Donderdag 21 november 2019

Na het diner van gisteravond gaan we naar de kamer om ons verslag te maken. We hebben nog veel te doen dit keer dus het plaatsen wordt wat later. Vooral het kiezen van foto’s moet nog gebeuren. Het is dan ook daarom dat we wat later aan ons bar-rondje beginnen.

We hebben de tijd want vannacht gaat de klok weer een uur terug. We nemen de dus de tijd om gezellig te kletsen met bartenders, andere gasten en te luisteren naar de muziek. Met name in de Atriumbar, vinden we het live-roptreden erg geslaagd. Bij de Libra Bar treedt Mr Chocolate op. Die heeft echter de gewoonte om vele stiltes te laten vallen in zijn muzieknummers, om te horen of de mensen mee zingen. Dat is een paar keer leuk, maar als je van zijn goede zang wilt genieten, gaat het op een gegeven moment wel vervelen, al die drop-outs.

We varen vannacht volle kracht over de oceaan. Mede door het extra uurtje zijn we vroeg wakker en gaan ontbijten in de Club, maar niet nadat we bij het buffet nog een paar donuts gepakt hebben. Die hebben ze in de Club niet, maar zijn wel erg lekker.

Vandaag kunnen we het volledige rondje van 570 meter rond lopen op dek 3. Dat gaan we dan ook 10 keer doen en zo zijn we iets langer dan een uur bezig voordat we het vocht aan de bar gaan aanvullen. Tijd om te lezen. Op het balkon staat de zon zijn best te doen dus dat is prima zitten en lezen.

Op tijd naar het buffet voor de lunch. Om 13:00 uur hebben we onze massage en dus willen we dan gegeten hebben. Daarbij moeten we ons in de cabine ook even de badjas in hijsen. De massage duurt ruim 50 minuten. Bevalt ons prima, maar helaas storen we ons er een beetje aan dat daarna geprobeerd wordt om tot afname van meer behandelingen te sturen.

We doen nog even een rondje sauna zodat de laatste massageolie ook de huid verlaten heeft, voordat we weer op ons balkon verder gaan lezen in ons boek. Dit is een perfecte zeedag.

Woensdag 20 november 2019

Vandaag moeten we voorlopig voor de laatste keer vroeg opstaan voor een excursie. Als we wakker worden, loopt het schip bijna de haven in van Santa Cruz de Tenerife. Achter ons zien we nog de verlichting van Gran Canaria, dat hier niet ver vandaan ligt. In de haven zien we al twee andere cruiseschepen liggen, de Aida Nova en de MSC Poesia.

We nemen ons ontbijtje op dek 9 en prepareren ons dan voor de trip van vandaag: de vulkaan El Teide. We zullen deze ochtend van zeeniveau stijgen tot op 3555 meter hoogte en dat zal volgens internet ook te merken zijn aan de temperatuur. Bovenop de vulkaan zou het maar een paar graden boven nul zijn. We kleden ons daarom maar in laagjes aan en nemen zowel de zomerjas als de winterjas mee. En ook de zonnebrand mag niet ontbreken, want het ziet er kraakhelder uit vanmorgen.

Om 8:15 uur gaan we met gids Sandra en chauffeur Pedro mee de bus in, voor de lange rit naar het centrum van het eiland. De bus is maar zo’n beetje half vol, dus er is plek zat. Deze excursie wilden we op onze vorige twee bezoeken aan Tenerife ook al doen, maar ging toen beide keren niet door. Op deze reis geldt dus opnieuw 3x is scheepsrecht.

Als we Santa Cruz en haar ochtendspits verlaten hebben, gaat de rit al snel de hoogte in. De wegen worden smaller en bochtiger, maar chauffeur Pedro rijdt ons moeiteloos omhoog. Na een uur rijden komen we op 1830 meter hoogte aan bij de eerste stop, de Mirador de Chipeque. Hier hebben we tussen de bomen door een schitterend zicht op El Teide, de beneden liggende vallei van Orotava en de kustplaats Puerto de la Cruz.

We rijden weer verder omhoog en passeren niet veel later de boomgrens. Hier wordt al snel duidelijk dat ook Tenerife een vulkanisch eiland is. Een indrukwekkend ruig landschap doemt op, met rotspartijen, opgedroogde lavastromen en kleurige lagen in rotswanden. Het is een onwerkelijk schouwspel van natuurgeweld uit het verleden.

Na het tweede uur in de bus bereiken we het Nationaal Park en komen we aan bij het dalstation van de kabelbaan op 2246 meter hoogte. Het is hier al een drukte van belang, maar in de zomermaanden moet het nog veel heftiger zijn met toeristen. Gids Sandra regelt voor ons de kaartjes en wij kunnen nog even een toilet stop maken en de zonnebrandcrème aanbrengen.

