Zondag 21 december 2014

Van Europa naar de VS reizen, door de langdurige immigratie werken en dan dezelfde dag weer naar huis vliegen. Het klinkt als iets idioots, maar toch reizen veel cruisegangers nog dezelfde dag weer terug. Het is hun puur om de cruise te doen. In dat opzicht, is het niet eens zo gek dat wij nog slechts 2 dagen in Miami doorbrengen.

Na een goede nachtrust gaan we ontbijten in het hotel. Hoewel dat in Amerika meestal niet het geval is, is het nu inbegrepen. Na de buffetten van het schip hebben we ons voorbereid op een wat beperkter buffet. Dat is wel het geval, maar het is zeker niet slecht voorzien en je kunt je glas met verse jus d’orange bijna niet leeg krijgen omdat deze al snel weer wordt bijgeschonken.

Omdat we in het hotel vrij internet hebben, besluiten we vandaag eens geen internetbundel aan te breken op onze telefoon. De afgelopen reis heeft bewezen dat we best wel eens zonder kunnen. Dus overdag even niet vandaag.

Vandaag gaan we met de Big Bus. Dat is een hop on hop of bus. De halte is vlak bij ons hotel en daar staan al wat mensen te wachten. Als de bus arriveert, zit het boven al goed vol. Volgens de gids is er nog 1 plek vrij en Co vraagt Jeroen daar heen te gaan. Boven blijkt er nog een plek vrij, maar Co hoort Jeroen niet roepen. De gids doet het vervolgens via de microfoon, dus de hele bus weet nu zijn naam. “Co, will you please come up, there is another seat available. Hold on to the rail you are a big boy”. Zoiets riep ze. Hoewel we niet naast elkaar kunnen zitten, is dit voor het uitzicht toch veel beter en niet lang na vertrek hoppen de eersten van de bus en kunnen we verplaatsen.

Er zijn 3 routes. Blauw, rood en groen. De blauwe gaat over Miami Beach, de rode Miami city en de groene is een soort culturele route. Tijdens de rit worden we gewaarschuwd voor de oude laaghangende verkeerslichten en dus niet te gaan staan. Maar ook veel bomen doen een poging de inzittenden te raken. Mocht je in slaap vallen, zak dan vooral wat onderuit.

We stappen op het knooppunt over op de rode lijn. De route duurt ongeveer anderhalf uur en we besluiten de gehele rit gewoon uit te zitten en daarna te besluiten of we nog ergens van de bus willen. De rit biedt veel te zien en we krijgen dus een hele goede indruk van Miami, met o.a. Coconut Grove en Little Havana. Deels gaat de route ook over de snelweg waarbij je petjes, brillen en andere voorwerpen die weg kunnen waaien goed in de gaten moet houden. Terug bij het knooppunt besluiten we eerst hier wat de buurt te gaan verkennen, lunchen we in Bayside bij een hamburger restaurant waarna we weer op de blauwe lijn naar Miami Beach gaan. Deze route hadden we slechts deels gedaan. We gaan de route eerst afmaken en daarna stappen we bij stop 10 van de bus om South Beach verder verkennen. Daarbij lopen we onder andere over Ocean Drive, waar het erg druk is en veel mooie Art Deco panden te zien zijn.

Tegen het einde van de middag gaan we een pizza eten bij de Pizzahut. Dit blijkt echter meer een afhaalpunt te zijn dan een restaurant. Buiten staan een paar stenen bankjes en daar strijken we dan maar neer met ons diner.
Ach, we hebben zoveel luxe diners gehad aan boord.

Ongeveer 10 voor half 8 gaan we naar ons hotel. Dat is ongeveer een uurtje lopen via de winkelstraat Lincoln Drive en daarna over de boardwalk. Vanavond gaan we ons voorbereiden op de snelle, maar toch best lange reis naar huis. Het zit erop. Gelukkig hebben we thuis nog vrij tot 5 januari. Dit is de mooiste december maand uit ons leven.

Zaterdag 20 december 2014

We hebben een beetje licht geslapen vannacht en zijn daarom al vóór de wekker wakker. Het schip is vroeg aangekomen in de haven van Miami. Achter ons ligt de Norwegian Getaway. We nemen een snelle douche, ruimen de kamer op en gaan dan met onze handbagage naar het ontbijt. De koffers zijn gisteravond laat van de gang opgehaald door het Costa personeel.

Even na half 8 gaan we met de lift naar het restaurant op dek 3, waar we ons bij de Immigratie officers moeten melden. Er staat al een rij en het is onduidelijk waar wij aan moeten sluiten. Dan blijkt dat we moeten zakken naar dek 2 en midscheeps weer naar dek 3 moeten om daar bij de gigantische rij aan te sluiten. Dat gaat dus wel even duren… Uiteraard zijn er weer de nodige pogingen tot voordringen, die met luid kabaal worden gepareerd. Sommigen proberen nog vooruit te komen in de slipstream van rolstoelgangers, die kennelijk voorrang hebben en langs de rijen geperst worden. Om kwart over 9 zijn we eindelijk in het restaurant aangekomen en krijgen we zicht op de tafel met de Immigration officers. Hostess Ada controleert nog even of iedereen alle formulieren goed heeft ingevuld en dan zijn we eindelijk aan de beurt. Voor de zekerheid gaan we maar ieder apart naar de balie. Er wordt goed naar het paspoort en de pasfoto gekeken en dan krijgen we gelukkig het stempel. Vervolgens krijgen we een sticker op onze Costa kaart geplakt en mogen we buitendeks naar de verzamelplaats voor de excursie naar de Everglades.

