Katjes, wandelen en afscheid

Een slechte ochtend. We liggen nog half in coma als we wakker worden van slaande deuren. Tot vandaag waren alle ochtenden rustig en zelfs het geluid uit de ontbijtzaal vlak naast onze kamer was nooit hoorbaar. Deze ochtend was dus anders helaas. Omdat het doorgaat, gaan we toch maar eens kijken en de beheerder van het hotel is ook op zoek. Wij haken daarom af en korte tijd later is het ook weer rustig. Achteraf bleek een vroeg vertrekkende gast zijn deur open te hebben laten staan…

Het ontbijt is weer heerlijk en de poes die we Pruttel noemen, is weer aanwezig. Op een gegeven moment krijgen we in de gaten dat ze niet alleen is maar dat ze met grotere stukken vlees naar een palmboom loopt waar 3 hele jonge kittens zitten. Als we wat later gaan kijken liggen 2 kittens bij Pruttel te drinken en de derde kijkt onderzoekend in het rond. We brengen wat kip en kitbits. Dat laatste moeten ze eerst even onderzoeken.

Dan gaan we op weg naar Karlovassi om bij Potami een wandeling te maken die leidt naar een waterval. We weten van te voren al dat we die niet zullen zien, want de laatste 100 meter kun je niet over land afleggen, maar moet je door het water lopen en zwemmen. Daar hadden we vandaag even geen zin in en daar het vakantie is, doen we dat dus niet. De wandeling tot het punt waar mensen zich omkleden voor de waterwandeling is op zich al mooi en geeft ons een goed gevoel. Zonder te weten waar we precies gaan uitkomen, klimmen we een steile houten trap op, die op de meeste plekken zo smal is dat je hoopt geen tegenliggers te krijgen. De klim is hoger en zwaarder dan we verwacht hadden en boven gekomen staan we bij een taverna. We bestellen water en cola, maar beiden hebben een lauwe temperatuur.

Dan gaan we weer naar beneden en dat is een heel gedoe want nu hebben we veel tegenliggers. De trap loopt ook niet lekker, treden liggen scheef en zijn soms heel klein. We zijn beneden en lopen weer terug naar de auto.

We lunchen in Karlovassi bij een tentje aan het strand, waar we eerder geweest zijn. We weten al wat we willen, een pita gyros. Dat was de vorige keer goed bevallen.

De tank is nog behoorlijk gevuld dus gaan we maar een stuk toeren. We rijden langs verschillende bergdorpjes: Leka, Kastanea, Kosmadei en Marathokampos en hebben regelmatig een schitterend uitzicht.

Tegen half 4 gaan weer in ruststand bij en in het zwembad en Jeroen daalt nog een keer af naar het strand om even zout water te happen.

Tegen 7 uur rijden we voor de laatste keer naar Kokkari voor een diner. Het laatste avondmaal op Samos. We gaan naar Stathis waar we eerder geweest zijn en proberen weer eerst tzatziki te bestellen om daarna een saganaki en dolmadakia te krijgen als voorgercht, maar dat begrijpen die Grieken niet en dus komt dat alles weer tegelijk. Het smaakt gelukkig wel goed. Als hoofdgerecht neemt Co deze keer de giouvetsi (een pasta-ovenschotel met heerlijk kalfsvlees) en Jeroen gaat voor de kip van de dag. Wederom smaakt het weer lekker en ook de katten die langskomen genieten mee van de kip van Jeroen en kitbits. Een wat grotere rood-witte kater tikt voorzichtig tegen onze benen als hij weer trek heeft. We noemen hem daarom Taptap. Op een gegeven moment hebben vijf katten zich rondom ons verzameld maar de voorraad is op.

We krijgen nog een drankje van het huis, maar weten niet wat het is. Het heeft vaag iets van ouzo, maar de smaak is bloemiger. We vragen het de eigenaar maar verstaan niet helemaal goed wat hij nou zegt. We denken pastis, maar de eerste letter klonk meer als een m. Nou ja, dat zal wel een vraag blijven.

In het hotel nemen we nog een ouzo ter afsluiting van de vakantie en betalen de rekening alvast want dat scheelt weer tijd morgenochtend. Daarbij kletsen we nog even met John, die deze avond dienst heeft en net zijn vrouw aan de lijn heeft. We komen er nu achter dat dat Jenina is, die elke ochtend hier bij het ontbijt helpt. John geeft de telefoon even aan Jeroen die even niet weet wie hij nou aan de lijn heeft.

Nog wat kattenverhalen over en weer en dan gaan we naar de kamer. Inpakken, verhaaltje schrijven, foto’s naar laptop over zetten en dan slapen maar.

Morgen naar huis. We hebben een fijne vakantie achter de rug, maar vinden het ook weer prima naar onze eigen katten te gaan. We hebben veel gezien, heerlijk gerust en het was elke dag mooi warm zonnig weer. Misschien wel weer even lekker om het iets minder warm te hebben. Volgens John is het hier vooral in mei schitterend met wilde orchideeën en veel andere bloemen. Voor wie ook eens naar Samos gaat: probeer het aantal kerkjes, kapelletjes en kloosters te tellen en stuur ons je antwoord. Verder een prijsvraag voor een leuke nieuwe strandnaam. Als voorzet geven wij: Inmenakia.

