen met contrastvloeistof. Co vraagt of dat alles nog wel gaat lukken voor we terug moeten zijn op het schip. Dat vindt zij wel een krappe planning, maar ze stort zich er helemaal op en zorgt dat we voorrang krijgen bij de volgende stappen.

Als eerste moet er vocht in, dus weer aan het infuus. Als Co daar aan hangt, krijgt hij telefoon van een onbekend nummer. Het blijkt de scheepsdokter te zijn. Andere gasten waar Jeroen contact mee hield, zijn bij de receptie wezen vragen hoe wij contact met het schip op zouden kunnen nemen. Daarop had de scheepsarts contact opgenomen met de port agent, maar die wist niet waar wij waren. Dus had hij Co zijn mobiele nummer opgevraagd. Hij stelt voor om via Whatsapp contact te houden. Daarvoor stuurt hij even later een bericht naar Co vanaf zijn eigen mobiele nummer. Ook geeft hij aan dat de arts van het ziekenhuis hem mag benaderen.

Dat geeft al weer wat rust. Bovendien geeft hij aan dat we de scan moeten laten plaatsvinden maar daarna het rapport moeten laten opsturen. Aan boord zijn voldoende middelen om Co te helpen.

Ondertussen is de infuuszak leeg en worden we naar de CT scan gebracht. Moeten even wachten want er is een dringender geval binnen gekomen. Tijdens het wachten is de arts bij ons en zij belt vervolgens met de scheepsarts voor overleg. Maar dan zijn we al snel aan de beurt, of nou ja, Co is dan snel aan de beurt.

De dokter heeft blijkbaar meegekeken bij de scan en brengt ons informeel alvast op de hoogte. Ze zag een grote niersteen die de rechter nier bijna volledig blokkeert. Ook heeft ze even later alvast een uroloog naar de scan laten kijken en blijkbaar moet er in het verleden vaker sprake van nierstenen geweest zijn.

Al met al zal in Nederland een operatie moeten worden ingepland, maar het is niet zo urgent dat we niet verder met de reis kunnen. We moeten wel nog de papieren tekenen dat we weg gaan voordat het officiële rapport van de radioloog er is. En de infuus-poort moet nog uit Co zijn arm gehaald worden.

Daarna gaan we met een taxi voor nog geen 7 euro naar het schip. We hebben het gehaald, een half uur voor de eindtijd. We hebben nog een CD meegekregen van de scan voor gebruik in Nederland. Dat staat op een CD met software waarmee ze bekeken kunnen worden. Ze zijn niet te mailen. Dan hoeft er in Nederland niet per sé een nieuwe scan gemaakt te worden. Dat scheelt weer een hoop straling.

Aan boord is het luncht buffet nog net open, dus we nemen wat te eten. In de hut krijgen we het verzoek van de scheepsarts om rond 18:00 uur te komen omdat hij daarvoor nog niet beschikbaar is.

Wat een dag, maar wat ook een betrokkenheid van een aantal mensen zoals onze scheepsarts, de arts van het ziekenhuis, de afdeling radiologie en verpleegkundige afdeling. Co voelt zich nog steeds wel goed met de huidige medicijnen en straks bespreken we met de scheepsarts hoe nu verder. Dit was de meest bizarre excursie die we tijdens een cruise hebben gedaan.

Zaterdag 19 april 2025

Terug naar gisteravond. Nadat Jeroen eten heeft gehaald voor Co en die dat naar binnen gewerkt heeft, gaat hij zelf in het buffet-restaurant eten. Daarbij raakt hij aan de praat met een Engelsman, die hem lang bezig houdt. Het duurt dus een hele tijd voordat hij weer terug is in de hut. Co heeft ondertussen een aflevering van een serie op de laptop gekeken, dus zich prima vermaakt.

Daarna zijn we samen toch nog even naar de Sportsbar geweest. We spreken weer een Nederlands echtpaar dat we eerder hier aan de bar waren tegengekomen en de tijd vliegt om. Co begint weer wat pijn te voelen dus tijd om naar de hut te gaan.

De nacht verloopt wel beter. Vooral omdat Co er niet steeds uit hoeft om te plassen. Maar de volgende ochtend gaan we toch terug naar de dokter want pijnstillers waren wel nog hard nodig vannacht. Het gaat dus nog niet echt goed.

Eerst krijgen we een andere dokter. Co vraagt of de dokter die ons steeds behandeld heeft, aanwezig is en of hij dan wil helpen. Met alles wat al gebeurd is, is dat toch makkelijker. Dat kan en even later komt dokter Bjorn Sorensen.

Hij wil toch weer bloed en urine testen om te zien of daar wat uit te halen is over de ontwikkelingen van de klachten. Dus weer in bekertje plassen en arm prikken. De zee is ruig vandaag maar de naald treft doel. Bloed eruit en toch maar weer wat vocht erin voor comfortabeler gevoel.

De uitslagen laten zien dat er niets mis is met de nieren. De waarden daarvoor zijn gelijk gebleven. Ook de leverwaarden zijn in orde. De urine was verbeterd, wat betekent dat er geen nierstenen zijn.

Hij stelt voor om een andere antibiotica te proberen, omdat het virus resistent zou kunnen zijn aan de huidige. Tevens wil hij andere pijnstillers voorschrijven in plaats van ibuprofen omdat dat beter zou zijn voor de maag.

Dan stelt hij voor om onderling te overleggen of we in Lissabon een scan willen laten maken. Op de vraag wat hij adviseert, zegt hij dat wanneer we met de klachten gekomen waren terwijl we elke dag een haven aan zouden doen, hij die scans al lang had voorgeschreven. We hadden nu gewoon te maken met een serie zeedagen achter elkaar.

We besluiten er voor te gaan. De dokter zal een e-mail sturen naar de Port-agent in Lissabon en dan is het afwachten of we morgen wel terecht kunnen vanwege Pasen. Anders wordt het in Valencia, maar dat is weer twee dagen verder. We krijgen bericht zodra er iets bekend is.

Na de lunch gaan we een middagdutje doen en we kijken wat tv op de laptop. Gewoon even heel relaxt doen. Ondanks de ellende met zijn gezondheid, kan Co toch wel genieten van het leven aan boord. We hebben een hele fijne hut en als je ziek bent is alles in de buurt en op een zeedag heb je ook niet te maken met de drang om van boord te gaan. Daarbij hebben we weer leuke contacten gelegd met medewerkers van MSC die ook erg betrokken zijn bij de situatie van Co.

In dit stuk dus de foto’s van een aantal mensen die ons een hele fijne tijd geven. Het zijn de “Heroes of our cruise”.

Einde van de middag doen we nog een drankje op dek 19, de Aurea bar. Het is er erg fris door de wind, vooral aan de bar, maar we hebben een jasje aan gedaan. Na enige tijd aan de bar gaan we op een stuk dek zitten waar het beter voelt. Dan loopt de klok richting dinertijd. Co mag toch al weer wat vast voedsel eten want anders neemt wellicht de weerstand alleen maar af. Helaas nog geen vlees. DOMPER.

Update: we hebben rond 20:00 bericht gekregen dat we morgen om 7:45 in Medical Centre moeten zijn. We worden opgehaald en naar ziekenhuis begeleid voor een scan. Wachttijd kan wel lang zijn.

Vrijdag 18 april 2025

We hebben helaas geen goede nacht achter de rug. De buikpijn klachten bij Co zijn weer terug. Gelukkig sloegen de pijnstillers wel wat aan, zodat we nog wat verder konden slapen. Maar de twijfel of we de cruise moeten voortzetten is inmiddels wel aanwezig.

Vanmorgen besluit Co dat het beter is om weer even op een vloeibaar dieet over te gaan en daarom haalt Jeroen een bak yoghurt met honing voor hem. Daarna gaat hij zelf even ontbijten buiten op dek 8. Het schip is inmiddels aangekomen in Funchal op Madeira. Het uitzicht op de stad kennen we, mooi gelegen tegen de groene heuvels.

Het is prachtig weer hier, terwijl voor vanmiddag een paar buitjes voorspeld zijn. In overleg besluiten we daarom dat Jeroen er deze ochtend zelf even op uit gaat in Funchal. Al vrij snel komt Jeroen twee bekenden tegen van het schip, Steve en Steve uit Florida. Ze zijn hier nog nooit geweest en willen graag een beetje te voet de stad verkennen.

Jeroen neemt ze mee op sleeptouw en in het centrum komen we bij een prachtig parkje waar heel veel bomen en planten in bloei staan. Steve1 is een plantenkundige en kan hier dus zijn hart ophalen. Verderop komen we bij de kathedraal Sé, die op Goede Vrijdag uiteraard te bezoeken is. De kerk is in Paas sfeer gebracht, met onder andere het Laatste Avondmaal en het overlijden van Christus uitgebeeld.

Vervolgens lopen we door naar het Jezuïeten College, wat Jeroen hoopt te kunnen bezoeken. Dit is één van de oudste monumentale gebouwen van Funchal en vanaf het dak biedt het ook mooi uitzicht over de stad. Maar helaas, vanwege Goede Vrijdag is het vandaag gesloten. Die kans zat erin.

We dalen weer af naar de hoofdstraat en zien op een kruispunt een leuk koffietentje. We besluiten om hier even op het terras te gaan zitten. Steve en Steve trakteren Jeroen op een koffie met een lekkere Pastel de Nata. Dat gaat er altijd wel in natuurlijk.

Daarna lopen we via de boulevard weer terug naar de cruise terminal, waar we rond lunch tijd weer aan boord gaan. Het was in ieder geval heel gezellig om met zijn drieën door de stad te wandelen, alhoewel we natuurlijk liever met zijn vieren hadden willen zijn.

Jeroen haalt voor Co een kom soep met een kopje thee bij het buffet en gaat daarna weer zelf wat eten op het buitendek. Inderdaad drijven er nu wat wolken over de heuveltoppen, maar hier in de haven blijft het zonnetje lekker schijnen.

We besluiten om toch pas morgenochtend terug te gaan naar de scheepsdokter. De antibiotica kuur duurt nog drie dagen, dus we hopen dat dat toch nog wat gaat helpen. En de situatie lijkt niet zo alarmerend dat we direct van boord moeten. Hoewel we ons natuurlijk wel een beetje zorgen maken. Zondag zijn we in Lissabon. Dus mocht het nodig zijn, dan kunnen we daar specialistische medische hulp krijgen.

Einde van de middag gaat Jeroen naar de Aurea bar om te kijken of het daar lekker is buiten en of iedereen er is die we nodig hebben voor de foto’s die we nog willen maken. Morgen is weer een Zeedag en dan gaan we wat medewerkers in het zonnetje zetten. Co volgt later, als blijkt dat alles goed is daar. We drinken wat en maken de foto’s. Daarna gaan we terug naar de hut en zien het kleinere cruiseschip dat achter ons lag vertrekken. De toeter van dat schip doet het prima, we schrikken ons een hoedje.

Gaan richting dinertijd, terwijl er op een nog kleiner schip steeds een helikopter landt en vertrekt. De dag zit erop. De laatste passagiers komen nog aan boord en dan zetten we koers naar Lissabon.

Donderdag 17 april 2025

De barmannen waren gisteravond duidelijk opgelucht om Co weer aanwezig te zien. We moesten wel even ingrijpen, zodat Co geen alcohol geserveerd zou krijgen. Daarentegen maakte barman Vimal voor hem drie variaties van de Nojito, elke keer met een ander vruchtensmaakje toegevoegd.

We raken gezellig in gesprek met een ander stel wat op de Wall of Fame van de Sportsbar staat. Het blijkt een Belgisch echtpaar, die al jaren in Florida woonachtig zijn. We kunnen dus weer even in onze eigen taal babbelen. We wisselen heel wat cruise ervaringen uit en daarna is het tijd om te gaan slapen.

Co heeft opnieuw een pijnvrije nacht en we worden wakker op een zeer kalme oceaan. Wel staat er vanmorgen een fris windje. Evengoed is het nog lekker om buiten te ontbijten bij het buffet restaurant. We lezen nog wat op ons balkon en gaan dan koffie / water drinken bij de Aurea Bar. Zoals we al vermoedden kun je vanwege de wind hier wel een jasje gebruiken. Die hebben we dan ook meegenomen. Helaas horen we dat barman Ron per vandaag een ander werkschema heeft gekregen en nu in een bar werkt op dek 6. Maar goed, Tatenda en Dyana maken het ook heel gezellig hier.

Voor de lunch gaan we weer naar het buffet op dek 8. Op het terras zijn nog tafeltjes die uit de wind staan, dus daar maken we dankbaar gebruik van. Jeroen gaat vervolgens weer een paar rondjes sauna doen en Co gaat lekker lezen en een tukje doen op het ligbed op ons balkon.

Ondertussen blijkt de eerste rekening van de scheepsarts door CZ goedgekeurd te zijn en zal binnen een week worden betaald. De tweede hebben we zelf nog niet ontvangen en dus nog niet in kunnen dienen. Het is niet goedkoop. Gelukkig wordt het gezien als huisarts en daarmee geen eigen risico.

We genieten daarna nog lekker van het zonnetje en dan is het alweer tijd om ons voor te bereiden op het diner. Vanavond is de tweede elegante avond. Zo zit onze oversteek van de Atlantische Oceaan er bijna op. Morgenochtend komen we aan op Madeira. Dit keer hebben we daar geen excursie geboekt. Wat we er uiteindelijk zullen gaan doen, lezen jullie morgen weer in ons weblog.