Great Ocean Rain…

Vandaag beleven we een heuse Wettersturz in Australië. Was het gisteren nog een bijna tropisch aanvoelende 28 graden, vandaag moeten we het doen met een graad of 13. Dat is even wennen. Bovendien is er regen voorspeld en dat is jammer, omdat we vandaag de Great Ocean Road gaan rijden. Toch wel één van de hoogtepunten op dit stuk van Australië.

We checken uit bij ons motel in Port Fairy en rijden naar de bakker voor een broodje, met wat lekkers erbij. Dan stappen we in de auto voor onze trip naar Apollo Bay, een kleine 200 km oostwaarts. Na een tijdje gaan we de A1 af en nu komen we echt op de Great Ocean Road. Maar waar is de oceaan dan? Nou, die komt pas 40 km verderop. We zigzaggen steeds meer richting de kust en uiteindelijk komen de kalksteen kliffen in zicht.

Er zijn heel veel stops langs deze weg waar je direct uitzicht hebt op de bijzondere vormen die de oceaan in het kalksteen heeft gemaakt. Op een aantal plekken kun je nog wat korte wandelingen maken voor meer uitzichtpunten. We zien steile kliffen, bogen, losse rotsen in zee, grotten en dat alles in de meest grillige vormen. Alle uitzichtpunten hebben een naam gekregen, zoals Bay of Islands, The Grotto en London Bridge (of tegenwoordig London Arch, sinds één boog is ingestort). Het zijn indrukwekkende rotspartijen, maar als je het geweld van de golven ziet, kun je je voorstellen dat het water er uiteindelijk toch van wint.

Vervelend is dat het inmiddels zachtjes is gaan regenen. Dat is lastig met fotograferen, want je krijgt snel druppels op de lens. Vooral als je tegen de wind in plaatjes moet schieten. Maar we laten ons er niet door weerhouden en lopen overal stug door.

Halverwege de Great Ocean Road komen we bij Port Campbell, waar we even stoppen voor een kleine lunch. Ze zijn hier niet zo commercieel ingesteld, want als we vragen of we ook wat kipnuggets bij onze friet kunnen bestellen, krijgen we te horen dat die echt alleen voor kinderen zijn… Nou ja, zeg!

Het is inmiddels harder gaan regenen en door alle stops en wandelingen raken we aardig doorweekt. Co heeft zijn winterjas snel uit de koffer gehaald, maar Jeroen loopt nog hardnekkig rond in t-shirt met zomerjas. De wandelende vuilniszakken doen hun intrede, toeristen met plastic poncho’s in allerhande kleuren.

Bij Loch Ard Gorge hoort het verhaal van de schipbreuk van de Loch Ard. Deze kust wordt  door de wilde zee en de steile klifkust ook wel de Shipwreck Coast genoemd. Er waren slechts twee overlevenden van de Loch Ard, die zich naar de grot aan het strand wisten te slepen.

Hierna komt de bekendste stop van de Great Ocean Road en dat zijn de Twelve Apostles, zeven grote losstaande rotspunten in de oceaan. Zeven? Ja, zeven, want er zijn er inmiddels al vijf ingestort. Vanwege de bekendheid van de Twelve Apostles is het hier ontiegelijk druk. Busladingen met wandelende vuilniszakken zwalken door de regen naar de uitzichtpunten. Anderen nemen een helicopter voor uitzicht van bovenaf. Vreemd is dat er op deze plek helemaal geen informatieborden staan, terwijl dat bij andere stops wel zo was. We moeten het dus doen met het magnifieke uitzicht, zonder verdere uitleg.

We zijn de regen inmiddels wel zat geworden en ook de camera-tassen raken vochtig, dus we zijn blij dat de stops er bijna op zitten. Laatste punt zijn de Gibson Steps, waarbij je een Apostle van de andere kant kunt bekijken, vanaf het strand.

Hierna draait de weg meteen van de kust af en slingert zich omhoog door het regenwoud van de Otways National Park. Door de regen is het er mysterieus mistig en ruikt het er naar nat regenwoud (anders kan ik het niet uitleggen). Bovenin bereikt de temperatuur zijn dieptepunt van vandaag: een magere 11 graden…

Na ongeveer 60 km slingeren we weer omlaag naar de kust en bereiken we Apollo Bay. We checken in bij ons motel aan de kustweg en trekken droge kleding aan. Daarna gaan we een hapje eten in de stad bij het Apollo Bay Hotel. Het is hier erg druk (zaterdagavond) en omdat het bistro-style is, bestellen we zelf weer ons eten en drinken aan de bar. Hier schenken ze een La Boheme rosé, hoe toepasselijk voor Co! Namen we op Samos nog karafjes van een halve liter, hier kan het alleen per fles van 750ml. Op de terugweg nemen we nog een ijsje toe.

Hopelijk is het morgen wat warmer en vooral droger, maar volgens de voorspelling moeten we nog een dagje wachten…