Mochten we morgen nog iets bijzonders meemaken, dan plaatsen we dat nog, maar anders geldt nu:

The End

Tzatzikidee!

Vanmorgen weer een ontbijt op het terras in de warme ochtendzon met de vaste gast die we omgedoopt hebben tot poes Pruttel (vanwege haar leuke prutteltje als ze een kitbit krijgt). Daarna stappen we in de auto om de oostpunt van het eiland te gaan verkennen.

We rijden door Samos-stad en vervolgen de smalle weg tot het eindpunt Agia Paraskevi, een piepklein kustplaatsje met een smal strandje en uiteraard weer een bijzonder kerkje. We drinken een colaatje bij de taverne aan de kade. Er blijkt een hele guitige kitten te wonen, die meteen in ons geïnteresseerd is. Als Co de kitbits tevoorschijn haalt, is het hek van de dam. Hij klimt op schoot, geeft kopjes en klimt zelfs bij Jeroen in zijn nek. Het is echt een kitten om meteen verliefd op te worden en mee naar huis te nemen… We noemen hem Nisi, naar de landtong waar we straks heen rijden.

Op de kaart is de weg naar Nisi in het wit aangegeven, wat betekent dat het een onverharde weg moet zijn van goede kwaliteit. We wagen de gok en nemen de afslag als we wegrijden uit Agia Paraskevi. Op een paar stukjes na, is de weg inderdaad best te doen met onze Hyundai Atos Prime. Aan het einde van de weg kom je uit bij een strandje, waar twee Grieken een strandtent hebben opgezet. Het is een idyllisch plekje met schitterend uitzicht, o.a. op Kokkari in de verte, en heerlijk helder zeewater.

Na deze goede ervaring met een “wit weggetje”, besluiten we een kortere weg te nemen naar de volgende bestemming: Kamara. Daarvoor moeten we 5 km over een onverharde weg. In het begin gaat het nog wel, maar de weg wordt steeds slechter en slechter, totdat Jeroen met samengeknepen billen en ingehouden adem zit af te wachten totdat het asfalt weer komt. Gelukkig hebben we geen lekke band of een opengereten bodemplaat opgelopen, en kunnen we in Kamara doorrijden naar het klooster Moni Zoodochos Pighi, gebouwd in 1756. Dit ligt hoog op de berg, met mooi uitzicht over de omringende baaien en de kust van Turkije, die hier heel dichtbij is. Het is wel open voor publiek, maar helaas mogen in het klooster geen foto’s worden gemaakt. De kloosterkerk hangt weer vol met iconen, waarvan één bijna geheel bekleed met zilver. Aan deze Maria-icoon wordt geneeskrachtige werking toegekend door gelovigen. Bij het klooster is ook een monument voor slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog.

Hierna rijden we bergafwaarts naar Posidonio, een kustplekje waar de afstand tot Turkije het kleinst is. In het haventje ligt een vissersboot en in de baai een aantal zeilboten. Bij het strandje is een taverne, waar we een heerlijke lunch krijgen voorgeschoteld. We genieten van de kip-souvlaki en het uitzicht en rijden daarna terug naar het hotel in Kokkari, voor… ja, natuurlijk!… het zwembad!

‘s Avonds besluiten voor de laatste keer bij Basilico te gaan eten. Ook de vaste katjes daar zijn weer van de partij. Moeders met de twee kittens Pummel en Hummel. De kleine Hummel heeft wat moeite met de eerste kitbit, maar heeft daarna de smaak te pakken. Ook mogen beiden nog wat drinken bij moeders. Hummel gaat daarna lekker tukken in de plantenbak. Pummel speelt nog wat met rondvliegende blaadjes in de wind, die vanavond weer stevig waait. Voor ons is het opnieuw smullen hier en besluiten zelf een limoncello toe te nemen. Deze blijken we bij het afrekenen van het huis te krijgen, net als de bestelde rosé! Als we hier nog een paar keer zouden gaan eten, zou alles van het huis zijn! We nemen afscheid van Hummel en Pummel, want morgen is alweer onze laatste dag hier… Nou ja, dan kunnen we thuis weer tutten met onze eigen drie katten.

Kikkers en een rakou-bakje

Vandaag weer twee hoogtepunten uit het ANWB-boekje op het programma: het niet te missen bergdorpje Manolates en het Dal van de Nachtegalen. We willen graag wat eerder op de ochtend gaan wandelen, in verband met de warmte hier, dus we zitten een half uurtje eerder bij het ontbijt en om half 10 stappen we al in de auto.

