Bolletjes wol

Vandaag gaan we weer door naar een volgende bestemming: Port Fairy aan de kust. We pakken de spullen in, checken uit bij het motel en rijden Halls Gap in voor een ontbijtje van de bakker. Daarna tanken we de auto vol en gaan op weg naar het zuiden.

De eerste stop is Hamilton, “the wool capitol of the world”. Daar merk je maar heel weinig van, want in het centrum ontdekken we geen enkele winkel die wol verkoopt. Het is vandaag heerlijk weer, zonnig en een graadje of 25. Dan is het toch gek om de kerstversiering in de etalages te zien (nog 44 nachtjes slapen, lezen we). We lopen een Telstra winkel binnen, want Jeroen heeft al dagen geen bereik met zijn mobiele telefoon. We zitten allebei bij Vodafone, maar Co’s telefoon logt wel in bij andere netwerken, als Vodafone niet beschikbaar is. Waarschijnlijk zit het ‘m in het prepaid abonnement van Jeroen. Zoeken we later wel even uit. Het is nog wat vroeg, maar we delen toch maar samen een broodje bij de Subway. Daar vraagt Jeroen nog even naar de wol, maar het gaat voornamelijk om fabrieken buiten het centrum. Inderdaad rijden we even later langs een veld vol schapen die tussen de hekken klaar staan om geschoren te worden.

Na Hamilton komen we langs twee natuurparken met vulkanen. De eerste is Mount Napier State Park. Vreemd om opeens midden tussen de weilanden met schapen een vulkaan op te zien rijzen. De weg naar het park toe is nog goed begaanbaar, maar eenmaal in het park moeten we 5 km over een onverharde weg, die ook nog eens omhoog loopt. Op het eind dreigen we weg te slippen, maar gelukkig bereiken we zonder problemen de parkeerplaats. Hier zie je meteen  al hopen met vulkanisch gesteente liggen. Er is een pad naar de top van de vulkaan, dat is een uur heen en terug. We beginnen eraan, maar het pad is al snel overwoekerd met hoog gras en distels. Hier komen kennelijk weinig mensen. Gezien de afgelopen ervaringen met slangen, besluiten we om deze wandeling maar te laten zitten en door te rijden naar het volgende park.

Veertig kilometer verderop buigen we af naar Mount Eccles National Park. Hier is ook een kampeerplek en het park ziet er een stuk beter onderhouden uit. Ook in dit park kun je naar de rand van de vulkaan lopen en er zelfs helemaal omheen. Beneden in de krater ligt Lake Surprise. Maar de leukste verrassing hier is dat er veel koala’s in de bomen schijnen te zitten. Dit hadden we al gelezen in de Lonely Planet. Het is daarom moeilijk afwegen tussen naar beneden kijken voor mogelijke slangen op het pad en omhoog kijken voor koala’s in de bomen. Ze hebben een goede schutkleur met hun grijze wollige vacht en ze hangen op strategische plekken in de boom, dus het is best lastig om ze te spotten. Al na een paar honderd meter hebben we “beet”: een koala in de eucalyptusboom! Hij is lekker aan het tukken op een tak en verroert geen vin. We lopen verder naar een lookout op de kraterrand en daar zit vlak voor ons een grote grijze bol wol in de boom. Dat is nr. 2! Weer een stukje verder ontdekt Jeroen twee exemplaren in een kleinere boom, een moeder met kind. Deze zijn wel ontzettend schattig! Stom dat we de verrekijker in de auto hebben laten liggen, maar later zien we op de foto’s beter hoe ze ons met hun zwarte kraaloogjes aankijken. In totaal zien we hier zo’n acht koala’s in de bomen. Op de wandeling komen we een Nederlands stel tegen (tja, alwéér…) die hier gaan kamperen. We vragen of ze de koala’s al hebben gezien. “Nee, waar zitten die dan?” Nou, hier één en daar nog één! Dus die hebben we mooi even op weg geholpen. Jeroen hoort beneden in de krater mysterieus gebubbel. Daarom lopen we naar beneden om uit te zoeken wat het is. We zien niks, dus het zullen wel kikkers of watervogels in het kratermeer zijn geweest. We lopen nog een laatste keer naar de lookout om de grootste koala gedag te zeggen. Die zit nog steeds te maffen op dezelfde tak.

Het is hierna nog maar 50km naar Port Fairy, dus daar zijn we zo. Het plekje ziet er op het eerste gezicht al gezelliger uit dan Robe. Ons motel ziet er gezellig uit. Het zit in een oud pand uit 1847, dat altijd al een hotel is geweest. Het menu van het restaurant spreekt ons echter niet zo aan, dus lopen we het stadje in. We besluiten te gaan eten bij een Aziatisch restaurant. Dat is een goede keus, want het is smullen!

Morgen gaan we de omgeving hier verkennen. We verblijven hier maar twee nachten, dus hopelijk is één dag rondkijken genoeg.

Klik op foto’s voor grotere weergave!

Co en Jeroen in Wonderland

We openen de gordijnen en helaas het blijkt bewolkt te zijn. De temperatuur is wel goed maar er wordt ook regen verwacht. Eerst maar eens douchen en aankleden. We besluiten weer het ontbijt hier te nemen en dan de lunch over te slaan, omdat we dan waarschijnlijk aan het wandelen zijn.

Na het ontbijt stappen we in de auto en rijden naar de “Wonderland Carpark”, één van de parkeerplaatsen om te wandelen naar de uitstekende rotspunt “the Pinnacle”.  Van waar wij parkeren is de wandeling wel het langst, maar hier komen we door het deel dat “The Grand Canyon” wordt genoemd. Dit stuk is zeker de moeite waard. Je voelt je gewoon klein tussen die rotswanden.

De wandeling kent weer zeer diverse stukken van krap tussen rotswanden door tot brede open vlaktes. De rotsen hebben vaak vreemde vormen en sommige kun je een naam geven omdat ze op iets lijken. Veel rotsen ogen als slecht op elkaar gestapelde stenen en je vraagt je af wanneer de boel naar beneden dondert.