Dan mogen we als groep aansluiten in de rij voor de kabelbaan. Een paar ritten later zijn we aan de beurt en mogen we de imposante rit naar boven maken. In 8 minuten naar 3555 meter boven zeeniveau. Het is een beetje proppen in de cabine, maar het lukt evengoed om te genieten van het uitzicht. En Jeroen huivert elke keer als de gondel wiebelt bij het passeren van een mast…

Boven aangekomen is het uitzicht fenomenaal. Het is praktisch onbewolkt en je kunt mijlenver uitkijken, tot over de zee. Als we naar beneden kijken kunnen we nog duidelijk lavastromen zien, die eeuwen geleden de helling zijn afgegleden. Nog ruim 150 meter boven ons is de top van de krater. Het pad hierheen is alleen toegankelijk met een vergunning.

We lopen een ander pad op richting de Mirador de Fortaleza. Dat is volgens het bordje maar 600 meter. Alleen gaat het pad behoorlijk op en neer en is het op de rotsige bodem niet makkelijk lopen. Daarbij heeft Jeroen nogal last van de ijle lucht op deze hoogte, dus die moet goed opletten met ademhalen en voldoende water drinken. We gaan een stuk het pad op, maar lopen het niet helemaal af.

Als we van het uitzicht genoten hebben, keren we terug naar het bergstation en lopen dan het pad op aan de andere kant van het gebouw. Ook hier is het weer genieten van al het moois. Wel krijgen we nog even een zwavellucht de neus in, dus helemaal uitgedoofd is deze vulkaan niet.

Dan gaan we in de rij voor de kabelbaan terug naar beneden. Ook deze rit is weer prachtig. We zijn keurig op tijd bij de bus, maar we moeten helaas weer even wachten op één deelnemer. Hij had een beetje verkeerd ingeschat dat hij nog in de rij moest om met de kabelbaan af te dalen.

We rijden terug naar de ingang van het nationaal park en stoppen dan bij restaurant El Portillo voor de lunch. We krijgen Canarische soep geserveerd, gevolgd door een lekkere biefstuk met rijst en een geflambeerde banaan toe. Pfoe, dat smaakt weer prima!

Tijdens de lunch ziet Co dat er nu wolken voorbij de ramen vliegen. Eenmaal buiten is duidelijk dat we vanmorgen erg veel geluk hebben gehad met het weer, want er is nu veel meer bewolking komen opzetten. Dan worden we opgeschrikt door een trauma helikopter die vlakbij het restaurant landt. De wegen zijn afgezet door politie en er staat een ambulance klaar. Later blijkt dat een motorrijder even verderop een aanrijding heeft gehad. Niet zo fraai…

Met de bus zakken we door de bewolkte bossen af. We maken nog een korte foto stop bij “De Taart”, een plek met kleurige lagen in de rotswand, en rijden dan terug naar de haven van Santa Cruz. Tegen 16:00 uur gaan we aan boord met een ervaring rijker.

Om 17:00 uur vertrekt het schip uit de haven en starten we met de oversteek van de Atlantische Oceaan. Zes volle dagen op zee tot we Sint Maarten bereiken. We houden jullie op de hoogte!

Dinsdag 19 november 2019

Gisteravond was het erg rustig in de Atrium bar. Na onze drankjes daar (zonder alcohol) gingen we naar de Libra bar, waar het een stuk drukker was. Barman Charlie mag woensdag naar huis, als we op Tenerife aan komen. Voor het eerst in 14 jaar kan hij weer thuis Kerst vieren én de verjaardag van zijn vrouw, dus hij is erg blij. Het is een hele aardige man en we zullen hem zeker gaan missen.

Vanmorgen zijn we al op tijd wakker. Het schip nadert de haven van Arrecife, op het Canarische eiland Lanzarote. We nemen een ontbijt op dek 9 en gaan dan naar ons verzamelpunt in de Grand Bar. Even na 8 uur mogen we van boord en kunnen we de bus in.

We hebben dit keer een excursie geboekt naar het vulkaan gebied in Nationaal Park Timanfaya (de Vuurbergen). Hier vonden in 1730 enorme vulkaanuitbarstingen plaats, die 6 jaar aanhielden. Wat resteert is een groot gebied dat eruit ziet als een maanlandschap. Zelfs na bijna 300 jaar groeit hier nog amper iets van planten. Sowieso is heel Lanzarote een vulkanisch eiland. De oudste vulkanen ontstonden al miljoenen jaren geleden. Ongeveer elke 500 jaar vindt er een grote uitbarsting plaats. Dus tot het jaar 2230 kunnen we hier nog veilig terugkomen.

Als we met de bus de stad uit zijn gereden, komen we in het landelijke gebied van Lanzarote. Ondanks de moeilijke omstandigheden, kan hier toch wat landbouw plaatsvinden. Op sommige delen is de grond wat zanderig en worden er zoete aardappels en uien geteeld. Men heeft uitgevonden dat met een dun laagje vulkanische as over de grond, de gewassen worden beschermd tegen de hitte van de zon en dat het spaarzame vocht juist wordt vastgehouden.

Er valt hier maar 220 mm regen per jaar. De gids vertelt dat er deze winter nog helemaal geen regen is gevallen. Maar hij is nog niet uitgesproken, of we rijden door een licht buitje heen, haha. Het is nog redelijk bewolkt vanmorgen, maar doorgaans volgen later opklaringen als de wind en de zon hun werk doen.

