Zweet en water

Het ontbijt zit er weer in en deze morgen is er maar 1 katje dat komt kijken of er iets te halen valt. We geven haar kattensnoepjes en die lust ze wel, hoewel ze eerst eens grondig onderzoekt wat we nou voor haar neus houden. Ook het bakje water valt weer in de smaak en we kunnen het toch niet laten wat stukjes ham te geven.

Het is even na 10 uur en we rijden weg voor een wandeling in het beschermde natuurgebied van Potami naar de twee Seitani baaien (Mikro, de kleine en Megali, de grote baai). We parkeren de auto aan het einde van de geasfalteerde hoofdweg en lopen verder eerst over een stuk waar nog enkelen de auto wel over durven laten rijden. Eigenlijk is het wegdek beter dan we dachten, maar goed, we lopen toch al.

Dan slaan we, na al flink wat geklommen te hebben, af en komen nu op paden die alleen te voet begaanbaar zijn. De route is wat omgeving betreft zeer wisselend van heel open tot bosrijk. Ook de paden verschillen van glad en vlak tot rotsachtig, klimmend of dalend. De uitzichten die we regelmatig hebben op de kust, zijn prachtig en de omgeving is mooi en rustgevend… hoewel het soms best stevig klimmen is. Hoezo: rustgevend? Op de telefoon van Co komt een sms binnen die hem welkom heet in Turkije en de tarieven voor bellen geeft. Sterke zendmasten hebben die turken.

Na ruim een uur bereiken we de eerste baai: het kleine kiezelstrandje van Mikro Seitani. Het is praktisch verlaten. Er zit aleen een Griekse man die kennelijk een nachtje gekampeerd heeft op het strand. Het water ziet er schitterend helder en lekker koel uit, maar omdat we geen zwembroeken en waterschoenen mee hebben, zit een verkoelende duik er niet in. Na wat rondkijken lopen we daarom aan de andere kant van de baai weer omhoog over een houten platform de rotswand op.

De wandeling die we maken is er een van “heen en terug” langs dezelfde route. Dus we realiseren ons dat we tijdig moeten bepalen wanneer om te draaien. Omdat het weer zonnig en warm is en we maar een halve liter water per persoon bij ons hebben, weten we al dat we niet de hele wandeling zullen kunnen doen. Dat blijkt ook wel, want door de warmte en inspanning is er al snel geen draad meer droog van onze shirts en op een gegeven moment regent het zelfs druppels van de klep van het petje dat Co draagt. Als we op een punt mooi uitzicht krijgen op de 2e baai besluiten we daarom om te keren en niet helemaal af te dalen. We zijn nu ruim anderhalf uur onderweg en zullen dat ook ongeveer terug nodig hebben. Opnieuw weer klimmen, dalen, klimmen, dalen….

Als we bij het einde van het voetpad komen merken we ook wel dat we water nodig hebben. De meegebrachte flesjes zijn ondertussen leeg. Als we rond 2 uur weer bij de auto komen, hebben we dorst. We gaan rijden, maar stoppen al snel bij een restaurant. Daar bestellen we als eerste een grote fles water en 2 cola light. Het water gaat er snel in. Daarna kijken we de menukaart in. We nemen beiden de kipsouflaki en die smaakt goed.

Na de lunch rijden we naar het hotel terug. Als we daar aankomen is het alweer na 4 uur. We kleden ons om voor ons ritueel bij en in het zwembad en besteden daar de tijd tot ongeveer half 7. We krijgen weer trek. Die griekse etenstijden zijn niets voor ons.

We rijden weer de berg af naar Kokkari en kiezen nu een restaurantje uit op een soort kruispunt in het voetgangersgebied: Prima Vera. Wederom tzatziki met brood en daarna een voorgerecht: gehaktballetjes met tomatensaus voor Co en Jeroen dolmadakia, gevulde wijnbladeren.

De katten die hier tussen de gasten lopen hebben het blijkbaar niet zo slecht wat eten betreft. De eerste die bij ons komt haalt haar neus ook op voor de kattensnoepjes die Co haar wil geven. Beleefd zegt ze bedankt door wel een kopje te geven tegen zijn hand.

Het eten bevalt uitstekend en na de rose nemen we nog een ouzo. Als we willen betalen, krijgen we nog een schotel meloen. Die is voor Jeroen want Co houdt daar niet zo van.

We gaan voldaan terug naar ons hotel. Zullen we gaan kijken of Duitsland op de vierde plaats eindigt?