Woensdag 5 december 2018

Vannacht zijn we over de evenaar heen gegaan, maar we zijn er niet voor uit bed gegaan want we verwachtten niet een witte lijn op het water te zien, of zo’n plastic richel zoals op de wereldbol thuis. Hebben we die dan? Nee, maar voor het verhaal is het leuker.

De lucht heeft weer voldoende blauw en enkele wolken dus het lijkt weer een mooie dag te gaan worden. Op het dek staat wel een stevige wind, wat tijdens het lopen van onze rondjes goed te merken is. Maar we doen ze weer alle 35 en gaan dan naar de bar op het achterdek. Daar treffen we serveerster Susan aan. De werkplekken zijn sinds vandaag veranderd en nu werkt ze in de ochtend hier op het achterdek. Dus bestellen we onze drankjes bij haar.

Dan terug naar de hut om weer verder te lezen in onze boeken. Vandaag is de laatste zeedag van het blok van 5 in een rij en hoewel Co opschiet in het boek De Delta Deceptie van Dan Brown, komt hij eigenlijk een zeedag tekort om het uit te krijgen. Maar we krijgen er nog 3 tijdens deze cruise, dus het zal uiteindelijk makkelijk lukken. In de hut krijgen een soort oorkonde dat we de evenaar over gevaren zijn. Grappig souvenir.

Vanaf vandaag vliegt er een hele zwerm vogels mee. We denken dat het Jan van Genten zijn, maar we zijn geen echte kenners. Het aantal neemt ook gedurende de dag toe en ze vliegen met name aan de linker voorkant van het schip. Iets verder van het schip af, zien we een paar het water in duiken en vervolgens even zwemmen voor ze weer opstijgen. Hoewel we geen land zien, moet dat blijkbaar op vliegafstand aanwezig zijn. Het antwoord volgt tijdens de mededeling van de kapitein. Om 17:00 uur vanmiddag zullen we langs de eilandengroep Fernando de Noronha. Wat we er zo snel op internet over kunnen lezen horen deze eilanden bij Brazilië en zijn ze Unesco Werelderfgoed.

Vanmiddag gaan we iets later dan normaal naar de Spa want we hebben daar om vier uur de Razul geboekt. In het verleden hebben we dat geprobeerd op de Diadema en de Favolosa, maar beide keren werkte de stoomcabine van de daarvoor bedoelde ruimte niet. Nu gaat het toch lukken. We krijgen diverse producten aangereikt zoals een potje met scrubzout, een crème voor op de huid, voor op het gezicht en een tube voor een gezichtsmasker. Nu hebben we wel eens vaker een Razul gedaan, maar dat ging toch anders en we zijn niet snel genoeg om te vragen hoe ze het hier gedacht hadden in diverse stappen. Dus verzinnen we het zelf maar en gaan scrubben in de stoomruimte. Laten het lekker even inwerken en dan douchen we het eraf.

Daarna smeren we ons in met de crèmes voor lijf en gezicht en laten dat ook onder de stoom inwerken. Daarna sluiten we af met het gezichtsmasker wat we 6 minuten laten inwerken, dan afnemen met de daarvoor bedoelde doekjes en stomen nog even voor we het afronden met de douche. Er is ook een glaasje Prosecco neergezet. Grappige combinatie. We moeten nog wel even om handdoeken vragen, maar dan kunnen we redelijk droog de badjassen aandoen en naar de poolbar midscheeps gaan om vocht aan te vullen. De kapitein roept om dat we de eilanden aan de linkerkant van het schip kunnen zien, maar het is te ver en te vaag om er werkelijk wat van te kunnen meekrijgen.

En daarmee zitten we dan al weer aan het einde van de middag. De vijf zeedagen zijn omgevlogen en het hadden er best meer mogen zijn. We vervelen ons niet. Vannacht hebben we weer een uur extra en morgen leggen we rond 9 uur aan in Recife. Het hoeft dus geen korte nacht te worden. Morgen excursie. We weten nog niet hoe laat.

Dinsdag 4 december 2018

We hebben er weer een uurtje bij gekregen vannacht. Dat is het voordeel van reizen in westelijke richting. Bij het ontbijt vanmorgen schuiven we aan bij een Nederlands echtpaar, waar we een leuk gesprek mee hebben. Hier even twee foto’s van een deel van het buffet. Het deel met de patisserie. Daarnaast nog heel veel meer keuze aan broodjes, beleg en warme gerechten.

Daarna is het weer tijd voor onze wandelroute. Dat belooft pittig te worden vandaag. De temperatuur is nu opgelopen tot 28 graden en de vochtigheid van de lucht zit volgens de kapitein in de 90%. De eerste rondjes brandt de zon er nog flink bij. Later komt er wat sluierbewolking die de zon wat tempert. De koffie en cola gaan er na afloop gretig in. Volgens Co z’n mobiele telefoon hebben we er weer precies een uur over gedaan.

Als we aan het lezen zijn op ons balkon, neemt de bewolking verder toe en voelen we zelfs een paar druppels. Wij hebben mazzel met onze hut, want om de hoek heeft ons balkon een grotere overstek. Daar kunnen we evengoed droog onder zitten. Een paar minuten lang volgt een tropische regenbui en dan is het al weer gedaan. We kunnen ons de paniek op het bovendek alleen maar voorstellen, haha! Na de lunch komt de zon alweer door.

