Laatste rondje Melbourne

Als we opstaan is het licht bewolkt maar in de verte schijnt de zon, dus we houden de hoop erin voor de laatste dag die we kunnen benutten in Australië. We gaan voor het ontbijt voor de laatste keer naar de Subway en nemen het vaste recept. Wat dat is? Ieder een halve liter orange-mango juice en samen een footlong (lang brood) hot breakfast mega delen. Die laatste heeft als beleg: omelet, spek, plak worst, kaas en barbecuesaus. Een musje weet de weg in deze zaak ook goed te vinden. Net als gisteren vliegt hij naar binnen om broodkruimels op te ruimen. Helaas is de zaak nog maar net open dus er is nog niets voor hem. Hij vliegt weer naar buiten.

Na het ontbijt gaan we naar de zuidkant van de rivier. Daar staat een wolkenkrabber die een etage voor uitzicht over de stad heeft. Drie jaar geleden moest je daarvoor in de Rialto-towers zijn, maar daar blijkt het niet meer in te zitten. De lift brengt ons in hoog tempo naar de 88e etage en daar heb je inderdaad een prachtig uitzicht. We hebben “sun en stars” kaartjes gekocht wat betekent dat we vanavond als het donker wordt, weer naar boven mogen om dan de stad met verlichting te zien.

Op deze etage zit ook een soort schuiflade waar je in kunt staan en die een stuk uit het gebouw wordt geschoven. Als deze uitgeschoven is, worden de melkglas-panelen opeens doorzichtig en heb je ook onder je voeten zicht naar beneden. Daarvoor moet je wel per persoon 12 dollar extra betalen en dat vinden we het niet waard. Je mag ook nog eens geen camera meenemen om zelf foto’s hiervan te maken. Zij maken een foto van jou en die kun je dan weer kopen voor weer 15 dollar extra. We genieten zo wel van het uitzicht. Er is trouwens ook nog een hoek van het gebouw waar je naar buiten kunt op een balkon, uiteraard wel met gaas ervoor. In de haven zien we een cruiseschip liggen. Met de verrekijker zien we dat het de “Volendam” is, toevallig lag deze vorig jaar zomer in Vancouver toen we daar waren.

We gaan weer naar beneden en lopen dichtbij het park in dat leidt naar een oud observatorium en de Botanische tuin. Vlakbij die tuin hebben we 3 jaar geleden cheesecake gegeten en nooit meer ergens zo lekker kunnen vinden, dus…… Hoewel de vorm veranderd is, nu rond i.p.v. een taartpunt, smaakt deze weer erg lekker.

Tijd om de Botanische tuin in te gaan, waar natuurlijk nu veel planten in bloei staan. Het is ondertussen schitterend weer geworden en velen zoeken een plekje in de tuin om van de zon te genieten, te picknicken, of een wandeling te maken. Wij houden het bij dat laatste. De tuin is groot genoeg voor een flinke wandeling. En halverwege de middag lopen we de tuin weer uit.

We besluiten terug te lopen naar de noordkant van de rivier, een tussenstop te maken bij ons hotel om daarna door te gaan naar een modern stuk van Melbourne, “The Docklands”. Nog best een aardig stuk lopen en het eerste stuk gaat door kaal oninteressant gebied, maar uiteindelijk komen we inderdaad bij de plezierjachten met aan wal de restaurants en een modern winkelcentrum met veel Outlet-stores. Ook is er een klein pretparkje maar dat mag geen naam hebben. Voor kleine kinderen leuk, maar de enige attractie die we wel leuk gevonden zouden hebben, een enorm reuzerad zoals de London Eye, is grotendeels uit elkaar gehaald. In december 2008 werd deze geopend om al weer na 2 maanden te sluiten. Niet vanwege gebrek aan belangstelling, maar omdat door de extreme hitte van dat jaar gebreken waren ontstaan waardoor het acuut gesloten moest worden. Op dit moment staat alleen de basis nog met de palen naar de middenas, maar het hele “wiel” is verdwenen.

Terug nemen we het gratis oude trammetje, lijn 35 de Circleline. Die heeft veel belangstelling dus in het kleine rijtuigje staan we klem zoals de spitsmetro van Amsterdam. Maar het scheelt een flink stuk lopen. De nodige kilometers zijn wel al gemaakt.

We stappen uit bij het Parlementsgebouw en lopen naar het Griekse restaurant van eergisteren. We hebben even geen zin om een ander restaurant te zoeken en we weten dat we hier een lekker laatste avondmaal in Australië zullen genieten. We worden niet teleurgesteld. Eén van de obers herkent ons en vraagt of alles naar wens is. Ja, heerlijk.

We lopen naar ons hotel om even bij te komen, kopje thee te doen en vast een stuk van dit verhaal te schrijven.

Ik stop met schrijven en we vertrekken naar het Eureka Skydeck. Daar aangekomen nemen we weer de snelle lift naar de 88e etage en boven ontdekken we het nadeel van de donkere ramen die in dit gebouw gebruikt zijn. De zon is binnen een uur eerder onder dan buiten. In het gebouw zijn 2 kleuren glas toegepast. Donker blauw en wat lichter bruin glas. Het valt niet mee om foto’s van de stad te maken, maar we doen vele pogingen. Gelukkig hebben we de tijd van beperkte voorraad filmpjes achter ons gelaten.

Op het deel waar je buiten kunt staan zorgt het gaas voor de nodige problemen om scherp te stellen en het toestel stil genoeg te houden. We zullen zo kijken wat het resultaat is maar nu genieten we nog even zelf van het uitzicht.