In de bar krijgen we onze bussticker en is het weer wachten geblazen. Gelukkig kunnen we nog water bestellen, want ondertussen hebben we dorst gekregen. Om kwart over 10 krijgen we het sein dat we mogen ontschepen en de koffers kunnen ophalen. Deze staan in een grote tent op de kade, gesorteerd op kleur van het label dat je hebt gekregen (voor ons roze). Het is even zoeken, maar uiteindelijk vinden we ze en kunnen we in de laatste rij voor de douane. Gelukkig hoeft er geen koffer open en kunnen we meteen door naar de bus.

Daar wacht onze gids die van oorsprong Frans is. Dat is prettig voor een groot deel van de passagiers, want dat zijn hoofdzakelijk Fransen. Gelukkig kan ze ook redelijk goed Engels. We vertrekken met één persoon minder, want die heeft per ongeluk de verkeerde koffer meegenomen en het gaat waarschijnlijk te lang duren voordat hij die weer omgewisseld heeft. Pech voor hem, dus… We rijden langs alle cruiseschepen die in de haven liggen en dat zijn er maar liefst zeven! Dan is het een half uurtje rijden naar de Everglades, een gigantisch moeras gebied ten zuiden van Miami en het op twee na grootste natuurpark van de USA.

Bij aankomst is er even verwarring over hoeveel tijd we er gaan spenderen, want de gids zegt 45 minuten! Dat is wel erg weinig. Als eerste gaan we in een grote airboat met een gids/stuurman over het moeras. We krijgen oordoppen uitgedeeld en instructies voor de petjes, zonnebrillen en handen die afgebeten kunnen worden. Vrijwel direct na vertrek klimt er aan de linkerkant van de boot een alligator uit het water. Gaaf! Ook op de terugweg spotten we nog een alligator in de bosjes. Verder zien we wat vogels, de uitgestrekte moerasvelden en we krijgen wat uitleg van de gids over dit gebied. Als we na ruim een half uur weer uit de boot zijn, gaan we nog door naar een soort van reptielenshow. Een ranger legt uit over de slangen en alligators in de Everglades en komt nog langs het publiek met een python en een baby alligator. Co is helemaal trots dat hij de python durfde te aaien! Daarna is er helaas geen tijd meer om nog wat verder te kijken in het park. Onze gids heeft instructies om op tijd bij het vliegveld te zijn. We kopen nog wel de 3D-foto die van ons bij de ingang is gemaakt. Al met al zijn we anderhalf uur in het park geweest. Nou ja, in ieder geval hebben we er een aardige indruk van meegekregen.

Bij de luchthaven moet de buschauffeur vanwege nieuwe veiligheidsregels éérst alle koffers uit de bus laden, voordat we eruit mogen. Daarna lopen we naar de taxi standplaats en vragen om een taxi die we met een creditcard kunnen betalen. Deze brengt ons naar het Holiday Inn hotel in Miami Beach waar we nog twee nachtjes zullen blijven. Het betalen met de creditcard gaat wel een beetje raar. Hij heeft geen pinapparaat, maar “kopieert” op de ouderwetse manier de kaart op een bon. De portier van het hotel vertrouwt het ook niet helemaal en geeft nog het taxi-nummer aan ons door. We zullen de komende tijd onze bankrekening in de gaten houden…

De hotelkamer is nog niet gereed, dus parkeren we de tassen bij de portier en gaan een hapje eten bij de Subway verderop. Daarna maken we een wandeling over de Boardwalk, een houten strandpromenade die hier achter alle hotels langs loopt over een smalle strook duinen. Aan de ene kant kijk je dus uit over het strand en aan de andere kant kijk je op de tuinen van de hotels met zwembaden en poolbars.

Tegen 4 uur mogen we de kamer in en frissen ons even op. Ook maken we maar meteen gebruik van het gratis wifi om alle apparaten weer up to date te brengen. We hebben een upgrade genomen voor een kamer met zeezicht en dat is zeker de moeite waard. We genieten van een mooie zonsondergang, maar tot ons verdriet kunnen we ook drie cruiseschepen zien vertrekken… zonder ons!! Dan gaan we opnieuw over de Boardwalk, zuidwaarts naar Lincoln Drive, het centrale winkelcentrum van Miami Beach. We hebben trek in een snelle hap en kiezen daarom maar voor de MacDonalds. Dan kunnen we dat vakantie-item ook weer afvinken, haha! Daarna lopen we nog door over Lincoln Drive, waar het heel gezellig is op deze zaterdagavond. Halverwege is er een openbare viering van het joodse Chanoeka feest. En even later lijkt het erop alsof de Hare Krishna expres deze avond heeft uitgekozen om ook even door te straat te lopen zingen. Een soort van religieuze intimidatie, zullen we maar zeggen.

Onze beentjes worden moe en we besluiten weer terug te gaan naar het hotel. We pikken nog even wat te drinken op en ploffen dan verhit neer in de kamer. Het is namelijk best warm hier, 26 graden, en het koelt niet bepaald af ’s avonds. Jeroen begrijpt nu wel waarom Joe en Ray het zo heerlijk vinden om aan het strand te wonen in Fort Lauderdale. In december nog lekker in je korte broek op het strand kunnen zitten is natuurlijk wel fantastisch.

Morgen gaan we Miami verder verkennen met de bus.

Vrijdag 19 december 2014

Het einde van de cruise is helaas in zicht. Vandaag op zee en morgen aankomst in Miami.

Na het ontbijt gaan we wat over het dek lopen en over de railing hangen om vliegende vissen te kijken. Jeroen ontdekt opeens iets anders aan de oppervlakte en als het dichterbij komt blijkt het een zeeschildpad te zijn! Gaaf!