Het is weer flink klimmen en eigenlijk zijn we nu wel blij dat we geen felle zon hebben. Dat zou de wandeling een stuk zwaarder gemaakt hebben. Via  “Silent Street” en een nauwe doorgang komen we uiteindelijk op de Pinnacle aan. Het uitzicht is weer prachtig.

Voor de terugweg kunnen we kiezen uit dezelfde weg of een andere route die wel langer is. We kiezen het laatste en genieten nog langer van die vreemde rotspartijen. Nu begint het licht te regenen, maar gezien de lichte lucht verwachten we dat het niet lang zal duren. Het regent inderdaad maar kort maar als we bij de auto zijn gaat het weer regenen. We besluiten toch naar de volgende wandelplek te rijden en dan te kijken hoe het er dan voor staat. Dat is een korte wandeling naar de Lakeview Lookout, waar je mooi uitzicht hebt over het stuwmeer beneden.

De laatste wandelplek is “Silverband Falls” en inmiddels is het weer droog, dus we gaan erop uit. Deze wandeling gaat door een bosrijk gebied en aan veel bomen is te zien dat er brand geweest is een aantal jaren geleden. Er zitten onwijs veel vogels in de bomen, die ook nog eens veel herrie maken. De waterval is niet erg breed (wellicht wel na veel regenval) maar het bijzondere is dat er onderaan geen plas of meertje is waaruit het water verder gaat als riviertje. Het water verdwijnt door de stenen ondergronds en komt pas later weer als beekje bovengronds.

Na deze wandeling rijden we naar het Brambuk Centre waar o.a. een tentoonstelling is over de Aboriginal cultuur in de Grampians (of Gariwerd, op z’n Aboriginals). Zo wordt bijvoorbeeld ook uitgelegd dat de Aboriginals werken met 6 jaargetijden en dat deze afgestemd zijn op periodes waarin een bepaald weertype een rol speelt. Ook worden de Europese immigranten weer niet gespaard in de manier waarop ze dit continent hebben overgenomen (en terecht).

In de shop van het Brambuk kopen we een boekje over het Australische wildlife en nemen we een colaatje. Daarna gaan we terug naar ons motel. We gaan te voet naar het centrumpje van Halls Gap om te kijken waar we zullen gaan eten. Onze keus valt op The Kookaburra Bar en Bistro. Het menu spreekt ons aan maar we zijn nog te vroeg. Dus we lopen door naar de winkels en kopen 2 nieuwe knuffels voor onze collectie: een Echidna en een Bilby. Die brengen we naar ons motel en daarna gaan we naar het restaurant. We zien al veel auto’s staan en al snel wordt duidelijk dat het een populair restaurant is. We hebben echt geluk dat we nog een tafeltje kunnen krijgen maar er wordt bij gezegd dat we snel moeten bestellen. Geen probleem want we weten eigenlijk al wat we willen: kangoeroe filet met een saus van gecarameliseerde port met mosterd.

Het eten is echt voortreffelijk en ook de klassieke crême brulée is heerlijk. We snappen nu dus wel dat het restaurant ondertussen helemaal vol zit. Meerdere keren worden mensen teleurgesteld dat er geen tafel meer beschikbaar is.

We gaan terug naar het motel en lopen nog even door naar het veld achter de parkeerplaats. Daar zijn werkelijk heel veel kangoeroes en twee zijn er aan het vechten. Dat lijkt op een kickbox wedstrijd: slaan en schoppen.

Morgen weer door. We hebben genoten van The Grampians.

Taste of the Grampians

We worden wakker in een zonnig Halls Gap en besluiten eerst een stevig ontbijt te nemen in het restaurant bij ons motel. Omdat het continental breakfast niet al teveel opties heeft, kiezen we voor een extra Engels ontbijt met roerei, worstjes, gegrilde tomaat en champignons. Zo kunnen we er weer even tegen.

Daarna lopen we naar het centrum van het dorpje om te kijken wat daar voor winkels en restaurants zijn. We kopen wat flesjes water voor vandaag (belachelijk duur hier) en lopen het informatiecentrum in voor wat tips over wandelingen. We horen dat sommige paden nog steeds gesloten zijn vanwege de bosbranden in 2006 en heftige regenval van enige tijd terug. We besluiten om vandaag wat verschillende wandelingen te doen, die makkelijk met de auto te bereiken zijn.

We rijden eerst zo’n 20 kilometer noordwaarts naar de picknickplek Zumstein, waar we beginnen met een historisch rondwandelingetje. Op deze plek begon de familie Zumstein in de jaren ’20 een dagrecreatie terrein. We worden begroet door een schattige wallaby.

Daarna rijden we 5km terug naar MacKenzie Falls. Daar doen we eerst de wandeling waarbij je onderaan de waterval uitkomt. Dit pad gaat steil naar beneden, maar is goed onderhouden met veel traptreden. Je komt eerst langs de bovenkant van de waterval. Helemaal beneden volgt de beloning met schitterend uitzicht op de brede waterval. Maar ja, daarna moeten we natuurlijk wel weer omhoog klimmen… Dit is beslist één van de hoogtepunten van dit Nationale Park.

Omdat we er toch zijn, doen we ook nog de wandeling naar de MacKenzie Falls Lookout, een uitzichtplek waar je van verderaf naar de waterval kunt kijken. Dit pad is redelijk vlak en bij de lookout raken we even aan de praat met twee van de vele Nederlandse toeristen hier. Niemand weet waarom er zoveel Nederlanders zijn. Het is geen schoolvakantie en de Australische dollar staat behoorlijk hoog (wisten wij trouwens ook niet van tevoren…).

Tot slot nemen we nog de zijroute naar Broken Falls, een waterval die hoger in de rivier ligt. Ook erg mooi.