Bij het dorpje Mancha Blancha ligt de ingang van het nationaal park en daar stoppen we bij het bezoekerscentrum. Hier is meer informatie te vinden over vulkanisme in het algemeen. En om 9:30 uur kunnen we een visualisatie van de vulkaan uitbarstingen van 1730 meemaken… In een kleine ruimte onder het gebouw, vindt een mini voorstelling plaats. Co heeft een gedeelte van de presentatie opgenomen.

Dan gaan we met de bus verder het park in naar het startpunt voor de eerste wandeling deze ochtend: de Montana Colorada. Zoals de naam doet vermoeden, is deze vulkaan nogal gekleurd. Doordat er op deze plek veel ijzer in de lava aanwezig was, kleurt een gedeelte van de berg rood.

Na een tijdje wandelen door dit bijzondere landschap, stoppen we bij een enorme rots en krijgen we meer uitleg van de gids. De rots was eigenlijk een gigantische klomp vloeibare lava, die met een ontploffing de lucht in is geslingerd, daardoor afkoelde en vervolgens als een blok basalt weer op aarde neerstortte. Daar moest je toen dus niet onder staan… Er is hier op Lanzarote alleen basalt te vinden, geen ander vulkanisch gesteente. Soms zien de rotsen eruit als een Bros-reep. Dat komt omdat er dan meer gassen in de lava aanwezig waren.

Het wandelpad loopt helemaal om de berg heen, maar dat is te lang. De gids neemt ons via dezelfde weg terug naar de bus. Helaas blijken een paar eigenwijze deelnemers in de groep toch het hele pad om de berg te zijn gaan lopen… Daar moeten we dus helaas nog een hele tijd op wachten.

Snel door naar de volgende stop, die maar een kort stukje verderop ligt. Daar nemen we een langer pad naar de Caldera de los Cuervos (de Krater van de Kraaien). Bij deze vulkaan is door een ontploffing een heel stuk van de kraterwand weggeblazen en verderop neergekomen. Hierdoor kunnen we nu in de krater nog een stukje afdalen. Daar wijst de gids ons dan op de twee kraaiennesten, hoog tegen de kraterwanden aan.

Als we hier uitgekeken zijn, wandelen we weer terug naar de parkeerplaats en zit de tijd in het park erop. We rijden verder over het eiland naar La Geria, een gebied waar al eeuwen lang wijnbouw plaatsvindt. Met halfronde muurtjes van lavastenen beschermt men hier de wijnranken tegen de wind.

We maken nog een stop in San Bartolomé, voor een kopje koffie en wat lekkers. Hier staat een monument voor de landbouwers, gemaakt door kunstenaar César Manrique. Deze kunstenaar heeft ervoor gezorgd dat het eiland zijn karakter behouden heeft, in de tijd dat het massatoerisme ontstond. Huizen mogen hier niet hoger zijn dan twee verdiepingen en moeten wit of licht van tint zijn. De kozijnen moeten groen zijn voor de landbouwers, blauw voor de vissers, of anders bruin. Het geheel doet Noord-Afrikaans aan, wat logisch is omdat het eiland vlak voor de kust van Marokko ligt. Grote reclamezuilen zijn op Lanzarote verboden.

Dan rijden we weer terug naar de haven en nemen afscheid van de gids. We gaan aan boord lunchen bij het buffet op dek 9. Vandaag is het extra lekker: kruidige rijst met kip fajitas en groenten. Op ons balkon gaan we wat lezen en we houden even siësta. We doen het lekker rustig aan!

Bij het diner worden we dit keer wel heel erg verwend. Het voorgerecht, de bresaola ham smaakt zo lekker dat we er allebei nog eentje vragen. Het hoofdgerecht is een prima rib, maar daar zouden we er echt geen twee van op kunnen, zo groot zijn deze stukken gesneden! Smaakt ook heerlijk. En voor het toetje bestellen we de diplomatic cake (een soort tompouce), maar van de ober krijgen we er ook nog de pistache/chocolade mousse bij én ook nog de noga parfait… Pfffff! Maar even laten zakken met een kopje thee en een gezellig praatje met onze Deense diner buren.

Maandag 18 november 2019

Gisteravond hebben we weer ons normale schema opgepakt. Zijn weer op tijd in het restaurant gaan eten en zijn ook ons rondje langs de bars weer af gegaan. Maar om nou de hele avond Pepsi Max te drinken leek ons ook wat saai, dus hebben we de lijst met niet-alcoholische cocktails eens bekeken. We begonnen met de Fruit Punch en daarna de Mojito Zero. Die beviel uitstekend. Goed alternatief zolang Co de antibiotica nog moet slikken.

We hebben vannacht weer een uur extra want de klok gaat weer “one hour back”. Dus we gaan wat later naar bed, slapen toch enigszins uit en zijn nog mooi op tijd voor ontbijt in de Club. Prima geslapen ondanks dat er gedurende een deel van de nacht toch behoorlijk onstuimige zee moet zijn geweest. Maar met een goed gevoel nuttigen we ons ontbijt, om daarna ook weer onze rondjes te gaan lopen.

