Woensdag 14 oktober 2015

Als we wakker worden hebben we nog net genoeg tijd om het ontbijt te halen. Dat doen we dus maar. We varen nog onder donkere wolken en het regent, maar in de vaarrichting ziet het er wel al lichter uit.

Als we klaar zijn met het ontbijt komt de zon door en zitten we heerlijk op ons balkon. Echter door de harde wind hangt er wel een lichte spray van zout water, zelfs op de 6e etage. Hierdoor verzouten we langzaam. Dan komt tegen 12 uur de omroep dat de wind nog meer gaat toenemen en dat iedereen wordt verzocht binnen te blijven. We zijn nu in de buurt van Gerona. Het schip vaart langs de kustlijn om grote golven te vermijden. Normaal zou het meer een oversteek maken richting Cote d’Azur.

Lunchen dan maar en daarna gaan we nog de gratis foto’s ophalen van de Costa Club Cocktailparty van eergisteren. De zee is ondertussen inderdaad best ruig maar het schip houdt zich redelijk stabiel.

Later in de middag is de zee weer kalmer en gaan we weer lekker op het balkon in de zon zitten. De blauwe glazen platen van het balkon zijn mat uitgeslagen door het zout en er is niet meer doorheen te kijken. Hetzelfde geldt voor de ramen van de hut. Dat wordt heel wat ramen lappen voor de crew. Voor ons is het een heerlijk rustig dagje zo. We komen aan wat lezen toe en we hebben nog wat tijd op internet te besteden, dus zoeken we ook nog wat op en bestellen kaartjes voor films voor komend weekend.

Dan nog even een Fanta (Aranchita) halen bij de poolbar en daarna de Engelstalige hostess gedag zeggen met dank voor de tip voor het drankje Horchata in Valencia. Leuk gesprek volgt.

En zo loopt deze dag ook snel naar het diner toe. Vanavond dan wel de polonaise??? We gaan het zien.

In het restaurant zijn de obers vandaag inderdaad gekleed in de Italiaanse schorten die we kennen van de Italian Night. Vandaag staat de menukaart in het teken van Spicy. En dat is met een aantal gerechten uit de streek Calabrië daadwerkelijk het geval. Als we dan ons toetje op hebben begint de muziek te spelen en obers zoeken gasten op om mee te dansen. Ook Jeroen wordt door één van onze obers ten dans gevraagd. Daarna volgt de polonaise gevolgd door een showtje van enkele obers op het balkon van het restaurant. Dat deel kunnen we vanaf onze plaatsen niet zien, maar dankzij de polonaise staan we nu midden in de eetzaal met prima zicht.

We nemen afscheid van onze obers en dat is zeer hartelijk. We hopen elkaar weer te zien op een volgende cruise en één ober zegt ons zelfs uit te nodigen bij hem thuis langs te komen.

Nu naar de hut en vast wat voorbereiden om na een drankje (of 3, 4….) in te gaan pakken en te gaan slapen.

Mocht er morgen nog iets bijzonders gebeuren, dan laten wij dat nog via dit blog weten. Anders bij deze weer bedankt voor het lezen en dit keer willen we ook Ed Molenaar bedanken die tijdens onze vakanties altijd op ons huis en onze dieren past.

Maandag 13 oktober 2015

Als we vanmorgen wakker worden is er weinig zicht buiten. Het is mistig en het regent. Bij het ontbijt zien we zelfs een waterhoos. We hebben gelukkig nog een paar uur te varen naar Valencia, maar het ziet er niet naar uit dat we daar stralend weer krijgen.

Na het ontbijt gaan we even langs de Capri lounge, waar een presentatie is over het ontschepen in Savona donderdag. Dit hebben we natuurlijk al vaker gedaan, maar we willen toch even weten hoe het zit met de transfer naar het vliegveld in Milaan. Halverwege de presentatie worden we onderbroken door een bericht van de kapitein. Of we niet op de buitendekken en de balkons willen komen, vanwege de harde wind. Hetzelfde bericht volgt dan nog in 5 andere talen.

Gezien het weer gaat iedereen dus binnen het op schip shoppen, gokken of een drankje drinken. Wij kopen nog onze foto van het galadiner van gisteren. We hebben namelijk nog 15 euro tegoed om te besteden aan foto’s vanwege onze Gold Pearl status. Zonde om te laten liggen.

