Close encounters of the Kloosters, part 1

We worden wakker in een zonnig Kalambaka. Iedereen is al vroeg op om naar de zes kloosters op de rotspunten te gaan, inclusief de groep lawaaierige scholieren die vandaag gelukkig uit het hotel vertrekken. We zijn zo’n beetje de laatsten bij het ontbijt beneden, dat er hier OK uit ziet. Dit keer weer eens roerei op het buffet.

We rijden via de oostkant de bergen in (tip van het VVV hier), omdat de westroute vrij druk kan zijn met grote touringcars. We beginnen bij het verst gelegen klooster: Megalo Meteoro, of Metamorphisis. Er zijn al de nodige auto’s en bussen boven, maar we kunnen nog makkelijk een plekje in de berm vinden. Om het nog lastiger te maken, zijn ze hier ook nog met de weg bezig. Er staat een lekker windje boven in de bergen en dat is fijn, want vandaag wordt het weer zo’n 34 graden. We genieten eerst even van het uitzicht, en verwonderen ons over de plek waarop dit klooster staat. Tegenwoordig kun je met een brug en een paar trappen het klooster beklimmen, maar vroeger moest je als pelgrim in een netje opgetrokken worden aan een touw… Er is nog wel een goederenliftje in gebruik, wat regelmatig heen en weer gaat. Ze zijn nog aan het (ver)bouwen in het klooster. Later zien we dat een priester met hetzelfde open bakje naar de overkant gaat. Niet echt ARBO-conform, zullen we maar zeggen…

Als we boven komen, betalen we de toegang van 2 euro per persoon en mogen we naar binnen. We hebben lange broeken aan en bedekte schouders, dus dat is in orde. Het klooster bestaat al sinds halverwege de 14e eeuw en deze plek werd door de oprichter Meteora genoemd, wat “zwevend in de lucht” betekent (denk aan meteoor). Gaandeweg werd het steeds verder uitgebreid met o.a.  een tweede kerk en een ziekenboeg voor de oudere monniken. Tegenwoordig is daar het museum met veel oude manuscripten en heel fijn houtsnijwerk. Er staat ook wat traditionele klederdracht tentoongesteld en er is een zaal met alle Griekse oorlogshelden door de eeuwen heen. Uit alles blijkt de overlevingsdrang van de Grieken tegen de vele overheersers en dan met name de Turken. Het schijnt zo te zijn dat deze kloosters een belangrijke rol hebben gespeeld in het bewaren van de Griekse identiteit door de eeuwen heen. In de kerk en in de gebouwen vind je mooie schilderingen en fresco’s, waarvan je binnen helaas geen foto’s mag nemen. Verder kun je nog een kijkje nemen in de oude keuken, de wateropslag plek met een gigantisch houten vat en de kelder met allerlei handgemaakte gereedschappen. Op de binnenplaats scharrelen twee lieve katjes rond, waarvan er eentje een achterpoot mist. Ze zien er gelukkig wel goed verzorgd uit.  En natuurlijk kun je op verschillende punten genieten van het mooie uitzicht over de omgeving en het dorpje Kastraki beneden.

Als we hier uitgekeken zijn en weer beneden aankomen, zien we dat het inmiddels een heel stuk drukker is geworden. Er is een enorme verkeerschaos, met kerende bussen, ongeduldige automobilisten en onhandig geparkeerde Franse campers. Gelukkig staat onze auto nog ongeschonden in de berm. We hadden al een beetje verwacht dat het bij dit grootste klooster het drukst zou worden, dus vandaar dat deze als eerste op het programma stond. Naar het volgende klooster kunnen we wel lopen, dus laten we auto rustig nog even staan.

Het Varlaam klooster werd gesticht in 1517. Ook hier is weer het nodige te zien aan relieken, fresco’s en fijn houtsnijwerk. De kerk staat helaas vol met een grote groep Franse toeristen met gids, dus daar konden we niet zo vrij om ons heen kijken. Buiten het klooster eten we een paar tosti’s, waar meteen een kat en later een vrij grote hond op af komen. Gelukkig is de hond niet al te opdringerig en neemt hij genoegen met een paar kleine stukjes tosti.

Als laatste staat voor vandaag op het programma het klooster van de Heilige Nicolaas Anapafsas. Ook dit klooster is opgericht in de 16e eeuw. Het ligt iets lager, langs de weg terug naar Kalambaka, dus we gaan eerst de auto ophalen. Gelukkig kunnen we makkelijk omdraaien en ons plekje wordt meteen ingepikt door een andere auto. Voor dit klooster moeten we een aardige klim maken, met veel trappen. Het liftje mogen we helaas niet gebruiken, haha! Maar goed, voor een klooster dat naar Co is vernoemd, moet je natuurlijk wat over hebben. De monnik boven is niet echt vriendelijk en snauwt nog even dat we geen foto’s mogen maken. Buiten de gebouwen mag dat natuurlijk wel.

Beneden stappen we weer in de auto en rijden naar Kastraki, het dorpje naast Kalambaka. Daar nemen we de afslag naar het centrum en tanken eerst bij met een colaatje. Dan rijden we een klein stukje door naar Agia Georgios Mandilas, een grot hoog in de rots met een klein kapelletje erin. Ieder jaar klimmen jongeren omhoog naar de grot om daar sjaals en vlaggen op te hangen, als teken voor goede gezondheid.

Dan rijden we naar ons hotel om even bij te kunnen komen van alle indrukken. Een paar uur later lopen we Kalambaka in en gaan we kijken in het oudste gedeelte van de stad. Dat blijkt natuurlijk weer heuvelop te liggen, dus al snel is het weer puffen geblazen. Voor de oude byzantijnse kerk vragen ze een toegangsprijs, en daar hebben we nou gewoon even geen zin meer in. Dus lopen we via wat andere straatjes terug naar het centrum en zoeken een pizzeria op. Jeroen kan het niet laten om toch een voorgerecht te nemen en die heeft dan ook moeite om de pizza op te krijgen. Maar na een ouzootje past er ook nog wel een bolletje ijs bij… Tonnetjerond rollen we terug naar hotel.

Morgen de resterende drie kloosters van Meteora op het programma.