Als we opstaan is het licht bewolkt maar in de verte schijnt de zon, dus we houden de hoop erin voor de laatste dag die we kunnen benutten in Australië. We gaan voor het ontbijt voor de laatste keer naar de Subway en nemen het vaste recept. Wat dat is? Ieder een halve liter orange-mango juice en samen een footlong (lang brood) hot breakfast mega delen. Die laatste heeft als beleg: omelet, spek, plak worst, kaas en barbecuesaus. Een musje weet de weg in deze zaak ook goed te vinden. Net als gisteren vliegt hij naar binnen om broodkruimels op te ruimen. Helaas is de zaak nog maar net open dus er is nog niets voor hem. Hij vliegt weer naar buiten.
Na het ontbijt gaan we naar de zuidkant van de rivier. Daar staat een wolkenkrabber die een etage voor uitzicht over de stad heeft. Drie jaar geleden moest je daarvoor in de Rialto-towers zijn, maar daar blijkt het niet meer in te zitten. De lift brengt ons in hoog tempo naar de 88e etage en daar heb je inderdaad een prachtig uitzicht. We hebben “sun en stars” kaartjes gekocht wat betekent dat we vanavond als het donker wordt, weer naar boven mogen om dan de stad met verlichting te zien.
Op deze etage zit ook een soort schuiflade waar je in kunt staan en die een stuk uit het gebouw wordt geschoven. Als deze uitgeschoven is, worden de melkglas-panelen opeens doorzichtig en heb je ook onder je voeten zicht naar beneden. Daarvoor moet je wel per persoon 12 dollar extra betalen en dat vinden we het niet waard. Je mag ook nog eens geen camera meenemen om zelf foto’s hiervan te maken. Zij maken een foto van jou en die kun je dan weer kopen voor weer 15 dollar extra. We genieten zo wel van het uitzicht. Er is trouwens ook nog een hoek van het gebouw waar je naar buiten kunt op een balkon, uiteraard wel met gaas ervoor. In de haven zien we een cruiseschip liggen. Met de verrekijker zien we dat het de “Volendam” is, toevallig lag deze vorig jaar zomer in Vancouver toen we daar waren.
We gaan weer naar beneden en lopen dichtbij het park in dat leidt naar een oud observatorium en de Botanische tuin. Vlakbij die tuin hebben we 3 jaar geleden cheesecake gegeten en nooit meer ergens zo lekker kunnen vinden, dus…… Hoewel de vorm veranderd is, nu rond i.p.v. een taartpunt, smaakt deze weer erg lekker.
Tijd om de Botanische tuin in te gaan, waar natuurlijk nu veel planten in bloei staan. Het is ondertussen schitterend weer geworden en velen zoeken een plekje in de tuin om van de zon te genieten, te picknicken, of een wandeling te maken. Wij houden het bij dat laatste. De tuin is groot genoeg voor een flinke wandeling. En halverwege de middag lopen we de tuin weer uit.
We besluiten terug te lopen naar de noordkant van de rivier, een tussenstop te maken bij ons hotel om daarna door te gaan naar een modern stuk van Melbourne, “The Docklands”. Nog best een aardig stuk lopen en het eerste stuk gaat door kaal oninteressant gebied, maar uiteindelijk komen we inderdaad bij de plezierjachten met aan wal de restaurants en een modern winkelcentrum met veel Outlet-stores. Ook is er een klein pretparkje maar dat mag geen naam hebben. Voor kleine kinderen leuk, maar de enige attractie die we wel leuk gevonden zouden hebben, een enorm reuzerad zoals de London Eye, is grotendeels uit elkaar gehaald. In december 2008 werd deze geopend om al weer na 2 maanden te sluiten. Niet vanwege gebrek aan belangstelling, maar omdat door de extreme hitte van dat jaar gebreken waren ontstaan waardoor het acuut gesloten moest worden. Op dit moment staat alleen de basis nog met de palen naar de middenas, maar het hele “wiel” is verdwenen.
Terug nemen we het gratis oude trammetje, lijn 35 de Circleline. Die heeft veel belangstelling dus in het kleine rijtuigje staan we klem zoals de spitsmetro van Amsterdam. Maar het scheelt een flink stuk lopen. De nodige kilometers zijn wel al gemaakt.
We stappen uit bij het Parlementsgebouw en lopen naar het Griekse restaurant van eergisteren. We hebben even geen zin om een ander restaurant te zoeken en we weten dat we hier een lekker laatste avondmaal in Australië zullen genieten. We worden niet teleurgesteld. Eén van de obers herkent ons en vraagt of alles naar wens is. Ja, heerlijk.
We lopen naar ons hotel om even bij te komen, kopje thee te doen en vast een stuk van dit verhaal te schrijven.
Ik stop met schrijven en we vertrekken naar het Eureka Skydeck. Daar aangekomen nemen we weer de snelle lift naar de 88e etage en boven ontdekken we het nadeel van de donkere ramen die in dit gebouw gebruikt zijn. De zon is binnen een uur eerder onder dan buiten. In het gebouw zijn 2 kleuren glas toegepast. Donker blauw en wat lichter bruin glas. Het valt niet mee om foto’s van de stad te maken, maar we doen vele pogingen. Gelukkig hebben we de tijd van beperkte voorraad filmpjes achter ons gelaten.
Op het deel waar je buiten kunt staan zorgt het gaas voor de nodige problemen om scherp te stellen en het toestel stil genoeg te houden. We zullen zo kijken wat het resultaat is maar nu genieten we nog even zelf van het uitzicht.
We lopen langs de zuidkant van de rivier terug naar het hotel. Het zit erop. We zeggen vaak: de vakantie begint met aanvang van de heenreis, maar eindigt met aanvang van de terugreis. Die is noodzakelijk om het gewone leven weer op te pakken. Niets mis mee hoor.
We hebben erg genoten en we hopen dat er mensen zijn die genoten hebben van onze verhalen. We hebben zelf in ieder geval meteen een mooi verslag. Mocht er op de terugreis nog iets bijzonders gebeuren (we vliegen immers met Qantas, veel in het nieuws geweest en JA, wij hadden hetzelfde vluchtnummer QF6 op de heenweg als dat toestel dat teruggekeerd was naar Singapore) dan doen we daar nog verslag van. Anders is dit de finale en zijn we dinsdag weer thuis, met een fijne herinnering rijker.