We zijn vroeg wakker en gaan ontbijten. De zon is weer flink van de partij en als we de koffers zo goed als klaar hebben, gaan we er nog uurtje op uit.

Op het plein is geen demonstratie meer en nu blijken de hekken open zodat we dichter bij het Casa Rosada kunnen komen. We kunnen er nu zelfs omheen. Blijkbaar wordt er een extra zone afgezet bij onrust.

We lopen nog wat verder richting de haven Puerto Madero. En op de terugweg bezoeken we de kathedraal. Toch nog een paar mooie plaatjes zo op de laatste ochtend.

Terug in het hotel halen we de koffers van boven en wachten in de lobby op onze taxi die ons voor ongeveer 23 euro naar de luchthaven brengt.

Hoewel we erg vroeg zijn, mogen we al snel aansluiten bij de balies die met een vlucht voor Air France bezig zijn. Daarna gaat het snel met inchecken en de security check.

Bij de paspoort controle moeten we op de foto en wordt er een afdruk gemaakt van de duim. Dan kunnen we door.

Om de beurt verkennen we de terminal en gaan daarna eten in een restaurant op een etage hoger. Bife de lomo met papas fritas. Tijdens het eten zien we ons toestel aan de gate komen.

Dag Buenos Aires.

Vrijdag 14 december 2018

Gisteravond hadden we via Google Maps een paar Argentijnse restaurants gevonden in de buurt van ons hotel. Toen we daar heen wilden gaan lopen, leek het alsof er buiten geschoten werd. De Plaza de Mayo hier om de hoek wordt vaak gebruikt voor protesten en demonstraties, bijvoorbeeld van de Dwaze Moeders. Dit keer waren er protesten gaande in verband met de G20 top,die hier onlangs is gehouden. Hoewel de top al voorbij is, gaan de protesten door, lezen we later op internet. De straat waar we in moeten, blijkt afgezet met een soort dichte stalen dranghekken. Er staat ook politie bij. We kunnen bij de gevels net langs de afzetting piepen en de straat in lopen. De schoten blijken traangas granaten te zijn.

De keuze voor het restaurant wordt snel beslist, als het opnieuw begint te regenen. Bovendien willen we met die harde knallen niet langer op straat zijn. Ook als we al even aan tafel zitten, gaat het nog even tekeer buiten. We kiezen ieder een voorgerecht en een hoofdgerecht uit. Ze houden hier kennelijk van een stevige maaltijd, want de porties zijn gigantisch. Maar wat een ontzettend lekkere malse biefstuk krijgen we voorgeschoteld! Je mes valt er zo doorheen. En bij het afrekenen zijn we helemaal verrast, nog geen 40 euro voor 2 personen! Daar moeten we dan wel bij zeggen dat we geen Argentijnse wijn hebben besteld. De alcohol hebben we na 18 dagen cruisen even afgezworen. Tegenover ons hotel kopen we nog een paar flesjes cola en dan houden we het voor gezien.

Na een rustige nacht worden we wakker in een droog Buenos Aires. Na het ontbijt pakken we de rugzak en de foto camera’s en gaan we de stad verkennen. Zowaar komt de zon nu door, dat geeft meteen een heel andere aanblik. Bij de receptie regelen we alvast de transfer naar de luchthaven voor morgen.

We lopen eerst naar het Congres gebouw in de wijk Monserrat. De rijke gevels hier doen denken aan steden als Barcelona en Parijs. Daarna gaan we door naar de wijk San Nicolas (hoe kan het ook anders), waar we het fraaie gebouw van het waterleidingbedrijf kunnen bekijken.

Dan gaan we naar het bekende Teatro Colon, een enorm theater met een zeer goede akoestiek. Het gebouw staat aan de Avenida 9 de Julio, die met 140 meter de breedste straat ter wereld is. Hier vinden we ook de Obelisk,een monument voor de onafhankelijkheid van Argentinië. Met de letters BA in het groen ervoor, is dit een populaire selfie plek. Dus dat doen wij dan ook maar even.

Tijd voor een drankje met een gebakje erbij. Helaas valt het karamel gebakje van Jeroen nogal tegen, maar goed, de cola was dorstlessend gelukkig. Even verderop komen we voor de tweede keer een speelgoedwinkel tegen. Bij de eerste winkel hadden we een leuk pluchen aapje gezien, maar uiteindelijk toch niet gekocht. Tja, als je dan een tweede filiaal tegenkomt,dan is dat toch een teken dat je op die beslissing terug moet komen.

We lopen de brede avenida af en gaan dan de wijk Recoletain. Deze is vooral bekend vanwege het kerkhof, met allemaal praalgraven van rijke families. Het meest bezocht is het graf van de familie Duarte, waar Evita Peron is bijgezet, overigens pas 20 jaar na haar overlijden. We hebben geen plattegrond van het kerkhof gekocht, maar treffen toevallig twee Nederlanders die deze wel hebben. We blijken er al vlakbij te zijn. De drukte bij het graf valt mee.

Voor de lunch kiezen we toch weer de snelle optie van de MacDonalds om de hoek. Daarna wandelen we nog door naar de botanische tuinen inde wijk Palermo. Deze zijn op zich wel aardig om te zien, maar niet heel bijzonder.

Dan volgt de lange weg terug naar het hotel, met wat minder indrukwekkende bezienswaardigheden. We krijgen zo wel een mooie indruk van de hele stad in één dag, maar het is eigenlijk iets teveel van het goede. Onderweg maken we nog een pitstop voor cola en een toilet. We zijn van 9:30 uur tot17:00 uur in touw geweest. Volgens de gezondheids app op de mobiele telefoon van Co hebben we ruim 23km afgelegd en zijn we 5 uur in beweging geweest.

