Vrijdag 14 juli 2023

Na een nacht vrij ruwe zee waarbij het schip flink de vaart erin had, waarschijnlijk om zo snel mogelijk in rustiger vaarwater te komen, komen we aan in Isafjördur. Het schip is nu weer helemaal rustig.

Echter tijdens het ontbijt komt het nieuws over de speakers dat de zee nog te ruig is door harde wind om te kunnen tenderen. Het overstappen tussen schip en tenderbootjes is te gevaarlijk. Rond 12:00 uur zal de kapitein een beslissing nemen over wat te doen, afhankelijk van de situatie op dat moment.

We voelen de bui al hangen dat onze excursie naar een eiland waar veel vogels leven, niet door zal gaan. Dat is balen want het is de tweede poging om papagaaiduikers te zien. Om 12:00 uur komt dan het bericht dat het nu mogelijk zal zijn om te tenderen maar dat de excursies van de ochtend, waaronder de onze, zullen vervallen.

We gaan lunchen en besluiten een tenderticket te gaan halen om toch even aan wal te gaan. Er staat al een flinke rij voor kaartjes (om te voorkomen dat iedereen in een lange rij voor de uitgang gaat staan) maar het zou snel moeten gaan. We krijgen letter G en A en B zouden al omgeroepen zijn om naar de uitgang te gaan.

Nog snel naar de hut dus, om ons voor te bereiden, jassen aan en dan gaan we richting uitgang op een plek wachten waarvandaan we snel naar de tenderboot kunnen gaan. Het gaat inderdaad vrij snel en zo staan we iets na 13:00 uur op de kade en lopen we richting het stadje. We komen daar wat oude huisjes tegen en het thema lijkt hier wel de walvisvaart te zijn. Dan lopen we langs een bus en een jonge dame vraagt of we interesse hebben in een excursie van 3 uur naar de Dynjandi waterval. Het is een uur heen en een uur terug rijden, en de rit vertrekt ongeveer 14:00 uur.

Jeroen had deze waterval op zijn lijstje staan voor een volgend bezoek aan IJsland en dus is het een goed idee om dat dan nu maar te gaan doen. De kosten vallen ons ook erg mee. We betalen en gaan meteen in de bus zitten. Die komt lang niet vol, maar 12 minuten na 14:00 uur gaan we rijden.

Onderweg vertelt de gids weer het een en ander over de omgeving en op een gegeven moment gaan we een tunnel in van 9 kilometer. Dat zou de langste tunnel van IJsland zijn, maar het is ook maar net hoe je meet, want onderweg splitst de tunnel zich en dat betekent dat die 9 kilometer een optelling is van alle takken. Wij gaan 6 kilometer afleggen.

De tunnel heeft geen strak afgewerkte wanden en het lijkt daardoor of je door een grot rijdt. Een flink deel van de tunnel is zelfs één-baans. Voertuigen die van Isafjödur af rijden moeten steeds aan de kant op zogenaamde passageplekken om het tegenliggende verkeer voorrang te geven. Daardoor doen we op de heenweg veel langer over de tunnel omdat we terug door kunnen blijven rijden.

Hoewel het niet druk is met tegenliggend verkeer moeten we toch heel wat keren zo’n passageplek op. Maar dan komen we uiteindelijk uit de tunnel en rijden we weer door het mooie landschap hier van de West-Fjorden. De rotswanden die je hier kunt zien, zijn de oudste gesteenten van IJsland. In de IJstijd platgedrukt en vervolgens bij het smelten op bijzonder mooie wijze uitgesneden. Het ene fjord is nog mooier dan het andere.

Veel hellingen zijn weer bedekt met heel veel lupines. Dan begrijp je dat het net onkruid is. Er volgt een tweede tunnel van 5 kilometer, die wel gewoon tweebaans is en netjes afgewerkt.

Onderweg zien we nog twee zeehonden in het water hangen, maar het gaat zo snel dat Co wel een foto weet te maken, maar dat is het dan ook. De gids wijst ons ook op veel eidereenden. De boeren geven een stuk land aan deze eenden, en gebruiken na de broedperiode hun nesten om het kostbare dons van de eenden uit te halen. Win-win situatie dus!

We naderen de eindbestemming en zien in de verte al de waterval Dynjandi. Er was sprake van om die te gebruiken voor het opwekken van elektriciteit maar daar was veel protest tegen en terecht. Dus werd het gebied als beschermd natuurgebied bestempeld wat wel tot gevolg had dat we op een gegeven moment op slecht wegdek moeten rijden. Maar gelukkig we rijden niet met onze eigen auto.

Bij de waterval hebben we ruim 40 minuten de tijd. Je kunt een flink eind langs de verschillende kleinere watervallen omhoog klimmen. In het begin is dat makkelijk, maar daarna wordt het een stuk lastiger. We gaan een flink stuk doen en Jeroen gaat nog wat hoger dan Co, die toch even zijn knieën wil ontzien. Terug is weer afdalen en dat is het lastigste.

Het is weer een prachtig gezicht hoe het water hier breed uit over de rotsen klettert en vervolgens in 7 kleinere watervallen uiteen gaat. We hebben geluk dat ook net de zon nog doorbreekt, zodat de kleuren allemaal net iets mooier naar voren komen.

Om 16:00 uur zijn we terug in de bus maar blijken twee deelnemers nog niet aanwezig te zijn. Na bijna een kwartier wachten, komen die bij de toiletten vandaan en kunnen we eindelijk terugrijden. Dat verloopt dus vrij voorspoedig en ook vertrekt de tenderboot vrij snel nadat we aan boord gegaan zijn.

Eenmaal aan boord, lopen we nog even langs de Nederlandstalige hostess om onze klacht over de voorgaande dag toe te lichten, dat we niet naar het museum geweest zijn, zoals geboekt, maar naar een gratis toegankelijke botanische tuin. Zij zal het oppakken en we horen later van haar.

Door naar de hut, even opfrissen en naar het diner. Na afwezigheid van twee dagen zitten we weer aan onze vaste tafel om gezellig te dineren. De dag is toch na een vervelende start, toch nog een hele mooie dag geworden. Voor wie ook het verslag van zes jaar geleden wilt lezen, klik hier.