Grote brand, klooster, zeewater en zwembad

Het ontbijt zit er weer in en we gaan naar onze kamer. Het licht wil niet aan en al snel blijkt dat alle stroom is uitgevallen. We besluiten daarom maar meteen op stap te gaan. We stappen in de auto en rijden richting Vourliotes. Dit is een bergdorpje dat meer uitstraalt dan de eerder bezochte bergdorpjes. Het geheel doet wat gezelliger aan en is duidelijk meer voorbereid op toeristen. Een aantal oude huizen zijn mooi opgeknapt, met grote erkers aan de voorkant, die typisch zijn voor huizen op Samos. We maken een wandeling door het dorp en langs de bron, kopen een colaatje en stappen vervolgens weer in de auto om via een slechte weg, althans volgens de anwb-gids, naar het klooster Moni Vronda te gaan. Dit klooster is ongeveer 450 jaar oud en daarmee het oudste van het eiland. Het klooster heeft flink te lijden gehad van de grote bosbrand in 2000. De muren er omheen waren toen zwaar beschadigd, maar het kerkje binnen de muren is als een wonder gespaard gebleven.

Aan de omgeving is wel te zien dat er een grote brand geweest is. Veel lage beplanting en weinig bomen. Ook zijn er voldoende zwart geblakerde stammen die de oorzaak van deze vegetatie verraden.

We kunnen het klooster in en worden begroet door een monnik die aangeeft dat we rustig rond mogen kijken. En dat doen we. Er wordt hard gewerkt aan het opknappen van de muren, maar ook het kerkje wordt aangepast. Door de camera door een raam naar binnen te steken, kunnen we een foto maken van de fresco’s die daar aan het plafond te zien zijn maar er slecht aan toe zijn.

In het winkeltje kopen we twee stukjes zeep en ronden zelf het te betalen bedrag ruim naar boven af. Daarna gaan we weer naar de auto en vervolgen die “slechte”weg waar nog steeds niet veel aan mankeert. Uiteindelijk loopt de weg dood op een ketting over de weg met een bord dat aangeeft dat fotograferen verboden is. Militair gebied dus. Hier draaien we om en we gaan terug naar het hotel.

Jeroen wil graag in zee zwemmen maar Co houdt niet zo van het zoute water. Daarom besluiten ze bij het strand direct onder het hotel te gaan lunchen en dat Jeroen dan in zee gaat zwemmen terwijl Co nog even op het terras blijft hangen. Terwijl Jeroen de zee in gaat, maakt Co foto’s van dit moment. Verder zien we hier de hele familie kat, die ‘s morgens voor het ontbijt kennelijk omhoog lopen naar ons hotel en voor de lunch afzakken naar deze strandtent. Er zit nog wel een nieuw familielid bij: broer Suske (we hebben ze maar Suske, Wiske, tante Sidonia en Jerommeke genoemd).

Als Jeroen de zee voor gezien houdt, zetten we de dag voort aan het zwembad. Het is er erg rustig en we vinden het heerlijk gezien de warmte om in de schaduw te liggen en een paar keer te gaan zwemmen. Dat gaan we vast nog een keer doen deze week.

We eten weer heerlijk in Kokkari, dit keer bij Stathis. Co heeft zin in gyros en die hebben ze hier op de kaart. Jeroen gaat voor de giouvetsi (even googlen, mensen). Nou ja, het bekende verhaal. Tot morgen, yassou!