We stappen weer in de auto en nemen de afslag naar Reed Lookout. Daar vandaan kun je een wandeling maken naar The Balconies. Beide punten geven een schitterend uitzicht over de ruige bergruggen en de meren in dit park. Het valt ons op hoeveel planten er hier in bloei staan. Van een ouder Australisch echtpaar begrijpen we dat dit alleen in deze tijd van het jaar het geval is. Hebben we dan mooi geluk mee. Vlak vóór de Balconies ziet Co weer een slang op het pad! Deze keer gaat de slang er meteen snel vandoor in de bosjes en we zien hem niet meer terug. Pffff…

Na weer een stukje rijden komen we uit bij de Boroka Lookout. Hier hoeft er niet eens te worden gelopen voor mooi uitzicht. Vanaf hier kijk je richting Halls Gap en we kunnen ons motel duidelijk zien liggen. Iets verderop ligt het stuwmeer Lake Bellfield.

Het is inmiddels een uur of 3 ‘s middags en we hebben nog wel energie voor een wat steviger wandeling. Daarom rijden we Halls Gap zuidwaarts voorbij en slaan af naar de Mount William Road. Deze eindigt op een parkeerplaats, waar vandaan je verder kunt lopen naar de top van Mount William. Het is een steile klim, maar een makkelijk pad want er ligt een asfalt weg voor onderhoud aan de zendmasten bovenop de top. Het uitzicht boven is geweldig, omdat Mount William met zijn 1.168 meter de hoogste berg is in dit park. Het is alleen even oppassen dat je petje niet wegwaait. De steile afdaling gaat een stuk sneller en rond half 5 zijn we weer bij de auto. We rijden verder terug richting Halls Gap en maken een stop bij de dam in het dal.

We besluiten om ook de laatste tip van de VVV-medewerkster te doen en dat is een korte rondwandeling beneden in het dal, rondom de rivier. Aan het eind van de middag is er een grote kans om daar wildlife te zien. We hebben de auto nog niet geparkeerd, of we zien al twee emoes rondlopen! Deze zijn nogal schuw en als we dichterbij lopen voor een close-up foto, gaan ze er vandoor. Er ligt ook nog een groot hert onder een boom verscholen. Verderop lopen we door bossen en Co hoort geritsel bij een boomstronk. Dat blijkt van een Echidna te komen, die kennelijk op zoek is naar een lekker hapje in het rottende hout. Het is lastig om een goede foto te krijgen van dit bijzondere beestje. Vooral de snuit is bijna nooit zichtbaar voor de lens. Dus dan maar even gewoon kijken hoe dit dier rondscharrelt en onhandig over boomstammen “glijdt”. Even verderop komen we nog zo’n Echidna tegen en op het open veld stikt het weer van de kangoeroes. Verder zien we nog een hoop bijzondere vogels, dus het was zeker een geslaagd wildlife-tripje.

Terug bij het motel hebben we toch wel behoorlijk trek gekregen (we hebben geen lunch genoten), dus we kiezen voor de makkelijke optie om hier vanavond weer te gaan eten. We hebben dezelfde serveerster als gisteravond. We bestellen beiden de special van vandaag: gevulde kipfilet in filodeeg. Helaas merkt de kok kennelijk nogal laat dat hij er nog maar één heeft. Jeroen kiest snel een ander hoofdgerecht, maar even later komt dat van Co er al aan. We vragen er maar een extra bord bij, zodat we beide gerechten kunnen delen. Het smaakt evengoed prima. Vandaag neemt Jeroen als toetje de wattleseed creme brulee en Co ritselt een dame blanche die niet op het menu staat. Bij het afrekenen blijkt dat we maar één hoofdgerecht hoeven betalen en achteraf beseffen we dat de fles rosé ook niet op de rekening stond. Tja, zo is het dan toch nog een goedkoop dagje geworden!

Van Robe naar Halls Gap

We worden wakker in een zonnig Robe. Jeroen geniet van een laatste kopje regenwater-thee in de ochtendzon. Voordat we uitchecken bij ons motel, gaan we eerst naar de bakkerij voor een ontbijtje. Daar valt ons weer op dat er aardig wat jongeren hier blootsvoets lopen. Vreemd verschijnsel. Van Nieuw-Zeeland herinneren we ons zelfs nog bordjes met “No barefoot” erop.

Daarna stappen we in de auto naar onze volgende bestemming: Grampians  National Park, een berggebied dat enkele honderden kilometers landinwaarts ligt.

Onderweg hebben we een aantal stops. De eerste is die van de Tantanoola Cave, een dolomiet druipsteengrot, die in de jaren dertig bij toeval werd ontdekt door een boerenzoon, die met zijn fret op konijnenjacht ging. Tegenwoordig loop je met de gids zo door een deur de grot in en na een korte uitleg van de gids mag je er zelf nog wat rondlopen. Het is geen lange grot, maar meer een grote zaal die helemaal “versierd” is met stalagmieten en -tieten in variërende kleuren. Erg mooi.

De volgende stop is Mount Gambier. In de omgeving van deze plaats was voorheen veel vulkanische activiteit. Je kunt er een aantal kratermeren bezoeken, waaronder Blue Lake, dat nu voorziet in een groot gedeelte van de drinkwatervoorziening van de regio. Het meer verandert ieder jaar van kleur. In de wintermaanden is het grijsblauw en in het voorjaar wordt het turquoise. Co ziet er ook nog een wallaby langs de kant van de weg zitten.

Verder is er midden in het centrum de Cave Garden, een zogenaamde sinkhole in de leisteengrond. Dit is het simpelst uit te leggen als een enorm gat in de grond, ontstaan door ondergrondse erosie. Later hebben ze op de metersdiepe boden en rondom het gat een tuin aangelegd.

We besluiten meteen te lunchen in dit stadje. Jeroen is hier en daar niet scherp meer met autorijden (we belanden bijna op de verkeerde weghelft en steken verderop nogal onhandig de snelweg over) en misschien helpt wat nieuwe energie daarbij. We nemen een broodje bij de Subway, die hier kennelijk erg populair is bij de ambtenaren. Naast wat politie agenten komt ook het ambulance personeel een lunch bestellen. Op een gegeven moment gaat hun pieper af, maar ze wachten rustig af tot hun broodje klaar is. Wij grappen al dat ze dan straks evengoed met zwaailicht en sirene weg zullen rijden, en dat gebeurt ook echt! Een spoedgeval is in Mount Gambier dus ook maar relatief. Hartaanval? No worries mate!