Op de hut worden we verrast met een extra fruitschaal, geregeld door Joreisan, de man van barvrouw Shela, waar we nog regelmatig contact mee hebben via internet. Een paar dagen geleden vroeg hij of hij nog iets voor ons kon betekenen. We hebben toen gevraagd om een weegschaal, mocht dat mogelijk zijn. Dat was waarschijnlijk wel een moeilijke opdracht, maar het is hem gelukt! We krijgen hem via onze cabin steward Ruby. Kunnen we een beetje in de gaten houden of er niet teveel kilo’s bij komen na het afvallen in de afgelopen maanden. Het wegen gaat wat moeilijk met de deining van het schip, maar de schade lijkt vooralsnog mee te vallen.

Elke dag doet de kapitein een korte mededeling over het weer en de route. We gaan met ongeveer 34 km per uur richting Brazilië. Vannacht zullen we om ongeveer 3:30 uur de evenaar passeren. Eens kijken of we dan morgen al meteen merken dat de zon via het noorden van oost naar west zal gaan.

Hoog tijd voor de spa. Daar zien we opnieuw de vogel weer op één van de antenne masten op de voorplecht zitten. Als we weer terug zijn op de hut, besluiten we met de camera’s nog even naar het voordek te lopen om te zien of we er een goede foto van kunnen maken. Aan de vogelaars onder de lezers de vraag: welke vogel is dit? We lopen via de zonnedekken terug en komen bij de waterglijbaan Carlo tegen, één van de twee Nederlanders die we ’s avonds in de bar vaak spreken. Co neemt even een actie foto van hem in de waterglijbaan die we vanavond aan hem zullen geven.

We lezen verder op het balkon tot de zon ondergaat en de hoofdstukken afgerond zijn. En dan prepareren we ons voor het diner. Vanavond staat er een goud-en-zilver feestje op het programma bij het buiten zwembad, maar iets in die kleuren hebben we niet in onze garderobe. Vette pech.

Aan de bar hoeven we tegenwoordig geen bestelling meer te plaatsen. Barman Yershwant uit India weet ons hele schema al uit het hoofd. BBC 1 is nog niet op, of BBC 2 staat al klaar. En daarna volgt nog de limoncello met ijs. Wat makkelijk toch, barpersoneel met zulke goede geheugens!

Morgen alweer de laatste zeedag van de oversteek… We zullen het gaan missen!

Maandag 3 december 2018

Bij het opstaan is het enigszins bewolkt, maar de zon begint door te breken. Voor het ontbijt gaan we naar het buffetrestaurant op dek 9. Hier hebben ze continentaal georiënteerd ontbijt met broodjes, croissantjes (gevuld met room, Nutella enzovoorts), donuts, fruit en allerlei andere lekker dingen. Ook is er een buffet voor warme gerechten zoals gebakken ei, hashbrowns, spek. Genoeg keuze en zeer verleidend.

Bij het restaurant beneden (dek 3 en 4) is een beperkt buffet, maar hebben ze een kaart met verschillende soorten ontbijt zoals Amerikaans (pannenkoekjes), Duits (worst en gekookte eieren), Belgisch (wafels), Mexicaans (tortilla met gebakken ei), Zweeds (iets met zalm) en eggs benedict. De openingstijden zijn hier korter dan boven op dek 9 dus hiervoor moet je op tijd je bed uit.

Na het ontbijt gaan we weer onze 35 rondjes lopen. Het is wederom warmer buiten, ongeveer 26 graden dus dat wordt zweten. We zijn net iets langer dan een uur bezig en dan mogen we het vocht aanvullen, wat we doen bij de poolbar op het achterdek, dek 9.

Op ons balkon gaan we weer lekker lezen. We hebben nu schaduw, maar het is er prettig om te zitten. Voor we het weten is het al weer 12 uur. Tijd voor lunch. In de restaurants beneden werken ze met een lunch a la carte, zoals ook bij het diner. Costa is een Italiaanse rederij, dus het menu is ook Italiaans georiënteerd. Keuze uit anti pasta, pasta, secondi piatti, salade, kaasplankje en toetje. Maar wij gaan naar boven. Daar is het aanbod groot en verschilt ook per buffet. De buffetten aan de zijkant hebben een enigszins vast aanbod en de buffetten op de kopse kanten hebben een meer gevarieerd aanbod. Ook hier weer voldoende keuze uit verschillende soorten vlees, vis, pasta, rijst, groente, aardappelgerechten salades en fruit. Ook zijn er toetjes te vinden. Nu begrijpt iedereen vast wel waarom je na een cruise weer wat kilo’s moet lozen.

In de spa treffen we vandaag een verstekeling. Op de mast boven de radars zit een vogel waarvan we vermoeden dat het een zeearend is. We zitten ver van land dus waarschijnlijk reist hij gewoon met het schip mee. Zo nu en dan vliegt hij een rondje en als Co grapt: “bombs away” laat hij daadwerkelijk zijn ontlasting vallen. Gelukkig niet boven ons.

