Zondag 11 juli 2010


DSCF7816_resize

Gierende banden

Vandaag weer de hele familiezwerfkat bij het ontbijt. Er wordt gesmuld van kitbits en water. Daarna stappen we in de auto voor een rondrit langs een aantal bergdorpen in de zuidelijke helft van Samos. Daarvoor rijden we eerst via Samos-stad naar Mytilini. Daar valt Co’s oog op een bordje van het paleontologisch museum in dit dorp. We besluiten daar een kijkje te nemen. De verzameling bevat een aantal fossielen van o.a. neushoorns, giraffes en mammoeten, vanuit de prehistorische tijd dat Samos nog aan Turkije vast zat. Verder zijn er kristallen, schelpen en een aantal opgezette dieren te zien. Een bijzonder exemplaar is een tijgerachtig beest dat in de vorige eeuw de zee is overgezwommen van Turkije naar Samos. Daar belaagde het de boerderijdieren en uiteindelijk werd het dier gedood door twee broers, waarvan er één aan zijn verwondingen is overleden. Voor het hele verhaal: http://hellas.teipir.gr/thesis/samos/english/tdk160.html
Overigens is dit museum weer een typisch Griekse onderneming. Op de maquette binnen prijkt een schitterend gebouw met verschillende vleugels. In werkelijkheid was het geld kennelijk al bij de parkeerplaats op, want die ziet er niet uit en van andere vleugels in het gebouw is geen spoor te bekennen. Verder zie je op het eiland om de haverklap grote borden met hoeveel Europese subsidie er nu weer besteed is aan een lap asfalt, of één of ander bouwwerk. Nou ja, ze zijn er in elk geval wel open over.

Na Mytilini rijden we in zuidelijke richting via Chora naar Koumaradei, een bergdorpje waar een aantal leuke winkeltjes en keramiek-ateliers zou moeten zitten. We komen inderdaad een winkel tegen, met een Nederlandse verkoopster, waar we een beker van Pythagoras kopen. Deze kun je vullen tot de aangegeven lijn. Vul je hem hoger, dan loopt hij helemaal leeg. Een natuurkundig trucje van communicerende vaten, maar filosofisch bedoelt Pythagoras zijn studenten uit te leggen dat je tot op zekere hoogte tevreden moet zijn met wat je hebt en niet alsmaar meer moet willen hebben, want dan raak je alles kwijt. Een wijze les voor de drukke moderne Nederlander.

Voorbij Koumaradei slaan we af naar Myli. We komen al snel bij het klooster Moni Megalis Panagias, één van de oudste kloosters van Samos. We zijn helaas net te laat, want om 13 uur is het klooster gesloten en het gaat pas om half 6 weer open. Aan de buitenkant valt niet veel te zien, behalve dat het flink gerestaureerd wordt. Daarbij valt het ons op dat je beter geen Griekse bouwvakkers kunt inhuren voor een klusje thuis… Gaten in muren worden een beetje opgevuld met stenen en weer dicht gesmeerd, stopcontacten schots en scheef, en meer van dat soort praktijken.

In Myli willen we gaan lunchen. Volgens het ANWB-boekje wordt het vechten voor een plekje bij één van de tavernes aan de platia. Niets is minder waar. Er zit zeggen en schrijven één Nederlands gezinnetje op het plein. We krijgen wel de beloofde smakelijke tzatziki en Keftedakia voorgeschoteld, dus zijn we tevreden. Wel komt alles tegelijk terwijl we de tzatziki met brood als voorgerecht hadden willen hebben.

Omdat het vandaag weer eens bloedheet is en de bergdorpjes eigenlijk toch wel wat tegenvallen, besluiten we de route wat sneller af te maken en met gierende banden naar het zwembad van het hotel te rijden. Dat gaat hier trouwens vrij makkelijk. Om de één of andere reden ga je op het asfalt van Samos al snel met piepende banden door de bocht.

We vervolgen de route via Pagondas naar Spatharei. Onderweg hebben we mooie vergezichten over de bergen van Samos, het vliegveld, de kustlijnen en het eilandje Samiopoula dat vlak voor de kust ligt. De route eindigt in Pirgos, het zogenaamde honingdorp. Ook hier is zo snel weer geen kip te bekennen (misschien ligt het aan het feit dat het zondag is), dus we stappen niet uit om verder rond te lopen, maar rijden via de hoofdweg weer terug naar het hotel. Het is evengoed al na 5 uur als we daar aankomen.

jongekatjes_resizeNa de gebruikelijke lees- en zwem-break, gaan we weer naar het centrum van Kokkari, waar we opnieuw bij Basilico gaan eten. De kaart biedt veel variatie. Dit keer nemen we allebei de kip-variant met rozemarijn en balsamico-azijn: smullen! Er zijn nu twee kittens bij de tafeltjes te zien, maar die hebben geen interesse in kitbits. Ze zijn druk bezig met spelen en mensen vertederend aankijken. Een oudere kat is wel blij met de kitbits en blijft trouw bij ons zitten in de hoop op meer.

Terug op de hotelkamer nemen we een flinke slok ouzo op de WK-finale, die er tot nu toe niet goed uitziet. Kijken of de tweede helft beter wordt.

Klik op een foto voor een groter exemplaar.