We staan op tijd op, want vandaag moeten we een flinke afstand rijden, wel 602 kilometer (hoe ik dat nu al weet? tja, ik kan een beetje in de toekomst kijken). We gaan de huurauto halen en als we door de lobby van het hotel lopen, besluiten we eerst even uit te checken, met behoud van de kamer tot we met de auto terug zijn en de koffers in kunnen laden. Onderweg naar Hertz ontbijten we bij de Subway.

We zijn om 9:15 bij Hertz maar de auto is nog niet beschikbaar. Om 10 over 10 gaan we eens vragen waarom het zo lang moet duren want, nogmaals, we moeten een flink eind rijden. Het lijkt niet het best georganiseerde Hertz-kantoor, met niet al te snuggere medewekers… Dan komt er opeens schot in en kunnen we een auto meenemen uit de parkeergarage. Niet helemaal schoon en niet helemaal vol getankt, maar dat is natuurlijk geen probleem. Het lijkt ook een upgrade te zijn, want we hebben nu een Chevrolet  HHR, met cruise control. We stappen in en rijden snel naar het hotel.

In het hotel halen we de koffers op en dan kunnen we echt op weg naar Clearwater via de Highway 1 east. Na ongeveer 3 kwartier rijden zien we de Lions Gate Bridge ver rechts van ons en blijken we met een flinke boog om Vancouver te rijden.

Onderweg zien we het mooie landschap van Canada aan ons voorbij trekken. Ook zien we fietsers langs de weg en bij tunnels moeten die op een knop drukken waarmee een knipperlicht geactiveerd wordt, zodat automobilisten zien dat er een fietser in de tunnel is. Kunnen we bij ons amper voorstellen.

Rond 1 uur krijgen we wel trek en laten we nou net in het plaatsje Hope een bord passeren waarop de Mac wordt aangekondigd. Dat gaat er wel in en daarna gaan we weer verder. Hoewel we beseffen dat we laat zullen aankomen, nemen we in het plaatsje Hope toch de route door de Fraser Canyon, in plaats van de snellere tolweg. Af en toe maken we een stop om van het uitzicht te genieten, zoals bij de stroomversnelling Hell’s Gate, maar veel tijd daarvoor hebben we dus helaas niet. De maximale snelheid is 100 en lang niet overal. Soms zelfs terug naar 50 en er zijn ook een paar keer werkzaamheden langs de weg. Daarvan kregen we een flashback van Nevada, waar we om de haverklap borden met “flagman ahead” tegenkwamen.

In het begin zijn de bergen om ons heen nog vrij groen. Later wordt het landschap veel ruiger en meer rotsachtig. Na de smalle Fraser Canyon krijgen we weer een wat weidser uitzicht op de bergen. We rijden langs de rivier en er liggen langs beide oevers ook treinrails. Opeens zien we een goederentrein en die is lang, echt lang. We denken dat deze zo lang is dat hij op station Hoorn en Hoorn Kersenboogerd tegelijk kan staan. Een paar uur later komen we op een punt dat we aan de overkant van het water 2 treinen zien rijden (waarvan 1 passagierstrein) en ook aan onze kant komt er een aan. Jeroen telt het aantal wagons en inclusief 3 locomotieven zijn het er 135. We schatten in dat elke wagon toch minimaal 10 meter is…

Het is ondertussen half 6 en we blijken nog wel zo’n 200 kilometer te moeten gaan, dus we besluiten eerst maar wat te eten en niet te wachten tot we op ons logeeradres zijn. Dat ligt immers erg afgelegen en dan moeten we na het inchecken nog gaan rijden om te eten. Laten we nu in Kamloops wederom langs een Mac komen. Gezien de tijd lijkt ons dat een dubbel goede keuze.

Om 8 uur ‘s avonds rijden we dan eindelijk het parkeerterrein op van The Blue Grouse County Inn in Wells Gray Provincial Park. We worden hartelijk ontvangen door Regina en de huiskat en -hond en we  krijgen de sleutel van onze kamer. De mobiel kan uit want daar heb je hier niets aan. Internet is er wel, maar valt wel vaak weg. De kamer is ruim en netjes, een leuke plek in een natuurpark om te verblijven. Het kent 4 kamers en we hebben het idee de enige te zijn, maar dat is maar een idee. We kijken uit op bossen en bergen en zitten inmiddels aan een rustgevend kopje thee. Helaas niet op de veranda, want die is wel heel druk bezet. Met muggen dan, hahaha!