Na de spa weer lezen en nu hebben we ook zon op ons balkon. Maar in de schaduw is het net iets lekkerder.

Vanavond weer in pak. Gala avond. Voor het diner kan men ook kiezen voor het buffet of het restaurant beneden. In principe heeft iedere gast een zitting in het a la carte restaurant toegewezen gekregen inclusief een tafelnummer. Dan heb je ook altijd dezelfde obers. Daarnaast zijn er nog een paar mogelijkheden tegen bijbetaling zoals een hamburgerrestaurant, pizzeria en Samsararestaurant (speciale menukaart). Wij zitten in een apart deel van het grote restaurant en hebben vanwege onze clubstatus vrije zitting. Mogen dus aankomen waaien tussen 19:00 en 21:00 uur. Maar we zijn er altijd vroeg, nog voor de deur open gaat om ons favoriete tafeltje te bemachtigen. Vanavond een speciaal menu van de Italiaanse kok Bruno Barbieri. We kiezen beiden hetzelfde toetje, maar onze ober vindt dat we ook het andere moeten proberen dus doet hij die erbij om te delen.

De derde zeedag vordert al weer en het verveelt ons nog steeds niet. We hebben er ook nog 5 te gaan deze cruise. Laat maar komen.

Zondag 2 december 2018

Vannacht is de klok weer een uur terug gezet. Het tijdverschil met Nederland zit nu op twee uur. Vanwege het extra uurtje slaap zijn we al op tijd wakker. Daarom besluiten we beneden in het restaurant te ontbijten, met o.a. een paar speciale eiergerechten van het menu.

Daarna gaan we naar de jogging track op dek 12 voor onze 35 ronden wandeling. Het is warm buiten vandaag, 25 graden met een mix van zon en wolk, en de lucht is duidelijk vochtiger dan de voorgaande dagen. Dat is zweten geblazen! Evengoed houdt Co vandaag een straf tempo aan en zet Jeroen op een ronde achterstand. Solidair loopt hij aan het einde wel een rondje extra met hem mee.

Na het bijtanken met koffie, water en cola, kunnen we bijkomen op ons balkon met de boeken erbij. Tijdens de wandeling hebben we trouwens vliegende vissen gezien. Co doet vanaf het balkon een poging er een paar te fotograferen, maar de resultaten vallen tegen. Het blijft wel een leuk gezicht om soms een heel groepje vissen uit het water te zien springen en dan meters boven de golven te zien zweven. Verder is het nog steeds rustig op het water. Geen ander scheepvaart verkeer, ondanks dat we Kaapverdië steeds dichter naderen. Volgens de kapitein zullen we er vanmiddag om ongeveer 16:00 uur langs varen.

Tijd voor de lunch en ons vaste programma daarna, de Samsara Spa. Klinkt misschien saai, voor jullie als lezers, maar wij vinden het gewoon leuk. Het dagelijkse programma blaadje de Diario di Bordo staat vol met activiteiten en bezigheden om de dag mee door te brengen, maar wij laten daar het meeste van aan ons voorbij gaan. Ook kregen we voor vandaag een uitnodiging om een bezoek te brengen aan de keuken, speciaal voor de Perla Diamante leden van de Costa Club. Omdat we de keuken ondertussen al op vele schepen hebben bezocht, slaan we ook die uitnodiging af. Net als die voor de ‘elegant tea-party’ vanmiddag, ook voor Perla Diamante leden.

Als we op terug op het balkon weer met onze neuzen in de boeken zitten, volgt om 16:00 uur de omroep van de kapitein dat we het eerste eiland van Kaapverdië passeren. Het is nogal heiig, maar zeker met de verrekijker kunnen we er wel wat van zien. Ook onze mobiele telefoons leggen weer contact met een GSM mast. Maar kennelijk hoort Kaapverdië niet bij een Europees land. We kunnen dus geen gebruik maken van onze belbundels. Eigenlijk ook wel lekker rustig, even een paar dagen geen contact met social media.

Jeroen heeft zijn eerste boek uit: The Woman in Cabin 10, van Ruth Ware, voor zijn verjaardag gekregen van broer Marco. Hij heeft het boek speciaal voor deze vakantie bewaard, omdat het zich grotendeels afspeelt op een cruiseschip. Leuk boek, Marco!

Om 18:00 uur gaat de zon onder en gaan we ons prepareren voor het diner. Vanavond is er een feestje in de atrium bar, vanwege het 70-jarig bestaan van Costa. De kleding suggestie voor vandaag is dan ook: casual/50’s… Daar hadden wij bij het inpakken van de koffer niet op gerekend…

Zaterdag 1 december 2018

We zijn iets voor 8 uur wakker en gaan douchen aankleden, enzovoorts. Op dek 9 nuttigen we het ontbijt en daarna gaan we weer naar dek 11 om onze rondjes te lopen. Echter, het is al aardig druk aan het worden op dek 11 dus besluiten we naar de joggingbaan op dek 12 te gaan. Daar lopen meer mensen hun rondjes en gelukkig vandaag bijna allemaal in dezelfde richting zoals aangegeven.