Om kwart over 11 gaan we naar een bijeenkomst van de Nederlandse hostess Ada over het ontschepen in Miami. Er blijken morgen zoveel cruiseschepen daar te zijn dat er geen plaats meer is bij de terminal en dat het ontschepen dus enigszins anders zal verlopen dan normaal. De Immigration officers komen bij ons aan boord en omdat ze geen computers hebben om gegevens in te voeren, moeten we op de ouderwetse manier de groene kaarten invullen en douane verklaringen tekenen. We krijgen in de laatste Today te lezen hoe laat we bij de Immigration officers worden verwacht in de restaurant zaal.

Na de bijeenkomst gaan we lunchen en daarna weer naar de spa. Voor de laatste keer, dus we moeten de badjassen achterlaten. Om niet heel erg schaars gekleed terug te gaan naar de hut, hebben we maar even een korte broek en t-shirt bij ons gestoken. Vanaf het dek bij de sauna ziet Jeroen een zwaardvis zwemmen en Co ziet die nog net op tijd om vast te stellen dat het klopt.

Vanuit de sauna zien we een ander cruiseschip varen dat we blijkbaar gaan inhalen. Het is de Celebrity Reflection. De zee is vandaag bijna spiegelglad. Het is een schitterend gezicht om zo’n groot schip als het ware in slow motion in te halen. Op de achtergrond zien we de kustlijn van de eilanden van de Bahama’s. De Carnival Glory die gisteren ook bij Grand Turk lag, laten we steeds verder achter ons. Het zal morgen in Miami een drukte van belang zijn bij de cruise terminal, omdat er duizenden mensen aan boord zullen komen van diverse schepen voor een kerst-cruise.

Na de sauna gaan we weer naar het achterdek voor een drankje en voor de laatste keer de speciale mojito van Richard. Met hem hebben we een warm afscheid en hij hoopt ons weer eens terug te zien. We geven maar even aan dat we oktober volgend jaar op de Costa Magica zitten.

Bij het diner is er toch nog een soort van afscheid van de obers. Ze maken een ronde door het restaurant op de muziek van Time to say goodbye van Andrea Bocelli. Ze krijgen een luid applaus.

Na het eten lopen we nog een rondje door het schip en raken in gesprek met de Belgen die de hele reis zo ongeveer naast ons gezeten hebben. Dat gesprek duurt enige tijd en als we bij de bar komen, zijn we nog niet in de hut wezen kijken hoe laat we ons moeten melden voor de immigratie. Co gaat het schema halen en het blijkt dat we kwart voor 8 ons moeten melden.

We drinken nog wat en nemen rond kwart over 10 afscheid van enkele barmannen en onze Amerikaanse vrienden Joe en Ray. Tijd om in te pakken.

Donderdag 18 december 2014

We hebben vannacht weer een uurtje extra gehad. We verschillen nu 6 uur met Nederland. Omdat we er toch op tijd in waren gegaan, zijn we vroeg wakker. We komen pas rond 12 uur aan bij Grand Turk, dus er is nog weinig te zien wat land betreft.

Na het ontbijt gaan we weer over het dek wandelen. Het belooft weer een mooie dag te worden, veel zon en 28 graden. De vliegende vissen zijn nog steeds te zien en vandaag zien we de grootste groep tot nu toe. Op het dek maken we een praatje met een Nederlands paar over de cruise en daarna gaan we wat drinken. De ochtend is nog steeds jong en daarom gaan we op ons balkon weer wat lezen, wat nog steeds niet verveelt.

Rond 11 uur is er land in zicht en komen we in de buurt van Grand Turk. Als we daar aanleggen, ligt er al een schip, de Carnival Glory. We liggen naast elkaar, gescheiden door de aanlegsteiger.

Vandaag hebben we een excursie Coast tot Coast. Deze duurt ongeveer 2 uur en we verzamelen om kwart over 1 in het theater. Als we compleet zijn, gaan we van boord en moeten aan land bij een standje een verklaring tekenen dat we geen rugklachten o.i.d. hebben en de organisatie vrijwaren van gevolgschaden vanwege het off-road rijden van de trucks. We houden dus rekening met een stevige rit. Omdat er 1 wagen ontbreekt, moeten we wachten tot die er is en dat duurt ongeveer 20 minuten. Dan mogen we eindelijk instappen en gaan we op weg.

Onze groep bestaat uit mensen van verschillende landen en verschillende talen, maar de gids spreekt alleen Engels. De eerste stop is bij een replica van de Apollo ruimte capsule die hier dichtbij geland was en waarin de astronaut John Glenn heeft gezeten. Daar bij staan bepaalde cactussen waaraan Grand Turk zijn naam te danken heeft omdat de Engelsen hierdoor aan de turken moesten denken vanwege de rode knot bovenop.

Daarna gaan we verder over het eiland en zien we allerlei gebouwen en huisjes in diverse kleuren. Er staan nog veel originele huizen uit de 19^e eeuw, die nu een beschermde status hebben. Koeien en ezels lopen op dit eiland vrij rond. Je ziet ze overal in het groen staan. Aan de kust maken we een shop-stop van ongeveer 15 minuten en kunnen we een frisje of water pakken uit de koelbox van de chauffeur.

Dan gaat de rit verder naar een strandje. Daar zijn mooie schelpen te zien en ook laat de gids twee verschillende zee-egels, zeekomkommer en schelpen met anemonen erin zien.

Vervolgens weer verder naar de witte vuurtoren, die het nog wel doet, maar voor de navigatie niet meer gebruikt wordt. Ook hier mogen we weer een drankje pakken. Dan rijden we terug naar het startpunt. Hier nemen we nog even de tijd bij de winkels rond te kijken en Jeroen zwemt nog even in zee terwijl Co op de spullen let en de zon onder ziet gaan. Dat gaat hier een stuk sneller dan thuis.

Vanavond is het afscheidsgaladiner. Dus weer in pak. Morgen hebben we nog een dag op zee en overmorgen komen we aan in Miami. Na het diner laten we het verslag nog even rusten. We willen gezellig aan de bar hangen en voor we het weten is het dan ook al weer 12 uur.

Aan de bar vertellen Joe en Ray dat voor hun een cruise eigenlijk niet langer moet duren dan 14 dagen. Wij hebben echter nog niet het gevoel dat deze cruise te lang duurt. We hebben ons uitstekend vermaakt, ook op de zeedagen.

Licht uit. Tot morgen.

Woensdag 17 december 2014

Jeroen schrikt vanmorgen wakker van de kramp in zijn kuit. Dat is weer eens wat anders dan een wekker… Gelukkig schiet Co snel te hulp. Verder is Jeroen al een paar dagen verkouden en voelt hij zich dus niet optimaal. Het weer buiten maakt dat echter meteen goed: stralende zon en zomers warm met 27 graden.

Het schip gaat voor anker bij Isla Catalina, een klein privé eiland voor de kust van de Dominicaanse Republiek. Verschillende rederijen hebben er een strandje met stoelen en parasols. Voor de rest is het een natuurgebied. Tussen de middag wordt er door de koks en de bediening een barbecue buffet georganiseerd en ook de bar crew heeft de flessen van boord meegenomen om op het bounty strandje lekkere cocktails te schenken.

Wij laten een stranddag aan ons voorbij gaan, want we hebben een excursie geboekt op het vaste land van de Dominicaanse republiek. Na het ontbijt verzamelen we om 9:30 uur in de grand bar met onze excursie tickets. We stappen op een grote lokale tender, die ons in 45 minuten naar de pier in La Romana vaart. Dit is een grote stad met o.a. een suikerfabriek, wat goed te ruiken is als we er langs varen. Bij de pier wacht onze bus die ons naar de eerste bestemming zal brengen: de Chavon rivier. Daar gaan we een uiterst grappig bootje op, met een rieten dakje en een vlak dek met tafels en stoelen. De meringue muziek gaat aan, de rum en de cola wordt ingeschonken en dan is het gaan met die banaan! We varen rustig over de rivier met mooi uitzicht op de groene heuvels, rotspartijen, palmbomen, vogels en bloemen. Na een half uurtje draaien we om, en worden we getrakteerd op wat merengue dans. Co geniet van de Dominicaanse champagne: rum met SevenUp. Volgens onze gids is rum gewoon vitamine R, haha! Wat een gezellig uitje zo.

Terug in de bus rijden we door naar de volgende stop, de Fundacion de Corazon a Corazon. Dit is een instelling waar kinderen en volwassen hun kwaliteit van leven kunnen verbeteren met lessen in lezen en schrijven, en lessen om een vak te kunnen leren. Ook is er een grote moestuin. We kopen ter ondersteuning van dit project een klein schilderijtje van leraar Juan.

Dan rijden we door naar onze laatste bestemming, Altos de Chavon. Dit is een soort replica uit de jaren ’70 van een 17^e eeuws dorpje, mooi gelegen op de heuveltoppen. Hiervoor moeten we eerst door Casa de Campo rijden, een resort van 25 vierkante kilometer, met o.a. een golfbaan die kennelijk wereldberoemd is. De huisjes hier zijn verkrijgbaar vanaf 300.000 dollar… Eenmaal in Altos de Chavon leidt de gids ons door het dorpje met winkeltjes, bars en restaurants en dan kunnen we nog even vrij rondkijken. Er is ook een groot amfitheater en zelfs een kerkje. Naast de palmboom op het centrale plein verrijst een grote kerstboom en een kerststal van stro. Het is voor ons een beetje lastig om in de kerststemming te komen in deze zomerse sferen. Maar dat komt wel weer als we thuis zijn.

De bus brengt ons terug naar de pier bij La Romana en we varen weer terug naar het schip. Onderweg zien we dat de stranden op Isla Catalina goed worden benut. Aangezien de barbecue daar al klaar is, en we best wel trek hebben, besluiten we aan boord een hapje te eten in de grillbar. Daarna hebben we eigenlijk geen zin meer om weer een tenderbootje in te gaan naar het strand, om dan een uurtje later in grote getale weer terug aan boord te moeten. In plaats daarvan nemen we een verfrissend drankje aan dek, met uitzicht op het strand. Ook best relaxed!

Om 17:00 uur zien we van ons balkon hoe de scheepstouwen los worden gemaakt. We lichten het anker en vertrekken naar het volgende Caribische eiland: Grand Turk.

Vanavond is het Italiaanse avond in het restaurant. De dresscode is groen/wit/rood. Als vaste Costa klanten houden we daar natuurlijk al rekening mee bij het inpakken. Bij het dessert gaat de muziek aan en worden een paar Italiaanse klassiekers gedraaid. Er kan weer gedanst worden met de obers en serveersters en voor ons komt het mooi uit dat daarna ook nog de polonaise wordt gedaan. Dan ter afsluiting nog een ingestudeerd dansje van de obers: “Vooooooooooolare, oh-oh!” Het was weer lachen. Vannacht nog een uurtje erbij op de klok, dus morgen zullen we weer uitgerust wakker kunnen worden.

Dinsdag 16 december 2014

Half 7 gaat de wekker. We varen nog.