De lucht klaart inmiddels wat op en we besluiten vroeg te gaan lunchen in verband met de te verwachten drukte. Iedereen wil natuurlijk in Valencia direct van boord en al geluncht hebben. Dit blijkt een verstandig idee. We hebben nog een tafel voor twee en bijna geen rij bij het buffet.

Daarna gaan we aan dek kijken als we de haven van Valencia binnen varen en hoe het schip aan de kade wordt aangemeerd. Volgens de Today zouden we met onze shuttle bus tickets pas om half 3 van boord mogen, maar we wagen het er gewoon al eerder op. We mogen gewoon van boord en om kwart voor 2 zitten we al in de bus.

De bus brengt ons naar het oude centrum van Valencia. Helaas regent het net even wat harder als we uitstappen. Gelukkig zijn we voorbereid met onze paraplu’s. We maken een wandeling door het centrum en bezoeken onder andere de kathedraal “La Seu”. De stad maakt een hele rijke indruk. De meeste gebouwen hier zijn in perfecte staat gerestaureerd. In een van de treinstations is de hal met schitterende tegeltableaus versierd. Voor het station staat een karretje waar ze horchata verkopen. Een typisch drankje uit Valencia, gemaakt van aardamandelen, melk en suiker. De Spaanse reisleidster Nuria had ons hierover getipt. We mogen eerst een nootje proeven en wagen dan de gok met een beker van 2 euro. Best lekker, maar Co gaat de cola er niet voor inruilen. Omdat we helaas niet veel tijd hebben, wandelen we stevig door om in ieder geval een goede indruk te krijgen. We zien op verschillende plekken in de stad de sinaasappels aan de bomen hangen.

Dan is het alweer tijd om de bus terug te nemen naar het schip. Een volgende keer willen we ook graag de moderne gebouwen buiten het centrum bekijken. De hele rivier door Valencia is omgelegd en de oude rivierbedding is omgetoverd tot een park. Op een mooie zomerdag kun je daar natuurlijk heerlijk doorheen wandelen.

Terug aan boord nemen we een drankje om op te frissen en dan gaan we ons voorbereiden op het diner. Het is vanavond Italiaanse avond, dus dat wordt weer een feestje. Dat dachten we. Het blijkt weer veranderd dus geen dansende obers of polonaise. Best een teleurstelling en ook het citroenijs zit er niet in. Dat mag niet van de manager. Jammer, maar onze ober kan daar niets aan doen. We moeten hem even weer op zijn gemak stellen want hij voelt zich niet prettig dat onze wens niet vervuld kan worden.

Nou dan zo maar naar de bar en de teleurstelling wegdrinken. Ondanks dit hebben we toch een hele fijne vakantie.

Maandag 12 oktober 2015

Nog even over gisteren. Bij het wegvaren uit Lissabon hadden we vanaf ons balkon een mooi zicht op de langzaam kleiner wordende stad. Toen we onder de grote brug door vaarden, leek het qua geluid net een race-circuit. Bleek dat het wegdek uit roosters bestond, waar je zo doorheen keek!

Zodra we van de Taag op de Atlantische Oceaan kwamen, werd duidelijk dat het weer een ruige zee zou worden. Vooral Jeroen kreeg tijdens het eten al wat last daarvan. Het benauwde pak hielp daar natuurlijk ook niet bij. Het toetje kreeg hij nog maar half op en toen maar gauw wat frisse lucht pakken op het balkon. Dat hielp al een heel stuk. Eigenlijk waren we allebei best wel moe en met de klok weer een uur vooruit moeten zetten, besloten we om de bar deze avond maar een keer over te slaan. Geen cocktails dus.

Vanmorgen worden we door de wekker om 8 uur gewekt. De zee is weer normaal en we zijn redelijk bijgekomen. We hebben nog tijd voor een snel ontbijtje en verzamelen dan beneden bij de Tourdesk, voor onze excursie “achter de schermen”. Dit keer hebben we voordeel van de weinige Engelstaligen aan boord, want we zijn maar met zijn vijven: wij, twee Vlaamse dames en een man uit Hongarije. De Spaanse gastvrouw praat heel duidelijk Engels. Het is haar eerste cruise. Ze is eigenlijk journaliste, maar sinds de crisis is het moeilijk om daar een goede boterham mee te verdienen.