Op de foto hebben we even aangegeven waar we lopen. Vandaag is dat de kleine ronde op dek 12 aangegeven met rode omlijning. Liever lopen we een dek lagen een wat grotere ronde, maar als daar veel mensen rondlopen, gaat dat wat moeizaam.

Voor op de foto hebben we meteen even aangegeven waar we buiten kunnen staan en lopen bij gebruik van de spa. Maar daar komen we later weer op terug. O, we zien dat er een typefout in de foto staat. Samdara klinkt meer als een motorclub. Dat moet Samsara zijn, maar dat aanpassen gaat teveel tijd kosten. Klik op foto voor grotere weergave.

Het is heerlijk weer buiten: zonnig en een aangename temperatuur. We lopen 35 rondjes waar we ruim een uur zoet mee zijn. De telefoon geeft aan dat we ruim 5,5 kilometer gelopen hebben, maar het is niet heel nauwkeurig en wellicht telt hij de weg erheen en er vandaan ook mee. Hoe dan ook, het zijn 35 rondjes van 155 meter en daarmee kom je op 5,4 kilometer. Dan mogen we wel een drankje gaan halen.

Daarna gaan we terug naar de hut. We gaan eerst nog wat lezen voordat we al weer doorgaan naar de lunch. Wat een rotleven toch. De kapitein doet dagelijks een omroep met informatie over de navigatie. We varen in zuidwestelijke richting, op koers naar de Kaapverdische Eilanden, ter hoogte van de kust van de Westelijke Sahara (onderdeel van Marokko). Daar is buiten overigens weinig van te zien. Er is geen land in zicht en ook geen andere schepen in de buurt. Lekker rustig.

Na de lunch gaan we weer naar de Samsara spa. Daar hebben ze twee stoombaden met elk een andere geur, een lakonium (droge warme ruimte, niet van hout zoals een sauna, maar met verwarmde betegelde zitplaatsen; temperatuur tussen de 60 en 70 graden), een tepidarium (wat minder warme ruimte met verwarmde betegelde ligbanken) en een thalassobad (grote whirlpool). Verder zijn er een paar douches met geurstof en twee rustruimtes. Het afkoelen doen we onder de koude douche in de kleedkamer en daarna op het buitendek op dek 12 (zie foto). De tijd vliegt voorbij en na al die warmte gaan we op dek 9 bij de poolbar wat drinken in onze badjassen (kleden ons in de hut om) voordat we terug gaan naar de hut om nog lekker op ons balkon te kunnen lezen. Daar is het heerlijk vertoeven, zowel in de schaduw als in de zon.

We staan weer op tijd bij de deur voor het diner. Vanavond staan er twee toetjes op de menukaart die Co lekker vindt. Tja, dan moet je ze nu wel nemen want morgen zijn het weer andere toetjes. Maar zoals we wel weten doen ze er niet moeilijk over. Genieten maar.

We gaan terug naar de hut en maken ons verslag af. Straks weer naar de bar waar ze al weten dat ons favoriete drankje de BBC is: Bayleys Banana Colada. Je drinkt het als een milkshake.

Vrijdag 30 november 2018

Vandaag hebben we een excursie in de ochtend. De verzameltijd is 8:15 uur. Omdat de klok vannacht een uur terug is gegaan, hebben we gisteravond voor de zekerheid allerlei soorten wekkers en timers ingeschakeld. Maar we zijn alweer voor de wekker wakker. Na het douchen kunnen we zien hoe het schip aanlegt in de haven van Arrecife, de hoofdstad van Lanzarote, terwijl de zon opkomt.

We nemen snel een ontbijtje op dek 9 gaan dan naar het verzamelpunt voor de excursie. Het is een tripje van een halve dag over de noordelijke helft van het eiland. Er staan gloednieuwe TUI bussen voor ons klaar. Ook vandaag is de bus weer niet vol en gemixt met Engels- en Duitstaligen.

Het is aangenaam weer buiten. Zon met wat sluierwolken en nu al bijna 20 graden. De gids vertelt dat het de afgelopen maanden uitzonderlijk veel heeft geregend op Lanzarote. De boeren zijn er blij mee, ze hebben bijna een dubbele oogst dit jaar. Normaal gesproken is het een heel droog eiland. Er zijn geen rivieren of bronnen. In de jaren ’70 is er een stuwdam gebouwd, maar deze bleek lek… Voor drinkwater is men afhankelijk van ontziltingsinstallaties. Boeren dekken hun land af met vulkanische as tegen uitdroging en bouwen muurtjes om de gewassen te beschermen tegen de altijd aanwezige wind.

Onze eerste stop is Jameos del Agua. Dit is een soort van vulkanische grot, ontstaan bij een uitbarsting van de vulkaan La Corona, de grootste van het eiland. Vroeger werden dit soort grotten gebruikt door de bevolking om in te schuilen voor de piraten. Het stuk wat we kunnen bezoeken is 200m lang. De hele tunnel is maar liefst 5km lang.

We zijn de eerste bezoekers van de dag. Het complex is eigenlijk nog niets eens open. We dalen vanaf de ingang af in de grot, die gevuld is met heel helder water. Daarin zitten bijzondere kleine witte kreeftjes, die ook nog eens blind blijken te zijn. Deze komen normaal voor op 2km diepte in de oceaan. Aan de andere kant van de grot is een soort tuin, met zitjes. En verderop is nog een heel theater in de lava tunnel gebouwd.

Daarna rijden we verder noordwaarts. Op dit stuk van het eiland is nauwelijks bebouwing. Bijna alles is hier ontstaan door vulkaan uitbarstingen van de Corona. Er schijnen wel konijnen te wonen, waarop mag worden gejaagd. Vinden wij als konijnenbezitters zielig…

We komen aan bij de volgende stop, de Mirador del Río. Dit is een uitzichtpunt, waarvan het gebouw is ontworpen door de lokale kunstenaar César Manrique. Van hier af heb je een adembenemend uitzicht op de steile hellingen van de vulkaan, de oceaan en een paar kleine eilandjes die bij Lanzarote horen. Het dichtstbij gelegen eiland is nog bewoond. Je kunt er naar toe zwemmen, als je de zeestraat van 2km durft te overbruggen.

Terug in de bus rijden we nu weer zuidwaarts en komen langs een paar bergdorpjes. Veel oudere bewoners houden zich nog bezig met de landbouw. We zien o.a. aardappels nog met de hand geoogst worden. De jongere generatie heeft daar echter geen interesse meer in. Het is arbeidsintensief en levert te weinig op. Verder zijn er veel cactusplantages, waar van alles van gemaakt wordt: jam, likeur, zelfs hamburgers, grapt de gids.

Dan moet de chauffeur een enorm steile bergpas op rijden, over een smal weggetje. Al toeterend rijdt de bus door alle haarspeldbochten. Een paar keer moet dalend verkeer terug omhoog, om ons er langs te laten. Bovenop de pas van 670m staan een paar windmolens. Niet veel, want de eiland bewoners vinden ze niet mooi. Er zijn ook weinig zonnepanelen, want deze worden hier juist extra belast in plaats van gesubsidieerd.

Uiteindelijk komen we aan bij onze laatste stop, het plaatsje Teguise. Dit is de voormalige hoofdstad van het eiland. We lopen met de gids naar kerkplein. De kerk ligt aan de Calle de Sangre, de Straat van het Bloed. Eeuwen geleden zijn er honderden mensen vermoord door piraten. Het plaatsje heeft nog de originele koloniale sfeer behouden. De witte straatjes geven een beetje een Wild-West gevoel. We kijken er wat rond en kopen onze eerste knuffel van deze reis, een kameeltje.

Om 13:00 uur zijn we terug in de haven bij het schip en gaan we lunchen. Daarna gaan we even naar de spa om wat op te frissen. Terug in de hut zien we dat er vandaag nog een cruiseschip van Aïda is aangekomen en een ook nog eentje van Pullmanntour. Best druk hier voor deze tijd van het jaar.

Om 17:00 uur vertrekken we uit Arrecife en beginnen we aan onze 5-daagse tocht over de Atlantische Oceaan. Donderdag 6 december komen we als het goed is aan in Recife, Brazilië. Volgens de kaart van de kapitein varen we nog langs de Kaapverdische Eilanden, maar er staat niet bij wanneer dat precies zal zijn. Hij houdt ons elke dag om 13:00 uur op de hoogte met nieuws van de brug.

Na weer een geslaagd diner gaan we ons verslag afronden en publiceren. Daarna weer naar de bar. De komende dagen blijven we verslagen maken, maar we weten nog niet of we veel te melden hebben. Niet dat wij ons vervelen want we hebben voldoende leesvoer en we zullen dagelijks de Spa bezoeken. Dit keer hebben we ons niet aangemeld voor de rondleiding over het schip. Dat hebben we al verschillende keren gedaan en ook op het zusterschip van dit schip.

Donderdag 29 november 2018

We worden wakker op een rustige zee. Er is wel wat deining van de golven van de Atlantische Oceaan. Verder ziet het er buiten uit alsof het een fraaie dag gaat worden. We zijn op weg naar Lanzarote, waar we morgenochtend aan zullen komen. Opeens denken we een walvis te zien verderop. Met de verrekijker erbij blijkt het echter een klein vissersbootje te zijn, met twee man erin. Even later zien we er nog een aantal varen.

Na het ontbijt gaan we onze ochtendwandeling doen. Dek 11 is weer beschikbaar, zodat we met 20 grote rondes onze 5 km hebben afgelegd. Steeds meer mensen zoeken de zon op aan dek en nemen de ligbedden in beslag. Het is vandaag weer een stukje warmer dan gisteren, dus de korte broek kan uit de kast.

Voor de lunch gaan we naar het buffet op dek 9. En aansluitend willen we de spa bezoeken. We lopen daarheen via de andere gang op “ons” dek 7, in de hoop butler Joreisan tegen te komen. En jawel, toevallig is hij daar net nog bezig voor de suitegasten in zijn wijk. Kunnen we mooi even kort bijpraten. In de spa genieten we van een paar rondjes sauna, stoombad en bubbelbad. Toevallig komen we er de Italiaanse pianist en zijn vrouw tegen. Klein wereldje, zo’n cruiseschip.

Als we uitgebadderd zijn, nemen we nog een colaatje bij barvrouw Susan in de Grand Bar. Daar is net een quiz gaande onder leiding van een Nederlands meisje uit het animatie team. Je vraagt je af hoe iemand het volhoudt om maandenlang alles zo snel in zes talen achter elkaar uit te spreken. Ook treffen we nog hostess Christina, die we op onze vorige cruise hebben leren kennen. Zij is in augustus aan boord gekomen van de Fascinosa en is – net als wij – nog nooit in Brazilië geweest. Wie weet gaat zij weer mee op één van de excursies die we daar hebben geboekt.

Dan gaan we op ons balkon even lekker een e-boekje lezen op onze tablets. Dit is de eerste reis waarop geen van ons beiden meer een papieren boek heeft meegenomen. Ook Jeroen bevalt het lezen op de tablet erg goed. We eten nog een appeltje en genieten van de middagzon, die op één van de hoeken van ons balkon valt.

Ondertussen krijgen we wel trek en is het gelukkig alweer tijd voor het diner. Vanavond is ook de VIP cocktail party van de Costa Club om 20:30 uur, maar daar staat ons hoofd niet zo naar. We zien wel of we op tijd klaar zijn met eten om daar nog heen te kunnen gaan. We kennen dat ritueel ondertussen wel.

Het diner was weer zeer geslaagd en we wilden nog een foto maken van ons dessert, de cheesecake, maar waren te laat.

Na het eten gaan we even wat rondlopen voor wat foto’s en belanden daarbij in de Arcade waar we een spel tegen komen dat we ook op kermissen spelen. Dus rollen maar even met de ballen.

Daarna tijd voor afronden van het verslag en naar de bar. Niet te lang want we moeten op tijd opstaan voor onze excursie. We hebben overigens wel een uur extra want vannacht gaat de klok een uur terug.

Woensdag 28 november 2018

Gisteravond hebben we uitgebreid gesproken met een van de barmannen (Yashwant Shetti) van de atrium- of lobbybar. Erg gezellig en het was nog niet druk aan de bar want een  groot deel van de gasten zat of aan het diner (2^e zitting) of in het theater.

Voor ons laatste drankje gingen we op zoek naar Susan, maar zij bleek niet in de bar te zijn waar zij afgelopen dagen was. Daarom maar aan een andere bar ons laatste drankje genomen en door naar bed.

We worden wakker door het schudden en trillen van het schip. Blijkbaar gaan we aanleggen en het zijwaarts bewegen zorgt voor de nodig trillingen door het hele schip heen. Op de containers naast het schip zit een enorme hoeveelheid meeuwen. We ontbijten vandaag weer in het buffetrestaurant waarna we door gaan naar het dek voor onze wandeling. Onze excursie is pas vanmiddag dus we hebben alle tijd.

Het dek waar wij gisteren onze rondjes liepen is echter deels afgezet vanwege de schilder. We gaan daarom nog een dek hoger (alles zoveel mogelijk met de trap) waar de joggingbaan is. De rondjes hier zijn echter veel kleiner dus in plaats van 20 rondje moeten het er meer worden. De gegevens geven aan dat 1 rondje 155 meter is. Snel rekenen we uit dat we dan 32 rondjes moeten lopen.

Na 32 rondjes zitten we nog net binnen een uur lopen en we besluiten het aantal op 35 te zetten. De telefoon geeft na afloop aan ruim 1 uur en 7 minuten lopen, 5,7 kilometer. Dan hebben we wel een drankje verdiend, vinden wij.

Tijdens het lopen hebben we de temperatuur flink op voelen lopen. Als op het achterdek van ons drankje (niet alcoholisch) genieten, is de zon best krachtig. Na ons drankje gaan we naar ons balkon dat nu ook volop zon heeft. Tijd nu voor de krant en een goed boek.

We lunchen vandaag in het restaurant op de 4^e etage waar je à la carte kunt lunchen. Het menu valt een beetje tegen, maar onze ober regelt een hoofdgerecht buiten de kaart om.

We gaan tijdig naar de Grand Bar, het verzamelpunt voor onze excursie naar Rabat. Ze beginnen mooi op tijd met het uitdelen van de busnummers.

De bus is niet helemaal vol. Om kwart over twee rijden we weg. De gids doet twee talen: Engels en Duits. De rit naar Rabat gaat tussen de één en anderhalf uur duren. We hebben geluk met het weer, want de afgelopen dagen had het veel geregend. Maar vandaag is het volop zonnig en lekker warm.

Opeens maken we een hele korte stop bij een tankstation omdat de gids snel even koffie en iets te eten moet kopen. Eenmaal terug in de bus vertelt hij de koffie nodig te hebben omdat hij vier nachten niet geslapen heeft omdat hij net vader geworden is. Hij vertelt kort iets over zijn gezin en familie en dan blijkt dat hij en zijn vrouw uit Nederland komen. Zelf had hij nog niet gemerkt een flink aantal Nederlanders in de bus te hebben. Vervolgens is er een kort gesprek in het Nederlands tussen hem en de Nederlandse gasten. Hij komt uit Roosendaal en onder de gasten is iemand daar vandaan.