Nu hadden we al gelezen dat er verschillende paden door het dal lopen, maar wij zijn op zoek naar het  pad op onze kaart, dat vlak langs het riviertje blijft lopen. Volgens de dame in het hotel zou dit pad redelijk vlak zijn en in de schaduw door bossen voeren. We parkeren bij een aantal taverna’s en volgen twee andere wandelaars naar een punt waar een voetpad met een bord staat aangegeven. Dit pad loopt echter steil omhoog langs wijngaarden en olijfgaarden en bovendien in de brandende zon. Niet waar we naar op zoek waren, dus. Wel leuk aan dit paadje is dat we er een soort levada tegenkomen. Dat zijn op Madeira veel voorkomende waterloopjes die zijn aangelegd om water te transporteren.  We lopen terug naar de weg en lopen daar nog wat verder omhoog, maar we kunnen “ons” paadje niet vinden. Een beetje geïrriteerd lopen we terug naar de auto om dan eerst maar helemaal omhoog naar Manolates te rijden. Dat is inderdaad weer een aardig bergdorpje met de typische trapstraatjes en sfeervolle (bouwvallige) huisjes. Een paar oude Griekse vrouwen zitten op hun stoepje tussen de bloembakken. Ook zijn er een aantal leuke souvenirwinkels en aardewerk-ateliers. Je ziet hier veel de rakóu techniek toegepast, wat een metallic effect aan het glazuur geeft. Voor details: http://www.spiraceramics.gr/main.html
We zien een mooi blauw doosje staan en van de oorspronkelijk Duitse verkoopster krijgen we nog wat uitleg en wat informatie over de wandelroutes rond Manolates.

We besluiten nog één poging te wagen om het pad te vinden. Het lijkt ons logisch daarvoor wat verder terug te rijden naar de kustweg. Co ziet aan de rechterkant opeens een pad wat meteen een riviertje kruist. We parkeren de auto vlakbij en lopen het pad op. Dit is waar we naar op zoek waren! Het is eigenlijk een onverhard weggetje waar je met een jeep overheen zou kunnen rijden, dus lekker breed om samen te wandelen. Het pad slingert door de mooie bossen en kruist regelmatig het beekje. Je snapt meteen waarom het hier zo groen is. Voor nachtegalen moet je er ‘s morgens heel vroeg zijn, of juist laat in de middag, dus wij horen alleen de krekels. Maar dat wisten we van tevoren wel. Na ruim een uur stroomopwaarts te hebben gelopen, vinden we het welletjes en besluiten we weer terug te lopen. Als we wat water drinken, ziet Jeroen opeens een kikker in de beek zwemmen. Er zitten ook een heleboel kikkervisjes in. Even verderop horen we gekwaak en zien we twee kikkers op een steen in de zon zitten. Ook een paar mooie libelles met blauwe vleugels. We volgen het weggetje stroomafwaarts weer terug en worden door de warmte getrakteerd op heerlijke zomergeuren van dennen en andere bomen en planten. Behalve een paar lokale boeren komen we niemand tegen, dus het is er heerlijk rustig. Helemaal tevreden komen we weer aan bij de auto.

Na een korte stop bij het hotel, rijden we naar Kokkari voor een lunch. We gaan weer naar de Odessey bar aan de kustweg, voor een burger op het strand. Ons geduld wordt er aardig op de proef gesteld (“moeten ze die koe nog slachten, of zo???”), maar het smaakt prima. Daarna snel naar het zwembad voor de nodige afkoeling. Deze dagen zit de temperatuur tussen de 35 en de 40 graden. Het is lekker rustig bij het zwembad. Dat vinden twee Duitse gasten hier ook, want die zijn er al een week en hebben alleen nog het zwembad en het strand gezien en waren gisteravond pas voor het eerst in Kokkari!

Vanavond besluiten we weer te gaan eten bij Thalassa, waar we de eerste avond ook waren. We genieten weer van het Griekse eten en het mooie uitzicht. Wat is het hier toch heerlijk! Helaas nog maar twee dagen…

Grote brand, klooster, zeewater en zwembad

Het ontbijt zit er weer in en we gaan naar onze kamer. Het licht wil niet aan en al snel blijkt dat alle stroom is uitgevallen. We besluiten daarom maar meteen op stap te gaan. We stappen in de auto en rijden richting Vourliotes. Dit is een bergdorpje dat meer uitstraalt dan de eerder bezochte bergdorpjes. Het geheel doet wat gezelliger aan en is duidelijk meer voorbereid op toeristen. Een aantal oude huizen zijn mooi opgeknapt, met grote erkers aan de voorkant, die typisch zijn voor huizen op Samos. We maken een wandeling door het dorp en langs de bron, kopen een colaatje en stappen vervolgens weer in de auto om via een slechte weg, althans volgens de anwb-gids, naar het klooster Moni Vronda te gaan. Dit klooster is ongeveer 450 jaar oud en daarmee het oudste van het eiland. Het klooster heeft flink te lijden gehad van de grote bosbrand in 2000. De muren er omheen waren toen zwaar beschadigd, maar het kerkje binnen de muren is als een wonder gespaard gebleven.

Aan de omgeving is wel te zien dat er een grote brand geweest is. Veel lage beplanting en weinig bomen. Ook zijn er voldoende zwart geblakerde stammen die de oorzaak van deze vegetatie verraden.

We kunnen het klooster in en worden begroet door een monnik die aangeeft dat we rustig rond mogen kijken. En dat doen we. Er wordt hard gewerkt aan het opknappen van de muren, maar ook het kerkje wordt aangepast. Door de camera door een raam naar binnen te steken, kunnen we een foto maken van de fresco’s die daar aan het plafond te zien zijn maar er slecht aan toe zijn.

In het winkeltje kopen we twee stukjes zeep en ronden zelf het te betalen bedrag ruim naar boven af. Daarna gaan we weer naar de auto en vervolgen die “slechte”weg waar nog steeds niet veel aan mankeert. Uiteindelijk loopt de weg dood op een ketting over de weg met een bord dat aangeeft dat fotograferen verboden is. Militair gebied dus. Hier draaien we om en we gaan terug naar het hotel.