We gaan eerst langs het theater voor een lasershow en bekijken de kleedkamers en de techniek daar. Dan gaan we door naar de crewbar voor een drankje. We kijken nog wat verder rond in de ruimtes voor het personeel. Onze gids Nuria vertelt ondertussen veel details over het leven aan boord. Vervolgens komen we bij de voedselopslag. Daar doet Co een belangrijke ontdekking, want er is wel degelijk sorbetijs aan boord! Dit blijkt alleen bij de lunch op de kaart te staan in het restaurant beneden en daar lunchen we eigenlijk nooit. Maar volgens de medewerker kunnen we ‘s avonds bij het diner gewoon een “special request” doen voor citroen sorbetijs. We gaan het vanavond zien! Ook de wasserij staat op het programma met machines voor 50kg was. Op de plek waar alle lakens gestreken worden is het bloedheet. Alle respect voor iedereen die daar de hele dag staat te werken. Dan komen we langs de bakkerij waar het natuurlijk heerlijk ruikt. We mogen een vers gebakken pizzabroodje pakken, mmmm! Tot slot lopen we door de keukens van de twee diner-restaurants. Ook op dit schip is er weer een roltrap om met de volle dienbladen een etage omhoog te komen. De tour eindigt in het restaurant waar ze voor ons wat lekkere hapjes en een glaasje prosecco klaar hebben staan. We praten nog even na met de Vlaamse dames en gaan dan terug naar onze hut.

Ondertussen is het alweer bijna lunchtijd, dus we gaan naar dek 9 om een plekje te bemachtigen. We schuiven aan bij een Italiaans koppel dat op cruise is vanwege hun 40-jarig huwelijk. De man heeft een navigatie programma op zijn tablet aan staan en daarop zien we dat we door de Straat van Gibraltar aan het varen zijn. Helaas is het nogal bewolkt om daar mooie foto’s van te kunnen nemen. Het barpersoneel vecht weer over wie ons de cola mag serveren en barman William is zo vriendelijk om ons te wijzen op een paar dolfijnen die voorbij zwemmen. Hartstikke leuk!

Op ons balkon genieten we nog even verder van het uitzicht over de twee continenten die hier zo dicht bij elkaar liggen. Uiteindelijk schijnt er net een zonnetje op de rots van Gibraltar. En daar ziet Co opnieuw een groepje dolfijnen zwemmen! We hebben die nog niet zo vaak in het wild gezien, dus we zijn er zelf best enthousiast over. We turen nog een tijdje verder en zien nog vaker een groepje voorbij komen, totdat het dolfinarium op een gegeven moment gesloten lijkt.

Toch nog een druk programma op deze zeedag vandaag, want om half 5 gaan we nog een keer met Nuria mee om de keukens van het schip te bezoeken. Deze keer gratis, op uitnodiging van de Costa Club, omdat we Gold Pearl member zijn.

Na deze korte tour hebben we een uurtje over voordat we nog een presentatie van “achter de schermen” gaan bezoeken over de plaatsen waar de rondleiding niet mocht komen, waaronder de brug en de motorruimte.

Dan moeten we ons heel snel omkleden voor het gala-diner. Helaas lukt het vandaag niet om citroenijs te regelen omdat er een speciale taart voor het gala als toetje is, maar morgen lukt het misschien wel.

Direct na het diner is er nog een cocktailparty voor alle Costaclubleden waar weer een foto van ons genomen wordt. Ach, we krijgen die weer gratis. Toch leuk.

Dan via de winkels terug naar onze hut. Onze knuffelcollectie wordt uitgebreid met weer een Costa beer maar nu met Magica op zijn shirt. Snel de pakken weer uit en naar de bar.

De muziek in de atrium-bar is vanavond zo erg luid dat we na twee drankjes met beginnende hoofdpijn naar een andere bar gaan. Nota bene de bar die normaal gesproken de luidste muziek draait. Daar nemen we nog een paar drankjes en dan is het mooi geweest. Tijd om naar bed te gaan nadat we nog even ons verhaal van vandaag hebben gepubliceerd.