In Rabat bezoeken we eerst het Koninklijk paleis. Je kunt met de bus wel binnen de muren komen van het terrein, maar het paleis zelf is van binnen niet te bezichtigen.

Dan maken we een korte stop bij de Chellah, de poort van een oud fort. Vervolgens rijden we door naar het mausoleum van Mohamed V. Dat was bij ons bezoek aan Rabat drie jaar geleden gesloten vanwege een officieel bezoek van de koning. Dit keer hebben we geluk en is het monument geopend. Het mausoleum staat op een plek waar in de 13^e eeuw een moskee gebouwd is.  Deze is door een aardbeving verwoest.

Dan volgt onze laatste stop in de stad bij de botanische tuin. Jeroen koopt daar weer een zakje heerlijke huisgemaakte noga en een glaasje verse muntthee.

Met de gids maken we nog een korte wandeling door de oude Medina, waar de muren deels blauw geschilderd zijn ter bescherming tegen het boze oog. Deze wandeling was nieuw voor ons en zo is deze trip ons goed bevallen.

Op de terugweg rijden we langs de klifkusten van de stad, waar de grote golven van de Atlantische Oceaan op stuk slaan. Een schitterend panorama met op de achtergrond de ondergaande zon.

Iets na acht uur zijn we weer aan boord en gaan direct door naar ons restaurant voor het diner. Het is rustig. Blijkbaar zijn er meer mensen nog onderweg met late excursies. Sommige komen pas rond tien uur binnen.

We besluiten na het diner niet eerst ons verslag te gaan publiceren. We willen nog even rustig aan de bar zitten en morgen is het toch een dag op zee. Even geduld a.u.b. zetten we nog snel even op de website. Nu naar de bar.

Dinsdag 27 november 2018

Gisteravond gingen we voor onze drankjes naar de atrium bar. Daar zagen we opnieuw een bekende, namelijk een pianist die we nog kennen van onze transatlantische cruise van 2014 op de Costa Luminosa. Hij herkent ons ook nog en spreekt ons na afloop van zijn optreden even aan. Hij blijkt zijn vrouw te hebben ontmoet in Miami, waar die cruise in 2014 eindigde.

De ruwe zee vannacht viel erg mee. We hebben er in ieder geval niet minder om geslapen. Vanmorgen ziet het er buiten vriendelijk uit. Licht zonnig en het voelt weer een stukje warmer aan. Na het ontbijt in het buffetrestaurant gaan we daarom buiten op dek 11 onze ochtendwandeling doen. Dat is prima te doen, met een lekker zonnetje erbij. We lopen 20 rondjes, wat volgens de app op Co z’n telefoon neerkomt op ruim 5 kilometer in ruim een uur.

Daarna gaan we naar de tourdesk op dek 3, om te kijken of onze excursie morgen wellicht in een andere taal beschikbaar is. Helaas blijkt deze in geen enkele taal door te gaan, vanwege onvoldoende belangstelling. Na beraad besluiten we om de middagtrip naar Rabat te boeken. Daar zijn we in 2015 al een keer geweest. Alleen konden we toen het Mausoleum van Mohammed V niet bezoeken, omdat de koning in de stad was en er een officiële gelegenheid was die dag. Hopelijk hebben we daarmee morgen dan meer geluk.

Dan is het alweer bijna lunchtijd. We gaan maar meteen naar dek 9, zodat we vanmiddag tijd genoeg hebben voor de spa. Ondertussen vaart het schip in de Straat van Gibraltar en hebben we mooi uitzicht op de sneeuwtoppen van de Sierra Nevada. Van onze cabin steward Ruby horen we dat er dolfijnen te zien waren. De kapitein zou het omgeroepen hebben. Die hebben we dan helaas gemist.

In de spa krijgen we te horen dat de prijs van het pakket voor onbeperkte toegang iets is aangepast. Het is nu 18 euro per persoon duurder, maar dan krijg je er wel een massage van een uur bij. Dat is niet gek. We plannen deze meteen in voor het einde van de middag. Deze spa is voor ons bekend terrein omdat hij precies hetzelfde is als op de Costa Favolosa waarmee we in 2016 hebben gevaren. We genieten weer van de faciliteiten en waaien tussendoor lekker uit op het voordek in de zon en de wind. Voorafgaand aan de massage drinken we nog een colaatje bij het zwembad op dek 9. We krijgen de massage tegelijk in dezelfde ruimte. Heerlijk ontspannen lopen we een uurtje later weer terug naar de kamer.

Vandaag is het de eerste gala avond. De pakken kunnen weer uit de kast. Daar passen we nu allebei heel makkelijk in. Co is afgelopen drie maanden 14 kilo afgevallen en past weer met gemak in zijn vorige pak. We krijgen in het restaurant een heerlijk menu voorgeschoteld door obers Archie en Jestan, met o.a. Beef Wellington.

Tijdens het diner varen we langs Gibraltar en nemen we met zicht op Tarifa afscheid van Spanje. Buenos noches!