Jeroen wil graag in zee zwemmen maar Co houdt niet zo van het zoute water. Daarom besluiten ze bij het strand direct onder het hotel te gaan lunchen en dat Jeroen dan in zee gaat zwemmen terwijl Co nog even op het terras blijft hangen. Terwijl Jeroen de zee in gaat, maakt Co foto’s van dit moment. Verder zien we hier de hele familie kat, die ‘s morgens voor het ontbijt kennelijk omhoog lopen naar ons hotel en voor de lunch afzakken naar deze strandtent. Er zit nog wel een nieuw familielid bij: broer Suske (we hebben ze maar Suske, Wiske, tante Sidonia en Jerommeke genoemd).

Als Jeroen de zee voor gezien houdt, zetten we de dag voort aan het zwembad. Het is er erg rustig en we vinden het heerlijk gezien de warmte om in de schaduw te liggen en een paar keer te gaan zwemmen. Dat gaan we vast nog een keer doen deze week.

We eten weer heerlijk in Kokkari, dit keer bij Stathis. Co heeft zin in gyros en die hebben ze hier op de kaart. Jeroen gaat voor de giouvetsi (even googlen, mensen). Nou ja, het bekende verhaal. Tot morgen, yassou!

Gierende banden

Vandaag weer de hele familiezwerfkat bij het ontbijt. Er wordt gesmuld van kitbits en water. Daarna stappen we in de auto voor een rondrit langs een aantal bergdorpen in de zuidelijke helft van Samos. Daarvoor rijden we eerst via Samos-stad naar Mytilini. Daar valt Co’s oog op een bordje van het paleontologisch museum in dit dorp. We besluiten daar een kijkje te nemen. De verzameling bevat een aantal fossielen van o.a. neushoorns, giraffes en mammoeten, vanuit de prehistorische tijd dat Samos nog aan Turkije vast zat. Verder zijn er kristallen, schelpen en een aantal opgezette dieren te zien. Een bijzonder exemplaar is een tijgerachtig beest dat in de vorige eeuw de zee is overgezwommen van Turkije naar Samos. Daar belaagde het de boerderijdieren en uiteindelijk werd het dier gedood door twee broers, waarvan er één aan zijn verwondingen is overleden. Voor het hele verhaal: http://hellas.teipir.gr/thesis/samos/english/tdk160.html
Overigens is dit museum weer een typisch Griekse onderneming. Op de maquette binnen prijkt een schitterend gebouw met verschillende vleugels. In werkelijkheid was het geld kennelijk al bij de parkeerplaats op, want die ziet er niet uit en van andere vleugels in het gebouw is geen spoor te bekennen. Verder zie je op het eiland om de haverklap grote borden met hoeveel Europese subsidie er nu weer besteed is aan een lap asfalt, of één of ander bouwwerk. Nou ja, ze zijn er in elk geval wel open over.

Na Mytilini rijden we in zuidelijke richting via Chora naar Koumaradei, een bergdorpje waar een aantal leuke winkeltjes en keramiek-ateliers zou moeten zitten. We komen inderdaad een winkel tegen, met een Nederlandse verkoopster, waar we een beker van Pythagoras kopen. Deze kun je vullen tot de aangegeven lijn. Vul je hem hoger, dan loopt hij helemaal leeg. Een natuurkundig trucje van communicerende vaten, maar filosofisch bedoelt Pythagoras zijn studenten uit te leggen dat je tot op zekere hoogte tevreden moet zijn met wat je hebt en niet alsmaar meer moet willen hebben, want dan raak je alles kwijt. Een wijze les voor de drukke moderne Nederlander.

Voorbij Koumaradei slaan we af naar Myli. We komen al snel bij het klooster Moni Megalis Panagias, één van de oudste kloosters van Samos. We zijn helaas net te laat, want om 13 uur is het klooster gesloten en het gaat pas om half 6 weer open. Aan de buitenkant valt niet veel te zien, behalve dat het flink gerestaureerd wordt. Daarbij valt het ons op dat je beter geen Griekse bouwvakkers kunt inhuren voor een klusje thuis… Gaten in muren worden een beetje opgevuld met stenen en weer dicht gesmeerd, stopcontacten schots en scheef, en meer van dat soort praktijken.

In Myli willen we gaan lunchen. Volgens het ANWB-boekje wordt het vechten voor een plekje bij één van de tavernes aan de platia. Niets is minder waar. Er zit zeggen en schrijven één Nederlands gezinnetje op het plein. We krijgen wel de beloofde smakelijke tzatziki en Keftedakia voorgeschoteld, dus zijn we tevreden. Wel komt alles tegelijk terwijl we de tzatziki met brood als voorgerecht hadden willen hebben.

Omdat het vandaag weer eens bloedheet is en de bergdorpjes eigenlijk toch wel wat tegenvallen, besluiten we de route wat sneller af te maken en met gierende banden naar het zwembad van het hotel te rijden. Dat gaat hier trouwens vrij makkelijk. Om de één of andere reden ga je op het asfalt van Samos al snel met piepende banden door de bocht.

