Terug naar de kust

Jeroen heeft gisteren twee routes bekeken om van Kalambaka naar Preveza te rijden. Het verschil in kilometers was niet zo groot, maar de ene route zou ongeveer 2 uur en 45 minuten duren en de andere 7 uur en 15 minuten. Tja, wat een verschil. De tweede route gaat dwars door het Pindos gebergte met veel draaiwerk, terwijl de eersteroute een groot stuk over de snelweg gaat.

We besluiten toch maar de korte verzie te nemen want ruim 7 uur in de auto lijkt ons wel erg veel.  We gaan op weg en moeten eerst een stuk terug rijden wat we op de heenweg naar Kalambaka al gereden hadden. We genieten nog wel van het uitzicht en hebben weer regelmatig een Griekse plakker achter ons. Het is vaak onduidelijk hoe hard je nou eigenlijk mag rijden, dus houden we maar aan wat de Nokia aangeeft. Regelmatig klinkt de waarschuwing dat we te hard rijden terwijl we ingehaald worden door de lokale bevolking. Die borden langs de weg, voor zover die er al staan, doen meer dienst als tentoonstelling dan aan informatie-voorziening.

Dan passeren we de afslag waar we een paar dagen geleden vanaf kwamen, maar nu gaan wij rechtdoor. We zien een bord staan dat de Kastraka pas is afgesloten. We kijken elkaar aan want nu zitten we ons te bedenken dat die misschien al gesloten zou kunnen zijn toen wij daar vrolijk over het slechte wegdek aan zijn komen rijden…. Bord niet gezien, maar andere weggebruikers…. We weten het niet zeker of we anderen nog gezien hebben, wel dat het in ieder geval erg rustig was.

De snelweg voert ons door vele en ook regelmatig hele lange tunnels. Soms zit er maar een meter of 50 tussen de tunnels dat je even het daglicht ziet. Jeroen ziet op de snelweg regelmatig een bord staan met een plaatje van een ouderwetse camera. Hij denkt even dat het gaat om een uitzichtpunt waar je een mooie foto kunt maken, maar het gaat natuurlijk om snelheidscontroles! We maken een sanitaire stop als we daar eindelijk de kans toe krijgen. Eenmaal op de snelweg, kom je er niet makkelijk meer af.  Bij een benzinestation is een restaurant waar we een cola bestellen met een spanakopita.

We gaan weer verder en het is niet ver meer. Opeens bedenkt Co zich dat hij vergeten is een bord in Kalambaka te fotograferen. Daarop werd een hotel aan gegeven met “swimming pool with filter”. Tja terugrijden is geen optie meer. Ook bedenkt hij dat hij vergeten was in het verslag te zetten dat als je het Zagoria-gebergte in gaat voor een paar dagen, dat je wel geld moet meenemen want een geld-automaat hebben we niet gezien. Dat hadden we gelukkig gedaan. Zo komen er weer wat gedachtes boven als je in de auto zit.

We vinden het hotel met gemak. De kamer is beschikbaar en we halen de koffers uit de auto. Op het terras van het hotel nemen we een tosti die geserveerd wordt met wat chips (zoals uit de zakken van Lays) en een cola. We bespreken wat we zullen gaan doen. We besluiten om eerst te gaan zwemmen en dan naar het centrum van Preveza te gaan voor een diner.

Het hotel beschikt over een flink zwembad, geschat 25 meter lang en het diepste punt is 3,50 meter diep. Alsof hier zwemles gegeven moet worden. Het is rustig maar het waait wel flink. Het water is lekker en we trekken een aantal baantjes schoolslag.

Rond 4 uur komen we in het centrum van Preveza . Te vroeg, want de stad maakt een werkelijk uitgestorven indruk. Winkels zijn overwegend dicht, maar we maken toch een rondje door het oude deel van de stad. We beginnen rond 5 uur toch wel trek te krijgen en om 6 uur strijken we neer op een terras om wat te eten. Hier worden we op beruchte griekse wijze geserveerd. Het voorgerecht is nog amper aangesneden of de hoofdmaaltijd wordt er naast gezet. Dooreten dus.

We nemen een ouzo toe en krijgen nog een schaal meloen van het huis. Genoeg om een heel gezin mee te voeden dus het gaat niet allemaal op. We rekenen af en lopen een laatste rondje langs het water, slaan wat cola in en gaan naar het hotel. Het balkon bij onze kamer ligt nu in de schaduw en is een heerlijke plek om uitkijkend op Preveza even lekker bij te komen en te lezen.