Even buiten Mount Gambier bezoeken we een nog veel groter gat in de grond: de Umpherston Sinkhole. Ook deze is weer aangekleed met beplanting en “gordijnen” van metershoge klimop. Erg fraai.

Daarna verlaten we de Princes Highway en buigen landinwaarts af naar de Glenelg Highway. Hier rijden we de staat Victoria in en moeten we de horloges een half uur vooruit zetten. Het tijdverschil met Nederland is nu 10 uur.

Even voorbij Coleraine zien we een bordje “Wannon Falls Lookout” en we besluiten in een split second om daar even te gaan kijken. We worden beloond met een mooie brede waterval in de Wannon rivier. Vrij onverwacht ook, omdat we al een tijdje “gewoon” tussen de groene glooiende heuvels rijden. Om het op dit stuk spannend te houden, zien we een verkeersbord dat waarschuwt voor overstekende koala’s. Langs de weg staan overal eucalyptusbomen, dus is het zaak om deze goed in de gaten te houden! Helaas kunnen we zo snel geen koalaatje ontdekken. Wel zien we een paar keer een schildpad.

Verderop buigen we noordwaarts af naar de Henty Highway. In Cavendish zien we een bord met “Scenic Alternative Route to Halls Gap”. Opnieuw besluiten we heel snel om van dit aanbod gebruik te maken en wijken daarmee af van de route die we in gedachten hadden. Het is een heel smal weggetje dat ons rechtstreeks richting de bergen voert. Inderdaad erg “scenic” en het scheelt nog 40km ook.

In de buurt van Halls Gap (onze eindbestemming vandaag) zien we opnieuw een wallaby langs de weg en even verderop staat er een heel veld vol kangoeroes. Uiteraard schieten we daar wat plaatjes van.

We vinden het motel en hier blijken ze net alle bedden aan het vervangen te zijn. Inderdaad heeft onze kamer spiksplinternieuwe bedden. Ze bieden wel excuses aan voor het rommelige aanzicht met alle oude bedden nog overal buiten op de veranda. Ook het menu in het restaurant is nieuw en dat is voor onze vriendelijke serveerster nog even wennen. We genieten van een heerlijke “roo-burger” met een lekkere rosé uit de streek.

Overigens is bij ons motel nog een veld vol met kangoeroes en later staan er nog herten bij ook. We vragen of dit soms een kangoeroe-boerderij is, maar nee, die staan hier gewoon in het wild. Grappig hoor! Straks nog eens kijken of hier veel sterren te zien zijn. Het is helder vanavond, nadat we onderweg een paar buitjes hadden.

Watch your step

De nacht gaat voorbij met flinke regen en onweer en als we de gordijnen open doen is het nog behoorlijk bewolkt, maar een paar kleine stukjes blauw aan de hemel geven hoop.

We gaan op ontbijt uit. Bij de receptie van ons motel raden ze Providore aan, dus daar gaan we daar maar eens kijken. We besluiten daar een panini met ham en kaas te laten maken. Daarbij nemen we een flesje jus d’orange. Helaas hebben ze niet de mango-orange combinatie. Het duurt wel erg lang voor de broodjes klaar zijn. Als klanten met bestelling de zaak verlaten terwijl ze veel later binnen kwamen dan wij, besluiten we maar eens te vragen wat er met onze bestelling gebeurd is. Ze gaat naar de keuken en komt na enige tijd met twee broodje met alleen ham. Tja, de kaas willen er toch ook wel op. Ze neemt ze weer mee terug en komt later met de juiste broodjes. Ze smaken wel goed, maar dit heeft wel erg veel tijd gekost. Er wordt nog koffie of thee van de zaak aangeboden maar dan zijn we nog meer tijd kwijt, dus op z’n Australisch zeggen we: no worries.

We gaan terug naar het motel en vervolgens gaan we op pad voor een wandeling hier in de buurt. De zon komt al meer door, maar de zeewind is nog wat fris, dus trekken we toch even een trui aan. De wandeling voert ons door een soort duingebied rondom Robe en geeft mooie beelden van de kust waar het zeewater flink op ingewerkt heeft. Omdat de leisteen rotsen aan de rand instabiel zijn, wordt aangegeven vooral op de paden te blijven. Watch your step! Verder valt op dat er veel planten in bloei zijn, terwijl we toch vlak aan zee zijn. Kennelijk zijn deze gewend aan de zilte zeelucht.

De wandeling neemt ongeveer 2 uur in beslag en daarna nemen we een lunch bij de bakkerij. Heerlijke panini’s met ham en kaas en een beetje wholegrain mosterd. Heerlijk, snel klaar en veel goedkoper. Hier gaan we morgen ook ontbijten!

Inmiddels is het volop zonnig geworden, dus de trui kan uit. We nemen de auto naar het natuurgebied dat Little Dip wordt genoemd. Daar maken we een wandeling rond een waterplas met zoet water. Meestal is het water in dit gebied zout water. We beginnen de wandeling bij een bord dat uitlegt dat in dit gebied wombats leven en dat je hun uitwerpselen kunt herkennen aan de vierkante vorm. Tja, na zo’n bord kijk je weer anders aan tegen de stront op je wandelpad. Het is niet meer poep op je pad, maar een teken van wombats. Watch your step!

Na deze wandeling gaan we met de auto nog een stuk verder op de onverharde stoffige weg voor een volgende wandeling. Deze zou in totaal 2 uur duren maar we besluiten hem slechts deels te doen. We gaan op weg en opeens roept Jeroen: stop! een slang! En inderdaad, als Co nog eens kijkt ziet hij dat hij aardig in de buurt van een slang staat. Snel 2 stappen terug en de camera pakken. De slang brengt zijn kop omhoog en kijkt ons aan, maar blijkbaar heeft deze cameravrees want voordat we de sluiterknop in kunnen drukken, gaat hij er snel vandoor. Co slaagt er nog in een groot stuk van de slang te fotograferen maar de kop is helaas al buiten beeld.