Dat doen we nu op dek 3. Een deel van dit dek was voorheen alleen voor medewerkers toegankelijk. Maar nu is dat open gesteld zodat je nu helemaal rondom kunt lopen op dat dek. Er hangt nu ook een bordje dat 1 rondje 570 meter is. Helaas is op dit moment de helft afgesloten vanwege schoonmaakwerkzaamheden, maar we keren dan gewoon steeds bij de afzetting om, die precies op de helft zit. Dus nu is één keer heen en weer dus 570 meter. En dat doen we 10 keer in 1 uur, 1 minuut en 13 seconden. We hadden een hoog tempo.

Daarna tijd om te gaan lezen. Op ons balkon aan de zijkant is het uit de wind goed te doen. Dus zo vullen we de tijd richting lunch.

Zoals we gewend zijn, gaan we na de lunch ook weer naar de spa. Niets gehoord dat dat niet zou mogen. Het is er rustig en we genieten van twee rondjes sauna en een tijdje whirlpool. Daarna vinden we het mooi geweest en willen we een ijsje gaan halen.

Bij de ijsbar hebben we het weer gezellig met Karl en nu ook met Ketut. Er blijkt bij een klant iets fout te gaan en blijkbaar zou die iets niet besteld hebben wat hij geserveerd kreeg. Niet lang daarna kregen wij een flinke coupe met vanille en chocolade ijs voorgezet, omdat we “special guests” zijn. Twee lepels erbij dus smullen maar en dat nadat we ons eigen ijsje, van bescheidener formaat, net op hadden.

We hadden een briefje van het medical centre ontvangen dat we nog even langs moesten komen. Er bleek een fout te zijn gemaakt met de rekening van gisteren en die was blijkbaar veel te hoog. We kregen dus nu een flink lagere rekening en dat is best prettig, ook al betaalt waarschijnlijk de verzekering.

Nog even naar de hut, zo de pakken in en dan naar het diner. De menukaart treffen we aan in ons postvakje en we zijn verbaasd en teleurgesteld want er is wel héél weinig keuze, namelijk drie gerechten waarvan twee met sea food. Dus we gaan met groot voorbehoud naar boven.

Daar blijkt dat we een speciale menukaart voor vanavond krijgen en daarop is wel wat van ons gading. Zeer geslaagd diner toch weer. Anders waren we nog langs het buffet gegaan.

Morgen weer op tijd opstaan voor onze excursie op Lanzarote. Meer daarover in ons verhaal van morgen.

Zondag 17 november 2019

Niet van 0 naar 100 in een paar seconden, maar van 39.5 naar 36,6 in een nacht. Toch ook een hele prestatie. Als we om 7:00 uur wakker worden, blijkt de koorts van Co weg te zijn. Het infuus van gisteren heeft goed werk gedaan. We gaan douchen, aankleden en naar het ontbijt want om 8:30 uur moeten we weer bij de scheepsarts zijn.

De dokter controleert alles opnieuw en constateert dat ook de long beter klinkt. In tegenstelling tot wat gisteren was afgesproken, gaan we nog maar één keer een infuus doen en dan nog een paar dagen antibiotica pillen. Nou, dat scheelt weer. Het infuus is ook met minder vloeistof, dus het loopt sneller door en daardoor hebben we voor de lunch nog tijd om even een colaatje aan de bar te nemen en wat te lezen in onze hut.

Na de lunch besluiten we er gewoon op uit te gaan. Het schip ligt vandaag in Malaga. Hier waren we in 2016 al een keer eerder. We hebben toen de stad verkend, maar hadden geen tijd om het Alcazaba te bezoeken, het Moorse fort. We besluiten om dat nu eerst te doen en dan te zien hoeveel tijd en energie we nog over hebben voor iets anders.

Doelbewust lopen we langs de muren van het fort omhoog de helling op, naar de ingang. Dat is nog een stuk verder dan we denken, dus het wordt al een aardige klim zo. We komen hoger en hoger de heuvel op, totdat we de muren van het fort voorbij zijn.

Nu beseffen we dat we niet naar de ingang van het Alcazaba lopen, maar naar de ingang van het Castillo de Gibralfaro. Dit kasteel ligt helemaal bovenop de heuvel. Nou ja, nu we al zover gekomen zijn, besluiten we door te lopen naar de top.

De toegang naar het Castillo is op zondag vanaf 14:00 uur gratis. We hebben geen zin om daar nog 20 minuten op te wachten, dus we betalen gewoon de toegang van € 3,50 per persoon. Eenmaal binnen de muren gaan we eerst even zitten bij de bar met een welverdiend colaatje. Dan lopen we door het kasteel en vooral langs de muren ervan. Het uitzicht over de stad, de haven en de omliggende heuvels is fantastisch. Ook zijn er nog een paar eekhoorns bezig om een showtje weg te geven.

Als we het kasteel rond gelopen zijn, zakken we de heuvel weer af. Voorzichtig lopen, want de oude stenen van het steile pad zijn glad. Weer terug beneden aangekomen, besluiten we toch ook nog het Alcazaba in te lopen. Dit is nu ook gratis toegankelijk en trekt veel bezoekers. Terecht, want het is inderdaad erg mooi hier binnen. Het schijnt één van de best bewaarde Moorse citadellen van Spanje te zijn.