We vervolgen de route via Pagondas naar Spatharei. Onderweg hebben we mooie vergezichten over de bergen van Samos, het vliegveld, de kustlijnen en het eilandje Samiopoula dat vlak voor de kust ligt. De route eindigt in Pirgos, het zogenaamde honingdorp. Ook hier is zo snel weer geen kip te bekennen (misschien ligt het aan het feit dat het zondag is), dus we stappen niet uit om verder rond te lopen, maar rijden via de hoofdweg weer terug naar het hotel. Het is evengoed al na 5 uur als we daar aankomen.

Na de gebruikelijke lees- en zwem-break, gaan we weer naar het centrum van Kokkari, waar we opnieuw bij Basilico gaan eten. De kaart biedt veel variatie. Dit keer nemen we allebei de kip-variant met rozemarijn en balsamico-azijn: smullen! Er zijn nu twee kittens bij de tafeltjes te zien, maar die hebben geen interesse in kitbits. Ze zijn druk bezig met spelen en mensen vertederend aankijken. Een oudere kat is wel blij met de kitbits en blijft trouw bij ons zitten in de hoop op meer.

Terug op de hotelkamer nemen we een flinke slok ouzo op de WK-finale, die er tot nu toe niet goed uitziet. Kijken of de tweede helft beter wordt.

Klik op een foto voor een groter exemplaar.

Zweet en water

Het ontbijt zit er weer in en deze morgen is er maar 1 katje dat komt kijken of er iets te halen valt. We geven haar kattensnoepjes en die lust ze wel, hoewel ze eerst eens grondig onderzoekt wat we nou voor haar neus houden. Ook het bakje water valt weer in de smaak en we kunnen het toch niet laten wat stukjes ham te geven.

Het is even na 10 uur en we rijden weg voor een wandeling in het beschermde natuurgebied van Potami naar de twee Seitani baaien (Mikro, de kleine en Megali, de grote baai). We parkeren de auto aan het einde van de geasfalteerde hoofdweg en lopen verder eerst over een stuk waar nog enkelen de auto wel over durven laten rijden. Eigenlijk is het wegdek beter dan we dachten, maar goed, we lopen toch al.

Dan slaan we, na al flink wat geklommen te hebben, af en komen nu op paden die alleen te voet begaanbaar zijn. De route is wat omgeving betreft zeer wisselend van heel open tot bosrijk. Ook de paden verschillen van glad en vlak tot rotsachtig, klimmend of dalend. De uitzichten die we regelmatig hebben op de kust, zijn prachtig en de omgeving is mooi en rustgevend… hoewel het soms best stevig klimmen is. Hoezo: rustgevend? Op de telefoon van Co komt een sms binnen die hem welkom heet in Turkije en de tarieven voor bellen geeft. Sterke zendmasten hebben die turken.

Na ruim een uur bereiken we de eerste baai: het kleine kiezelstrandje van Mikro Seitani. Het is praktisch verlaten. Er zit aleen een Griekse man die kennelijk een nachtje gekampeerd heeft op het strand. Het water ziet er schitterend helder en lekker koel uit, maar omdat we geen zwembroeken en waterschoenen mee hebben, zit een verkoelende duik er niet in. Na wat rondkijken lopen we daarom aan de andere kant van de baai weer omhoog over een houten platform de rotswand op.

De wandeling die we maken is er een van “heen en terug” langs dezelfde route. Dus we realiseren ons dat we tijdig moeten bepalen wanneer om te draaien. Omdat het weer zonnig en warm is en we maar een halve liter water per persoon bij ons hebben, weten we al dat we niet de hele wandeling zullen kunnen doen. Dat blijkt ook wel, want door de warmte en inspanning is er al snel geen draad meer droog van onze shirts en op een gegeven moment regent het zelfs druppels van de klep van het petje dat Co draagt. Als we op een punt mooi uitzicht krijgen op de 2e baai besluiten we daarom om te keren en niet helemaal af te dalen. We zijn nu ruim anderhalf uur onderweg en zullen dat ook ongeveer terug nodig hebben. Opnieuw weer klimmen, dalen, klimmen, dalen….

Als we bij het einde van het voetpad komen merken we ook wel dat we water nodig hebben. De meegebrachte flesjes zijn ondertussen leeg. Als we rond 2 uur weer bij de auto komen, hebben we dorst. We gaan rijden, maar stoppen al snel bij een restaurant. Daar bestellen we als eerste een grote fles water en 2 cola light. Het water gaat er snel in. Daarna kijken we de menukaart in. We nemen beiden de kipsouflaki en die smaakt goed.

Na de lunch rijden we naar het hotel terug. Als we daar aankomen is het alweer na 4 uur. We kleden ons om voor ons ritueel bij en in het zwembad en besteden daar de tijd tot ongeveer half 7. We krijgen weer trek. Die griekse etenstijden zijn niets voor ons.

We rijden weer de berg af naar Kokkari en kiezen nu een restaurantje uit op een soort kruispunt in het voetgangersgebied: Prima Vera. Wederom tzatziki met brood en daarna een voorgerecht: gehaktballetjes met tomatensaus voor Co en Jeroen dolmadakia, gevulde wijnbladeren.

De katten die hier tussen de gasten lopen hebben het blijkbaar niet zo slecht wat eten betreft. De eerste die bij ons komt haalt haar neus ook op voor de kattensnoepjes die Co haar wil geven. Beleefd zegt ze bedankt door wel een kopje te geven tegen zijn hand.