We zijn wel even onder de indruk van wat er net gebeurd is en kijken nu nog aandachtiger waar we lopen. Watch your step! We lopen nog een flink stuk van de wandelroute maar op een gegeven moment komen we op een stuk pad waar het gras zo hoog gegroeid is dat je de grond niet goed meer kunt zien. We hebben altijd geleerd hier in Australië niet door hoog gras te lopen met het risico op een slang te trappen. Eén schrijver van een folder gaf zelfs aan dan de kant van de slang te kiezen omdat je dan zelf om problemen gevraagd hebt. Dus we vinden het niet verstandig om hier verder te gaan. We keren om en lopen dezelfde weg terug, maar houden natuurlijk een oogje in het zeil of de slang nog in de buurt is. Watch your step!

Terug bij de auto besluiten we nog naar een uitkijkpunt te gaan bij Robe, de Beacon Hill Lookout. Daar aangekomen beklimmen we een kleine toren die al op een heuvel staat. We hebben een mooi uitzicht maar opeens ontdekken we een kluwen van wormachtige wezens die blijkbaar overal rondkruipen. Er zit er ook al 1 op de schoen van Co. Niet wetende wat voor dier het hier betreft, schudden we snel alles van ons af en rennen naar de auto.

We rijden terug naar het motel, nemen een colaatje en gaan naar een Italiaans restaurant dat pizza’s op het menu heeft staan: Vic Street Pizzeria. Ze zijn goed belegd en erg lekker… echt heel erg lekker. We nemen ijs toe en ook dat smaakt prima.

Vanavond lekker wat lezen en computeren. Morgen reizen we weer verder. Al met al is Robe een redelijke plek voor een korte stop op de route. In de reisgidsen wordt het wel wat erg enthousiast beschreven, naar ons idee. Je kunt niet echt zeggen dat het een bruisend kustplaatsje is, hoewel het nog erg vroeg in het seizoen is, natuurlijk. De historische gebouwen zijn nou ook niet bepaald om over naar huis te schrijven. Maar in de zomer is het hier goed toeven als je van mooie zandstranden en kraakhelder zeewater houdt. We hebben in ieder geval frisse zeelucht ingeademd hier!

Cleland en de Coorong

Vandaag vertrekken we uit Adelaide. We nemen ons laatste ontbijtje bij de Subway, nog even snel internetten op Rundle Mall,  dan uitchecken en de auto in. Het is ongeveer 350 km naar onze volgende bestemming: de kustplaats Robe.

De eerste stop is eigenlijk nog in Adelaide. We bezoeken het Cleland Wildlife Park in de Adelaide Hills. Hier zijn we allebei 10 jaar geleden ook geweest, alleen niet samen. Co was er met collega’s en Jeroen is er zelf met de bus heen geweest. Het is een mooie plek op de heuvels, waar in verschillende grote weides de kangaroos, wallaby’s, emoes en andere dieren los rondlopen. De kangaroos en wallaby’s mag je ook voorzichtig voeren met speciale biks. Sommige hebben daar helemaal geen zin in, omdat ze net gevoerd zijn met verse wortel. Andere zijn er erg happig op, waaronder een moeder met een kleintje in de buidel. De meeste aanwezige dieren zijn in Cleland gekomen omdat ze gewond waren, of verlaten door de ouders. Er zijn verder nog wombats te zien, echidna’s en natuurlijk ook koala’s. Een uur lang is het mogelijk om één van de koala’s van dichtbij te bekijken, max. 4 bezoekers tegelijk, en een beetje te aaien op een veilige plek, onderaan de rug. Wat zijn het toch een aandoenlijke beestjes! Naast de dieren, genieten we ook van het mooie weer van vandaag: zonnig en warm. We nemen nog een lunch in het park, smelten weg voor de pluchen wombat in de souvenir-shop en stappen dan weer in de auto.

Een stukje verderop stoppen we alweer, voor de Mount Lofty Lookout. Een plek op de heuvel waar je mooi uitzicht hebt op Adelaide en de omgeving. Inderdaad mooi uitzicht, maar wat een afzetterij met betaald parkeren en duur water. Snel weer verder dus.

De route gaat over de Princess Highway. Deze buigt even verderop meer richting de kust, waarbij je langs het Coorong National Park rijdt. Dit is een soort lagune van 150 km lang, tussen de oceaan  en het vaste land. Op een paar punten kun je richting de lagune rijden en daar ook rondwandelen. Bij Jack Point lopen we naar een hut waar je uitzicht hebt op een pelikanen kolonie. En bij Salt Creek maken we een korte wandeling langs een binnenmeer. Daar zouden we o.a. wombats in het wild kunnen spotten, maar behalve een skink en wat geritsel in de bosjes zien we niks. Totdat we zojuist op de foto’s totaal onverwacht een echidna naar de lens zien staan zwaaien… Helemaal over het hoofd gezien, dus! Losers!

Het is inmiddels al 17:15, dus we rijden nu snel door naar het motel in Robe. Onderweg zien we heel wat kangaroos. Een paar in het veld, maar de meeste dood langs de weg… Daarom willen we voor de schemer in Robe zijn. Daar arriveren we 18:45. Net op tijd, want in principe sluit de receptie om 19:00. Maar de eigenaresse tilt daar niet zo zwaar aan. Ze blijven meestal open tot de laatste gasten aangekomen zijn (wij dus…). No worries mate!

We krijgen van eigenaresse Trudy een hoop tips voor restaurants om te gaan dineren en daar gaan we meteen mee aan de slag. We kiezen voor het Robe Hotel, waar je je eten zelf aan de bar moet bestellen. Het wordt dan later aan je tafel bezorgd. In Adelaide hadden we dat ook al een keer. Is kennelijk vrij gebruikelijk hier. Het eten is simpel, maar smaakt goed.

In de motelkamer puffen we uit van deze dag met een lekker kopje regenwater-thee. Ja-ja, het motel beschikt over vers regenwater, zelf bij te tappen uit de regenton. Het leidingwater is wel te drinken, maar behoorlijk gechlooreerd, legt Trudy uit. Voor de zekerheid druk ik de waterkoker nog maar een paar keer extra aan…

Port Adelaide en Hallett Cove

Gisteren uiteindelijk pas half 12 gaan slapen en vandaag zijn we om 7 uur wakker. We gaan weer ontbijten bij de Subway. Nu nemen we een broodje met ei, worst en spek. Hebben we toch een soort van Engels ontbijt. Ook nemen we weer orange-mango juice van Daily Juice. Ik vraag of het klopt dat dit typisch South Australian is. Ik heb het 10 jaar geleden ook elke ochtend gedronken in Adelaide en we konden het nergens anders in Australië vinden. Nou, we hoeven niet meer te zoeken want mijn vermoeden wordt bevestigd.

We lopen naar het internetcafe om het verhaal van gisteren te plaatsen. Vervolgens stappen we in de auto en rijden naar Port Adelaide. Vroeger was dat een actief plaatsje met haven en “wool stores” maar tegenwoordig is er niet veel activiteit meer. Er staan een aantal mooie gebouwen uit betere tijden en je kunt op de boot stappen voor een rondvaart van 2,5 uur op de rivier met de kans dolfijnen te zien. Wij beperken ons tot rondwandelen en het beklimmen van de vuurtoren die daar in 1985 geplaatst is. De vuurtoren heeft vroeger op een geheel andere plaats gestaan en is nu niet meer in dienst. We klimmen binnendoor omhoog en wurgen ons door een nauwe opening om boven naar buiten te kunnen voor een mooi uitzicht.

Als we naar beneden willen gaan, horen we stemmen van 2 mannen die omhoog komen. Omdat het erg krap is op de wenteltrap, wachten we de aankomst van de steigers even af. We raken met hen in gesprek en één van hen blijkt uit Nederland te komen en Jeroen hoort aan het accent dat hij uit Zeeland komt ( een Medendorp uit Nieuwdorp). Hij is bij zijn broer op bezoek en diens schoonvader geeft hem nu een rondtoer.

Tijdens een leuk gesprek biedt de Australier ons een kortingsbon aan voor het Maritiem museum. Daarvoor moeten we beneden dan even wachten om mee te lopen naar de auto. Daar heeft hij een heel boek met allerlei kortingsbonnen. Zo ook voor het dierenpark Cleland een bon voor 25% korting. Daar gaan we mogelijk morgen heen.

Bij het wandelen door Port Adelaide komen we ook een drank-drive-in tegen. Heel apart. Twee rijstroken met een bar vol flessen drank.

Het Maritiem museum is aardig maar geen hoogvlieger. Door de kortingsbon (1 persoon gratis) is het leuk, maar anders best duur voor wat het is.

We hebben trek gekregen en bestellen een broodje en een drankje tegenover het Maritiem museum. Daarna rijden we naar Hallet Cove Conservation Park, een tip van de Belgische gemeente-ambtenaar. Het is even zoeken met de route, maar dankzij de gratis Nokia routeplanner, komen we uiteindelijk precies op de plek van bestemming. Het is een mooi gebied langs de kust met heel verschillende bodemlagen. Voer voor geologen, dus. Bovendien een mooi uitzicht over de zee. Het hoogtepunt van het park is Sugar Loaf. Tja, hoe beschrijf je dat beter dan: zie foto.

Aan de rand van het park nemen we een muffin en een cola en zien opeens dat er op een bord gewaarschuwd wordt voor slangen in het park. Daar maken we maar even een foto van, maar terug moeten we toch (maar niet door hoog gras). We zijn niet bang voor een paar pootloze beestjes.

We rijden in de avondspits terug naar het hotel en besluiten vandaag lekker simpel te gaan Mac-en. Daarna maken we een laatste rondje door Adelaide want morgen gaan we op weg naar de volgende bestemming. Het is vrijdagavond en behoorlijk druk op straat. Ze hebben hier duidelijk zin om het weekend te gaan vieren!

Het was leuk om weer terug te zijn in Adelaide. Te herkennen wat er 10 jaar geleden was, maar ook te zien dat er veel veranderd is. Er is meer hoogbouw gekomen en er staat meer hoogbouw op de planning. En dat terwijl het 10 jaar geleden zo’n leuke stad was met maar heel beperkt hoogbouw. Ook de trams zijn vervangen door moderne exemplaren. Hoe zal het hier over 10 jaar zijn?

Kuarna en Glenelg

Met moeite hebben we gisteravond de dag weten te rekken tot 21:10 en vielen daarna als een blok in slaap. Gelukkig hebben we een zeer comfortabel bed en goed verduisterende gordijnen. Pas om 7 uur worden we weer wakker. We starten de dag met een ontbijtje bij de Subway om de hoek en eenkorte stop bij het internetcafé. Daarna lopen we naar Victoria Square voor rondwandeling met een Aboriginal gids. Behalve een Maleisisch meisje lijken we de enige klanten van vandaag. Totdat op het laatste moment een groepje collega’s van het stadhuis aankomt. Bij het voorstel-rondje blijkt één daarvan uit België te komen. Hij is 6 jaar geleden geëmigreerd en inmiddels helemaal gesettled in Adelaide. We krijgen van hem meteen de nodige tips om te gaan doen in de omgeving.

Onze gids, Frank Wanganeen, behoort tot het Kaurna volk, de originele bewoners van de gebieden rond Adelaide. We krijgen veel uitleg over hoe het dit volk is vergaan sinds de Europeanen hier aankwamen. Daar zitten zeker een aantal minder fraaie verhalen bij. De Aboriginals telden niet mee als volwaardig burger en door maatregelen als verplicht Engels spreken en incidenten als The Stolen Generation is het volk vervreemd geraakt van zijn eigen cultuur. Zo is er nu niemand meer die de taal vloeiend spreekt. Dankzij een paar Duitse monniken is een groot gedeelte van de taal op schrift gezet en worden er nu taalcursussen gegeven.