Alcazaba is afgeleid van het Arabische woord al-qasbah. Vooral in de woonruimtes is de Moorse invloed goed te zien aan het versieringen van deuropeningen en plafonds. Fijn dat we dit nu toch een keer hebben kunnen zien.

Hoewel we natuurlijk nog een beetje rustig aan moeten doen, willen we toch ook nog een rondje door de winkelstraten doen. Het is een drukte van belang in de stad. Er is live muziek, een film festival, kerstmarkt en op zondagmiddag gaat de lokale bevolking ook graag tapas eten met een drankje erbij. De terrassen zitten afgeladen vol. Bij de bakker kopen we even wat lekkers te eten en lopen dan verder. We vinden nog het winkeltje waar we in 2016 twee leuke t-shirts hebben gekocht. En ook nu kunnen we weer twee mooie exemplaren vinden.

Dan is het nu hoog tijd om terug te lopen naar het schip en een middagdutje te doen om even bij te komen. We frissen ons op voor het diner en zullen het daar nog even zonder alcohol moeten doen, vanwege de antibiotica. Geen probleem, we zijn al lang blij dat we van deze dag zo hebben kunnen genieten. Niet naar Gibraltar geweest, maar het wel het Gibralfaro bezocht. Uiteindelijk is het toch geen verloren dag geworden.

Zaterdag 16 november 2019

We hebben het gisteren niet in ons verslag opgenomen, omdat we eerst wilden kijken hoe het zou gaan lopen, maar iets na 17:00 uur begon Co opeens hevig te rillen, zeg maar: schudden. Hij kroop snel zijn bed in en na een klein half uur werd zijn lichaam weer rustig.

Jeroen is gaan eten in het buffetrestaurant en toen hij terug kwam, voelde Co zich wel weer beter, dus heeft Jeroen voor hem wat eten naar de cabine gehaald. Dat ging er prima in en ook drinken was geen probleem. We besloten vroeg te gaan slapen en na ongeveer 10 uur slaap, worden we wakker.

We gaan gewoon ontbijten in het restaurant en daarna kruipt Co weer onder de dekens. Jeroen maakt ondertussen een ochtendwandeling op dek 3, waar je overdekt lekker in het zonnetje loopt en uit de wind.

Ook voor de lunch gaan we gewoon boven in het restaurant eten en dat gaat allemaal prima. We hebben wel even koorts gemeten en die was in de ochtend 38,1 graden Celsius.

Na de lunch zitten we even op ons balkon in de zon te lezen. Goed te doen. Als de zon wat verder weg draait gaan we naar binnen en lezen we daar verder. Dan voelt Co zich toch weer wat minder en gaan we weer even slapen. Als we wakker worden en opnieuw koorts meten is die opgelopen naar 39,5 graden Celsius en daarom zien  we de excursie voor morgen niet zitten. Dat zou een hele dag naar Gibraltar zijn. Als Co dan weer niet lekker wordt, kun je niet even terug naar je hut.

Om de excursie te annuleren, moeten we echter een verklaring van de dokter hebben, dus zitten we iets voor 18:00 daar in de wachtkamer. Co blijkt wat vocht in de linker long te hebben en we hebben de keus, een snelle behandeling van 3 keer een infuus met antibiotica of gewone pillen, maar dan duurt het herstel wel langer. Tja, je wilt toch zo snel mogelijk weer op de been zijn. Dus meteen naar een bed en het infuus eraan.

Daarna voelt Co zich goed genoeg om gewoon in het Club restaurant te gaan eten, wat vrij snel verloopt en gaan we toch even een colaatje drinken aan de bar. Even onder de mensen, maar geen alcohol. Zo op tijd naar bed, want morgen om 8:30 uur moeten we weer voor een infuus bij de dokter zijn.

Vrijdag 15 november 2019

We worden vanmorgen al op tijd wakker, terwijl het schip de haven van Marseille nadert. En dit is niet het enige cruiseschip vandaag. Ook de Costa Fascinosa en twee MSC schepen leggen hier aan vandaag.

We hebben ook voor vandaag een excursie geboekt, dus na de douche en het ontbijt, pakken we onze spullen en gaan we op pad. We kunnen ons lunch pakket ophalen bij het Samsara restaurant, maar daar treffen we niemand aan. De maitre van het Taurus restaurant ernaast, weet echter dat er speciaal voor ons hutnummer een pakket onderweg is. Gistermiddag hebben we namelijk bij de Tourdesk gemeld dat wij geen vis eten, dus is er nu voor ons een lunch met ander beleg geregeld. Na een paar minuten wachten worden de tasjes afgeleverd. Co heeft ondertussen bij het theater de stickers met het busnummer opgehaald, dus we kunnen van boord.

Tegen 8:30 uur zit iedereen in de bus en kunnen we vertrekken. Dit keer een mix van Engels en Duits sprekende passagiers. Onze gids Markus komt oorspronkelijk uit Oostenrijk en spreekt beide talen perfect. Hij geeft rustig en helder uitleg, een verademing bij de warrige gids die we gisteren in Monaca hadden.

We treden vandaag in de voetsporen van Vincent van Gogh, met een bezoek aan Arles en Saint Rémy de Provence. Het is ongeveer een uur rijden naar Arles, maar in de ochtendspits doen we er een kwartiertje langer over. We genieten ondertussen van het moois dat de Provence te bieden heeft. We komen onder andere langs het Etang de Berre, het grootste meer van Frankrijk. Daar achter zien we aan de horizon de Mont Ventoux met besneeuwde top. Ook rijden we langs Martigues, het Venetië van de Provence genoemd. Gelukkig staat het water hier niet zo hoog als in de Italiaanse naamgenoot…

Bij Fos sur Mer zien we een aantal flamingo’s in het water staan. Opvallend, want het is best fris vandaag. Met 8 graden is het zelfs voor de Provence een koude winterdag. Maar de zon schijnt een beetje, dus maakt veel goed. En op kou kun je jezelf kleden, hebben we thuis geleerd. Verderop zien we nog zwarte stieren en witte paarden in de weides staan, kenmerkend voor de Camargues, hier vlakbij.

Eenmaal in Arles aangekomen, gaan we met de gids de bus uit voor een wandeling door de stad. We stappen meteen in de rijke Romeinse geschiedenis van Arles. Het was in die tijd een belangrijke plek met waarschijnlijk tot wel twee keer zoveel inwoners als de 50.000 van vandaag. Als eerste komen we bij de resten van het Romeinse theater aan. Het ziet er nu nog indrukwekkend uit, terwijl de tribune vroeger drie keer zo hoog was. Het theater wordt nog steeds gebruikt voor voorstellingen en film vertoningen.

Volgende stop is het Romeinse amfitheater. Dit is eigenlijk nog veel indrukwekkender. De gids legt uit hoe het theater in de middeleeuwen is omgetoverd in een stadswijk, met wachttorens aan alle vier zijden. Deze woningen zijn later weer gesloopt. Ook dit amfitheater wordt nog steeds gebruikt. Helaas ook voor omstreden stierengevechten, zowel in de lokale “diervriendelijke” versie, als de later geïntroduceerde Spaanse variant.

We lopen verder het oude centrum in van Arles en komen dan uit op een plein met daaraan het bekende Café de la Nuit, van het schilderij van Vincent van Gogh. Het is niet meer het oorspronkelijke gebouw, en de kleuren van dit café zijn aangepast aan het werk van Van Gogh, maar het is evengoed een sfeervolle plek.

Een eindje verderop komen we uit bij het stadhuis. We lopen door de hal heen en komen dan uit op een groter plein, met daarop een obelisk en aan de zijkant de Romaanse kathedraal. Volgens de gids één van de best bewaarde exemplaren in Europa.

Dan lopen we nog met de groep door naar Hotel de Dieu, het ziekenhuis waar Vincent werd opgenomen nadat hij zijn oor had afgesneden. Ook hier is weer één van zijn werken te herkennen aan de binnentuin.

We hebben nu nog een uur vrije tijd in Arles en we besluiten die te benutten met een bezoek aan het amfitheater. Onderweg lopen we nog even de kathedraal in en eten we ons lunch pakket op: broodje kaas en een banaan. Ook één van de torens van het amfitheater is te beklimmen en biedt een mooi uitzicht over Arles en omgeving. Daarna cirkelen we nog een paar keer door het theater op verschillende hoogtes en houden het dan voor gezien.

Om 12:15 uur gaat de bus verder naar Saint Rémy de Provence. De route gaat nu door een schilderachtig deel van de Provence, met rotsachtige heuvels, wijngaarden en weides vol olijfbomen. We rijden door het pittoreske Fontvielle en passeren de burcht bij Les Baux. Verder zien we nog het psychiatrisch ziekenhuis staan, waar Van Gogh werd opgenomen.

In Saint Rémy krijgen we weer een rondwandeling van de gids en daarna wat vrije tijd. We stoppen onder andere bij het geboortehuis van Nostradamus. Verder zijn we erg gecharmeerd van de vele knuffels die hier te verkrijgen zijn. We nemen een lief wit eekhoorntje mee. Bij de bakkerij halen we nog een vers chocoladebroodje en een abrikozenbroodje uit de etalage. Die zijn werkelijk om te smullen.

Om 14:15 uur gaan we met de bus weer terug naar de haven van Marseille. Ondanks de kou hebben we genoten van deze dag in de Provence!

Aan boord halen we toch nog even een kleine snelle hap te eten en knappen dan een uiltje in de hut.

Donderdag 14 november 2019

We komen vanmorgen aan in Savona en van hier uit gaan we een excursie doen naar Monaco.

Bij het ontbijt komen we Jigmesh tegen, die onze ober was bij het diner op de vorige cruise. Hij is gisteren aan boord gekomen. Er worden medewerkers gewisseld vanwege de reis naar de VS. Niet iedereen heeft het benodigde visum.

We moeten na het ontbijt een lunchpakket ophalen in het Samsara restaurant voordat we naar de bus gaan voor onze excursie naar Monaco.