Het eten bevalt uitstekend en na de rose nemen we nog een ouzo. Als we willen betalen, krijgen we nog een schotel meloen. Die is voor Jeroen want Co houdt daar niet zo van.

We gaan voldaan terug naar ons hotel. Zullen we gaan kijken of Duitsland op de vierde plaats eindigt?

Samos stad en zoutwinning

Vandaag gaan we naar Samos stad. Een stad die we vanuit Kokkari al hadden zien liggen. Het is de hoofdstad van Samos, hoe kan het ook anders. De stad heet ook wel Vathi, maar tegenwoordig zegt men steeds vaker Samos stad.

Als we Samos naderen zien we een stad die er zo langs het water goed uitziet. Het oude gedeelte (Ano Vathi) ligt echter niet aan het water maar meer de berg op. Dat kwam omdat ten tijde van het ontstaan er veel zeepiraten waren en direct aan het water wonen daarom erg gevaarlijk was. In Ano Vathi staan huizen tegen elkaar aan met dunne tussenmuurtjes zodat buren elkaar middels klopsignalen voor de piraten konden waarschuwen.

Al snel komen we bij een parkeerterrein langs het water en vinden daar nog een plekje. Langs het water ligt een modernere stad, duidelijk ook ingesteld op de toeristen met veel restaurants. Hier komt ook de boot aan uit Turkije. We gaan eerst langs het water en daarna meer inwaarts de winkelstraten door. We treffen een bord aan met de kaart van Samos stad, maar op wel zo’n 6 verschillende plekken staat “you are here”. Dus blijkbaar kun je hier op meerdere plekken tegelijk zijn.

Naast de nodige kerken bezoeken we het museum waar ook veel te vinden is van/over het tempelgebied dat we gisteren bezocht hadden. Zo komen we er ook achter dat we gisteren kopieën gezien hebben van beelden die we nu in het museum treffen. Grootste publiekstrekker is de bijna 5 meter hoge kouros, een enorm marmeren beeld van een jongeman. Ook dit is gevonden in het Heraion.

Vandaag bestaat de lunch uit een panini met beleg. We zijn aan de late kant met de lunch. Verder een leuke knuffel gescored: een kat-knuffel met visje, genaamd Sammy. Daarna gaan we de berg op, het oude gedeelte in. Dat levert ook weer een mooi uitzicht op over het water, de haven en het stuk Samos langs het water. De straatjes zijn er enorm smal en warrig en via trapjes loop je zo weer om een paar huizen heen. Bovenin treffen we nog een openlucht theater aan.

Als we bij de auto terug komen schrikken we wel . Door de voor-, achter- en rechter zijramen valt niets meer te zien. Door wind en golven is er gedurende de dag een laag zout op de auto gaan zitten. Met behulp van de ruitenwissers proberen we zicht te krijgen en als dat enigszins gelukt is, gaan we op weg naar de Tres Ekklesias, drie aan elkaar gebouwde kerkjes. Als we de juiste gevonden hebben, blijkt het geheel niet veel voor te stellen.

Vlakbij is een grote supermarkt. We halen daar een grote fles water, doekjes en nog wat cola. Met het water maken we de ramen beter schoon omdat we ons dan veiliger op de weg voelen. Vervolgens gaan we naar het hotel en herhalen we ons ritueel van lezen en zwemmen om daarna te gaan eten in Kokkari, maar nu via een autowasserette.

Met een mooie schone auto komen we in Kokkari aan. We besluiten om weer bij Basilico te gaan eten. Nu beginnen we met een schotel met 4 soorten kaas, daarna gaan we aan de pizza en we besluiten weer met een heerlijk toetje: Jeroen een chocolademousse met amaretto en sinaasappel en Co weer het flensje met ijs.

We bestellen opnieuw een karaf van 500ml rose en dat kost hier maar 3,80. Ze vergeet die wel bijna te rekenen, maar omdat we dat eerlijk zeggen, krijgen we zelfs nog korting! Ook krijgen we nu een glaasje limoncello van het huis. Voor Co weer een nieuw drankje om te proberen en het valt in de smaak.

Weer een geslaagde dag. Morgen waarschijnlijk aan de wandel.

A² = B² + C²

Vandaag staat het plekje Pythagorion op het programma, genoemd naar Pythagoras (je weet wel, die van die stelling met wiskunde).  Na het ontbijt – met ook hier een klagelijk mauwende kat erbij – stappen we in de auto, die gelukkig airco heeft. Het is namelijk weer erg warm en zonnig vandaag! We maken eerst een paar stops boven Pythagorion, op de berg. Daar komen we bij de Tunnel van Eupalinos, een aquaduct dat 2.500 jaar geleden dwars door de berg Ampelos is aangelegd, om water naar de stad te brengen. De tunnel is één kilometer lang (met maar vijf meter verval), maar alleen het eerste stuk is te bezichtigen.  Daarvoor moet je je wel eerst door de opening van slechts 50cm breed wringen… Ondanks al het lekkere eten hier, passen we er gelukkig toch nog doorheen. Er is verder geen informatie of uitleg in de tunnel te vinden, dus het is een kwestie van naar het einde lopen en weer terug.  Daarna rijden we door naar boven naar het klooster Panaghia Spiliani. We worden hartelijk ontvangen door één van de slechts twee monniken die hier nog wonen. Naast de kloosterkerk is een grot waarin je kunt afdalen. Aan het einde staan twee verweerde iconen en er ontspringt een geneeskrachtige bron. Ergens in de 16e eeuw zou er met deze iconen een wonder zijn gebeurd. In de grot is het zo fris, dat je je adem kunt zien! Vanaf het klooster heb je een schitterend uitzicht over het stadje, de zee en de omgeving.

