Kikkers en een rakou-bakje

Vandaag weer twee hoogtepunten uit het ANWB-boekje op het programma: het niet te missen bergdorpje Manolates en het Dal van de Nachtegalen. We willen graag wat eerder op de ochtend gaan wandelen, in verband met de warmte hier, dus we zitten een half uurtje eerder bij het ontbijt en om half 10 stappen we al in de auto.

Nu hadden we al gelezen dat er verschillende paden door het dal lopen, maar wij zijn op zoek naar het  pad op onze kaart, dat vlak langs het riviertje blijft lopen. Volgens de dame in het hotel zou dit pad redelijk vlak zijn en in de schaduw door bossen voeren. We parkeren bij een aantal taverna’s en volgen twee andere wandelaars naar een punt waar een voetpad met een bord staat aangegeven. Dit pad loopt echter steil omhoog langs wijngaarden en olijfgaarden en bovendien in de brandende zon. Niet waar we naar op zoek waren, dus. Wel leuk aan dit paadje is dat we er een soort levada tegenkomen. Dat zijn op Madeira veel voorkomende waterloopjes die zijn aangelegd om water te transporteren.  We lopen terug naar de weg en lopen daar nog wat verder omhoog, maar we kunnen “ons” paadje niet vinden. Een beetje geïrriteerd lopen we terug naar de auto om dan eerst maar helemaal omhoog naar Manolates te rijden. Dat is inderdaad weer een aardig bergdorpje met de typische trapstraatjes en sfeervolle (bouwvallige) huisjes. Een paar oude Griekse vrouwen zitten op hun stoepje tussen de bloembakken. Ook zijn er een aantal leuke souvenirwinkels en aardewerk-ateliers. Je ziet hier veel de rakóu techniek toegepast, wat een metallic effect aan het glazuur geeft. Voor details: http://www.spiraceramics.gr/main.html
We zien een mooi blauw doosje staan en van de oorspronkelijk Duitse verkoopster krijgen we nog wat uitleg en wat informatie over de wandelroutes rond Manolates.

We besluiten nog één poging te wagen om het pad te vinden. Het lijkt ons logisch daarvoor wat verder terug te rijden naar de kustweg. Co ziet aan de rechterkant opeens een pad wat meteen een riviertje kruist. We parkeren de auto vlakbij en lopen het pad op. Dit is waar we naar op zoek waren! Het is eigenlijk een onverhard weggetje waar je met een jeep overheen zou kunnen rijden, dus lekker breed om samen te wandelen. Het pad slingert door de mooie bossen en kruist regelmatig het beekje. Je snapt meteen waarom het hier zo groen is. Voor nachtegalen moet je er ‘s morgens heel vroeg zijn, of juist laat in de middag, dus wij horen alleen de krekels. Maar dat wisten we van tevoren wel. Na ruim een uur stroomopwaarts te hebben gelopen, vinden we het welletjes en besluiten we weer terug te lopen. Als we wat water drinken, ziet Jeroen opeens een kikker in de beek zwemmen. Er zitten ook een heleboel kikkervisjes in. Even verderop horen we gekwaak en zien we twee kikkers op een steen in de zon zitten. Ook een paar mooie libelles met blauwe vleugels. We volgen het weggetje stroomafwaarts weer terug en worden door de warmte getrakteerd op heerlijke zomergeuren van dennen en andere bomen en planten. Behalve een paar lokale boeren komen we niemand tegen, dus het is er heerlijk rustig. Helemaal tevreden komen we weer aan bij de auto.

Na een korte stop bij het hotel, rijden we naar Kokkari voor een lunch. We gaan weer naar de Odessey bar aan de kustweg, voor een burger op het strand. Ons geduld wordt er aardig op de proef gesteld (“moeten ze die koe nog slachten, of zo???”), maar het smaakt prima. Daarna snel naar het zwembad voor de nodige afkoeling. Deze dagen zit de temperatuur tussen de 35 en de 40 graden. Het is lekker rustig bij het zwembad. Dat vinden twee Duitse gasten hier ook, want die zijn er al een week en hebben alleen nog het zwembad en het strand gezien en waren gisteravond pas voor het eerst in Kokkari!

Vanavond besluiten we weer te gaan eten bij Thalassa, waar we de eerste avond ook waren. We genieten weer van het Griekse eten en het mooie uitzicht. Wat is het hier toch heerlijk! Helaas nog maar twee dagen…