Het is ongeveer 2 uur rijden naar het kleinste koninkrijk op aarde. We beginnen met uitleg over de bezienswaardigheden in Savona zelf. Helaas regent het nu, maar het geeft wel een sterke mooie regenboog.

Eenmaal de stad uit, komen we op de snelweg naar Frankrijk, langs de Bloemen-Riviera van Ligurië. De route voert door mooie landschappen tussen de heuvels en bergen, afgewisseld met vele soms lange tunnels, maar niet ver van de kust. Middeleeuwse dorpjes werden bovenop de heuvels gebouwd, om aanvallen van piraten makkelijker af te kunnen slaan.

Voordat we Monaco in kunnen rijden, wordt de bus staande gehouden. Mogelijk moeten we ons legitimeren, maar nadat de douanier vluchtig door de bus gekeken heeft, mogen we doorrijden. We stoppen in een parkeergarage en gaan via liften en roltrappen naar boven. Daar buiten gekomen leidt onze gids ons langs het Oceanografisch museum, het parlement, de rechtbank en twee huizen van de prinsessen naar de kathedraal. Deze laatste kunnen we bezoeken, alleen de tombes van de koninklijke familie zijn vandaag afgesloten.

Daarna lopen we door naar het Koninklijk paleis. Dat valt niet te bezoeken. Het ligt aan een groot plein, met aan de andere kant bijvoorbeeld het gebouw van de paleiswachten. Vanaf twee kanten van het plein heb je een mooi uitzicht over een deel van Monaco en de omliggende kust. Het koninkrijk meet maar twee vierkante kilometer, dus dat is inderdaad heel erg klein.

Hierna hebben we een uurtje om zelf rond te lopen. We besluiten om het wisselen van de wacht om 11:55 uur niet af te wachten, omdat onze tijd er dan bijna op zit. Het lunchpakket dat we gekregen hebben blijkt een broodje tonijn te bevatten, dus gaan we voor Co ergens wat anders halen. Dat lukt snel, evenals het vinden van een souvenir beertje. Ook wandelen we even door de botanische tuin met diverse kunstwerken.

Daarna brengt de bus ons naar een tweede stop en wederom via liften komen we dit keer uit bij het casino en het opera theater. Er valt kort een buitje maar dat is ook de enige regen vandaag voor ons in Monaco. Het casino heeft een mooie hal waar je in mag kijken nadat je tassen gecheckt zijn en je lijf met de metaaldetector is gecheckt. We kijken nog wat rond bij alle luxe winkels en dito geparkeerde auto’s.

De tijd vliegt om en we gaan weer naar de bus voor de tocht terug naar het schip.

Woensdag 13 november 2019

Gisteravond vertelde een barman dat het water vannacht om 1.30 uur zou worden afgesloten. Dat kwam voor het barpersoneel nogal onhandig uit, omdat er extra schoongemaakt moest worden. Vandaag vindt namelijk de inspectie van het schip plaats door de Amerikaanse autoriteiten. Het moet goedgekeurd worden, om komende winter in het Caribisch gebied te mogen varen. Gelukkig had het barpersoneel al de nodige extra schoonmaak uitgevoerd, op rustige tijden overdag.

Vanmorgen merken we nog wel wat van de waterafsluiting vannacht. Jeroen krijgt bruin water uit de warme douchekraan. Een tijdje doorspoelen helpt niet, maar het koude water ziet er wel helder uit. Dan maar een frisse start van de dag. Co belt met de receptie, die zegt dat het water nog maar net terug is aangesloten. Als Co onder de douche stapt, is het probleem gelukkig al verholpen en wordt het water ook alweer warm.

We gaan naar dek 9 voor het ontbijt buffet. Daar treffen we barvrouw Gail, die ons een cappuccino en versgeperst sinaasappelsap brengt. Wat fijn dat we hier toch weer zo goed verzorgd worden door iedereen!

Om 8 uur gaan we van boord, rechtstreeks naar de excursiebus, die al klaar staat op de kade. We zijn als eerste aanwezig en kiezen ons plekje in de bus. Het duurt even voordat we vertrekken, omdat er twee passagiers niet op komen dagen en van twee anderen de Costa kaart niet gescand bleek.

Maar dan kunnen we op weg naar Bracciano, de bestemming van vandaag. We rijden eerst noordwaarts langs de kust en bij het plaatsje Santa Severa, waar ook een kasteel staat, gaan we landinwaarts de Apennijnen in. Het is ongeveer een uur rijden tot Bracciano, gelegen aan het gelijknamige meer. Dit meer is eigenlijk een met water gevulde vulkaankrater en het is maar liefst 165 meter diep. In de Romeinse tijd werd hier vandaan een aquaduct naar Rome aangelegd, dat nu nog steeds water brengt naar het Vaticaan.