Hierna parkeren we de auto beneden in de stad en lopen naar de Logothetis burcht, met bijbehorende kerk. Vervolgens zakken we af naar de pittoreske haven van Pythagorion. Op één van de twee pieren staat een bronzen standbeeld van Pythagoras. We lopen door naar het museum, waar we gratis een grote collectie van opgegraven aardewerk, beelden, en dergelijke kunnen bekijken. Ondertussen krijgen we weer trek, maar vanwege de openingstijden lopen we toch eerst nog naar de opgravingen van de Romeinse thermen, net buiten het plaatsje. Daarna gaan we weer terug naar de haven voor de lunch met voor allebei een gyros schotel en een grote fles water!

Weer helemaal bijgetankt halen we de auto op om nog meer cultuur te gaan happen in Ireo, vijf kilometer verderop. Daar vinden we namelijk het Heraion, een van de belangrijkste heiligdommen voor de godin Hera van heel Griekenland. Van de 155 zuilen van de grote tempel staat er nog één overeind. Verder zien we een aantal mozaiekvloeren, beelden en opgegraven fundamenten van andere gebouwen.

Hierna snakken we naar het zwembad van ons hotel en we besluiten om via Chora, Mytilinii en een klein bergweggetje weer naar Kokkari te rijden. Bij aankomst blijkt de wind behoorlijk te zijn aangetrokken. Gelukkig waaien de parasols niet weg.

Om half negen rijden we het dorp in, waar we met vrienden Peter en Ron hebben afgesproken voor het diner. We eten bij restaurant Poseidon aan de paralia, maar zitten gelukkig niet te dicht bij de waterkant. Door de harde wind slaat er af en toe een golf over de kade, zo op het terras! We hebben lekker gegeten en krijgen van Ron en Peter nog een afzakkertje aangeboden bij hun vaste stek Bira, tegenover de kerk.

Dat wordt weer lekker slapen vannacht. Morgen misschien naar Samos-stad, oftewel Vathi.

Bergdorpen en bulldozers

Na een goede nacht (met de airco aan) gaan we voor het eerst het ontbijtbuffet verkennen. Ziet er goed uit met voldoende keus in koud en warm. We nemen griekse yoghurt met verse honing toe, mmmm! Daarna wachten we bij het zwembad onze vrienden Peter en Ron op, die hier nog tot vrijdag zijn. Met een kopje koffie erbij zijn we bijgepraat over hun belevenissen op Samos tot nu toe en we spreken af om donderdagavond (morgen dus) samen te gaan eten.

Daarna stappen we in de auto om een stukje van het eiland te gaan verkennen. We nemen de kustweg in westelijke richting en slaan even verderop af om naar het bergdorpje Ampelos te rijden. Zoals verwacht moeten we een smal, steil en bochtig weggetje omhoog, maar wel met een redelijk wegdek. Als we de auto boven geparkeerd hebben, komt er een pickup aan met een megafoon op het dak. Er klinkt een keiharde oproep, gevolgd door griekse muziek. Uit het slaperige dorpje komen toch wat bewoners naar de auto toe, waar achterin verse vis op ijs blijkt te liggen. Wat een manier om zo je waar te verkopen! De tijd lijkt hier nog stil te staan. Het is een klassiek grieks dorpje “uit de boekjes”, met smalle straatjes, veel witte huisjes, bloempotten en buitenhangende was. Bij de kerk is een café, waar wat oude mannen aan een tafeltje hangen en verder wemelt het er van de (zwerf)katten. Boven de kerk ontspringt een bron. Daar zijn er veel van hier, dus daarom is Samos zo groen. Bij het enige mini-winkeltje kopen we twee blikjes cola. De aardige eigenaresse spreekt verrassend goed Engels. Ze vraagt of we bij Piet een kamer gehuurd hebben, als we vertellen dat we uit Nederland komen. Vroeger heeft ze nog in Kokkari gewerkt als kamermeisje.

Terug bij de auto rijden we door omhoog naar het volgende bergdorpje Stavrinides. Een nog kleiner dorpje met een mooi uitzicht op de top van de berg Lazaros. Daarna rijden we weer omlaag naar de kustweg om die te vervolgen naar Karlovassi. Dit is een vrij grote stad, die in verschillende wijken is verdeeld. Je hebt er daarom niet echt een centrum en er staan ontzettend veel gebouwen leeg en het geheel doet vervallen aan. We parkeren de auto bij de haven en lopen via het strandje langs de “boulevard” tot we een eettentje tegenkomen, waar we heerlijke pita broodjes gyros en kebab eten voor een grijpstuiver. Daarna gaan we op zoek naar de grootste kerk waar de bisschop zetelt, maar we lopen een paar keer verkeerd. Door de hitte daalt het humeur en als we de kerk gevonden hebben, blijkt die helemaal gesloten en door de bebouwing eromheen moeilijk te fotograferen. Via een ommetje lopen we terug naar de kustweg waar we uiteindelijk nog de EOSS wijnfabriek vinden. Die is ook gesloten en ziet er bovendien niet uit, dus onze eindconclusie over Karlovassi is dat de bulldozer eroverheen kan.

We besluiten terug te rijden naar het hotel voor een frisse duik in het zwembad. Daar knappen we helemaal van op en later op de avond rijden we naar Kokkari om te gaan eten bij italiaans restaurant Basilico. We hebben schitterend uitzicht op de baai van Kokkari en de krijgen de nodige aandacht van katten daar. Het eten smaakt prima en we krijgen nog een borrel bij de rekening. We kiezen voor de grappa, zodat Co weer een stapje hoger komt op de alcohol-percentage-ladder!

Nu nog even afwachten welke tegenstander Nederland in de WK-finale krijgt. Spanje dus.

Vakantie op Samos Griekenland.
Schiphol, muis, kakkerlak, katten.

Gisteren zijn we tegen 6 uur in de middag op de trein gestapt naar Schiphol. Daar kwamen we tegen 7 uur aan en daarna gingen we naar het terminalhotel in het “niet-schengen” gedeelte om een paar uurtjes te slapen. Dat wil zeggen, we gingen eerst inchecken en daarna nog wat eten.

Na het eten in de terminal namen we nog een ijsje. Tijdens het eten daarvan zagen we een muis rondlopen. Een vrouw naast Co op de bank, zag deze ook en trok haar benen snel op de bank.

In onze hotelkamer bleek een kakkerlak in de kast te zitten. Die hebben wij een riooltrip gegeven via het toilet. Zeker in iemands koffer meegekomen.

Lang slapen zat er niet in. De wekker werd gezet op kwart voor 3. Douchen, checken of we alles hadden en via de aankomsthal weer naar de vertrekhal om de koffers af te geven. Inchecken was al gedaan, zo’n 3 weken voor vertrek via internet. Nou, dat maakt blijkbaar bij ArkeFly niets uit. Het schoot niet echt op, maar uiteindelijk waren we de koffers kwijt en gingen we de paspoort controle voorbij om een ontbijt te nemen in de terminal. Daar liep ook Patricia Paay rond, die later in het verkeerde gedeelte van de D-pier bleek te zitten. Niet erg handig van haar…

We begonnen mooi op tijd met boarden, maar eenmaal in het vliegtuig kregen we te horen dat we nog 40 minuten langer moesten wachten omdat Samos ons om capaciteitsredenen nog niet wilde laten vertrekken.

De vlucht verliep prima. We zaten voorste rij naast een stel dat pas getrouwd was, maar eerlijk gezegd…. het geluk zag je er niet aan af. De aangeboden champagne bleef dicht.

Prima landing op Samos en toen we de koffers hadden, stond er een dame voor ons klaar om de auto te overhandigen. Dat gaat daar nog erg primitief. We kregen te horen dat we de auto op de volgende wijze weer moesten inleveren: ongeveer op dezelfde plek parkeren, sleutel onder de vloermat en de auto gewoon los laten staan. Zo had onze voorganger dat blijkbaar ook gedaan.

De tank was zo goed als leeg dus via Nokia maps (gratis hè) uitgekeken naar een tankstation. Nou die prijzen zijn hier aardig opgetrokken sinds de laatste keer dat we in Griekenland waren. Zelfs nu iets duurder dan bij ons in Nederland.

Het hotel Armonia Bay net buiten Kokkari was snel gevonden en het bevalt ons hier tot nu toe prima. We hebben een mooie kamer met een heel mooi uitzicht over de olijfbomen en de baai en er is een fijn zwembad.

Na ons geïnstalleerd te hebben, zijn we gaan lopen naar Kokkari. Dat loop je in ongeveer een half uur naar toe. Het is inmiddels middag en we krijgen alweer trek. In een leuk tentje aan het strand ( de Odyssey Bar) nemen we plaats en bestellen te eten. De zwerfkatten laten zich hier al snel zien en eten graag een hapje mee. Eigenlijk not-done, maar Jeroen kan het niet laten.

Daarna globaal door Kokkari gewandeld en eind van de middag zijn we terug gelopen naar het hotel om te genieten van zon en zwembad. En een klein slaapje vanwege het reeds vele uren wakker zijn.

Voor het diner rijden we met de auto naar Kokkari en op voorspraak van de hotel-eigenaar eten we bij restaurant Thalassa vlakbij het water. We beginnen met tzatziki en delen ook een feta saganaki (de beste is nog steeds die van Zorba de Griek in Hoorn). Onder genot van een glas Samos rosé, eten we de kip-souvlaki en krijgen van het huis een ouzo. We hebben nog wat trek en op advies van de serveerster delen we een baklava. Lekker, maar ook niet zo lekker als die van Turks restaurant Patara (nu: Istanbul) in Hoorn. Tja, waarom gaan we nog op vakantie????? O ja, voor zon, rust en de mooie omgeving.

Ondertussen worden steeds meer Nederlanders zichtbaar in Kokkari vanwege hun oranje shirt. Straks de halve finale voetbal.

Goed begin van de vakantie (of Nederland nou wint of verliest!) Wat zullen we straks slapen.

Foto: vliegen en voetbal.