Vikos kloof

Als we wakker worden is de kamer flink afgekoeld. Omdat er geen airco is, hebben we met de ramen open geslapen. Gelukkig zijn deze voorzien van horren. De zon schijnt al op de bergtoppen en het is muisstil. Hier in de buurt zijn geen kennelijk geen krekels. Die maakten in Parga een enorm lawaai.

Het ontbijt wordt aan tafel geserveerd en is voldoende en gevarieerd. We gaan met de auto de omgeving verkennen, de omgeving rond de Vikos kloof die vermeld staat in het Guinness Book of World Records, de diepste kloof ter wereld (900 meter) met een maximale breedte van 1 kilometer.

We moeten in het begin wat oriënteren hoe te rijden en rijden dan ook een paar keer verkeerd. Dus de Nokia maar weer ingeschakeld en zo komen we op de juiste weg naar Monodendri. De weg slingert lekker en het is een op en neergaan van jewelste. En of dat al niet spannend genoeg is, staan er langs de kant waarschuwingsborden voor koeien op de weg, wat je natuurlijk wat ruimer moet interpreteren. Dus hadden we eerst een schilpad op de weg, nog prima in leven, wat later wat geiten, en om dan de daglijst maar even af te maken, volgde nog een hond, een groepje loslopende paarden, schapen en een ezel. Nee, geen koe. Dit loslopende gepeupel verklaart dan ook de uitwerpselen van diverse aard op de weg zowel buiten als binnen de dorpen. Dus wie nu nog klaagt over een loslopende kat……

In Monodendri parkeren we de auto en gaan te voet naar een paar bezienswaardigheden. Om te beginnen het Agia Paraskevi klooster. Klein maar fijn en het heeft een balkon met uitzicht op de  Vikos Kloof. Indrukwekkend om te zien.

Daarna lopen we naar het openlucht theater dat het plaatsje heeft. Het ziet er zo goed als nieuw uit en wordt ook goed gebruikt. Bij dit theater begint ook één van de wandelroutes  de Vikos kloof in. We besluiten die deels te doen omdat het begint met afdalen en het klimmen dus pas daarna komt. Met het oog op de nog niet herstelde conditie van Co gaan we een half uur dalen en dan weer terug. De hele daling zou een klein uurtje duren, hadden we van andere Nederlandse toeristen gehoord. Het was wel de moeite waard. Wat voel je je klein zo tussen de bergwanden in.

Weer boven gekomen, nat bezweet, hebben we dorst en ook wel trek. We gaan onder de plataan op het dorpsplein zitten om wat te eten. Het is wel wat lawaaierig omdat met behulp van de brandweerauto het plein eens lekker schoon gespoten wordt. Het lijkt alsof ze voor ons een pauze nemen, maar we blijven te lang zitten om op te wachten. De restauranteigenaar verontschuldigt zich voor het lawaai en laat ons weten dat het maar 1 keer per jaar gebeurt…… Hadden we maar zoveel geluk in de loterij.

Na deze late lunch gaan we weer de auto in en rijden door naar Megalo Papingo (soms ook gespeld als Papigo). Onderweg steken we via een hele smalle steil oplopende brug de Vikos rivier over, waar hier wel water in zit. In Megalo Papingo parkeren we de auto op een groot parkeerterrein en lopen het plaatsje in. We maken wat foto’s en zien onze volgende en laatste stop al aan de overkant van het dal liggen: Mikro Papingo. Het dorpje lijkt wel geplakt tegen de wanden van de bergen. Maar voor we daar heen gaan, eerst nog even een drankje op een terrasje.

In Mikro Papingo treffen we een kantoortje aan van het Wereld natuur fonds. Ze verkopen er ook hun knuffelcollectie……. Ja, er zat er nog één bij die we niet hadden. Boven is een informatie tentoonstelling over het gebied, wat de natuur betreft. Vanuit dit dorpje kun je o.a. naar de Astraka hut lopen en verder naar de top van de Gamila berg op 2.450 meter, of naar het Drakenmeer (Drakolimni), onderaan de top. Dat is echter 9 uur lopen heen en terug, dus dat lukt ons niet meer vandaag. We wandelen nog wat rond in het plaatsje en omdat het einde van de middag nu is aangebroken, gaan we terug richting Koukouli. Vlakbij Mikro Papingo is een natuurlijk zwembad in een riviertje. Er zitten nog een hoop mensen van de zon en het water te genieten.

Onderweg eten we nog wat in Monodendri. Terras met mooi uitzicht, maar omdat de zon het terras niet meer bereikt, voelt het op het laatst wel wat fris aan. Het is 7 uur als we wegrijden uit Monodendri en we maken nog één tussenstop voor zo’n kenmerkend stenen boogbruggetje langs de route.

In Koukouli aangekomen merken we niets van andere gasten, maar misschien komen die nog. We halen nog twee flesjes Ouzo bij de buurman om lekker op onze kamer van te genieten. Jamas!