Zeedag. Op weg naar Grand Turk

Donderdag 28 november 2019

Gisteren zijn we in het verslag vergeten te vermelden hoe de toestand op Sint Maarten is, na de verwoestende orkaan Irma van september 2017. De buschauffeur vertelde dat toen ongeveer 95% van het eiland is verwoest. Op het eerste gezicht zie je daar nu weinig meer van terug. Veel huizen en hotels zien er hersteld of nieuw uit en ook de infrastructuur lijkt weer op orde. Alleen als we door de straten van Philipsburg rijden, zien we dat veel kleinere huizen van bewoners nog beschadigd zijn. Met name de daken zijn verwoest en daar ligt dan een stuk zeil op. Ook zien we in de baai nog verschillende wrakken van zeiljachten en andere boten liggen. Maar goed, dit is geen reden meer om een vakantie naar Sint Maarten over te slaan. Ze kunnen de inkomsten van het toerisme goed gebruiken.

Vandaag is het opnieuw heerlijk weer buiten, warm en veel zon. We blijven nog even in zomerse sferen. Het schip is onderweg naar onze volgende bestemming, de Turks- en Caicoseilanden. Daar komen we morgenochtend aan.

We doen het kalm aan vandaag. We zijn evengoed redelijk vroeg uit de veren, omdat de klok vannacht weer een uurtje terug is gezet. Dat zouden we thuis ook gewoon eens moeten kunnen doen!

Na het ontbijt gaan we onze paspoorten ophalen in de Pianobar op dek 3. Het bericht hierover in de Diario di Bordo (het dagelijkse nieuwskrantje) is een beetje vaag. Sommige mensen blijven na 2 december nog een week aan boord, voor een ronde langs Mexico. Het lijkt alsof zij hun paspoort niet zouden hoeven op te halen, maar dat is niet zo. Iedereen moet zijn paspoort ophalen. Dat hadden ze wel wat duidelijker kunnen opschrijven. Nu moeten iedereen met oproepen over de intercom worden aangespoord om de papieren alsnog te komen ophalen.

Daarna doen we weer onze wandeling op dek 3 en komen we bij met een bakje koffie en een colaatje. Vandaag zijn er veel vliegende vissen te zien, soms in hele groepen tegelijk.

In onze hut treffen we een waar kunstwerk aan van gevouwen handdoeken. Zo’n mooi exemplaar hebben we nog niet eerder gekregen. En het is heel toepasselijk een relaxed, lezend figuurtje, met een kopje koffie erbij. Geweldig!

Bij de lunch spreken we een echtpaar uit Australië. Ze zijn in de jaren 60 geëmigreerd, eerst naar Adelaide en daarna verhuisd naar Perth. Het Nederlandse accent in hun Engels geeft het een beetje weg. Ze kunnen trouwens ook nog goed Nederlands spreken. Dat doen ze thuis onderling dagelijks.

Club Luminosa restaurant

We gaan weer even badderen in de Spa en zien daar langzaam een schip dichterbij komen. Het blijkt een containerschip te zijn, dat wordt gesleept door een sleepbootje. Dat zie je niet vaak.

We luieren verder op ons balkon, totdat de zon ondergaat. En dan is het weer tijd om ons in de kleren te hijsen voor het diner.