We moeten er op tijd uit want we moeten om 8 uur verzamelen voor onze excursie. Daarvoor willen we natuurlijk nog even ontbijten. Het verzamelen is in het theater en als we naar de uitgang mogen, worden we langs een vreemde route daarheen gedirigeerd, namelijk via lelijke witte noodtrappen, waar je normaal niet komt.

Het weer ziet er niet zo goed uit. Er is nog een beetje zon, maar de bewolking overheerst. We gaan vandaag in open busjes een tour maken over het eiland, met een stop op een strandje en bij winkels in een klein plaatsje.

Vandaag moeten we met tenderbootjes naar de wal. Normaal ligt het schip hier aan de steiger, maar deze wordt gerenoveerd. Onze tender-bestuurder blijkt niet goed te weten waar hij heen moet. Middels de portofoon probeert hij te achterhalen waar de aanlegplaats is. Daar aangekomen, staat onze gids ons al op te wachten. Hij brengt ons naar de bus, we klimmen er aan de linker kant in en nemen plaats op de bankjes. Onze gids legt ons van alles uit vanuit zijn cabine. Vooral in het begin weet hij van alles te vertellen en helaas blijken in het begin de meeste bezienswaardigheden aan de linkerkant te liggen. Wij zitten rechts en moeten erg buigen om onder het dak door te kijken.

De wegen zijn vaak erg steil met scherpe bochten en het wegdek verleidt tot vreemde manoeuvres om de gaten te ontwijken. We worden dus lekker door elkaar geschud. Eenmaal in de heuvels krijgen we mooie uitzichten, ook aan de rechterkant, over de heuvels, de kustlijnen en de andere Britse Maagdeneilanden in de buurt, zoals “Jost van Dyke”. Regelmatig stopt de chauffeur even en roept “photo!” door zijn microfoon. Al snel roepen we dat vrolijk mee.

De groep bestaat vandaag uit Franstalige en Engelstalige mensen. De gids spreekt uitsluitend in het Engels. Gelukkig wel veel beter verstaanbaar dan gisteren op Antigua.

Aan de andere kant van het eiland stoppen we aan het strand bij de Long Bay Beach Club, waar we wat te drinken krijgen. Hier blijven we een uurtje en kunnen mensen in zee gaan zwemmen of op strand gaan liggen. Ware het niet dat er al snel een tropische bui losbarst waardoor iedereen op het overdekte terras komt zitten.

De bui duurt niet lang en we gaan verder naar Pusser’s Landing , een klein plaatsje met een leuke jachthaven en wat winkeltjes, voor een commerciële stop. Half uurtje hebben we, waarna we langs de kustweg terug gaan naar de haven in de hoofdstad Road Town. Ondertussen begint het weer te regenen. We lopen stevig door naar de tenderboot en besluiten het hierbij te houden wat Tortola betreft. We worden nu doorverwezen naar een grotere boot die blijkbaar de tenderservice uitvoert in plaats van de tenderbootjes van het schip zelf.

Vanwege de regen gaan we het schip op een andere wijze in dan gebruikelijk. Normaal moet je eerst de trap op en dan naar binnen, maar je kunt blijkbaar ook eerst naar binnen en dan omhoog. Dat gaat echter wel via een nauwe trap en omdat er nu 2 tenders leeg lopen is het wat wrikken. Een Italiaanse man wordt het allemaal te veel. Het gaat hem niet snel genoeg en als hij dan ook, zoals gewoonlijk, door de security check moet, wordt hij helemaal boos en roept van alles, wat we gelukkig niet kunnen verstaan. Tierend gaat hij de lift in die daarom door veel mensen maar even vermeden wordt.

Na de lunch gaan we weer even de sauna in. Nu kijken we niet uit over een lege zee, maar op de groene heuvels van Tortola. Zelfde sauna, ander uitzicht, dat heb je niet vaak. Buiten de sauna kunnen we nog meer van het uitzicht genieten en zien we ook de tenderbootjes bij het schip aanleggen.

Daarna weer wat drinken op het dek. Barman Richard is er ook weer en we bestellen de speciale mojito zoals we gisteren hebben mogen ervaren. Nou, met een lege maag (we lopen richting diner), voel je die wel. Hij doet de dubbele hoeveelheid drank erin.

Het schip vertrekt en we genieten van het uitzicht. Het blijft een heerlijk gevoel om zo te reizen. Het blijft verwonderen hoe zo’n groot schip zich over het water verplaatst.

Laatste foto: Onze vaste obers voor de diners, Reynante Servillon en Odelon Sevilla.

Maandag 15 december 2014

We hebben een uurtje extra gehad vannacht en dat komt goed uit. Want vandaag moeten we redelijk vroeg op voor de excursie op Antigua. Als we wakker worden, varen we zo’n beetje de haven van Saint John’s binnen. Na zes dagen zee eindelijk weer eens land in zicht! Hoewel de oversteek ons overigens prima is bevallen. Dat gaan we zeker nog eens doen, als het zo uitkomt.

We zijn een beetje zenuwachtig vandaag, omdat we ons niet helemaal zeker voelen over de excursie van vandaag. Kayakken en snorkelen hebben we allebei nog nooit gedaan en we hopen maar dat alles goed gaat. Na het ontbijt gaat Co zijn daglenzen in doen, in verband met de duikbril straks. Met dank aan opticien Michael Nobbe uit Zwaagdijk gaat dat helemaal goed komen. De linkerlens gaat even lastig in, maar daarna kan Co weer zonder bril zien. Verder moeten we nog onze waterschoenen mee, handdoeken en een droog shirt. En niet te vergeten de onderwater camera die we van zwager John mochten lenen.

Bepakt en bezakt gaan we naar het verzamelpunt in de bar op dek 2. Er zijn maar zes deelnemers aan deze excursie, dus we zijn benieuwd wie er nog meer mee gaan. Gelukkig zijn we niet de oudsten. Er is nog een ouder Canadees echtpaar en een jong stel uit Duitsland. Buiten op de kade staat een steelband te spelen en zijn we meteen in een Caribische sfeer. Als we naar de bus gebracht worden, zitten daar nog vier Amerikanen in die hier op Antigua in een resort verblijven. De buschauffeur vertelt aan één stuk door over de historie van Antigua en over de bezienswaardigheden onderweg. Het is wel Engels, maar met een enorm Caribisch accent. We krijgen er daarom niet al teveel van mee. Columbus heeft het eiland ontdekt, het is jaren in Engelse handen geweest en 1 november is hun onafhankelijkheidsdag. Verder stond het eiland voorheen vol met suikerriet plantages. We zien nog een paar oude suikermolens staan onderweg.

Na een ritje van een half uur zijn we aan de overkant van eiland, bij het startpunt van ons avontuur. We worden welkom geheten in de tuin van een mooi landhuis aan een baai en we krijgen alvast onze flippers uitgedeeld. Van daar uit gaan we met een snel bootje naar de steiger waar onze kayakken klaar liggen. Onderweg hebben we alvast onze waterschoenen aan gedaan. De rest kan droog achterblijven in het bootje. De eerste horde is om droog in de kayak te komen en dat lukt ons hartstikke goed! We moeten eerst op de steiger gaan zitten, dan je voeten in de kayak en dan jezelf over hijsen. Als iedereen op het water is, kunnen we beginnen met peddelen. En ook daar verbazen we onszelf. We draaien geen rondjes, we varen tegen niemand aan en we belanden ook niet in de mangrove bossen. Doorgaans liggen we zelfs tweede! De gids laat ons af en toe stoppen om wat te vertellen over de mangrove en over de dieren die daarin leven. Hij haalt ook een paar beesten uit het water om die vervolgens aan ons door te geven: een grote zeester, een zee-egel en een zeekomkommer. Na een klein uur peddelen zijn we weer terug bij het beginpunt en moeten we natuurlijk ook weer heelhuids de kayak uit. Lukt ook!

Na een glaasje water stappen we opnieuw de snelle boot in voor een tochtje naar de plek waar we gaan snorkelen. Hier moeten dus de flippers aan, duikbril op en Jeroen doet voor de zekerheid ook nog een drijfband om. OK, nou gaat het gebeuren. Co gaat als eerste van ons twee van de boot af. Daarna volgt Jeroen. Co heeft het ademen door de snorkel al snel door, maar Jeroen zit in het begin toch een beetje te hyperventileren door het smalle stokje, haha! Ook beslaat bij ons allebei de duikbril, maar dat lost de gids handig op door deze even schoon te spoelen. We dobberen vrolijk rond over het koraal en zien allerlei vissen rondzwemmen in mooie kleuren. Fantastisch! Met de onderwater camera proberen we het één en ander vast te leggen en een snorkel-selfie te maken. Als het tijd is om verder te gaan, blaast de gids op een fluitje en klimmen we weer aan boord. We hebben het overleefd!

Dan gaat de boot verder naar Bird Island. Onderweg stoppen we bij Rabbit Island, waar een grote kolonie pelikanen broedt, en bij Hell’s Gate, waar de oceaan op een rif klettert. Bij Bird Island maken we een wandeling naar de top, waar je een mooi uitzicht hebt over Antigua en de baai waar we net gesnorkeld hebben. De gids vertelt nog wat over de planten over het eiland, maar we zien geen vogels. Wel een hele hoop vlinders en een paar hagedissen.

Met de snelle boot scheren we over het kraakheldere water terug naar het landhuis, waar we ontvangen worden door eigenaresse Jennie. We krijgen nog een drankje (we kiezen de rum punch) en een stukje bananencake. Heerlijk! In de tuin kunnen we even verder relaxen tot de bus chauffeur weer gearriveerd is. En we zien een leuk pluchen aapje hangen dat graag mee wil naar Nederland.

Deze brengt ons terug naar Saint John’s waar de Costa Luminosa ligt. Aan boord nemen we eerst een lunch en dan frissen ons dan even op. Dan gaan we nog het plekje in, waar bij de haven een paar gezellige winkelstraatjes zijn op Heritage Quay. Daarbuiten maakt het plekje een nogal rommelige indruk en ook de grote kerk op de heuvel staat er wat bouwvallig bij. Maar goed, we zijn in the Carribean, so take it easy, man! We shoppen nog een leuk kerstsouvenir van Antigua en gaan dan weer aan boord.

Aan de bar worden we verleid om de beste mojito van het schip te nemen. Hij is inderdaad heel erg lekker, maar het hakt er wel in, zo vlak voor het eten… Bij het diner is het uiterst gezellig, met verlichting in allerlei kleuren, en dit keer zelfs twee dansjes van de obers. Het schip vertrekt bij het toetje. Anderhalf uur later dan gepland. Dat zal wel met reparaties aan de generator te maken hebben.

Een geslaagde dag in het Caraïbisch gebied dus! Morgen wéér vroeg op, voor een rustig busritje over Tortola.

Zondag 14 december 2014

Voor we wakker worden even terug naar gisteravond. Zoals we eerder eens genoemd hebben, zijn we een aantal kleurrijke figuren tegen gekomen. Neem bijvoorbeeld Claude uit Frankrijk. Hij zegt weinig Engels te spreken, maar hij kan daarmee wel je avond vullen met verhalen waarin machetes en kalashnikovs regelmatig als een refrein terug keren. Hij is van plan te emigreren naar Costa Rica maar omdat zijn vrouw niet van vliegen houdt, maken ze de grote oversteek met deze boot.

