Tzatzikidee!
Vanmorgen weer een ontbijt op het terras in de warme ochtendzon met de vaste gast die we omgedoopt hebben tot poes Pruttel (vanwege haar leuke prutteltje als ze een kitbit krijgt). Daarna stappen we in de auto om de oostpunt van het eiland te gaan verkennen.
We rijden door Samos-stad en vervolgen de smalle weg tot het eindpunt Agia Paraskevi, een piepklein kustplaatsje met een smal strandje en uiteraard weer een bijzonder kerkje. We drinken een colaatje bij de taverne aan de kade. Er blijkt een hele guitige kitten te wonen, die meteen in ons geïnteresseerd is. Als Co de kitbits tevoorschijn haalt, is het hek van de dam. Hij klimt op schoot, geeft kopjes en klimt zelfs bij Jeroen in zijn nek. Het is echt een kitten om meteen verliefd op te worden en mee naar huis te nemen… We noemen hem Nisi, naar de landtong waar we straks heen rijden.
Op de kaart is de weg naar Nisi in het wit aangegeven, wat betekent dat het een onverharde weg moet zijn van goede kwaliteit. We wagen de gok en nemen de afslag als we wegrijden uit Agia Paraskevi. Op een paar stukjes na, is de weg inderdaad best te doen met onze Hyundai Atos Prime. Aan het einde van de weg kom je uit bij een strandje, waar twee Grieken een strandtent hebben opgezet. Het is een idyllisch plekje met schitterend uitzicht, o.a. op Kokkari in de verte, en heerlijk helder zeewater.
Na deze goede ervaring met een “wit weggetje”, besluiten we een kortere weg te nemen naar de volgende bestemming: Kamara. Daarvoor moeten we 5 km over een onverharde weg. In het begin gaat het nog wel, maar de weg wordt steeds slechter en slechter, totdat Jeroen met samengeknepen billen en ingehouden adem zit af te wachten totdat het asfalt weer komt. Gelukkig hebben we geen lekke band of een opengereten bodemplaat opgelopen, en kunnen we in Kamara doorrijden naar het klooster Moni Zoodochos Pighi, gebouwd in 1756. Dit ligt hoog op de berg, met mooi uitzicht over de omringende baaien en de kust van Turkije, die hier heel dichtbij is. Het is wel open voor publiek, maar helaas mogen in het klooster geen foto’s worden gemaakt. De kloosterkerk hangt weer vol met iconen, waarvan één bijna geheel bekleed met zilver. Aan deze Maria-icoon wordt geneeskrachtige werking toegekend door gelovigen. Bij het klooster is ook een monument voor slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog.
Hierna rijden we bergafwaarts naar Posidonio, een kustplekje waar de afstand tot Turkije het kleinst is. In het haventje ligt een vissersboot en in de baai een aantal zeilboten. Bij het strandje is een taverne, waar we een heerlijke lunch krijgen voorgeschoteld. We genieten van de kip-souvlaki en het uitzicht en rijden daarna terug naar het hotel in Kokkari, voor… ja, natuurlijk!… het zwembad!
‘s Avonds besluiten voor de laatste keer bij Basilico te gaan eten. Ook de vaste katjes daar zijn weer van de partij. Moeders met de twee kittens Pummel en Hummel. De kleine Hummel heeft wat moeite met de eerste kitbit, maar heeft daarna de smaak te pakken. Ook mogen beiden nog wat drinken bij moeders. Hummel gaat daarna lekker tukken in de plantenbak. Pummel speelt nog wat met rondvliegende blaadjes in de wind, die vanavond weer stevig waait. Voor ons is het opnieuw smullen hier en besluiten zelf een limoncello toe te nemen. Deze blijken we bij het afrekenen van het huis te krijgen, net als de bestelde rosé! Als we hier nog een paar keer zouden gaan eten, zou alles van het huis zijn! We nemen afscheid van Hummel en Pummel, want morgen is alweer onze laatste dag hier… Nou ja, dan kunnen we thuis weer tutten met onze eigen drie katten.