Als we uiteindelijk bij de Plaza de Mayo zijn aangekomen, blijken daar de protesten weer in volle gang. Het ziet er nu wel vreedzaam uit. Er wordt alleen met spandoeken rondjes gelopen om een standbeeld.

We besluiten vanavond in hetzelfde restaurant te gaan eten. Morgen gaan we naar huis. Om 12 uur worden we opgehaald door een taxi die het hotel voor ons regelt en rond 16:40 vliegen we dan terug. Voor ons was dit in ieder geval een enorm geslaagde vakantie.

Donderdag 13 december 2018

Gisteravond hebben we afscheid genomen van het barpersoneel en de Nederlandse gasten waarmee we vaak een drankje dronken in de Atrium bar.Daarna snel de koffers ingepakt en op de gang gezet en toen zijn we gaan slapen.

De wind trok aardig aan vannacht op de Rio de la Plata.  Vanmorgen bleken de twee stoeltjes op het balkon omver te zijn gewaaid. Gelukkig viel het met de deining van het schip erg mee. De vaargeul in de rivier is erg smal. Daarom is er gisteravond al een loods aan boord gekomen. Ook is het water hier opvallend bruin. Er zal kennelijk veel slib meegenomen worden met het rivierwater.

Als we wakker worden nadert het schip de haven van Buenos Aires. Er hangen wat donkere wolken in de lucht en het begint te onweren. Een mooi gezicht, die bliksemschichten op het water, maar wel een slechtvooruitzicht voor de eerste dag van ons verblijf hier…

Na het douchen vragen we aan onze cabin steward of het goed is als we eerst even ontbijten en dan pas de handbagage uit de kamer komen halen.Eigenlijk moeten we om 8:00 uur de hut verlaten. Hij vindt het echter geen probleem als het een kwartiertje later wordt.

Daarna gaan we beneden in de Atrium bar nog een colaatje doen,terwijl we wachten tot we het schip kunnen verlaten. Om 9:30 uur is het zover en laten we voor de laatste keer onze Costa kaart scannen bij de uitgang van het schip… Tot ziens, Costa Fascinosa, we hebben van je genoten!

Inmiddels is het er buiten ook nog bij gaan regenen, dus stappen we snel de loopplank af en de shuttle bus in. Die brengt ons in een paar minuutjes naar de terminal, waar onze koffers al klaar staan. Buiten de terminal staat een hele stoet taxi’s. Die werken hier met vaste prijzen, dat is handig. We hebben nog geen Argentijnse peso’s maar wel Amerikaanse dollars meegenomen. Voor 20 dollar kunnen we met de taxi naar het centrum. Dat lijkt ons een hele redelijke prijs. Het hotel ligt om de hoek van het centrale plein,de Plaza de Mayo.

De kamer is nog niet gereed, dus we wachten even in de lobby totdat deze schoongemaakt is. Het is even gedoe om de gratis WiFi aan de praat te krijgen, maar dan kunnen de mobiele telefoons ook weer worden geüpdatet, zonder kosten.

We krijgen een mooie ruime kamer op de 10^e etage.Uitzicht is er op deze hoogte evengoed niet veel. Dan besluiten we maar eens een rondje te gaan lopen door de stad. Voor de zekerheid nemen we de paraplu’s maar mee. Nou, dat is geen overbodige luxe. Al snel begint het buiten werkelijk te hozen van de regen en het lijkt wel niet op te houden. Iedereen schuilt inde portieken van winkels en kantoren, of ze nu wel of geen paraplu bij zich hebben.

Bij een paar banken proberen we Argentijnse peso’s te pinnen.De munt is onderhevig aan enorme inflatie, dus was het niet verstandig om deze op Schiphol al aan te schaffen. Bij de Bank Santander lukt het echter niet. Bijeen andere bank doet Co een poging en die heeft meer geluk. Alleen is het maximale bedrag 2.000 peso’s (ongeveer 50 euro) en blijkt de koers nogal ongunstig te zijn. We besluiten het hier even bij te laten en dan de dollars en de creditcard maar te gebruiken.

We willen ook wel graag een lunch gebruiken, maar met dit weer is het niet rustig zoeken naar een geschikt eettentje. Als we een Mac Donalds tegenkomen, besluiten we om daar maar even naar binnen te gaan. We zitten er in ieder geval droog. De frietjes worden hier met kaas erover afgeleverd, dat is dan wel weer grappig. We betalen hier met de creditcard. Geen probleem en veel gunstigere koers, zien we op de ING app.

Daarna lopen we nog wat verder door de winkelstraatjes. We proberen een paar keer een speelgoedzaak, in de hoop een leuke knuffel te vinden, maar dat valt nog een beetje tegen. Er is gelukkig wel veel meer keus dan in Brazilië.

Ondertussen zijn onze schoenen en broeken zo doorweekt, dat we nu toch wel graag willen gaan opdrogen in de hotelkamer. We hangen de boel te drogen in de badkamer en gaan dan maar even internetten en lezen. Co heeft nu ook zijn tweede boek uit deze vakantie. Dat is een mooie score.

Volgens Weer online blijft het nog regenen en onweren tot morgenmiddag. Hopelijk kunnen we straks droog ergens een restaurant vinden,anders bestellen we roomservice.

Woensdag 12 december 2018

Een paar dagen geleden hadden we in ons verslag aangegeven dat de feestjes in het restaurant bij het diner afgeschaft waren. Normaal vonden die verdeeld over de hele cruise plaats, maar nu blijkbaar achter elkaar. Vreemd is wel dat het restaurant en de rest van het schip niet op elkaar aansluiten. Eergisteren was kledingadvies “wit” en was het Italiaanse avond in het restaurant. Gisteren was het kledingadvies Italiaanse kleuren, rood, wit en groen, maar in het restaurant waren witte doeken ter versiering opgehangen. Tja…..

De ober zette gisteren de verdubbelaar in. Dat wil zeggen dat hij de portie vlees bij het hoofdgerecht dubbel liet komen. Zo kreeg Co twee biefstukken en ook het vlees op Jeroens bord was hoger dan normaal. Ze verwennen ons. Tegen het einde was er dus weer een feestelijk optreden van een aantal obers die dansten op een zeer klein oppervlak en dus moesten oppassen elkaar niet te raken.

Bij ons bezoek aan de bar, overhandigen we een envelop met kerstkaart en geld aan één van de barmannen die dat direct doorgeeft aan de leidinggevende van die bar. Uit zicht wordt die geopend en ze zijn er blijkbaar erg blij mee want één van hen trekt meteen een fles champagne open en zet twee glazen voor ons neer. Ook de limoncello aan het einde is opeens verdubbeld. Nou, ze hebben het verdiend. Ze hebben goed voor ons gezorgd en ons het gevoel gegeven dat we speciaal waren. Ook de kerstkaart met persoonlijke boodschap wordt gewaardeerd.

De sfeer is erg feestelijk vanavond in de Atriumbar. Er wordt veel gedanst en dat maakt het extra gezellig, hoewel praten wat lastiger is door de luide muziek.

We hebben vannacht voor de laatste keer een uurtje extra en omdat we er op tijd in gegaan zijn, zijn we dus vroeg wakker. Vroeg aan het ontbijt en meteen daarna voor de laatste keer onze rondjes op het dek aan het lopen. Vanaf nu komt het woordje “laatste” veelvuldig voor want binnen 24 uur zullen we van boord gaan, helaas. Het is bewolkt en er staat een sterke wind dus in één richting moeten we stevig tegen de wind in lopen, terwijl we met de wind mee meer beschut lopen en dus niet net zo hard geduwd worden. Langzaam maar zeker komen er schaduwen op het dek van de relingen en andere zaken, tekenen dat de zon toch probeert door te breken wat uiteindelijk lukt. De temperatuur is wel wat lager dan voorgaande dagen, maar we gaan dan ook steeds verder van de evenaar af.

Na onze rondjes nemen we bij Susan weer onze colaatjes en dan door naar het theater om ons paspoort op te halen. Dat moesten we aan het begin van de reis inleveren, zodat de autoriteiten deze in kunnen zien zonder dat we daarvoor langs moeten komen.

Het is nu 10 uur en in een bar achter op het schip is een uitleg van de procedure van ontschepen morgen. Hoewel we dat verhaal wel kennen, gaan we toch even kijken om te zien of er iets afwijkends is en wie er allemaal zijn. Het duurt nog geen 20 minuten en dan kunnen we gaan lezen tot de laatste lunch. Daarna voor de laatste keer naar de Samsara spa.

Op het balkon gaan we weer een stukje lezen. We varen al een tijd langs de kust van Uruguay, die duidelijk te zien is. Even na 16:00 uur komen we bij Punta del Este, een grote stad zo te zien aan de flatgebouwen. Voor de kust daar liggen twee eilandjes, Isla de Lobos en Gorriti. Op deze eilandjes leeft een kolonie van 250.000 zeeleeuwen en zeehonden en is daarom sinds begin jaren ’90 een beschermd natuurpark.

Isla de Lobos is duidelijk herkenbaar aan de vuurtoren uit 1858. We zoomen in met de camera’s, om te zien of we zeeleeuwen kunnen spotten, maar we zijn er niet zeker van. Totdat Co een foto neemt van het vlakke Gorriti en daarop zijn ze beter herkenbaar. In de buurt zouden ook orka’s en walvissen moeten voorkomen, maar we zien helaas niets zwemmen.

Het schip gaat hier westwaarts de monding in van de Rio de la Plata. Aan deze rivier ligt verderop Buenos Aires, onze eindbestemming van deze reis. Vanavond moeten we inpakken en de koffers buiten de hut zetten. Die treffen we dan morgen in de terminal aan. Niet vergeten wel kleding voor morgen uit de koffers te laten. Hoewel de cruise eindigt, hebben we nog 2 dagen in Buenos Aires, dus blijf ons volgen.

Dinsdag 11 december 2018

Gisteravond konden we bij het diner wel merken dat er al aardig wat mensen van boord gegaan zijn in Rio. Deze cruise kon je boeken tot Rio of Buenos Aires. We horen dat er ruim 700 mensen van boord gegaan zijn en ietsmeer dan 300 aan boord gekomen zijn. Die maken slechts een reis van 3 dagen naar Buenos Aires want daarna is het schip gecharterd door, wat wij begrijpen,een school of een paar scholen en zullen vele tieners het personeel bezig gaan houden. Maar goed, wij hebben nog twee heerlijke zeedagen te gaan en het idee dat we er dan af moeten wordt iets dragelijker met het idee anders in een schoolreisje te verzeilen.

We hebben ons verslag over Rio de Janeiro gisteravond geschreven en de foto’s geselecteerd, maar het internet is niet vooruit te branden, dus sluiten we af en gaan naar de bar. Morgen maar weer proberen. Aan de bar hoeven we niet meer te bestellen. Ondanks de drukte staan opeens de BBC’s weer klaar en we spreken weer gezellig met Carlo en Ed die we vrijwel elke avond ook hier aan de bar treffen.

Na ons bezoek aan de Atriumbar gaan we nog even naar de Grand bar. Daar werkt Susan en we bestellen bij haar nog wat drankjes voor we gaan slapen. Ze maakt altijd even tijd voor een praatje dus dat maakt het heel gezellig.

Als we in de hut terug komen, proberen we nog of het internet al wat beter loopt en dat blijkt het geval te zijn. Dus we gaan uploaden. Niet heel snel, maar het gaat vrij redelijk door. Hierdoor is het we wat laat geworden voor we gaan slapen, maar we hebben toch geen wekker nodig.

Hoewel we vandaag wat laat opstaan, kunnen we nog ontbijten in het restaurant op dek 3 waar een beperkt buffet is, maar van de menukaart lekkere dingen te bestellen zijn. Daar kiezen we vandaag weer een keer voor.

Daarna weer getrouw onze rondjes lopen op het dek, ruim 5,5kilometer in een uur, om de kilo’s een beetje te beperken. Het is weer zonnig en warm dus vocht verliezen we ook genoeg. Op het jogging parcours is het ook rustiger dan de afgelopen dagen dus we kunnen lekker doorlopen zonder al teveel blokkades.

Dan is er nog tijd over om te lezen voor we naar boven gaan voor de lunch. Ook hier is te merken dat er minder mensen aan boord zijn. Een plekje vinden is geen enkel probleem. Keuze zat. We vervolgen de dag zoals een zeedag voor ons hoort te zijn met Spa en lezen. Wel met het besef dat we morgen nog zo’n heerlijke dag kunnen beleven en dan overmorgen ons stekkie hier moeten verlaten om nog twee nachten in Buenos Aires in een hotel te overnachten.

Komende nacht hebben we weer een uurtje extra. Voor Rio moesten we de klok een uur vooruit zetten. En nu gaan we wederom een uur terug voor Buenos Aires. Lekker hoor.

Maandag 10 december 2018

We hebben het gisteren niet heel laat gemaakt aan de bar.Jeroen werd tijdens het diner een beetje misselijk van de deining en dat wilde helaas niet helemaal wegzakken verder in de avond. Gelukkig konden we nog wel samen het feestje in het restaurant meemaken, met de gebruikelijke dansjes en de polonaise. Dat was weer gezellig.

Vandaag komen we aan in Rio de Janeiro. Gelukkig zijn we weer op tijd wakker om de aankomst mee te maken. Het schip vaart langzaam de Guanabara baai in, langs de Suikerbroodberg en met zicht op de Corcovadovberg,met daarop het beeld van Jezus de Verlosser. Een mooi gezicht zo met de opkomende zon erbij.

Na het ontbijt gaan we naar de verzamelplek. Dit keer hoeven we niet zo lang te wachten voordat we naar de uitgang mogen. Vandaag hebben we weer een combibus met Engels- en Duitstaligen. De gids Anne spreekt beide heel rustig en duidelijk, dus we kunnen het eigenlijk twee keer volgen.

We beginnen de excursie met de Corcavado berg. Met het tandradbaantje uit 1931 gaan we de berg op naar 710 meter hoogte. Boven op de berg is het alom bekende beeld van Jezus de Verlosser gebouwd. Het staat symbool voor 100 jaar van onafhankelijkheid voor Brazilië. En omdat de kerk betaalde, moest het wel een religieus symbool worden.

De rit in het tandradbaantje gaat door het Tijuca woud, een nationaal park. Het ziet eruit als een regenwoud en de gids wijst ons op de Jackfruit bomen, ooit geïmporteerd uit Azië. Verder zien we ook bomen met mangofruit en bloeien de orchideeën hier gewoon in de takken van de bomen. Er leven ook aapjes in het bos, maar die zijn we niet tegen gekomen. Wel aan aantal vogels.

Na de tandradbaan kunnen we kiezen uit liften of 200 trappen verder omhoog. Er staat geen rij voor de liften, dus dan nemen we die maar. Dan nog twee roltrappen en dan zijn we eindelijk aan de voet van het Jezus beeld.Wat een adembenemend uitzicht heb je hier! Je kijkt hier over een groot deel van de stad, de baai, de stranden, de omliggende bergen en de tegenoverliggende Suikerbroodberg waar we vanmiddag zullen komen.

We hebben mazzel met het weer vandaag. Het is zonnig, helder en vanmorgen nog niet te heet. Eerder van de week was er veel regen en nevel.Dan heb je boven natuurlijk een stuk minder uitzicht.

Als we uitgekeken zijn, dalen we weer met de groep af naar beneden en gaan we verder met de bus. We rijden nu een stuk door de stad, die van 1736 tot 1960 de hoofdstad van Brazilië was. Ook hier is weer het contrast tussen arm en rijk te zien. Tegen de heuvels zien we de sloppenwijken liggen,de favelas. En verderop komen we langs een super dure wijk met luxeappartementen. Deze liggen aan de lagune waar bij de Olympische spelen de roeiwedstrijden werden gehouden.

Dan komen we uit bij de Atlantische kust en rijden we langs de stranden van Ipanema en Copacabana. Helaas heeft de bus hier geen gelegenheid om te stoppen. Wij zitten ook aan de verkeerde kant in de bus om er al rijdend foto’s van te kunnen maken en daarbij zijn de ramen ook niet bepaald schoon. Dat is even jammer. De gids geeft aan dat ze na de lunch met de chauffeur zal kijken of we nog een fotostop kunnen maken op een daarvoor geschikte plek.

Midden in Copacabana stoppen we voor de lunch. Daarvoor gaan we naar een Churrascaria, een Braziliaans grill restaurant. We mogen eerst langs het buffet lopen, maar gelukkig ligt daar alleen maar vis en sla.Gelukkig?? Ja, want aan tafel komen ze langs met de spiesen vers gegrild vlees in allerlei soorten. Dus zijn we blij dat wij ons bord niet hebben volgeladen bij het buffet, zoals we anderen wel zien doen. Het vlees is voortreffelijk,dus daar genieten we volop van. Beslist één van de beste lunches die we ooit gehad hebben op een excursie.

We rijden verder met de bus en inderdaad kunnen we aan het begin van het strand van Copacabana even parkeren om even 10 minuten foto’s te maken op het strand. De rode vlag hangt uit vanwege de hoge golven. Dat is al een paar dagen zo, vertelt de gids. En dat hebben wij natuurlijk aan boord gemerkt gisteren.

Dan vervolgen we naar onze volgende attractie, de kabelbaan naar de Pao de Acucar, de Suikerbroodberg. Deze baan uit 1912 gaat in twee etappes naar 396 meter hoogte. Ook hier vandaan hebben we weer een schitterend uitzicht. We kunnen nu ook ons schip in de haven zien liggen, bij de enorme brug over de baai. En vanaf het stadsvliegveld vertrekken een paar vliegtuigen met een mooie boog langs de heuvel. Ondertussen is de temperatuur opgelopen naar 29 graden en is het zaak om de schaduwplekjes op te zoeken.

Beneden in het station van de kabelbaan hadden we al een paar pluchen papegaaien zien liggen. De gids verzocht echter om boven op de berg te gaan shoppen. Ze zouden daar dezelfde winkels hebben. En dat blijkt gelukkig ook zo te zijn. Dus komen wij met een mooi exemplaar het winkeltje uit.

Nadat we zijn afgedaald met de kabelbaan, gaan we met de bus terug naar de haven. Van de stad zelf zien we dus niet heel veel, maar dat wisten we al. Voor deze ene dag in Rio hebben we de excursie met de twee hoofdattracties geboekt en daar zijn we dik tevreden over.

Om 16:30 uur zijn we weer aan boord en nemen een colaatje aan de bar. We schrijven dit verslag en frissen ons even op.

Ook zijn we blij dat we Brazilië heelhuids door gekomen zijn, zonder berovingen of zakkenrollerij. We hadden ons er wel op voorbereid door geen horloges, kettingen of zonnebrillen te dragen. We hebben op het schip wel over twee incidenten gehoord, waarbij met name kettingen van de hals werden gerukt. Bij één vrouw lukte dat niet, omdat de ketting niet losraakte, maar daarbij is ze wel lelijk ten val gekomen. Het blijft oppassen in dit land, waar je als toerist gewoon teveel opvalt. Wij zijn blij dat we bij Costa leuke excursies hebben kunnen boeken en zo toch een hele goede ervaring overhouden aan het bezoek aan dit land.

Het schip vertrekt om 18:00 uur uit de haven van Rio. Net als vanmorgen kunnen we weer van ons balkon genieten van het uitzicht op deze stad en zijn omgeving vanaf het water.

Nu volgen twee dagen op zee, op weg naar onze eindbestemming Buenos Aires. Hopelijk met iets minder deining dan gisteren.

Zondag 9 december 2018

Gisteravond was het Galadiner. Dus in pak naar het restaurant. Tot nu toe waren er nog geen optredens of iets dergelijks tijdens het diner geweest. Blijkbaar hebben ze dat afgeschaft. Echter gisteren was er wel, wat wij dan even de afscheidsceremonie noemen.

Tegen het einde van het diner wordt de muziek ingezet,zwaait de hele eetzaal met de servetten en vervolgens worden diverse medewerkers in het zonnetje gezet, zoals de obers en de koks. Ook de kapitein is aanwezig om een toost uit te brengen. Voor een deel van de gasten zal morgen in Rio de Janeiro de cruise eindigen. Wij gaan daarna nog door naar Buenos Aires.

Als we vandaag wakker worden, merken we dat de zee wat onrustig is. Zoals gisteren al aangegeven, omdat Rio wel aan zomertijd doet,moesten we de klok vannacht al een uur vooruit zetten. Dus is de ochtend al wat verder gevorderd dan anders. Op naar het ontbijt.

In de gang komen we onze cabin steward Ruby tegen en we spreken haar uitgebreid. Omdat ze na morgen waarschijnlijk andere kamers gaat doen, bedanken we haar vast voor de goede zorgen. Ze zegt dat we vandaag wellicht niet op het balkon zullen gaan omdat het slecht weer is, maar Co zegt dat na het ontbijt de zon doorkomt.

Na het ontbijt gaan we op het dek kijken of het te doen is om onze rondjes te lopen. De zon komt inderdaad door, maar dat duurt maar even.Ondanks de schommelingen, flinke wind en wat spray van zee gaan we lopen en omdat het rustig is op het dek, lopen we de grote rondjes op dek 11. Wederom 20 stuks in net iets meer dan een uur.

Gedurende deze rondjes zien we een walvis. We zetten de stopwatch even stil om even over zee te turen, maar na het verdwijnen van de staart laat de walvis zich niet meer zien. Dus start de stopwatch maar weer en lopen maar.

Als we klaar zijn, dalen we weer af naar dek 9 om wat te drinken. Ondanks dat het overwegend bewolkt is, is de temperatuur met 26 graden best aangenaam. De horizon gaat wel aardig op en neer voor onze ogen.

Terug in de hut treffen we een komische opstelling van een handdoek figuur (beertje) aan met onze knuffels. Erg leuk gedaan van Ruby.

De schommelingen zijn in de middag ook goed merkbaar in de Spa. Het thalassobad (soort whirlpool) is een golfslagbad geworden en gaat af en toe flink tekeer. Het is vandaag rustig in de spa. Vreemd genoeg zijn er geen handdoeken als we aankomen. Bij de Gym kunnen we een paar kleine handdoekjespakken en daarmee beginnen we dan maar aan een rondje in het Laconium (soort droge sauna).

Als we uit het Laconium komen, treffen we een medewerker meteen flinke kar met schone handdoeken. We krijgen elk een handdoek en vanaf nu kunnen we normaal genieten van de faciliteiten. Als we daar genoeg van hebben,verbaast het ons dat nog steeds nergens handdoeken te vinden zijn, dus waar die hele lading nou heen gegaan is, is een raadsel.

Volgens het bekende ritme gaan we nu op ons balkon zitten om te lezen. Straks diner met kledingadvies “wit”.

Morgen lange excursie in Rio de Janeiro. Ons verslag komt misschien de dag daarna omdat we dan weer een zeedag hebben en wat meer tijd om foto’s te selecteren.

Zaterdag 8 december 2018

We zijn opnieuw wakker voordat de wekker afgaat. Het schip loopt de baai binnen bij Salvador, onze volgende stop in Brazilië. Er hangen nog donkere wolken boven de stad, maar gevoel zegt dat het toch mooi weer gaat worden.

Na het ontbijt gaan we naar de verzamelplek voor de excursie van vandaag, die om 8:00 uur gaat beginnen. Het is nogal lang wachten op het teken dat we naar de bussen mogen gaan. Later snappen we waarom. Er staat een enorme file in het trappenhuis. Gelukkig worden wij alsnog omgeleid naar een andere uitgang, omdat wij een excursie hebben.

Vandaag zitten we in bus 1 met een gids die in het Engels en het Italiaans zal gaan vertellen. We krijgen een rondrit door een groot deel van de stad. De naam Salvador betekent Redder en daarmee is de stad vernoemd naar Jezus. Salvador heeft 3 miljoen inwoners, waarvan bijna 80% van de bevolking van Afrikaanse oorsprong is. Dat is te merken in de religie, het voedsel en de gebruiken.

Onze eerste stop ligt nog beneden aan de waterkant: het fort Santo Antonio da Barra, met vuurtoren. Het fort dateert uit 1622 en moest de stad samen met de andere forten beschermen tegen aanvallen van o.a. de Nederlanders.Het fort kijkt uit over de Baai van Allerheiligen. De baai is zo genoemd omdat hij op 1 november is ontdekt door Vespucci.

Hierna rijden we door naar de bovenstad. Deze ligt zo’n 75 meter boven zeeniveau. Vanaf de haven kun je met een lift of met een tandradbaantje naar boven. Wij rijden er nu met de bus heen, via een omweg. Hier gaan we de bus uit om een kleine twee uur te gaan wandelen door het historische centrum van Salvador. De oude stadswijk heet Pelourinho en staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Dat is een goede zaak, want het is werkelijk schitterend.

We lopen o.a. langs de genoemde lift, de Elevador Lacerdauit 1872. Daarna komen we bij het Plein van Jezus, waar we het oude stadhuis en één van de vele kerken aantreffen. Dan vervolgen we naar het plein waaraan de kathedraal ligt. We lopen verder door straatjes en over pleinen met overal gekleurde huizen in pastel tinten. Het is er een drukte van belang, met veel drumbands en groepjes capoeira dansers. Vandaag is het namelijk de feestdag van Nossa Senhora da Conceicao, wat kennelijk groots gevierd wordt.

Na de rondwandeling met de gids krijgen we nog 40 minutenvrije tijd in het centrum. We besluiten hetzelfde rondje nog een keer te lopen en dan op ons eigen tempo en zonder busgenoten in de buurt. We genieten volop,maar het is met deze warmte wel een beetje afzien. Ruim boven de 30 graden met veel zon, dus hier en daar zoeken we de schaduw maar een beetje op.

Met de gids lopen we het centrum uit, waar de bus voor ons komt aanrijden. Dan rijden we een heel stuk door de stad en zien we ook wel wat mindere wijken. De gids vertelt dat de meeste mensen hier illegaal een huisje bouwen. Na 15 jaar worden ze dan door natrekking eigenaar van die grond. De gemeente bouwt wat trappen op de heuvels tussen de huizen door en legt waterleiding aan.Je kunt je voorstellen dat dit een veel armoediger aanblik geeft dan de fraaie gevels uit de 17^e eeuw. Volgens de gids bestaat 70% van de stad uit dit soort bebouwing.

De rondrit eindigt weer in de haven, bij (alweer…) een overdekte hal met een handwerkmarkt, de Mercado Modelo. Daar zijn we nu wel een beetje klaar mee. Je ziet eigenlijk op al die markten precies dezelfde spullen liggen, dus zo origineel en handgemaakt is het nou allemaal ook weer niet. We krijgen hier nog een uur de tijd. We lopen toch even de markt door, op zoek naar pluchen beest, maar ook hier geen geluk.

Buiten is het een drukte van belang in verband met de feestdag. De gelijknamige kerk ligt hier vlakbij en daar lopen we even heen. Er is nog een mis gaande, dus blijven we even in de deuropening kijken. Dan lopen we terug langs alle drank- en eettentjes. De sfeer zit er al goed in hier. Het zal nog tot laat vannacht doorgaan, begrijpen we van de gids.

Terug aan boord gaan we even lekker bijkomen met een lunchen veel cola. En dan vertrekt het schip al snel uit de haven. We liggen hier vandaag maar tot 14:00 uur.

Salvador is zeker een plek waar we graag terug zouden willen komen. En aangezien je vanuit de haven met de lift heel eenvoudig naar het oude centrum kan komen, is dit ook een geschikte plek om op eigen gelegenheid eropuit te trekken.

Vanavond gaat de klok tot onze schrik een uur vóóruit, in plaats van achteruit… In Rio de Janeiro schijnen ze aan zomertijd te doen. Het lijkt ons heel onhandig om binnen één land in sommige delen wél zomertijd te hanteren en in andere weer niet. Maar goed, gelukkig hebben we morgen een zeedag. Dan maakt het met de tijd niet zoveel uit.

Het is de laatste gala avond van deze reis, dus we gaan weer op chique naar het diner. De chocolaatjes liggen al op bed. Die krijgen we altijd uitgedeeld op de gala avonden.

Vrijdag 7 december 2018

Wat hebben we gisteravond lopen klooien met het maken van het verslag. Co had WordPress laten updaten en vervolgens werden we met een nieuwe user interface geconfronteerd. Met andere woorden, van alles werkte weer anders en dan moet je opnieuw je weg zien te vinden om te bereiken wat je wilt bereiken. Toen de moed bijna werd opgegeven, ontdekten we bepaalde functies waar door we toch de juiste vorm aan het verslag konden geven. Het koste wel veel extra tijd, mede omdat door het trage internet het vaak veel tijd kostte om te controleren of iets goed uitpakte. Toen het verslag online stond bleken nog wat instellingen te moeten worden aangepast. Dat heeft Co toen maar vanaf zijn telefoon gedaan aan de bar anders zouden we op een droogje naar bed moeten.

We zijn vroeg wakker en naderen de haven van Maceio. Het schip draait flink om zijn as en vaart achteruit naar zijn aanlegplaats.

We hebben hier maar een halve dag en gaan met een excursie de stad verkennen. Het is druk bij het ontbijt maar we vinden en plekje en genieten van ons ontbijt.

Als we van boord gaan treffen we weer een dansgroep op dekade aan. We zijn in Amsterdam nog nooit met een klompendans ontvangen. De bussen voor de tour staan dit keer direct naast het schip. Geen shuttlebus naar een terminal dus.

In de bus worden we welkom geheten door een gids en een tolk.De gids zelf weet veel, maar kan dat niet in het Engels vertellen. Best knap dat zij kan luisteren en vertellen tegelijk. Ze spreekt zeer duidelijk Engels.Ze onderscheiden hier 4 seizoenen: warm, heet, heter en heetste. We zitten nu in die laatste. Vandaag loopt de temperatuur op tot boven de 30 graden en de zon schijnt volop.

We passeren diverse interessante gebouwen en zien ook dat hier het contrast weer groot is tussen arm en rijk. Tevens passeren we een kleine versie van het Vrijheidsbeeld. Ja, ook hier hebben ze er een.

De eerste stop is bij kleine winkeltjes die allerlei zelfgemaakte spullen verkopen, waaronder het zogenaamde “filet”. Dat maakten de vissersvrouwen vroeger van allerlei gekleurde garens en wordt daarna met een soort hars wat stijver gemaakt. We lopen daar snel langs en maken wat foto’s en lopen dan door naar een plekje waar je uitzicht hebt op een mangrove.

Daarna gaat de tour verder en de volgende stop is op een plein met de kathedraal. Daar hebben we net genoeg tijd om binnen te kijken.

We stappen de bus weer in een die brengt ons naar een uitzichtpunt. Vanaf hier heb je een mooi uitzicht over Maceio en ons schip.

Het laatste stuk voert met name langs het strand. Belangrijk voor het toerisme, naast suiker één van de belangrijkste bronnen van inkomsten.Wederom een stop om te shoppen en dit keer vinden we iets van ons gading. Tot nu toe zagen we nergens in Brazilië pluchen beesten. Wel heel veel poppen, maar dat vinden we niet zo leuk. Hier vinden we eindelijk één winkeltje die iets dergelijks verkoopt. We kiezen de schildpad uit en een klein katje. Missie geslaagd. Nog even het strand op voor we met de bus terug gaan naar het schip.

Na de lunch maken we het vertrek mee vanaf ons balkon.Opeens horen we een omroep vanaf de brug dat aan de linker kant van het schip dolfijnen te zien zijn. We moeten even wachten tot het schip iets verder is en zien inderdaad een groepje van 4 of 5 enkele malen kort aan de oppervlakte komen. Moeilijk op foto vast te leggen, maar we hebben er een paar die met inzoomen de rugvinnen van 3 dolfijnen laat zien. Niet heel scherp.

Ondanks de warmte gaan we naar de Spa om kort even van te genieten. Als we buiten aan de voorkant van het schip staan en in het waterturen, wijst Co opeens naar de linker voorkant. We zien een dolfijn net onder de wateroppervlakte zwemmen. Het water is zo helder dat deze geheel goed te zien is. Maar dan heb je natuurlijk weer geen camera bij je. We maken ons even zorgen of het schip hem niet ramt, maar achten de dolfijn wel in staat om op tijd de diepte in te gaan. We hebben geen bonk gehoord. We zijn onder de indruk van wat we net gezien hebben: zo duidelijk en mooi.

Donderdag 6 december 2018

Gisteren vergeten te vermelden dat de zee gisterochtend zo blauw was als we van de Middellandse zee kennen. Later werd dat weer groen.

We zijn op tijd wakker vanmorgen en als we de gordijnen op doen, zien we… land! We hebben de oversteek gehaald! Brazilië is in zicht.

Na het ontbijt nemen we nog wat foto’s vanaf ons balkon, terwijl het schip de haven van Recife in draait. Het is ontzettend warm, zeker in de zon. Zo ’s morgens vroeg al 28 graden. We smeren ons maar goed in en de petjes gaan op. De horloges, ringen en kettinkjes blijven in de hut achter, gelet op het gevaar van zakkenrollers.

Om 9 uur is het verzamelen voor de excursie. We zijn ruim op tijd, maar het duurt helaas nogal lang voordat we het schip af mogen. Als we eenmaal buiten zijn, snappen we waarom. De excursie bussen staan hier niet al klaar op de kade, maar iedereen moet eerst met shuttle bussen naar het terminal gebouw gebracht worden. Als we daar eenmaal zijn aangekomen, wacht aan de voorkant van de terminal onze excursie bus nummer 6.

Het is opnieuw even wachten tot de groep compleet is en dan vertrekken we.Eerst rijden we een stuk door het centrum van Recife. Dit is een grote havenstad met circa 2 miljoen inwoners. We zien een groot verschil tussen armen rijk. Het voelt voor Jeroen alsof hij een aflevering van Spoorloos is binnengereden. Het centrum ligt op drie eilanden tussen twee rivieren, die in de oceaan uitmonden. Voor de kust ligt een groot rif, waar de stad zijn naam aan dankt. Door de vele bruggen over de rivieren wordt de stad ook wel het Venetië van Zuid-Amerika genoemd. Aan de rivier zien we her en der nog wat houten vissershutjes op palen staan.

We rijden door naar de wijk Boa Viagem (vertaald: goede reis). Als je hier woont, heb je inderdaad een goede reis gehad, volgens de gids, want dan heb je veel rijkdom vergaard. Hier staan hoge gebouwen met luxe appartementen, pal aan het strand. We stoppen er een tijdje voor wat foto’s. De gids vertelt dat het zeewater hier lekker warm is, in tegenstelling tot het koude water bij Rio de Janeiro. En inderdaad, het water voelt heel warm aan. We kopen een paar flesjeswater om het verloren vocht weer aan te vullen en gaan dan verder met de bus.

De rit gaat nu naar het stadje Olinda. Dit was vroeger de hoofdstad van deze regio. Toen de Nederlanders in 1630 kwamen en de regio op de Portugezen veroverden, vonden ze Recife een betere plek als hoofdstad en brandden ze Olinda af. Dat is een ruïne gebleven tot in de 19^e eeuw, toen rijken uit Recife Olinda herontdekten en de gebouwen restaureerden in de oorspronkelijke vroeg koloniale stijl. Inmiddels staat het stadje op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Ook het carnaval van Olinda staat op de lijst van de beste van Brazilië.

Het centrum van Olinda ligt op een steile heuvel en de straatjes hebben allemaal kinderkopjes. Daarom worden we met kleine personenbusjes verder vervoerd. Dit wordt allemaal door de stad zelf geregeld. De eerste stop is bij de kerk van het benedictijner klooster, Sao Bento. De gids vertelt in de kerk wat over de achtergronden, maar als de mis begint, moeten we echt stil zijn(terecht!) en vertelt de gids buiten in de schaduw verder.

Dan gaan we verder met de kleine busjes en rijden we naar de top van de heuvel,de Alto da Sé, waar ook de kerk Sé staat. Hier vandaan heb je een schitterend uitzicht over Olinda, de kustlijn en Recife. De katholieke kerk zelf is door de Nederlanders gebruikt als kazerne en bij de brand van 1630 verder beschadigd.We mogen van de gids nog een half uurtje rondlopen in de buurt, maar het is een beetje vaag waar we elkaar nu weer gaan treffen. Uiteindelijk is een stuk verderop een parkeerplaats, waar alweer heel veel mini busjes klaar staan. We rijden dan de steile weggetjes weer af naar beneden, waar de grote bus weer op ons staat te wachten. Aan de ene kant een beetje jammer dat we niet wat meer tijd hadden om door Olinda te wandelen. Maar aan de andere kant was dat met deze warmte waarschijnlijk erg oncomfortabel geweest.

Terug in Recife rijden we daar weer door het centrum heen, naar het Plein van de Republiek, voor een korte fotostop. Hier vinden we onder andere het standbeeld van Maurits van Nassau. In de Nederlandse tijd van 1630 tot 1654heette het hier toen Mauritsstad. Ook één van de bruggen over de rivier stamt nog uit de Nederlandse tijd, net als enkele grachtenpanden en het Fort Frederik Hendrik.

De laatste bestemming vandaag is het Huis van Cultuur. Dit is een voormalige gevangenis, die nu omgebouwd is tot een soort winkelcentrum voor ambachtslieden. In alle cellen zijn kleine winkeltjes gevestigd, met borduurwerk, houtsnijwerk, juweliers, en de nodige souvenirwinkeltjes. Helaas kunnen we geen leuke pluchen beestjes vinden. Dat komt dan hopelijk wel op één van de volgende Braziliaanse bestemmingen.

Om 14:30 uur gaan we de bus weer in, terug naar de haven. Het verkeer is hier hectisch, dus de rit verloopt langzaam. Onderweg zien we nog wat meer van het oude centrum van Recife. Het is inmiddels bij wet verboden om monumentale panden af te breken en men probeert het centrum weer aantrekkelijk te maken voor bewoners.

Eenmaal bij de haven moeten we weer overstappen op de shuttle bussen en dan kunnen we eindelijk aan boord voor de lunch! Daar tanken we ook maar wat cola bij, want de flesjes water zijn alweer verdampt.

We komen even bij op ons balkon, waar het met een windje van zee goed uit te houden is. Co leest zijn boek uit en dan gaan we al weer richting diner.

We hebben een leuke eerste indruk gekregen van Brazilië. Morgen onze tweede bestemming hier: Maceio.