Claude houdt wel van mojito’s en vandaag heeft hij er blijkbaar al veel weggewerkt. Wij zijn goede vrienden en dat moet in een zeer lang betoog duidelijk gemaakt worden waarbij Claude regelmatig zijn armen om ons heen slaat, ons een hug geeft en zelfs stevig op de wang zoent. Wij moeten beslist op bezoek komen als hij zich in Costa Rica gevestigd heeft en met de eerder genoemde wapens zal hij ons beschermen o.a. tegen slangen.

Nou is het leuk als iemand je waardeert, maar dit gaat wel wat ver en dus als Claude afhaakt, halen we enigszins opgelucht adem.

Daarvoor waren we nog in gesprek met Joe en Ray, afkomstig uit Fort Lauderdale, waarmee we al vaker hebben gesproken. Ray is weliswaar niet geboren in Japan, maar vindt zichzelf weldegelijk een Japanner. Aardige gasten waarmee we het goed kunnen vinden. Ook bij hun zijn we welkom in de toekomst, en dat voelt wat beter aan.

Goed, laten we nu maar wakker worden. Het is half 8 en de zon laat zich zien, maar ook hangen er een aantal donkere wolken. Na het ontbijt gaan we het dek op maar als snel begint het te regenen. Diverse gereserveerde stoelen worden lekker nat terwijl de eigenaars van kleding, handdoeken en andere spullen op de stoelen zich niet laten zien. Niet veel later komt de zon trouwens alweer door, die de rest van de dag blijft schijnen.

Wij gaan wat dekken lager, overdekt proberen een vliegende vis vast te leggen met de camera. Dat valt niet mee want wij met onze camera’s zijn te langzaam en de vissen veel te snel. Het lukt uiteindelijk een exemplaar enigszins vast te leggen al moeten we de foto wel even van flink wat zee ontdoen (klik op foto voor grotere weergave). Wel hebben we ook een filmpje waar enkele exemplaren op te zien zijn.

Na de lunch weer lekker naar de sauna en daarna weer wat drinken aan de bar op het achterdek. Daar zien we weer een oudere man, die een soort drang heeft pantomime te spelen, of zich meer als een levend standbeeld op te stellen. Hij test het geduld van de ober alvorens hij weer in beweging komt en zijn bestelling doet. Tevens achtervolgt hij kort een andere ober die daar wel wat ongemakkelijk om kan lachen.

Wat lezen op ons balkon en het diner dient zich al weer bijna aan. We moeten weer naar de tourdesk want opnieuw gaat een excursie die we geboekt hadden niet door. We kiezen een andere excursie met 10% korting en maken ook even een praatje met de Nederlandse hostess.

Diner was dit keer iets minder geslaagd, maar dat kun je hebben. Onze ober blijkt wel een ober te kennen die we vorig jaar zomer voor het diner hadden. Hij zal hem onze groeten overbrengen via Facebook.

Straks weer lekker wat drinken aan de bar. Ondertussen hebben we een paar favoriete cocktails en switchen we niet zoveel meer. Aan deze bar hebben we al enige tijd de dame niet meer gezien die we voor het gemak Delilah zijn gaan noemen. De eerste avonden zat ze hier om de zanger die hier optreedt te bewegen om het nummer Delilah te brengen. Die is echter niet gezwicht voor dit verzoek ondanks dat ze steeds bleef roepen zijn grootste fan te zijn.

Morgen komen we aan op Antigua en daarmee hebben we de oversteek van de Atlantische oceaan volbracht. Vandaag hebben we voor het eerst ook weer enkele andere schepen gezien. Teken weer meer in de bewoonde wereld te komen. De grote leegte van de omringende zee hebben we als enorm rustgevend ervaren, hoewel we ten tijde van de brand in de machine kamer ons ook realiseerden dat hulp enige dagen op zich zou laten wachten als het echt mis was gegaan. En wie is de aangewezen hulp als het in het midden van de oceaan gebeurt? Nou, we zijn, zover we weten, niet echt in gevaar geweest en hebben er ook geen echte stress van ondervonden. Zes dagen op zee zijn omgevlogen. Hoewel de bemanning blij is dat er morgen land in zicht is, hadden wij er best nog een zeedag bij gewild.

Zaterdag 13 december 2014

We worden al rond half 8 wakker. Vroeg zou je zeggen voor een vrije dag, maar doordat de klok ondertussen 4 uur verschilt met Nederland, is dat zo gek nog niet.

We gaan ontbijten en weer het dek op. De zon is flink warm, zo’n 26 graden vandaag. We gaan even lekker in de zon zitten, maar na ongeveer 45 minuten vinden we het mooi geweest is en gaan weer aan de wandel en kijken ook over de railing naar vliegende vissen, die vandaag met grotere groepen (6 tot 10 stuks) uit het water opspringen en over het water zweven. Dan klinkt er een soort alarm geluid. Ze gaan het dak open doen van de grote ruimte met zwembad in het midden van het schip. Nou, dat gaat niet zo soepel. We staan erop te wachten, maar na vele pogingen zien we het personeel verdwijnen en gaan wij ook maar een colaatje nemen bij de bar op het achterdek.

Als we even later bij het middenzwembad gaan kijken, is het dak ondertussen toch open gegaan. We lopen door naar de foto-shop om te kijken hoe onze foto’s geworden zijn. Naast de gratis foto die we ontvangen als lid van de Costa Club, kopen we drie foto’s die gisteren gemaakt zijn. We gaan ook even langs de tourdesk want die willen ons vluchtnummer weten in verband met de excursie naar de Everglades in Miami. Aangezien we die dag niet terug vliegen, is er geen enkel probleem. In de hut treffen we een bericht dat we een andere vertrektijd krijgen voor de excursie op Grand Turk.

We gaan lekker op ons balkon zitten tot de lunch. Na de lunch weer lekker naar de sauna en na de sauna weer naar ons balkon. We vinden die zeedagen nog steeds heerlijk. Morgen helaas alweer de laatste uit de serie. Zes dagen achter elkaar op zee: alleen maar water om je heen, zelfs geen ander schip gezien. Dan vier dagen met activiteiten en excursies.

Het diner is weer heerlijk en als toetje staat er een soesje in de vorm van een zwaantje op het menu. Co heeft de foto nog van dit toetje toen hij dat nam op de Costa NeoRomantica, tijdens onze vorige cruise.

In de hut ligt het Costa pearl-member cadeautje klaar: een model van de Costa Luminosa.

Nu even ons verslagje maken en dan weer naar de bar. Misschien eens naar het Casino. We hebben 20 euro van Costa te vergokken.

Vrijdag 12 december 2014

We worden vandaag wakker bij zonsopkomst. Omdat we al dagen naar het westen varen, komt de zon zo’n beetje recht voor ons balkon aan de horizon. Daar maken we dan maar meteen een foto momentje van. Overigens staat de maan ook al een paar dagen in het oosten te schijnen, tegen bedtijd. Het is een schitterend gezicht om op het balkon al tandenpoetsend naar het maanlicht op het zeewater te kijken.

Vandaag staat de excursie “achter de schermen” op het programma. Omdat we redelijk vroeg op zijn, hebben we nog tijd genoeg voor een ontbijtje en het gebruikelijke wandelrondje buiten over het dek. Het is vandaag weer een paar graden warmer, ongeveer 25, met een mix van zon en wolken.

Dan verzamelen we in het theater, waar de tour door het schip zal gaan beginnen. We worden verdeeld per taal, waarbij wij zijn ingedeeld in de Engelse groep van tourguide Sebastian. De Nederlandse Ada wordt ingezet op een grote groep Duitsers. Als start krijgen we een mooie lasershow te zien. Daarna gaat de rondleiding door het theater, met een uitleg over o.a. de bewegende vloer en de manier waarop ze voorkomen dat de theaterbelichting meedeint met het schip. Ook komen we bij de kleedkamers van de artiesten. Daarna gaan we met Sebastian naar de gedeelten van het schip waar normaal gesproken geen passagiers komen: de crewbar, de kantine voor de crew en die voor de officieren, de keuken, de bakkerij, de slagerij, de werkplaats en de wasserij. Je krijgt hier een beetje een indruk hoeveel extra mensen er achter de schermen op het schip bezig zijn om jou een leuke vakantie te bezorgen. Sommigen geven met trots een uitleg over hun werk. Ook zien we hoe schoon alles in de keuken wordt gehouden en hoe streng de regels zijn over de omgang met voedsel. En eindelijk kunnen we met eigen ogen de roltrap zien, waarmee de obers vanuit de keuken naar het restaurant gaan op de 2^e en 3^e verdieping. Tussendoor krijgen we nog een hapje en een drankje aangeboden. De tour gaat niet naar de machinekamer en ook niet naar de brug. Dat wisten we van tevoren al. Maar desondanks vonden we het een heel geslaagd uitje.

Na de lunch gaan we ons vaste rondje doen in de Spa. Het is er vandaag opnieuw erg rustig. We genieten weer van het bijna verlaten zonnedek daar en spotten opnieuw een paar vliegende vissen. Dan nog een snel een hoofdstukje lezen op het balkon, want om 17:30 uur moeten we alweer paraat staan voor de Costa Club cocktail party in het theater. Het is vanavond de tweede gala-avond, dus er geldt een formele dresscode. Zoals gebruikelijk is de party niet heel bijzonder. Een hapje en een drankje en dan een korte speech van de kapitein en een voorstelrondje van het cruise management. De kapitein bedankt ons nog voor onze kalmte tijdens de calamiteit van gisternacht en meldt dat we waarschijnlijk volgens schema aan zullen komen op Antigua.

Op weg naar het restaurant vraagt een fotografe of we willen poseren. Nou ja, zo vaak zijn we niet samen in pak te zien, dus we wagen het er weer op. Het resultaat kunnen we morgen in de fotoshop bewonderen. We laten ons weer culinair verwennen tijdens het gala diner, met vandaag o.a. varkenshaas medaillons in gorgonzola saus en een verrukkelijke chocoladetaart.

Vandaag gaan we eens direct na het eten naar de bar. Daar is het nog een drukte van jewelste, met alle feestelijk geklede gasten. We komen er ook de Amerikanen Joe en Ray weer tegen. Om 21:00 uur gaan we samen naar de show in het theater, waar we best van onder de indruk zijn. Het lijkt erop dat het entertainment dit keer kwalitatief een heel stuk beter is dan op eerdere cruises. Aan de bar kletsen we nog wat verder onder het genot van een Planter’s Punch en de standaard limoncello. Daarna nemen we verderop nog een frisje bij barman Mojan in de Libra bar. Daar staat een goede zanger/gitarist te spelen.

Morgen eindelijk weer eens een rustige zeedag, zonder programma! We zijn er al achter dat zes zeedagen achter elkaar helemaal geen straf is. Vannacht ook weer een uurtje extra voor ons, waarmee het tijdverschil met Nederland vanaf zaterdag op -4 uur uitkomt. Welterusten!