We lopen langs de zuidkant van de rivier terug naar het hotel. Het zit erop. We zeggen vaak: de vakantie begint met aanvang van de heenreis, maar eindigt met aanvang van de terugreis. Die is noodzakelijk om het gewone leven weer op te pakken. Niets mis mee hoor.

We hebben erg genoten en we hopen dat er mensen zijn die genoten hebben van onze verhalen. We hebben zelf in ieder geval meteen een mooi verslag. Mocht er op de terugreis nog iets bijzonders gebeuren (we vliegen immers met Qantas, veel in het nieuws geweest en JA, wij hadden hetzelfde vluchtnummer QF6 op de heenweg als dat toestel dat teruggekeerd was naar Singapore) dan doen we daar nog verslag van. Anders is dit de finale en zijn we dinsdag weer thuis, met een fijne herinnering rijker.

Toch maar weer dieren

We ontwaken in een zonnig en warm Melbourne. Bij ons vaste Sub-ontbijtje bespreken we de plannen voor vandaag. We hebben eigenlijk toch wel zin om de dierentuin te gaan bezoeken en dan vanavond naar het lunapark in St. Kilda. We lopen daarom eerst even langs het Visitor Centre om te vragen hoe het hier ook alweer werkt met de trams. We kunnen er meteen een dagkaartje voor het openbaar vervoer kopen en vragen ook alvast wat tips voor de route naar het vliegveld maandag.

We nemen tram 55 naar de Melbourne Zoo. We kunnen de beestjes toch niet missen, hè… De dierentuin is mooi ingericht met heel veel ruimte voor de dieren. Eén van de hoogtepunten is het jonge olifantje dat in september is geboren en zijn halfzusje. Ze spelen er vrolijk op los, onder toezicht van mama en tante. Ook de vier welpjes van de Sumatraanse tijgers zijn aardig aan het ravotten. Verder was de boomkangoeroe voor ons nieuw. Het is heerlijk weer en we genieten zo’n beetje tot sluitingstijd van de hele beestenboel. Daarna gaan we met de tram weer terug naar het hotel om ons even op te frissen.

‘s Avonds gaan we met tram 16 aan de andere kant de stad uit, naar de voorstad St. Kilda, een badplaatsje aan zee. Hier is een lunapark aan het strand, waar een houten achtbaan uit 1912 nog steeds in bedrijf is. Daar wilden we de vorige keer toen we in Melbourne waren ook al in, maar toen werd de achtbaan gesloten omdat het misschien zou kunnen gaan regenen (wat niet gebeurde). Vandaag is het zeker droog, dus nu moet het gaan lukken. We kopen een kaartje en gaan de rij in. Dat duurt nog best lang, want er kunnen maar 18 mensen tegelijk in en de rit duurt ongeveer 3,5 minuut. Na iets van drie kwartier wachten, mogen we er dan eindelijk in. Toevallig komt het zo uit dat we helemaal achterin kunnen zitten. Het zijn twee kleine treintjes achter elkaar en in het midden staat een medewerker de hele rit rechtop, om de rem te bedienen. Bij elke afdaling stuitert het treintje over de oude houten baan en we worden dus behoorlijk door elkaar geschud. Maar het was zeker de moeite van het wachten waard. Verder zijn er in het lunapark eigenlijk niet zo heel veel bijzondere attracties, dus na wat rondkijken gaan we weer terug naar Melbourne.

Het is lekker druk in de stad (zaterdagavond natuurlijk) en als we uitstappen op Federation Square zien we een menigte buiten dansen en meezingen bij een openluchtconcert. Ze hebben hier duidelijk zin de zomer en het blijft een raar idee om hier dan steeds meer kerstversiering in de stad tegen te komen.

Morgen onze laatste dag hier. Hopelijk nog één dagje met heerlijk zomers weer.

Van natuur naar stad

We staan op met een overwegend blauwe lucht en pakken op een rustig tempo onze spullen in voor de reis naar Melbourne. We nemen weer een ontbijtje bij de Subway en rijden dan door naar een attractie van Phillip Island dat “A Maze ‘n Things” heet. Het is lastig te omschrijven wat het is, maar het bevat dingen die het oog voor de gek houden, puzzels en een doolhof.

Het eerste deel is een schuine ruimte waar je je oriëntatie voor recht en scheef kwijt raakt. Je loopt op een schuine vloer en ogenschijnlijk rollen ballen en stroomt water omhoog. Zo zijn er nog een paar dingen die hierop gebaseerd zijn. Daarna gaan we door een spiegelpaleis de weg naar buiten zoeken, doen we verschillende puzzelopdrachten en bekijken bepaalde items die iets doen met je ogen.

Zo kun je een foto laten maken van een ruimte waarbij de persoon links heel groot lijkt en de persoon rechts heel klein, kun je een “hoofd”gerecht van je eigen hoofd maken en is er een zeer steile glijbaan die loodrecht begint maar afbuigt naar horizontaal. Ook kun je een virtueel doolhof met een rolstoel doorlopen en dat valt vies tegen.

We hebben zoiets ook in Nieuw Zeeland gezien, nog iets groter zelfs, maar het is leuk dit weer eens te zien. Dan gaan we het doolhof in. Daarin staan 4 vlaggen en je moet proberen ze alle 4 te bereiken. Dat lukt met moeite met 3 van de 4 en dan hebben we er wel een beetje genoeg van. We gaan rijden naar Melbourne.

Dat wordt een vervelende rit. Naarmate we Melbourne naderen, wordt het steeds drukker op de weg en de stoplichten (met recht STOP-lichten) maken van de korte afstand een lange rit. Je komt makkelijker in de spits in Amsterdam. We zijn daardoor ook pas aan het einde van de middag bij ons hotel, maar zitten aan de verkeerde kant van de weg. Hoe kom je dan goed als je eigenlijk nergens een u-turn mag maken. We rijden een flink stuk door voordat we een geschikte afslag naar rechts treffen, en kunnen verderop in die straat weer omkeren. We rijden de auto voor de ingang en laten hem door het hotel parkeren. Wel even genoeg van rijden.

We zitten in het Grand Hotel, in 1889 gebouwd als gigantisch kantoor voor medewerkers van de spoorwegen. De gangen zijn hier 3,5 meter breed en de plafonds 7 meter hoog! In de jaren ’90 is het omgebouwd tot hotel en in oude luister hersteld. Onze kamer op de 5e verdieping bestaat uit verschillende niveaus waarvan het eerste verschil al op de deur wordt aangekondigd (het afstapje achter de deur). Het is eigenlijk een appartement waarbij je beneden een keuken en een bureau aantreft. Vier treden hoger is een zitgedeelte en een wat langere trap gaat daar vandaan naar een vide met bed en de badkamer. We zitten wel naast de sporen want iets verderop zit het station van Melbourne. We horen de treinen wel maar niet hard. We zullen wel zien vannacht.

Als we geïnstalleerd zijn gaan we de stad in, op zoek naar een geldautomaat en eten. We komen op een hoek van de straat bij een groep die protesteert voor gelijke rechten van homoseksuelen aangaande de mogelijkheid om te trouwen. Je kunt hier een petitie tekenen en met ons 12,5 jarig jubileum in zicht tekenen wij die natuurlijk ook. Morgen is er een protestoptocht, maar gezien de weinige tijd hier betwijfelen we of we daar aan mee zullen doen. Voor het eten belanden we bij een afgeladen Grieks restaurant. Het tempo van de bediening ligt hoog, zo hoog dat voorgerecht en hoofdgerecht tegelijk worden geserveerd. Daar nemen we geen genoegen mee. Het smaakt wel goed maar niet zo goed als we van onze stamgriek Zorba gewend zijn.

Daarna lopen we door een donker wordend en in kerstsfeer gehuld Melbourne weer naar ons hotel. Nog even wat cola inslaan en daarbij blijkt de 2e fles bijna gratis want voor één fles betaal je 4,70 dollar en voor twee flessen maar 5 dollar. Dat wordt doordrinken vanavond!

Beestenboel

Vanmorgen helaas wakker geworden met regen op de ramen… We gaan daarom maar met de auto naar de Subway voor ons gebruikelijke brekkie. Daarna is het droog en rijden we naar het Phillip Island Wildlife Park. Hier is weer het nodige aan Australisch wildlife te vinden. Het is er nog erg rustig, aan het aantal auto’s op de parkeerplaats te zien. We krijgen ieder een zakje kangoeroe voer erbij, want ook hier lopen veel dieren los rond, die je mag voeren.

De wallabies hoppen her en der over het terrein heen, alsof ze tikkertje aan het spelen zijn. Erg grappig. We beginnen bij de koala’s, die net hun verse eucalyptus takken hebben gekregen. Het blijven aandoenlijke beestjes om te zien en zo kun je ze weer eens rustig close-up bekijken.

We voeren verschillende soorten wallabies en genieten van alle andere dieren die hier te vinden zijn. Bij de vogels vinden we de bijzondere Cassowary, die alleen in het regenwoud van Noord-Australië voorkomt en in Indonesië. Er is er eentje bij die wel een dansje met Jeroen wil uitvoeren. Samba-lessen van een vogel… ach ja, je had erbij moeten zijn.

Achterin het park is een mooi gebied waar kangoeroes los rondlopen. Als we hier naar binnen gaan, zien we verderop het welkomstcomité klaar staan. Een stelletje opgeschoten kangoeroes blokkeert het pad en het wordt ons snel duidelijk dat we hier niet wegkomen, zonder wat van ons voer uit te gaan delen. Jeroen wordt toch wel een beetje zenuwachtig van zoveel aandacht tegelijk!

Verderop is nog een stuk met rode kangoeroes en emoes. Hier weer een beetje hetzelfde effect. Er komt direct een brutale kangoeroe op je af en even later ben je omsingeld. Dan komen de emoes om de hoek, die ook niet vies zijn van een handje kangoeroe voer! Omdat we de emoes dat niet uit onze hand durven geven, strooien we maar wat op de grond en maken ons uit de voeten!

Er valt nog heel wat te zien in dit park en uiteindelijk brengen we er zo’n drie uur door. Daarna rijden we weer even terug de stad in voor de lunch. De middag brengen we kriskras op het eiland door, met een paar korte wandelingen. Eerst naar Rhyll, waar een inham in de duinen zit, waardoor een mangrove gebied is ontstaan. Hierna breekt de zon weer door en rijden we naar de Oswin Roberts Reserve. Een stuk land wat weer terug is gegeven aan de natuur. Hier moeten we uitkijken naar de kookaburra vogel en al snel hebben we beet. Ze maken een geluid wat lijkt op een lachende aap en dat hadden we eigenlijk al veel vaker gehoord. Nu hebben we geluk en kunnen we er een paar plaatjes van schieten. In dit stuk moeten ook koala’s voorkomen, maar pas vlak voor het einde kunnen we er één spotten. Waarschijnlijk de laatste van deze vakantie.

Tot slot rijden we nog één keer naar de oceaan. De lookout van Pyramid Rock is het meest zuidelijke punt van het eiland en je kunt er de hele zuidkust van oost naar west zien. Wel je petje goed vasthouden, want we waaien bijna van de rots!