Zondag 11 oktober 2015

Na het plaatsen van ons verslag van gisteren, zijn we nog naar het casino geweest. Van Costa krijgen we ieder 30 euro aan fiches om mee te gokken op de roulette tafel of bij het pokeren. Het is erg stil in het casino en de croupier staat echt op ons te wachten. De gekregen fiches kunnen we niet inwisselen voor geld, maar gewonnen fiches wel. We spelen zo een paar rondjes roulette en slechts 1 keer winnen we 6 keer de inzet (waaronder het fiche dat blijft liggen). We hebben nu voor 25 euro aan fiches die we kunnen cashen, en dat doen we dan ook. Toch weer meegenomen.

De zee is erg ruw vannacht en het schip gaat aardig tekeer. We krijgen nog een staartje mee van de stom Joaquim. In bed krijgt ons lichaam zo een milde Slenderyou training of een trilmassage. Het voelt alsof het schip 120 kilometer per uur over een hele slechte hobbelige snelweg dendert. Tegen de ochtend wordt het rustig en helemaal rustig als we de rivier op varen naar Lissabon.

Deze ochtend doen we weer een poging voor een internationaal ontbijt in het restaurant op dek 3. Dit keer geen rij en dus snel aan tafel. Co kiest voor wafels en een omelet en Jeroen kiest alleen een omelet. Daarnaast nemen we ook nog wat van het buffet daar.

Dan wordt het tijd om aan wal te gaan. Het regent wel, dus nemen we paraplu’s mee en we doen een trui of licht jack aan. De buitjes zijn dun en duren kort maar zijn soms wel lastig met het fotograferen. Voor je het weet zitten er druppels op je lens.

We vergissen ons weer in de plek waar het schip ligt, dus lopen we eerst de verkeerde richting op. We blijken heel centraal aangemeerd te zijn bij het Fado Museum. Als we dat door hebben draaien we om en komen we op de Praca do Comercio, een groot en mooi plein dat vlak aan het water ligt. We gaan een mooie grote poort door en komen in het winkelgebied van Lissabon. Dan buigen we af naar de oude wijk Alfama. De weg loopt omhoog naar de kathedraal Sé. Er komen hier oude trammetjes langs. In de kerk wordt de mis voorbereid dus verlaten we deze snel.

Vervolgens lopen we door naar het Castelo de Sao Jorge, althans de overblijfselen daarvan. Dit is de bakermat van Lissabon. Entree is 8,50 euro, maar dat is het zeker waard. Je kunt lopen over de oude muren en van daar heb je een prachtig uitzicht over de stad.

Als we daar klaar zijn, gaan we terug naar de boot voor een lunch. Onze terugweg voert langs een mooi uitzichtpunt, de Miradouro Santa Luzia. Hier vandaan zien we het schip liggen. Dan dalen we verder af via een groot aantal trapstraatjes. Dit doet weer Arabisch aan, qua sfeer. Het weer is ondertussen beter geworden. Er valt geen regen meer en de temperatuur is prima om in t-shirt te lopen.

Na de lunch gaan we voor een tweede rondje de stad in. Het eerste deel is hetzelfde maar nu lopen we door naar twee andere pleinen, het Praca Dom Pedro en het Praca dos Restauradores. Onderweg zien we een toren met liften waarmee mensen naar een uitzichtspunt kunnen gaan en die weer verbonden is met het hoger gelegen deel van de stad. Vlakbij loopt een oud kabeltrammetje omhoog, de Elevador da Gloria. Maar hier is het nogal druk. Even verderop gaat de Elevador do Lavra de andere heuvel op en hier staat bijna niemand. Wel jammer dat beide trammetjes plus omgeving vol zitten met lelijke graffiti. We maken een ritje omhoog en boven aangekomen vertelt de man van de tram dat we even naar het uitzichtpunt bij de Jardim do Torel moeten gaan. Dat doen we, maar we hebben vandaag wel al betere uitzichten gehad. Snel weer met de tram naar beneden en terug naar het schip. We hebben lang niet heel Lissabon kunnen zien, maar vinden dat we een goede eerste indruk gekregen hebben. Hier komen we zeker nog eens terug!

