Woensdag 10 november 2021

Gisteravond niets bijzonders gebeurd. Eerst onze BBC’s in de Atrium-Bar en daarna nog Limoncello bij Susan in de Gelateria, omgedoopt tot Limongelateria.

Het waait deze nacht behoorlijk en het schip vaart op hoge snelheid. We liggen te wiebelen in bed. Co vindt dat wel lekker, maar Jeroen denkt even ziek te worden maar gelukkig trekt dat snel weg.

Het is tegen acht uur als we opstaan en ons voorbereiden voor het ontbijt. Geen haast want onze excursie begint om kwart over 11. Dat betekent wel dat we waarschijnlijk later aan boord zijn dan we afgesproken hebben bij de spa. Maar Jeroen heeft gisteravond gebeld en het is geen probleem dat we later komen want het zal toch wel rustig blijven.

Omdat we nog wat tijd over hebben, willen we toch even wat rondjes gaan lopen op dek 5, maar vanwege het tanken van het schip, is een deel van dat dek geblokkeerd uit veiligheidsoverwegingen. Dus dan maar helemaal naar boven om op dek 14 op de speciale baan rondjes te lopen. Deze rondjes zijn wel aanzienlijk korter. Te lezen is dat een rondje 220 meter is. We lopen er zeven en gaan dan wat drinken in de Gelateria voordat we naar het trefpunt van de excursie gaan.

Iets voor 11 uur zijn we bij de bar op dek vijf waar wij ons moeten melden voor de excursie, Valencia te voet. Maar omdat de stad ongeveer 5 kilometer van het schip ligt, gaan we eerst met de bus naar het oude stadsdeel, met onderweg de nodige uitleg.

Dan komen we op het punt waar we de bus gaan verlaten. We hebben nu een ander systeem van de gids gekregen om hem te horen, namelijk alleen een apparaatje wat je aan je oor hangt in plaats van een ontvanger waar een oortelefoontje in gaat. Even wennen dus en de geluidskwaliteit is ook iets minder, maar het voldoet.

Een gezin bestaande uit 3 personen vraagt hoe laat en waar de bus ons weer op gaat pikken. De gids legt uit dat ze bij de groep moeten blijven omdat op deze manier, excursie in een bubbel, de kans op het brengen van Corona aan boord, het kleinst is. Iets wat iedereen al lang had moeten weten. Bij de groep blijven en nergens naar binnen, geen vrije tijd. Ook is echt duidelijk gemaakt dat als je toch buiten de groep gaat dat je niet meer terug aan boord mag.

Als we op pad gaan, is het betreffende gezinnetje toch opeens verdwenen. De gids loopt terug maar ziet ze nergens meer. Direct belt hij met het schip om te overleggen wat nu te doen. Een ander gezin blijkt die mensen te kennen en een telefoonnummer van hen te hebben. Dus belt de gids met de telefoon van een deelnemer naar dat gezin maar vooralsnog zonder resultaat. Gevolg nog meer heen en weer gebel en het informeren naar het kamernummer van het betreffende gezin. Ook nog paar belpogingen met hen. Zover wij meekregen zou het gezin familie hebben in Valencia en die willen opzoeken door een excursie te gebruiken om van boord te kunnen.

Uiteindelijk komt het gezin na enige tijd toch weer opduiken en kunnen we eindelijk de draad oppakken van de excursie. Maar dit heeft wel tijd gekost en menige deelnemer is daarover ook wel geïrriteerd.

Hoewel er enige kans op regen was, neemt de bewolking steeds meer af en de temperatuur is aangenaam. De jas kan uit. We bezoeken diverse gebouwen in het oude centrum van Valencia en mede aan de hand van wat foto’s en afbeeldingen die de gids mee heeft genomen, krijgen we uitvoerig uitleg. Bij de ronde handwerk markt Plaça Redona zien we in een kraampje een leuk beertje van Valencia, dus die kopen we snel even als de gids in het Frans uitleg geeft. De wandeling eindigt bij de Torres de Serranos, één van de stadspoorten uit de Middeleeuwen. Dan komen we op het punt dat we al weer de bus in gaan om naar het schip te gaan. Het is nu iets na half 2 en voordat we voor de lunch neerstrijken in het buffetrestaurant, is het na twee uur.

Na de lunch snel door naar de Spa. Als we het eerste rondje in de sauna gedaan hebben en buiten op het dek komen, zien we de ontsnapte familie nog steeds op de kade staan. Blijkbaar mogen die dus echt niet meer aan boord komen. In ieder geval niet als vanzelfsprekend. Misschien dat het nog lukt na veel praten, maar in ieder geval voelen ze dat er niet lichtzinnig mee omgegaan wordt. Afwachten of we ze nog gaan zien. Misschien mogen ze nog mee in een quarantaine deel van het schip of misschien waait het alsnog over en zien we ze later weer gewoon rondlopen. In het ergste geval zal personeel van Costa hun spullen uit de hut gehaald hebben en zijn ze toch geweigerd.

In de spa is het inderdaad weer lekker rustig dus we genieten er van. Heerlijk in de sauna en het bubbelbad. De bewolking varieert, maar een slechte dag is het zeker niet.

Bij het diner biedt Erwin Lamera, de manager wederom aan om als extra hoofdgerecht een steak te regelen. Tja, dat is moeilijk te weigeren. Jeroen slaat het wel af, maar Co neemt het er nog maar even van. De menu’s zijn altijd van dien aard geweest dat er iets lekkers bij zat. Een alternatief is om tegen bijbetaling de Tomahawk steak te bestellen, een stuk vlees van 900 gram. Dat is nog niet nodig geweest. Overigens moet je vooraf bestellen want het klaarmaken kost meer tijd. Wel makkelijk dat je tegenwoordig het menu van de dag al in de ochtend op je telefoon kunt bekijken. Ook het Tepanyaki restaurant is een uitwijkmogelijkheid. Ook tegen bijbetaling.

Na het diner gaan we nog even een ober opzoeken die we op een eerdere cruise gehad hebben maar nu in een ander restaurant werkt dan dat wij zitten. Even een selfie maken. Deze reis heeft oude en nieuwe vrienden voor ons. Een aantal nieuwe hebben we in een eerder verslag al laten zien. Morgen komen de “oude”vrienden in het voetlicht.