We worden wakker in een stralend Lake Louise. De Mount Victoria gletsjer straalt ons tegemoet als we de gordijnen optrekken (ja inderdaad: optrekken, het zijn oostenrijkse gordijnen). We moeten zelfs even knipperen met onze ogen van al dat zonlicht op het witte ijs. Het meer is helemaal glad en geeft de bergen gespiegeld weer. Iets later gaat het door de wind meer rimpelen en het spiegelbeeld ziet er dan heel anders uit: delen verdwijnen en het beeld verandert ook steeds. We ontbijten hier in de lounge op onze etage. Daar is het trouwens al best druk. Gelukkig is er nog net een tafeltje vrij.
Omdat er voor ‘s middags toch wat wolkjes verwacht worden, besluiten we om eerst met de kabelbaan omhoog te gaan (hé, waar heb ik dit eerder gehoord?). De Lake Louise Gondola gaat naar 2.088 meter op Mount Whitehorn en geeft een spectaculair zicht op Lake Louise en de bergen van de Dividing Range. Aan de ene kant van deze bergrug gaan de rivieren richting de Atlantische Oceaan en aan de andere kant stromen ze naar de Grote Oceaan. We kunnen met een shuttle van het hotel naar de kabelbaan, maar besluiten toch de auto te nemen. Even een belletje naar beneden en hij wordt keurig voor gereden. Het is maar een paar minuten rijden, maar dan zijn we niet gebonden aan de shuttle tijden.
Bij de kabelbaan kun je kiezen voor een stoeltje of een kleine gesloten gondel. Hoewel Jeroen in het verleden een behoorlijke hoogtevrees voor stoeltjesliften bleek te hebben ontwikkeld, gaan we toch voor het stoeltje. Dan kun je natuurlijk makkelijker foto’s maken. Voor vertrek krijgen we nog een instructie-video. Dat gaat meer over de natuur op deze berg. Er zijn namelijk grizzly beren hier. Gisteren waren er 4 op de berg gesignaleerd en vandaag ook één. De wandelpaden boven op de berg zijn daarom afgezet. Rondom het dalstation en het bergstation loopt schrikdraad om de beren op voldoende afstand van mensen te houden. Dat is overigens vooral in het belang van de beren, om ze niet teveel aan mensen te laten wennen. Bij het instappen wordt gezegd om goed uit te kijken naar de beer, die bij paal 13 zou rondlopen. We denken eerst nog dat het een grapje is, om de spanning er een beetje in te houden. Maar als we bij paal 16 zijn, ziet Jeroen op rechts inderdaad een grizzly beer rondlopen. Hoogtevrees of geen hoogtevrees, in een flits neemt hij er een foto van. Helaas blijkt dat niet echt een heel duidelijk plaatje te zijn, maar we hebben de grizzly beer wel gezien! Volgens veel mensen hier een “once-in-a-lifetime experience”.
Eenmaal boven lopen we snel naar het uitzichtpunt, maar de beer is helaas niet meer te zien. Dan komt er een medewerker langs die zegt dat we niet naar het informatiecentrum mogen lopen, omdat de grizzly beer over de weg daar naartoe loopt. We worden zelfs naar het bergstation teruggebracht en moeten daar afwachten wat de beer gaat doen. Ze houden een veiligheidsafstand van 90 meter aan en daarom mag voorlopig niemand naar het uitkijkpunt of naar het informatiecentrum.
Over de portofoons klinkt intensief contact over de stappen van de beer. Als na ongeveer een half uur de beer uiteindelijk meer bergop is gelopen, mogen we met een shuttle voertuig naar het informatiecentrum. Daar wordt o.a. een film van 20 minuten vertoond over hoe ze in Banff National Park proberen om te gaan met de combinatie van wilde dieren en miljoenen menselijke bezoekers per jaar. Als we uitgekeken zijn, gaan we met de shuttle weer terug naar het bergstation. Daar blijkt een nieuw probleem te zijn ontstaan op wat een simpel ritje met een kabelbaan moest zijn: de motor van de baan is stuk… De mensen die er nog in zitten worden langzaam naar boven vervoerd met een hulpmotor. Dat gaat nog minimaal anderhalf uur duren. Uiteindelijk worden wij met pickup-trucks over een bergweggetje naar beneden gebracht. Daar mogen we voor de schrik gebruik maken van het lunchbuffet. Wat een excitement deze ochtend!!
Terug bij het hotel prepareren we ons voor een wandeling hier rond Lake Louise. We lopen eerst in ongeveer een uur naar Lake Agnes en het daarbij gelegen theehuis. Dat vinden wij nog best een pittige klim van 385 meter, Marco en Ingrid! Het is daar behoorlijk druk met mensen die thee willen, dus wij slaan een flesje water achterover en lopen door, over het pad naar de Plain of the Six Glaciers. Dit pad gaat richting Mount Victoria, waarbij je steeds meer uitzicht krijgt op alle gletsjers. Hoewel we deze dagen in de Rocky Mountains al bijna een overdosis aan bergen en gletsjers hebben opgelopen, blijft het een magnifiek zicht! Hier en daar komen we langs smeltende sneeuwvelden en bloeiende alpenplantjes. Vanwege de zon geven de bomen een heerlijke dennenlucht af, waar de sauna zeker niet tegenop kan. We lopen dit pad niet helemaal uit, maar slaan af op het pad dat langs het meer terug naar het hotel loopt. We krijgen trek in de hapjes die straks in de lounge geserveerd worden en zetten de pas er nog wat steviger in! Uiteindelijk zijn we 3,5 uur aan de wandel geweest.
Om half zes zitten we inderdaad aan de cola en de kaaskroketjes (en andere hapjes), dus later in het Tom Wilson Steakhouse slaan we het voorgerecht over. We nemen wel weer zo’n lekkere fles Californische rosé ( de cola hebben we teruggestuurd want het was te proeven dat het uit een automaat kwam die meer “spa-rood” dan cola schonk) en gaan voor de mixed grill, met o.a. bison-steak. Deze smaakte gelukkig niet naar de lijm, Kees!
We besluiten de dag met een colaatje in de lounge, voordat we alle belevenissen nog eens aan de binnenkant van onze ogen gaan bekijken.