Taste of the Grampians

We worden wakker in een zonnig Halls Gap en besluiten eerst een stevig ontbijt te nemen in het restaurant bij ons motel. Omdat het continental breakfast niet al teveel opties heeft, kiezen we voor een extra Engels ontbijt met roerei, worstjes, gegrilde tomaat en champignons. Zo kunnen we er weer even tegen.

Daarna lopen we naar het centrum van het dorpje om te kijken wat daar voor winkels en restaurants zijn. We kopen wat flesjes water voor vandaag (belachelijk duur hier) en lopen het informatiecentrum in voor wat tips over wandelingen. We horen dat sommige paden nog steeds gesloten zijn vanwege de bosbranden in 2006 en heftige regenval van enige tijd terug. We besluiten om vandaag wat verschillende wandelingen te doen, die makkelijk met de auto te bereiken zijn.

We rijden eerst zo’n 20 kilometer noordwaarts naar de picknickplek Zumstein, waar we beginnen met een historisch rondwandelingetje. Op deze plek begon de familie Zumstein in de jaren ’20 een dagrecreatie terrein. We worden begroet door een schattige wallaby.

Daarna rijden we 5km terug naar MacKenzie Falls. Daar doen we eerst de wandeling waarbij je onderaan de waterval uitkomt. Dit pad gaat steil naar beneden, maar is goed onderhouden met veel traptreden. Je komt eerst langs de bovenkant van de waterval. Helemaal beneden volgt de beloning met schitterend uitzicht op de brede waterval. Maar ja, daarna moeten we natuurlijk wel weer omhoog klimmen… Dit is beslist één van de hoogtepunten van dit Nationale Park.

Omdat we er toch zijn, doen we ook nog de wandeling naar de MacKenzie Falls Lookout, een uitzichtplek waar je van verderaf naar de waterval kunt kijken. Dit pad is redelijk vlak en bij de lookout raken we even aan de praat met twee van de vele Nederlandse toeristen hier. Niemand weet waarom er zoveel Nederlanders zijn. Het is geen schoolvakantie en de Australische dollar staat behoorlijk hoog (wisten wij trouwens ook niet van tevoren…).

Tot slot nemen we nog de zijroute naar Broken Falls, een waterval die hoger in de rivier ligt. Ook erg mooi.

We stappen weer in de auto en nemen de afslag naar Reed Lookout. Daar vandaan kun je een wandeling maken naar The Balconies. Beide punten geven een schitterend uitzicht over de ruige bergruggen en de meren in dit park. Het valt ons op hoeveel planten er hier in bloei staan. Van een ouder Australisch echtpaar begrijpen we dat dit alleen in deze tijd van het jaar het geval is. Hebben we dan mooi geluk mee. Vlak vóór de Balconies ziet Co weer een slang op het pad! Deze keer gaat de slang er meteen snel vandoor in de bosjes en we zien hem niet meer terug. Pffff…

Na weer een stukje rijden komen we uit bij de Boroka Lookout. Hier hoeft er niet eens te worden gelopen voor mooi uitzicht. Vanaf hier kijk je richting Halls Gap en we kunnen ons motel duidelijk zien liggen. Iets verderop ligt het stuwmeer Lake Bellfield.

Het is inmiddels een uur of 3 ‘s middags en we hebben nog wel energie voor een wat steviger wandeling. Daarom rijden we Halls Gap zuidwaarts voorbij en slaan af naar de Mount William Road. Deze eindigt op een parkeerplaats, waar vandaan je verder kunt lopen naar de top van Mount William. Het is een steile klim, maar een makkelijk pad want er ligt een asfalt weg voor onderhoud aan de zendmasten bovenop de top. Het uitzicht boven is geweldig, omdat Mount William met zijn 1.168 meter de hoogste berg is in dit park. Het is alleen even oppassen dat je petje niet wegwaait. De steile afdaling gaat een stuk sneller en rond half 5 zijn we weer bij de auto. We rijden verder terug richting Halls Gap en maken een stop bij de dam in het dal.

We besluiten om ook de laatste tip van de VVV-medewerkster te doen en dat is een korte rondwandeling beneden in het dal, rondom de rivier. Aan het eind van de middag is er een grote kans om daar wildlife te zien. We hebben de auto nog niet geparkeerd, of we zien al twee emoes rondlopen! Deze zijn nogal schuw en als we dichterbij lopen voor een close-up foto, gaan ze er vandoor. Er ligt ook nog een groot hert onder een boom verscholen. Verderop lopen we door bossen en Co hoort geritsel bij een boomstronk. Dat blijkt van een Echidna te komen, die kennelijk op zoek is naar een lekker hapje in het rottende hout. Het is lastig om een goede foto te krijgen van dit bijzondere beestje. Vooral de snuit is bijna nooit zichtbaar voor de lens. Dus dan maar even gewoon kijken hoe dit dier rondscharrelt en onhandig over boomstammen “glijdt”. Even verderop komen we nog zo’n Echidna tegen en op het open veld stikt het weer van de kangoeroes. Verder zien we nog een hoop bijzondere vogels, dus het was zeker een geslaagd wildlife-tripje.

Terug bij het motel hebben we toch wel behoorlijk trek gekregen (we hebben geen lunch genoten), dus we kiezen voor de makkelijke optie om hier vanavond weer te gaan eten. We hebben dezelfde serveerster als gisteravond. We bestellen beiden de special van vandaag: gevulde kipfilet in filodeeg. Helaas merkt de kok kennelijk nogal laat dat hij er nog maar één heeft. Jeroen kiest snel een ander hoofdgerecht, maar even later komt dat van Co er al aan. We vragen er maar een extra bord bij, zodat we beide gerechten kunnen delen. Het smaakt evengoed prima. Vandaag neemt Jeroen als toetje de wattleseed creme brulee en Co ritselt een dame blanche die niet op het menu staat. Bij het afrekenen blijkt dat we maar één hoofdgerecht hoeven betalen en achteraf beseffen we dat de fles rosé ook niet op de rekening stond. Tja, zo is het dan toch nog een goedkoop dagje geworden!