We lopen een stuk langs de Torrens rivier en daar merk je hoe Frank heel anders naar dingen kijkt. Zo ziet hij een boom die een wortel heeft in de vorm van een boomerang. Prijsvraag: hoe denkt Frank met deze boomerang een emoe te vangen? (over de uitslag kan niet worden gecorrespondeerd). Verder blijkt het theater van de stad toevallig te zijn gebouwd op een plek die door de Kaurna werd gebruikt voor traditionele zang en dans. De wandeling eindigt aan de andere kant van de sluis in de rivier. Hier zit ook een restaurant, Red Ochre, dat mooi uitzicht heeft op de rivier en de stad. We maken meteen een reservering voor vanavond. Het is inmiddels aardig zonnig geworden in de stad, dus de zomerjas kan in de rugzak.

Hierna besluiten we de tram te nemen naar de kustplaats Glenelg. Tien jaar geleden reed hier nog een historisch trammetje op dit traject. Nu zijn er alleen maar moderne exemplaren. Het valt ons sowieso op dat er in Adelaide veel is veranderd in 10 jaar. Er is veel meer hoogbouw bijgekomen. Tijdens de rondwandeling horen we dat dit ten koste gaat van de kleine historische gebouwen en dat het einde nog niet in zicht is. Jammer hoor. Aangekomen in Glenelg lopen we wat rond op de pier en langs het strand en gaan dan voor een Griekse lunch. Bij het shoppen maar even wat zonnebrand gehaald, want de gezichten kleuren nu al rood… Dat heb je dan weer hier.

We gaan met de tram terug naar de stad en stappen uit bij South Terrace. We zoeken de appartementen op waar Co tien jaar geleden logeerde. Het zijn inmiddels koop-appartementen geworden. Verder bezoeken we de Japanse tuin die in het park ligt bij South Terrace. Het blijft grappig om te zien dat hier papegaaien-soorten heel normaal zijn in de bomen. Dat is weer eens wat anders dan een merel of een koolmeesje.

De dag zit er al voor een groot deel op en na een korte stop in het hotel lopen we weer langs de rivier naar het restaurant. We verwennen onszelf met de wild-schotel van het menu, met o.a. kangaroe, wallaby en emoe. Het smaakt heerlijk! Uiteraard een rosé erbij uit de Barossa Valley, een heerlijke Rockford uit 2010! We hebben een prachtig uitzicht op Adelaide dat verandert onder het licht van de ondergaande zon met een inmiddels wolkenvrije lucht.

Van Hoorn naar Adelaide

Zondag hebben we geprobeerd om online in te checken, maar helaas lukte dat niet; niet voor de eerste vlucht van Lufthansa en ook niet voor de vluchten van Qantas. Dus gaan we maandagmiddag zonder boardingpassen naar Schiphol.

Bij de balie van Lufthansa moeten we de automaat gebruiken om in te checken, maar ook deze kent onze boekingscode niet. We worden doorverwezen naar de bagage-drop-off en zelfs daar kost het behoorlijk wat moeite om ons in te checken. Nou, dat belooft wat! Niet duidelijk is of het door de extra stoel komt die we besteld hebben, of de combinatie van een vlucht met Lufthansa en Qantas, die niet bij elkaar in een samenwerkende groep zitten. De goedwillende jongeman pleegt nog een telefoontje, maar kan toch geen boardingpassen voor Qantas uitdraaien. Daarvoor moeten we dan in Frankfurt weer naar de incheckbalie van Qantas. De koffers kunnen wel meteen doorgelabeld worden naar Sydney, waar we ze eerst op moeten halen voordat we doorreizen met de binnenlandse vlucht.

De vlucht met Lufthansa wordt veraangenaamd met een droge sandwich kalkoen waar de nodige mayonaise-achtige saus aan is toegevoegd. Hierdoor glijdt het nog enigszins naar binnen. Gelukkig hebben we op Schiphol onze magen al redelijk gevuld. In het magazine aan boord vinden we een plattegrond van de luchthaven van Frankfurt, waar geen touw aan vast te knopen is. Voor de Qantas balie moeten we naar een andere terminal en dat moet met een trein, maar hoe we daar precies moeten komen, is niet duidelijk.

We komen gelukkig op tijd in Frankfurt aan en snel zoeken we onze weg van terminal 1 naar terminal 2. De borden geven dit wel duidelijk aan, maar als we een roltrap op moeten, wordt er net een afzetlint getrokken door de politie (of was het de beveiliging van de luchthaven?) waardoor deze roltrap niet meer bereikbaar is. Co vraagt snel aan een collega van de diender wat nu te doen. Antwoord: snel eronder door kruipen en gaan! En dat doen we. Met een treintje worden we naar een bijna uitgestorven terminal 2 vervoerd. Het is ondertussen al na 21:00 uur en blijkbaar staan er niet veel vluchten meer op de planning vanaf deze terminal.

Bij de incheckbalie van Qantas weer consternatie: het systeem wil onze boardingpassen niet uitspugen. Na overleg met collega’s lukt het uiteindelijk wel, maar het kost bijzonder veel tijd, met excuses aan de wachtenden achter ons.

Na wat hangen bij de gate, mogen we rond 22:30 de 747 van Qantas in. In tegenstelling tot wat we op een site over de zitplaatsen gelezen hadden, hebben we toch redelijk zicht door een raampje. Het deel waar we zitten is slechts voor de helft van ramen voorzien t.o.v. de rest van het toestel. Dit heeft mogelijk te maken met de constructie en ophanging van de vleugels.

Op deze vlucht van 12 + 7,5 = 19,5 uur (…) worden we goed verzorgd met prima eten en drinken. Flesje sprankelende rosé erbij, Australisch uiteraard. We hebben geprobeerd de film Inceived te kijken, met Leonardo di Caprio, maar het is een wat ingewikkeld verhaal en als je steeds in slaap dreigt te vallen (in Nederland is het inmiddels 4 uur ‘s nachts) ben je blij als de film uit is. Dit is ook de enige film die we gekeken hebben op de heenreis. Het stuk van Singapore naar Sydney hebben we zoveel mogelijk geslapen…. Nou ja, enige tijd onze ogen gesloten gehouden. Deze etappe kent wat beperktere maaltijden helaas. Het ontbijt is eigenlijk niets voor Co maar als die vraagt of er nog gewone bolletjes zijn, krijgt hij er daar twee van met boter en jam uit de businessclass. Dat is smullen.

We komen iets te laat in Sydney aan, en dus is het weer even stressen om hier zo snel mogelijk de koffers op te halen, door de immigratie te gaan en door de quarantaine, waar de bagage gescand wordt op foute goederen zoals etenswaren en vervolgens de koffers weer bij een andere balie af te geven, waarna we in een bus moeten  om naar de terminal voor binnenlandse vluchten te rijden. Maar voor we de bus in mogen gaan we voor de laatste keer door de veiligheidscheck. Voor de zoveelste keer rugzakken af, jassen uit, laptop openklappen en riemen afdoen. Je gaat je bijna afvragen of je niet beter in een badjas kunt gaan vliegen.

We hebben niet veel tijd over, maar we maken met onze stramme benen toch een snel rondje door de terminal. We stappen in voor het laatste stukje vliegwerk van 2 uurtjes naar Adelaide. Bij aankomst is het daar 10:00 uur. We zitten in een rare tijdzone van 9,5 uur tijdverschil met Nederland. Co haalt de koffers van de band en Jeroen gaat de auto regelen bij Herz. Dat verloopt vlot, dus we zitten al snel in onze Ford Focus naar het hotel. De route is makkelijk: vanaf het vliegveld gewoon rechtdoor en bij Frome Street linksaf slaan. Eenvoudiger kan haast niet!

Het is een prima hotel wat de kamer betreft, maar voor gebruik van internet vragen ze wel heel veel geld. Wat erg fijn is dat we meteen de kamer in kunnen. Dankbaar nemen we na 40 uur weer eens een douche, borstelen de etensresten van ons gebit en gaan meteen de stad in om weer even herinneringen op te halen van 2000, toen Co hier voor zijn werk zat en Jeroen daarheen kwam om er een vakantie aan vast te knopen. Zo lopen we door de winkelstraten en gaan bij het theater langs de rivier lopen. Vervolgens lopen we de botanische tuinen in. Mooi hoor, veel staat nu in bloei en de bomen hebben verse bladeren. Het is hier nu immers lente. Het weer kan overigens nog wel iets beter. Het is bewolkt en een graad of 19. Een T-shirt met zomerjas volstaat, maar we zijn warmer gewend van eerdere bezoeken aan dit land.

We maken nog even gebruik van een internetcafé om de post even te bekijken, lopen nog flink wat winkels af en ploffen dan neer in een restaurant om wat te eten. Kipfilet met rosti. Dat is heel lekker en zo trekken we weer een beetje bij, want we staan eigenlijk wel op instorten. Niet alleen de ogen vragen om rust, maar ook onze benen vragen of dit nog lang nodig is. We worden blijkbaar oud en gebrekkig….

Na het eten kopen we nog wat cola voor in de kamer en gaan dan dit verhaal schrijven. We proberen 21:00 te halen, maar of dat gaat lukken, dat horen jullie morgen.

Reisschema: van Adelaide naar Melbourne.

Morgen is het zover, we vertrekken naar Australë. Hieronder geven we ons reisschema en de komende weken zullen we zoveel mogelijk weer onze verslagen plaatsen.

Heenreis:
Maandag 1 november 2010
Vertrek Hoorn Kersenboogerd 15:23 uur

Lufthansa,       LH 999
Amsterdam     19:40 uur
Frankfurt         20:50 uur

Qantas            QF 6
Frankfurt         23:20 uur
Singapore       18:20 uur (NL: 02/11, 11:20 uur)
Qantas            QF 6
Singapore       19:55 uur (NL: 02/11, 12:55 uur)
Sydney            06:25 uur (NL: 02/11, 20:25 uur)

Qantas            QF 739
Sydney            08:25 uur (NL: 02/11, 22:25 uur)
Adelaide          10:00 uur (NL: 03/11, 00:30 uur)

Hotels

Woensdag 3 november – Zaterdag 6 november
Majestic Roof Garden Hotel
Adelaide
Telefoon: 00 61 8 8100 4400
http://www.majestichotels.com.au/mrgh_overview.htm

Zaterdag 6 november – Maandag 8 november
Best Western Melaleuca Motel
Robe
Telefoon 00 61 8 8768 2599
http://melaleuca.bestwestern.com.au/

Maandag 8 november – Donderdag 11 november
Comfort Inn Country Plaza
Halls Gap
Telefoon 00 61 3 5356 4344
http://www.countryplazahallsgap.com.au/

Donderdag 11 november – Zaterdag 13 november
Comfort Inn Port Fairy
Port Fairy
Telefoon 00 61 3 5568 1082
http://www.comfortinn.com/hotel-port_fairy-australia-AU440

Zaterdag 13 november – Dinsdag 16 november
Comfort Inn The International
Apollo Bay
Telefoon 00 61 3 5237 6100
http://www.comfortinn.com/hotel-apollo_bay-australia-AU360

Dinsdag 16 november – Vrijdag 19 november
The Waves Apartments
Cowes
Telefoon 00 61 3 5952 1351
http://www.thewaves.com.au/accommodation.html

Vrijdag 19 november – Maandag 22 november
Grand Hotel Melbourne
Melbourne
Telefoon 00 61 3 9611 4567

Home

Terugreis
Dinsdag 23 november 2010
Aankomst Hoorn Kersenboogerd 10:37 uur

Qantas            QF 436
Melbourne       13:30 uur (NL: 22/11, 03:30 uur)
Sydney            14:55 uur (NL: 22/11, 04:55 uur)

Qantas            QF 5
Sydney            16:55 uur (NL: 22/11, 06:55 uur)
Singapore       21:45 uur (NL: 22/11, 14:45 uur

Qantas            QF 5
Singapore       23:05 uur (NL: 22/11, 16:05 uur)
Frankfurt         05:15 uur

KLM                KL 1762
Frankfurt         06:55 uur
Amsterdam     08:20 uur