Maandag 26 november 2018

Het was gisteravond erg gezellig aan de bar bij José. Het was niet druk bij deze bar, dus volop tijd om te praten. We werden aan meerdere barmannen voorgesteld en allen kregen ze de opdracht van José goed voor ons te zorgen nadat hij vandaag hier van boord gaat.

Na twee BBC’s (Baleys Banana Colada’s) gaan we nog even naar de bar ernaast waar Susan werkt. Daar nemen we onze limoncello met als afsluiter water voor Jeroen en cola voor Co.

In de hut teruggekomen, doen we nog een poging de laptop werkend te krijgen met internet. Co bedenkt nog iets en VOILA. Er bleek ooit een DNS instelling veranderd te zijn in de tcp/ip instellingen en na die op automatisch te hebben gezet, komt de inlogpagina van het schip. Dus dat werkt nu. Tijd om te gaan slapen. Het schip heeft er de vaart in en de zee is wat onrustig dus we worden in slaap geschud.

Rond half 8 worden we wakker. Buiten is het nat en druilerig helaas. Tijd voor de gebruikelijke ochtend-handelingen en dan naar het ontbijt. We gaan in het restaurant op 4 hoog ontbijten. Jeroen bestelt een omelet ham-kaas en Co de eggs Benedict. Onze ober Archie komt met allerlei zoete lekkernijen langs. De banketbakkers aan boord van de Costa schepen verstaan hun vak goed!

Terug in de hut gaan we nog wat dingen opzoeken, zoals waar de shuttlebus van Costa in Barcelona stopt en werken we het verslag van gisteren bij op de laptop omdat we dat gisteren vanaf de tablet hebben verzonden.

We besluiten om de winkels te gaan bekijken dus zakken we af naar de 5e etage. We proberen een paar luchtjes uit, maar kopen nog niets. We lopen door naar de voorkant van het schip waar het theater is. Daarna gaan we naar de 11 etage en lopen de sportzaal in. Het is er behoorlijk druk, mede door de regen, waardoor buiten lopen en minder interessante optie is.

De loopbanden zijn allemaal bezet maar er zijn nog wel twee hometrainers beschikbaar. Na 40 minuten fietsen (wat best vreemd aanvoelde door de lichte bewegingen van het schip) stappen we weer af en is het bijna lunchtijd. Terwijl we lunchen varen we de haven van Barcelona binnen. We hebben hier alleen de middag. Thuis hebben we reeds kaarten gekocht voor een bezoek aan de Sagrada Familia.  Daar zijn we 16 jaar geleden geweest en toen zat er nog geen dak op het hoofd gedeelte. Goed om eens te gaan kijken hoe het er nu voor staat. Barcelona zelf hebben we wel vaker bezocht.

We gaan vroegtijdig richting uitgang maar zijn niet de enigen, dus staan we in de rij om van het schip af te komen. Daarna moeten we in de rij voor een paspoort controle. Daar eenmaal doorheen is net de shuttlebus vol en moeten we in de volgende. Half 2 rijden we eindelijk weg, ongeveer 45 minuten voor ons tijdslot van de Sagrada. Ondertussen is het wel opgeklaard en schijnt de zon volop.

Om er zeker van te zijn, dat we op tijd komen, nemen we vanaf de busstop een taxi. Hierdoor zijn we inderdaad ruim op tijd om eerst wat foto’s te maken en om vijf over twee gaan we dan naar binnen.

Eerst door de veiligheidscontrole en dan door naar het afgiftepunt voor de audio tour. Daarna moeten we al snel naar de lift van Passion-zijde die ons naar 65 meter hoog brengt. Daarna moeten we nog 10 meter omhoog klimmen en voert de route ons langs een bruggetje met uitzicht over Barcelona. De trappen naar beneden zijn smal en gelukkig eenrichtingsverkeer. Hoewel… er is toch een persoon die nog even terug omhoog wil.

De weg omlaag is te voet over een lange smalle wenteltrap met meer dan 400 treden. Beneden hebben we daarna alle tijd om rond te kijken, in en om de kerk in aanbouw. Ook goed om de uitleg van de audio tour erbij te krijgen. Ongeveer kwart voor vier gaan we weer richting shuttlebus.

Terug op het schip nemen we eerst even wat te drinken en gaan dan naar onze hut. De zon staat goed op ons balkon dus daar gaan we nog even van genieten voordat deze onder gaat.

Gisteren kondigde de ober van het diner (Archie) al aan dat hij vandaag een Chardonnay voor ons zou voorbereiden als we dat goed vonden. En inderdaad, vandaag dus aan de witte wijn. Weer een heerlijk diner, met o.a. kalkoen rollade en een zucotto als toetje. Morgen wil hij ons aan de rode wijn hebben. We gaan het proberen.

Bij de hut aangekomen hebben we echter bericht gekregen dat onze excursie in Marokko, wegens gebrek aan belangstelling, niet doorgaat. We moeten dus kijken voor een andere excursie.

Via de omroepinstallatie krijgen we te horen dat we vannacht een ruige zee zullen hebben. Op tijd straks maar naar bed zodat we niet kunnen vallen.