We gaan even bijtanken aan de pool-bar. Daarna naar de hut om vast een deel van het verslag te schrijven en daarna ons om te kleden voor het gala-diner. Dat had onze ober gisteren gezegd maar we hadden het niet gecontroleerd dus zaten we zo’n beetje als enige netjes in pak in de eetzaal.

Morgen is een zeedag, maar we hebben een excursie geboekt over het schip en aan het einde van de middag kunnen we los daarvan nog een kijkje nemen in de keukens van het schip. Voor de eerste excursie moeten we wel weer op tijd opstaan.

Tot morgen.

Zaterdag 10 oktober 2015

Vannacht is de klok weer een uur vooruit gegaan, omdat we nu in Spanje aankomen. Omdat we niet alweer een korte nacht wilden, hebben we geen wekker gezet. Bovendien is het Co’s verjaardag vandaag, dus uitslapen mag gewoon! We kunnen nog net op tijd een ontbijtje halen voor sluitingstijd.

Het schip ligt hier in Cadiz direct bij het oude centrum. Vanaf ons balkon kijken we zo op de kathedraal. Het weer ziet er vandaag ietsje minder uit. Er komen wat donkere wolken aan. Voor de zekerheid nemen we de paraplu’s maar mee. Buiten in de haven kunnen we een gratis plattegrondje van de stad pakken. Met Jeroens onfeilbare richtingsgevoel lopen we direct de verkeerde kant uit… Geen probleem, want nu kunnen we mooi over de boulevards langs de oude vestingwerken wandelen. Deze lopen nog helemaal rond het oude centrum heen, met hier een daar een leuk parkje. Twee bastions zijn te bezichtigen. De eerste is nu ingericht met een aantal kunst exposities en de tweede ligt op een eilandje voor de kust, waar je over een lange pier heen kunt lopen. Er vallen een paar druppels regen, maar later komt ook de zon er wel weer even bij.

Daarna gaan we dwars door de oude stad heen, terug naar de haven. Het centrum doet eigenlijk wel een beetje Marokkaans aan met zijn smalle straatjes. Maar gelukkig zijn er hier geen lastige straatverkopers. Wel schattige piepkleine winkeltjes, die er kennelijk geen last van hebben dat hun klanten niet in de buurt kunnen parkeren. Op het grote plein staat de markthal. Er omheen zijn cafeetjes en restaurants. Hier is het een drukte van belang. De lokale bevolking doet de inkopen op zaterdagochtend. In de winkelstraat tikken we een hele leuke nieuwe knuffel op de kop en dan zijn we alweer terug bij het schip. Tijd voor een lunch! Helaas moeten we in het havengebouw eerst nog in een lange rij voor de security check, die hier wel heel erg streng lijkt. Zelfs riemen en horloges moeten af.

Bij de lunch krijgen we drankjes geserveerd door Yuni uit China. Als ze hoort dat Co vandaag jarig is, belooft ze dat hij vanavond een chocolaatje cadeau krijgt als we bij haar langs komen in de casinobar. Lief!

Weer een beetje opgepept van de lunch, gaan we terug de stad in en slaan dit keer meteen de goede weg in. Op het kaartje staan een paar wandelroutes aangegeven en deze vind je soms ook op straat terug als een gekleurde lijn. De groene route voert ons door het oudste gedeelte van de stad, o.a. langs het stadhuis, de kathedraal en de grote oude stadspoort. De meeste lokale winkels zijn op de zaterdagmiddag gesloten en de Spaanse mannen zitten nu luidruchtig in de cafés aan een biertje. Via de bloemenmarkt en de winkelstraat gaan we weer terug naar het schip. We komen nog een barman tegen die flink aan het shoppen is geweest, gezien het aantal tassen dat hij bij zich heeft. Hij noemt ons “banana”, omdat we gisteren aan de bar gebaarden dat we een banana diaquiry wilden bestellen. De muziek stond toen nogal hard. Het leverde een hilarische situatie op. Ach ja, daar had je bij moeten zijn, zullen we maar zeggen.

In het havengebouw proberen we nog van de gratis WiFi gebruik te maken voor het downloaden van de krant. Maar er komt vrij weinig binnen, dus gaan we maar aan boord voor een drankje aan de poolbar. Als we weer terug in de hut zijn, vindt Co een verjaardagskaart van Costa op bed. Toch een leuk gebaar.

We gaan iets verlaat naar het diner. