Van natuur naar stad
We staan op met een overwegend blauwe lucht en pakken op een rustig tempo onze spullen in voor de reis naar Melbourne. We nemen weer een ontbijtje bij de Subway en rijden dan door naar een attractie van Phillip Island dat “A Maze ‘n Things” heet. Het is lastig te omschrijven wat het is, maar het bevat dingen die het oog voor de gek houden, puzzels en een doolhof.
Het eerste deel is een schuine ruimte waar je je oriëntatie voor recht en scheef kwijt raakt. Je loopt op een schuine vloer en ogenschijnlijk rollen ballen en stroomt water omhoog. Zo zijn er nog een paar dingen die hierop gebaseerd zijn. Daarna gaan we door een spiegelpaleis de weg naar buiten zoeken, doen we verschillende puzzelopdrachten en bekijken bepaalde items die iets doen met je ogen.
Zo kun je een foto laten maken van een ruimte waarbij de persoon links heel groot lijkt en de persoon rechts heel klein, kun je een “hoofd”gerecht van je eigen hoofd maken en is er een zeer steile glijbaan die loodrecht begint maar afbuigt naar horizontaal. Ook kun je een virtueel doolhof met een rolstoel doorlopen en dat valt vies tegen.
We hebben zoiets ook in Nieuw Zeeland gezien, nog iets groter zelfs, maar het is leuk dit weer eens te zien. Dan gaan we het doolhof in. Daarin staan 4 vlaggen en je moet proberen ze alle 4 te bereiken. Dat lukt met moeite met 3 van de 4 en dan hebben we er wel een beetje genoeg van. We gaan rijden naar Melbourne.
Dat wordt een vervelende rit. Naarmate we Melbourne naderen, wordt het steeds drukker op de weg en de stoplichten (met recht STOP-lichten) maken van de korte afstand een lange rit. Je komt makkelijker in de spits in Amsterdam. We zijn daardoor ook pas aan het einde van de middag bij ons hotel, maar zitten aan de verkeerde kant van de weg. Hoe kom je dan goed als je eigenlijk nergens een u-turn mag maken. We rijden een flink stuk door voordat we een geschikte afslag naar rechts treffen, en kunnen verderop in die straat weer omkeren. We rijden de auto voor de ingang en laten hem door het hotel parkeren. Wel even genoeg van rijden.
We zitten in het Grand Hotel, in 1889 gebouwd als gigantisch kantoor voor medewerkers van de spoorwegen. De gangen zijn hier 3,5 meter breed en de plafonds 7 meter hoog! In de jaren ’90 is het omgebouwd tot hotel en in oude luister hersteld. Onze kamer op de 5e verdieping bestaat uit verschillende niveaus waarvan het eerste verschil al op de deur wordt aangekondigd (het afstapje achter de deur). Het is eigenlijk een appartement waarbij je beneden een keuken en een bureau aantreft. Vier treden hoger is een zitgedeelte en een wat langere trap gaat daar vandaan naar een vide met bed en de badkamer. We zitten wel naast de sporen want iets verderop zit het station van Melbourne. We horen de treinen wel maar niet hard. We zullen wel zien vannacht.
Als we geïnstalleerd zijn gaan we de stad in, op zoek naar een geldautomaat en eten. We komen op een hoek van de straat bij een groep die protesteert voor gelijke rechten van homoseksuelen aangaande de mogelijkheid om te trouwen. Je kunt hier een petitie tekenen en met ons 12,5 jarig jubileum in zicht tekenen wij die natuurlijk ook. Morgen is er een protestoptocht, maar gezien de weinige tijd hier betwijfelen we of we daar aan mee zullen doen. Voor het eten belanden we bij een afgeladen Grieks restaurant. Het tempo van de bediening ligt hoog, zo hoog dat voorgerecht en hoofdgerecht tegelijk worden geserveerd. Daar nemen we geen genoegen mee. Het smaakt wel goed maar niet zo goed als we van onze stamgriek Zorba gewend zijn.
Daarna lopen we door een donker wordend en in kerstsfeer gehuld Melbourne weer naar ons hotel. Nog even wat cola inslaan en daarbij blijkt de 2e fles bijna gratis want voor één fles betaal je 4,70 dollar en voor twee flessen maar 5 dollar. Dat wordt doordrinken vanavond!