Deze avond hebben we zin in Italiaans eten. Bij Pino’s krijgen we een heerlijke maaltijd: arancini vooraf, lasagne en gnocchi en een cannoli als dessert, met een limoncello erbij. En dan toch ook nog maar een citroenijsje gedeeld met z’n tweeën…

Morgen verlaten we de Australische natuur en gaan we naar Melbourne, onze eindbestemming.

Strand, duinen en pinguïns

We worden wakker van het licht dat langs het rolgordijn naar binnen komt. Aan de sterkte te oordelen kan het wel eens zonnig zijn en dat is ook het geval. We nemen de drankjes uit de koelkast die als ontbijtvoorziening bij ons verblijf hier zijn inbegrepen (de cornflakes en cerial mogen ze houden van ons) en lopen daarna naar het visitor-centre voor wat informatie. We staan eerst bij de verkeerde balie want ook het stadhuis heeft hier zijn loket. Niet echt duidelijk. We gaan naar de juiste balie en winnen informatie in over de Pinguïnparade en wandelmogelijkheden. Ook vragen we naar de getijden van het zeewater want er is een wandeling naar de Forrest caves die je alleen kunt doen bij laag water. Er blijkt een folder te zijn waarin voor een heel jaar de tijden van eb en vloed in een soort kalender zijn vermeld. Handig.

We nemen een ontbijtje bij de Subway en daarna lopen we terug naar ons appartement om de auto te halen en naar de Forrest Caves te rijden. De naam dekt niet echt de lading want de rotsen liggen op het strand en dus niet in een bos. Echt grotten zijn het ook niet. Wel is het weer een interessant voorbeeld van wat water allemaal kan aanrichten door gewoon lekker heen en weer te stromen. We klauteren over de stenen heen om het moois te bekijken en vinden hier en daar dooie Blowfish, als we het goed hebben. Dat zijn vissen met stevige stekels. Co was al niet zo’n liefhebber van zwemmen in zee en laat het nu wel helemaal uit zijn hoofd!

Na deze caves rijden we naar het plaatsje Woolamai om te wandelen over Cape Woolamai. Die wandeling begint met een paar honderd meter strand en daarna klimmen we de kaap op via een houten trap. De wandeling bovenop is een rondwandeling van in totaal (met strand mee) ongeveer 7 kilometer. Op deze wandeling komen we langs de plaatselijke Pinnacles en hebben weer uitzicht op mooie kustlijnen. Onderweg komen we ook twee keer een reptiel tegen waarvan we niet helemaal zeker weten welk soort het is (niet zo ons ding), maar waarschijnlijk een soort skink. Verder zien we in de bosjes ook een echidna ijverig aan het werk.

Na deze wandeling rijden we naar “The Nobbies” een stuk aan de kust waar ook veel meeuwen en andere seabirds nestellen. Dit zit dicht bij de plek waar de pinguïnparade vanavond zal plaatsvinden. Via een houten pad lopen we door het gebied met de broedende vogels heen en zoeken naar de blowhole die er ook moet zijn. Dat is een teleurstelling (waar we met blowholes een abonnement op hebben, want als we er één treffen werkt die niet). Het is een grot waar zo nu en dan water nevelachtig uit komt door het klotsende water. Als we verder lopen ziet Jeroen opeens een hol in het gras en daarin blijken 2 jonge pinguïns te zitten, nou ja, staan. We zien alleen de onderkant en af en toe een vleugel, maar de kopjes zijn uit zicht. Wel is heel duidelijk de blauwe kleur van de jonge vogels te zien. Nog iets verder zien we een volwassen pinguïn die voorover gebogen staat om aan zijn/haar nest te werken. Slechts een enkele keer kijkt het beestje om. Foto! Hebben we lekker toch een pinguïn op de foto.

Vanwege de tijd gaan we ook voor het diner naar de Subway. De vrouw die ons helpt verstaat ook een beetje Nederlands want ze komt uit Zuid-Afrika. Ze kan lekker kletsen dus we moeten even opletten of de juiste broodjes gemaakt worden.

We rijden naar de plek van de parade en kijken even naar de uitgaven van de dag. We zijn erg zuinig geweest en daarom nemen we iets duurdere plaatsen voor de parade dan de standaard tribune. Bij deze kaarten krijg je ook een audio-tour en een drankje. Bovendien zitten er minder mensen op deze tribune. Op de pinguïn-plus-plaats is het wachten tot het donker wordt en de pinguïns zich lekker voelen om aan land te komen. Tot die tijd drijven ze in groepjes op zee (raften). De plaatsen die we hebben zijn langs een pad waar veel pinguïns langs zullen komen omdat voor dit pas de oversteek op het strand het kleinst is. Die oversteek is het meest riskante stuk voor de pinguïns want daar zijn ze een makkelijke prooi voor bijvoorbeeld roofvogels. De eerste pinguïns die we zien komen echter niet van zee. Het zijn thuisblijvers die tevoorschijn komen om te kijken waar het volk blijft. Maar dan gebeurt het: een flinke groep komt opeens het strand op en rent over het pad voor onze neus. Daar staan ze stil om de veren te verzorgen. Vervolgens lopen ze door en als je denkt dat het daarmee over is, vergis je je toch, want even later vindt er een tweede invasie door nog meer pinguïns plaats. En dat herhaalt zich zo een paar keer. Er moeten er zeker een paar honderd aan ons voorbij gekomen zijn. In het geheel komen er ‘s avonds zo ongeveer 1.600 aan land, maar niet allemaal over het pad waar wij zaten. Het is indrukwekkend opeens zoveel pinguïns tegelijk aan te zien komen stormen alsof je in een nachtmerrie een hele horde ratten tevoorschijn ziet komen. En we zitten echt eerste klas vooraan, waar ze ook nog de tijd nemen om de veren te verzorgen. Op een gegeven moment lijkt er gewoon geen plek meer vrij.

We lopen terug naar het hoofdgebouw samen met de pinguïns die parallel aan ons over hun eigen pad lopen. Ze kunnen wel tot 4 kilometer van de kust komen waar ze dan hun nest hebben. Er wordt op gewezen bij vertrek ook onder de auto te kijken of er niet eentje zit. Dit was een echte belevenis. Voorzichtig rijden we in het donker naar huis.

Van Apollo Bay naar Phillip Island

Vandaag wordt weer een dagje reizen. We pakken de koffers in, checken uit bij het motel en lopen dan eerst naar de bakker voor ontbijt. De lucht ziet er deze ochtend een stuk beter uit. Veel meer blauw en wat zon, alleen is het nog wel fris buiten.

De reis gaat verder oostwaarts, waarbij we eerst het laatste stuk van de Great Ocean Road afmaken. Hadden we al verteld dat deze weg is aangelegd door soldaten die terugkeerden van de Eerste Wereldoorlog? Het is een eerbetoon aan hun gevallen mede-soldaten en daarmee het grootste oorlogsmonument ter wereld. De bouw ervan begon in 1918 en de weg werd officieel geopend in 1932.

Op het stuk tussen Apollo Bay en Torquay merk je pas goed wat een klus de aanleg van deze weg moet zijn geweest. Hij is uitgehakt in de rotswanden van heuvels die bijna loodrecht de oceaan in lopen. De reis gaat daarom ook niet bepaald snel. Na twee uur rijden zijn we pas 80 kilometer verder.

Hierna rijden we door naar Queenscliff, waar we de ferry nemen naar Sorrento op het Mornington Peninsula. Daarmee omzeilen we Melbourne, waar we deze vakantie gaan eindigen. De ferry gaat één keer per uur, op het hele uur. Het lijkt er eerst op dat we de boot van één uur makkelijk gaan halen, maar omdat dit stuk van de route bijna helemaal door de bebouwde kom gaat, met vooral veel rotondes en ook nog een paar langzame voorgangers, lopen we de boot bijna mis.

De veerboot vaart in 40 minuten naar de overkant en bovenop het dek hebben we mooi uitzicht op de Port Phillip Bay en de Bass Strait. In de verte zien we schimmen van de skyline van Melbourne. Verder zeilt er een meeuw met de boot mee, die bijna zonder zijn vleugels te hoeven bewegen boven het dek blijft hangen, op zoek naar hapjes die de schoolkinderen mogelijk achterlaten. Als we dichter bij de overkant komen, zien we daar de luxe villa’s van Sorrento en Portsea. Hier hebben de welgstelden uit Melbourne waarschijnlijk een tweede woning. Helaas ontdekken we geen dolfijnen, die hier wel voorkomen.

We parkeren de auto even in Sorrento om wat plaatjes te schieten van de boot en we eten er meteen een lichte lunch. Daarna gaan we snel verder naar onze eindbestemming van vandaag: Phillip Island. Omdat de route hier wat lastig is, zet Co de gratis Nokia routeplanner aan. Deze leidt ons keurig over het drukke schiereiland naar de Bass Highway. Hier kunnen we eindelijk weer eens 100km per uur rijden en schieten we snel op. Bij San Remo gaan we de brug over naar Phillip Island en dan is het nog een half uurtje naar de hoofdstad Cowes.

Ons appartement ligt aan de boulevard van Cowes. We hebben geluk en krijgen er één aan de voorkant, met balkon en met uitzicht op het strand, de zee en de palmbomen. Hartstikke mooi! Het is lekker ruim met een aparte woonkeuken en een bubbelbad in de badkamer. We maken meteen gebruik van het balkon, want de zon is inmiddels volop doorgekomen en we durven daar wel even in te zitten zonder zonnebrand gesmeerd te hebben.

Dan krijgen we toch wel trek en gaan we op zoek naar wat te eten in Cowes. Het valt op dat er heel wat restaurants gesloten zijn. Het is duidelijk nog geen hoogseizoen en ook geen weekend, dus zullen er minder toeristen zijn dan normaal. Uiteindelijk valt ons oog op een Mexicaans restaurant en daar is het goed toeven. De serveerster is alleen vanavond en heeft het dus behoorlijk druk. We delen een voorgerecht en een toetje. Met ieder een eigen hoofdgerecht is dat meer dan voldoende.

Morgen gaan we op verkenning hier. Eens kijken of er opties zijn om morgenavond de pinguins te kunnen zien, zonder de prijzige tour waarbij niet gefotografeerd mag worden (ook niet zonder flits).

toegift: Voor wie ook blijft smelten voor die schatjes:

De boom in

Als we wakker worden ziet het weer er wat beter uit dan gisteren. Hoewel bewolkt, is de mist opgetrokken dus we hebben goede hoop. We gaan bij de bakker weer een paar sandwiches eten en informeren bij het visitor centre naar eventueel  gesloten wegen.

We gaan op weg naar de Cape Otway vuurtoren. Dat is een flink stuk rijden maar onderweg moeten we over een weg komen waar veel koala’s gezien worden. Ja, weer koala’s, we blijven ze gewoon erg leuk vinden.

Als we de betreffende weg oprijden kijken we gespannen naar de bomen, maar dat valt niet mee rijdende voort, dus zetten we de auto op een geschikte plaats langs de weg om even uit te stappen. Eucalyptus bomen zat maar geen koala te zien. We stappen weer in en rijden verder. We rijden tussen de bomen vandaan het open veld in en even later komen we weer tussen de bomen en inderdaad…. het zit er vol koalabeertjes en er zijn er een paar heel actief. Dus we stappen weer uit en maken veel foto’s en filmpjes van die schattige knuffeldieren (hoewel je ze niet te dicht moet benaderen want met hun lange nagels halen ze je met één haal helemaal open). Meteen wordt één van onze eigen vragen over koala’s beantwoord, als we een paar exemplaren even hard horen brullen in de bomen. Ze kunnen dus inderdaad geluid maken!

We genieten met volle teugen maar besluiten toch verder te rijden naar de vuurtoren. We kijken op de terugweg nog wel even bij de beertjes. Voor de vuurtoren moet je betalen en het terrein bevat meer dan de vuurtoren alleen. Het is een soort van klein openlucht museum en heeft ook een paar items m.b.t. Aboriginals. Het meeste heeft wel met het verleden van de vuurtoren te maken zoals het woonhuis van de vuurtorenwachter, het telegraafkantoor en de woningen van de assistent-vuurtorenwachters en hun familie. De vuurtoren is gebouwd nadat er langs deze kust een aantal schipbreuken waren met honderden slachtoffers. Er staat ook nog een radarbunker uit de Tweede Wereldoorlog. Die is er gekomen toen een Amerikaans oorlogsschip op een Duitse mijn voer.

We beklimmen de vuurtoren en hebben een mooi uitzicht. We zijn helaas wel een paar weken te laat om walvissen te kunnen zien. Dat kan van juni tot oktober. We speuren naar een eventueel verdwaald exemplaar, maar helaas.

We rijden terug naar Koala-Lane en stoppen toch weer even voor een paar foto’s en filmpjes. Als we weer verder willen gaan, worden we tegengehouden door 2 mensen omdat er een koala en een jong exemplaar op de weg lopen. De kleine wil zelfs in het been van de jongeman klimmen maar gelukkig besluit die weg te lopen. Je wilt die nagels echt niet in je benen hebben, hoe lief hij er ook uitziet.

We rijden in ongeveer een uur naar het regenwoud met daarin een catwalk hoog tussen de bomen. We hadden bij de vuurtoren al een combinatiekaart gekocht (combinatiekaart voor 2 attracties die ongeveer een uur rijden van elkaar liggen?) dus we kunnen snel met de wandeling beginnen. Hoewel die wandeling al begonnen was vanaf het parkeerterrein dat niet echt dichtbij ligt.

Eerst gaan we gewoon over de grond en op een gegeven moment begint de oploop naar boven de boomtoppen in. Kun je zien wat een koala ziet. Je krijgt zo een heel ander zicht op het bos. De tocht gaat langzaam omhoog terwijl  het woud langzaam bergafwaarts gaat. Zo ontstaat snel een hoogteverschil van 25 meter tussen grond en de catwalk. Daarbij is er nog een extra uitkijktoren opgenomen in het traject waardoor het hoogteverschil 47 meter wordt. Toch zijn er nog bomen waar je niet overheen kijkt.

Na de catwalk gaan we weer over de grond terug en is er nog een pad waarlangs prehistorische beesten te zien zijn. Grappig.

Het is ondertussen al weer laat in de middag en bij gebrek aan lunch hebben we wel trek gekregen. We rijden in ongeveer een uur weer naar Apollo Bay maar besluiten daar nog een afslag te nemen naar een look-out over  Apollo Bay. Mooi uitzicht over het inmiddels overwegend zonnige plaatsje.

We gaan naar het hotel en besluiten te gaan eten waar we eergisteren ook gegeten hadden. De rosé was zo lekker… Het smaakt ons weer goed en vanavond genieten we van de koala-foto’s en -filmpjes. Het was het dagje van leven in de bomen.

Nog meer vallend water

Het is vandaag nog steeds bewolkt in Apollo Bay, maar gelukkig wel iets warmer. De wolken hangen laag over de oceaan, wat het zicht op de achterliggende groene heuvels wegneemt. Hier en daar valt er wat motregen, maar daar worden we gelukkig niet zo doorweekt van als gisteren.

We gaan erop uit om een ontbijtje te halen in het stadje en komen weer uit bij de bakker voor een paar sandwiches en een sapje. Bij de supermarkt slaan we wat proviand in voor vanmiddag. Daarna lopen we bij het visitor centre naar binnen om wat informatie over het weer en de wegen te vragen. Het blijkt dat de Great Ocean Road verderop geblokkeerd is door een aardverschuiving. Gelukkig hoeven we vandaag niet die kant op te rijden! De weersvoorspelling blijft niet erg gunstig, dus besluiten we vandaag wat wandelingen door het regenwoud te gaan maken, naar een aantal watervallen. Ach ja, als het regenachtig is, ben je toch het beste op je plek in een regenwoud, nietwaar? En een troost is dat de watervallen na regen op z’n mooist zijn.

We rijden Apollo Bay uit en rijden dan de heuvels in van het Great Otway National Park. Het zijn smalle bochtige weggetjes hier en het natte wegdek en de mistflarden werken ook niet mee. We rijden uit voorzorg heel langzaam, als je al harder zou mogen dan 40km/h. Verderop slaan we af naar een weggetje dat sinds kort geasfalteerd is (tip van het VVV hier). Dit is een nog smaller weggetje en het is daarom niet geschikt voor campers, caravans en bussen. We rijden hier dwars door het schitterende regenwoud, met  varenbomen en bemoste woudreuzen van soms wel een paar honderd jaar oud.

Bij Beech Forest slaan we af op een onverharde weg naar de eerste wandeling van vandaag: Beauchamp Falls. De wandeling gaat bergafwaarts door het regenwoud naar de waterval. We hebben al heel wat watervallen gezien, maar het blijft toch altijd een magnifiek gezicht. Co ziet bij de rivier een Kookaburra vogel vliegen, met visje in de snavel. Kunnen we die ook weer op de wildlife lijst bijschrijven! We zien trouwens ook een zwarte slak met een zwart huisje, waarvan we later lezen dat die alleen voorkomen in de Otways en heel zeldzaam zijn. Maar ja, een slak is voor ons dan weer niet zo’n aansprekend beestje.

Terug bij de auto realiseren we ons dat we op deze wandeling echt helemaal niemand zijn tegengekomen. Het is erg rustig hier boven in de heuvels. We rijden door over de onverharde weg naar het volgende startpunt. Daar kunnen we de Hopetoun Falls zien. Er is een uitzichtpunt al op 20 meter van de parkeerplaats, maar we laten ons niet kennen en lopen naar beneden om de waterval van onderaf te kunnen zien. Hier lezen we dat er vogelbekdieren in de kreek zitten. Maar deze zijn meestal pas vanaf het eind van de middag te zien en inderdaad hebben we daarmee geen geluk.

Hierna rijden we terug naar het hoofdweggetje en slaan even verderop weer af op een onverharde weg naar de laastste bestemming van vandaag: Triplet Falls. De rondwandeling gaat door één van de oudste stukken regenwoud hier, met hele hoge eucalyptusbomen (kennelijk de hoogste bloeiende plant ter wereld). Het pad komt uiteindelijk bij Triplet Falls, waar inderdaad drie watervallen naast elkaar naar beneden komen. Aan het einde van de wandeling komen we nog wat resten tegen van een oude houtzagerij waar vroeger de hoge rechte bomen in stukken gezaagd werden en naar de kust vervoerd.

Er zijn hier nog zat andere wandelingen te maken en watervallen te vinden, maar het is inmiddels half 4 en we hebben nog een uurtje nodig om terug te rijden naar Apollo Bay. We houden het dus voor gezien en slingeren weer door de wolken terug naar de kust. Daar lijkt het inmiddels iets op te klaren, dus wie weet hebben we morgen meer uitzicht.

We eten vanavond bij een soort van Grieks restaurant. De lamsschotel valt helaas wat tegen en de ouzo blijkt op te zijn?? Het ijsje dat we verderop halen is ook niet geweldig, dus van ellende kopen we dan nog maar snel een zak chips bij de supermarkt. Hier hebben ze tenminste nog Smith’s chips, die bij ons zonodig Lays moesten gaan heten. Ze hebben trouwens heel veel koek en snoep uit Nederland, vooral speculaasjes. Grappig.

Great Ocean Rain…

Vandaag beleven we een heuse Wettersturz in Australië. Was het gisteren nog een bijna tropisch aanvoelende 28 graden, vandaag moeten we het doen met een graad of 13. Dat is even wennen. Bovendien is er regen voorspeld en dat is jammer, omdat we vandaag de Great Ocean Road gaan rijden. Toch wel één van de hoogtepunten op dit stuk van Australië.

We checken uit bij ons motel in Port Fairy en rijden naar de bakker voor een broodje, met wat lekkers erbij. Dan stappen we in de auto voor onze trip naar Apollo Bay, een kleine 200 km oostwaarts. Na een tijdje gaan we de A1 af en nu komen we echt op de Great Ocean Road. Maar waar is de oceaan dan? Nou, die komt pas 40 km verderop. We zigzaggen steeds meer richting de kust en uiteindelijk komen de kalksteen kliffen in zicht.

Er zijn heel veel stops langs deze weg waar je direct uitzicht hebt op de bijzondere vormen die de oceaan in het kalksteen heeft gemaakt. Op een aantal plekken kun je nog wat korte wandelingen maken voor meer uitzichtpunten. We zien steile kliffen, bogen, losse rotsen in zee, grotten en dat alles in de meest grillige vormen. Alle uitzichtpunten hebben een naam gekregen, zoals Bay of Islands, The Grotto en London Bridge (of tegenwoordig London Arch, sinds één boog is ingestort). Het zijn indrukwekkende rotspartijen, maar als je het geweld van de golven ziet, kun je je voorstellen dat het water er uiteindelijk toch van wint.

Vervelend is dat het inmiddels zachtjes is gaan regenen. Dat is lastig met fotograferen, want je krijgt snel druppels op de lens. Vooral als je tegen de wind in plaatjes moet schieten. Maar we laten ons er niet door weerhouden en lopen overal stug door.

Halverwege de Great Ocean Road komen we bij Port Campbell, waar we even stoppen voor een kleine lunch. Ze zijn hier niet zo commercieel ingesteld, want als we vragen of we ook wat kipnuggets bij onze friet kunnen bestellen, krijgen we te horen dat die echt alleen voor kinderen zijn… Nou ja, zeg!

Het is inmiddels harder gaan regenen en door alle stops en wandelingen raken we aardig doorweekt. Co heeft zijn winterjas snel uit de koffer gehaald, maar Jeroen loopt nog hardnekkig rond in t-shirt met zomerjas. De wandelende vuilniszakken doen hun intrede, toeristen met plastic poncho’s in allerhande kleuren.

Bij Loch Ard Gorge hoort het verhaal van de schipbreuk van de Loch Ard. Deze kust wordt  door de wilde zee en de steile klifkust ook wel de Shipwreck Coast genoemd. Er waren slechts twee overlevenden van de Loch Ard, die zich naar de grot aan het strand wisten te slepen.

Hierna komt de bekendste stop van de Great Ocean Road en dat zijn de Twelve Apostles, zeven grote losstaande rotspunten in de oceaan. Zeven? Ja, zeven, want er zijn er inmiddels al vijf ingestort. Vanwege de bekendheid van de Twelve Apostles is het hier ontiegelijk druk. Busladingen met wandelende vuilniszakken zwalken door de regen naar de uitzichtpunten. Anderen nemen een helicopter voor uitzicht van bovenaf. Vreemd is dat er op deze plek helemaal geen informatieborden staan, terwijl dat bij andere stops wel zo was. We moeten het dus doen met het magnifieke uitzicht, zonder verdere uitleg.

We zijn de regen inmiddels wel zat geworden en ook de camera-tassen raken vochtig, dus we zijn blij dat de stops er bijna op zitten. Laatste punt zijn de Gibson Steps, waarbij je een Apostle van de andere kant kunt bekijken, vanaf het strand.

Hierna draait de weg meteen van de kust af en slingert zich omhoog door het regenwoud van de Otways National Park. Door de regen is het er mysterieus mistig en ruikt het er naar nat regenwoud (anders kan ik het niet uitleggen). Bovenin bereikt de temperatuur zijn dieptepunt van vandaag: een magere 11 graden…

Na ongeveer 60 km slingeren we weer omlaag naar de kust en bereiken we Apollo Bay. We checken in bij ons motel aan de kustweg en trekken droge kleding aan. Daarna gaan we een hapje eten in de stad bij het Apollo Bay Hotel. Het is hier erg druk (zaterdagavond) en omdat het bistro-style is, bestellen we zelf weer ons eten en drinken aan de bar. Hier schenken ze een La Boheme rosé, hoe toepasselijk voor Co! Namen we op Samos nog karafjes van een halve liter, hier kan het alleen per fles van 750ml. Op de terugweg nemen we nog een ijsje toe.

Hopelijk is het morgen wat warmer en vooral droger, maar volgens de voorspelling moeten we nog een dagje wachten…

Griffith Island en Tower Hill

Als we wakker worden horen we dat het regent. Na de gebruikelijke ochtend-rituelen openen we de gordijnen en de lucht zit potdicht.

We kijken eerst in het hotel welke mogelijkheden ze voor een ontbijt bieden maar we besluiten toch naar de bakkerij te gaan en daar een paar broodjes te laten maken. Daarna lopen we naar de Wharf om te kijken of er nog boottochtjes zijn. We zijn geïnteresseerd in de mogelijkheid voor een trip naar Lady Julia Percy Island, een vulkaan in zee met een grote zeehondenkolonie en grote witte haaien, maar alleen de mogelijkheid van een half uurtje dobberen langs de kust wordt op borden aangeboden. Er zijn kennelijk te weinig toeristen op dit moment. Het korte tripje zien we niet zo zitten en we lopen door naar Griffith Island voor een mooie wandeling door een gebied dat ook door vogels gebruikt wordt als broedplaats. De muttonbirds (Short-tailed Shearwater) leggen jaarlijks 15.000 kilometer af om te overwinteren (of eigenlijk te overzomeren) in de buurt van Alaska. Je kunt er ook wallabies tegenkomen.

Als we op het punt staan de wandeling te beginnen, gaat het net regenen, maar niet hard dus we besluiten toch te gaan lopen. Omdat het evengoed iets van 25 graden is, hebben we geen jas aan. Vanwege de broedende vogels mag je niet van het pad af, maar dat waren we al niet van plan. Onderweg komen we inderdaad een paar wallabies tegen en dit zijn de swamp-wallabies. Ze hebben meer kleur op de kop.

Er zijn zeer verschillende stukken en het is vooral vreemd te zien hoe bloeiende planten zo dicht langs het strand staan. Planten die we in Nederland geen kans geven vlak bij zee. We komen ook langs een vuurtoren waarvan de geschiedenis wordt beschreven op een bord.

Als we klaar zijn met deze wandeling, besluiten we naar Tower Hill te rijden. Hier is een vulkanisch gebied in het verleden weer teruggegeven aan de natuur. Daarvoor was het gecultiveerd en was alle natuur verwoest door ontbossing, begrazing, afvaldump en een steengroeve. In de jaren ’60 is het beschermd natuurgebied geworden. Er zijn ook verschillende dieren in geplaatst dus we kunnen weer op foto-jacht naar leuke dieren met voorzichtigheid voor slangen.

We hadden dit gebied eerst als tussenstop voor morgen bedacht, maar zijn blij het vandaag te hebben gedaan. We hebben er nu genoeg tijd aan kunnen besteden. In het gebied hebben we nu 3 wandelingen kunnen doen. We zien kangoeroes, wallabies, echidna’s, emu’s, konijnen salamandertjes en koala’s. Dit keer geen slangen…. gelukkig… of jammer. We bedenken ons dat we ze niet graag op ons pad hebben maar het toch wel gaaf zouden vinden een mooie foto te kunnen maken van een slang op veilige afstand.

Op het laatste moment zien we zelfs 2 koala’s in een boom op de parkeerplaats. Eén zit hoog in de boom te eten en daaronder zit een andere die zich goed laat bekijken en zelfs een stukje naar beneden klimt waarna hij een houding aanneemt alsof hij gitaar speelt.

Als we wegrijden gaat het serieus regenen. De hele dag zijn wat spatjes gevallen maar niet veel. Nu dus wel en we rijden door naar ons hotel. Daar parkeren we de auto en gaan even naar de kamer. We hebben al bedacht waar te gaan eten.

We eten in een Bar Bistro en zijn de enige klanten voor het eten. Het smaakt ons goed en daarna lopen we terug naar onze kamer. Rustige avond. Morgen de Great Ocean Road, maar de weersverwachting stemt ons somber. We hopen maar dat we het redelijk droog houden.

Zie youtube: