Zondag 14 december 2014

Voor we wakker worden even terug naar gisteravond. Zoals we eerder eens genoemd hebben, zijn we een aantal kleurrijke figuren tegen gekomen. Neem bijvoorbeeld Claude uit Frankrijk. Hij zegt weinig Engels te spreken, maar hij kan daarmee wel je avond vullen met verhalen waarin machetes en kalashnikovs regelmatig als een refrein terug keren. Hij is van plan te emigreren naar Costa Rica maar omdat zijn vrouw niet van vliegen houdt, maken ze de grote oversteek met deze boot.

Claude houdt wel van mojito’s en vandaag heeft hij er blijkbaar al veel weggewerkt. Wij zijn goede vrienden en dat moet in een zeer lang betoog duidelijk gemaakt worden waarbij Claude regelmatig zijn armen om ons heen slaat, ons een hug geeft en zelfs stevig op de wang zoent. Wij moeten beslist op bezoek komen als hij zich in Costa Rica gevestigd heeft en met de eerder genoemde wapens zal hij ons beschermen o.a. tegen slangen.

Nou is het leuk als iemand je waardeert, maar dit gaat wel wat ver en dus als Claude afhaakt, halen we enigszins opgelucht adem.

Daarvoor waren we nog in gesprek met Joe en Ray, afkomstig uit Fort Lauderdale, waarmee we al vaker hebben gesproken. Ray is weliswaar niet geboren in Japan, maar vindt zichzelf weldegelijk een Japanner. Aardige gasten waarmee we het goed kunnen vinden. Ook bij hun zijn we welkom in de toekomst, en dat voelt wat beter aan.

Goed, laten we nu maar wakker worden. Het is half 8 en de zon laat zich zien, maar ook hangen er een aantal donkere wolken. Na het ontbijt gaan we het dek op maar als snel begint het te regenen. Diverse gereserveerde stoelen worden lekker nat terwijl de eigenaars van kleding, handdoeken en andere spullen op de stoelen zich niet laten zien. Niet veel later komt de zon trouwens alweer door, die de rest van de dag blijft schijnen.

Wij gaan wat dekken lager, overdekt proberen een vliegende vis vast te leggen met de camera. Dat valt niet mee want wij met onze camera’s zijn te langzaam en de vissen veel te snel. Het lukt uiteindelijk een exemplaar enigszins vast te leggen al moeten we de foto wel even van flink wat zee ontdoen (klik op foto voor grotere weergave). Wel hebben we ook een filmpje waar enkele exemplaren op te zien zijn.

Na de lunch weer lekker naar de sauna en daarna weer wat drinken aan de bar op het achterdek. Daar zien we weer een oudere man, die een soort drang heeft pantomime te spelen, of zich meer als een levend standbeeld op te stellen. Hij test het geduld van de ober alvorens hij weer in beweging komt en zijn bestelling doet. Tevens achtervolgt hij kort een andere ober die daar wel wat ongemakkelijk om kan lachen.

Wat lezen op ons balkon en het diner dient zich al weer bijna aan. We moeten weer naar de tourdesk want opnieuw gaat een excursie die we geboekt hadden niet door. We kiezen een andere excursie met 10% korting en maken ook even een praatje met de Nederlandse hostess.

Diner was dit keer iets minder geslaagd, maar dat kun je hebben. Onze ober blijkt wel een ober te kennen die we vorig jaar zomer voor het diner hadden. Hij zal hem onze groeten overbrengen via Facebook.

Straks weer lekker wat drinken aan de bar. Ondertussen hebben we een paar favoriete cocktails en switchen we niet zoveel meer. Aan deze bar hebben we al enige tijd de dame niet meer gezien die we voor het gemak Delilah zijn gaan noemen. De eerste avonden zat ze hier om de zanger die hier optreedt te bewegen om het nummer Delilah te brengen. Die is echter niet gezwicht voor dit verzoek ondanks dat ze steeds bleef roepen zijn grootste fan te zijn.

Morgen komen we aan op Antigua en daarmee hebben we de oversteek van de Atlantische oceaan volbracht. Vandaag hebben we voor het eerst ook weer enkele andere schepen gezien. Teken weer meer in de bewoonde wereld te komen. De grote leegte van de omringende zee hebben we als enorm rustgevend ervaren, hoewel we ten tijde van de brand in de machine kamer ons ook realiseerden dat hulp enige dagen op zich zou laten wachten als het echt mis was gegaan. En wie is de aangewezen hulp als het in het midden van de oceaan gebeurt? Nou, we zijn, zover we weten, niet echt in gevaar geweest en hebben er ook geen echte stress van ondervonden. Zes dagen op zee zijn omgevlogen. Hoewel de bemanning blij is dat er morgen land in zicht is, hadden wij er best nog een zeedag bij gewild.