De bus stopt aan de rand van het plaatsje en met de gids lopen we verder naar de ingang van het kasteel van Odescalchi. Hier wordt de groep gesplitst in een Italiaans en Engels sprekend deel. Wij gaan met de Engels sprekende gids van het kasteel mee. Het indrukwekkende gebouw is in de 15^e eeuw door de familie Orsini in deze vorm neergezet. Het familiewapen, gedragen door een beer, verwijst naar deze Orsini’s. Een belangrijke bewoner in de 16^e eeuw was Isabella de Medici, zelf ook afkomstig uit een machtige familie. Een legende vertelt dat haar minnaars via een geheime deur in haar slaapvertrek door een valluik vielen en in een put belanden vol scherpe messen. Het valluik en de put zijn er wel, maar de messen zijn echt verzonnen. In de 17^e eeuw moesten de Orsini’s het kasteel wegens geldgebrek verkopen en kwam het in handen van de familie Odescalchi, die het tot op heden nog steeds in eigendom heeft.

We bezoeken een aantal ruimtes van het kasteel. Vooral de banket hallen zijn schitterend versierd met fresco’s, beschilderde balken en andere kunst. De gids geeft er steeds een duidelijke uitleg bij. In deze hallen vond de trouwerij van Tom Cruise en Katie Holmes plaats. Voor de huur van het kasteel moesten ze maar liefst 10 miljoen euro neerleggen…

Op de eerste verdieping trilt de vloer af en toe. Geen aardbeving, legt de gids uit, maar de tegelvloer ligt hier op een houten ondervloer, gedragen door de versierde balken die we zojuist beneden zagen.

Buiten kunnen we omhoog lopen op één van de torens en hebben we een schitterend uitzicht over het meer en het middeleeuwse centrum van Bracciano.

Na een uur zit de rondleiding erop en hebben we nog ruim een uur vrije tijd in het plaatsje. We kijken er een beetje rond in het oude en het nieuwe deel en gaan dan naar de verzamelplaats om gezamenlijk met de groep terug te lopen naar de bus.

Via dezelfde route rijden we terug naar de haven van Civitavecchia. Terug aan boord gaan we direct door naar de lunch. Van die banket hallen krijgt je onbewust trek! Daarna gaan we even op ons balkon uitbuiken in de zon, met de krant erbij.

Dinsdag 12 november 2019

Gisteravond aan de bar hoorden we dat ze bij het afsluiten alles goed vast moesten zetten, omdat we ruige zee zouden krijgen. En inderdaad naarmate het later werd, begon het schip meer te deinen en eenmaal in bed werd dat flink erger. Het douchescherm in onze badkamer schoof agressief heen en weer en in de lucht deden vele bliksemschichten de omgeving oplichten. Maar we rolden niet uit bed en ook bleef verder alles keurig op zijn plek. We lieten ons maar in slaap wiegen. Het schip vaarde in ieder geval op volle kracht.

Tegen de ochtend vaart het schip weer rustig en ook de deining is vrijwel verdwenen. Wel hangen er nog donkere wolken om ons heen met hier en daar stukjes blauwe lucht. We waren door de Straat van Messina, tussen Sicilië en het vaste land van Italië.

We ontbijten in het Club restaurant en gaan daarna buiten op het dek kijken of het te doen is om onze rondjes te lopen. Het is droog en de wind waait wel flink, maar het is niet koud. Eens kijken hoe ver we komen. We houden rekening met regen. Maar het valt best mee. De lucht varieert van blauw, witte wolken, grijze wolken tot hele donkere wolken. Er ontstaat een vreemd contrast als van de ene kant de zon door komt, terwijl je de andere kant op naar hele zwarte lucht kijkt.

Wel lopen dus geheel volgens plan onze rondjes gedurende ruim een uur, terwijl we steeds dichter bij de Stromboli vulkaan komen. Dan weer goed zichtbaar, dan weer deels verdwenen in de wolken. Maar naarmate we naderen wordt het beter weer en wordt de vulkaan beter zichtbaar. Als we er langs varen is het zelfs vrijwel zonnig geworden en is de vulkaan goed te zien. Er stijgt met enige regelmaat een zwart wolkje op uit de vulkaan. Even roken.

We gaan wat drinken bij de Atrium bar en daarna lezen we in de zon op ons balkon. Nog oppassen dat we niet verbranden. En zo gaat de klok al weer snel naar lunchtijd en gaan we naar boven om bij het buffet wat uit te zoeken. We schuiven aan bij een echtpaar uit België, waarmee we een leuk gesprek hebben en zo vliegt de tijd voorbij en gaan we door naar de Spa voor sauna en whirlpool.

Nu komen er weer wat meer wolken en ook weer wat meer deining waardoor het water in de whirlpool flink heen en weer danst.

Na de spa is het tijd om verder te lezen in onze boeken en daarna volgt het diner. We krijgen dit keer voortijdig de menukaart voor vandaag in de cabine (meestal treffen we die pas aan bij terugkomst) en zien dat er wel veel lekkere dingen op staan, dus dat belooft wat. En inderdaad een heerlijk diner met leuk contact weer met mensen die naast ons zitten.

Tijd voor verslag en bar en dan naar bed want morgen gaan we op excursie naar het Odescalchi kasteel en het meer van Bracciano. Een excursie die we op eerdere cruises een paar keer geprobeerd hadden te boeken, maar steeds door gebrek aan belangstelling werd gecanceld.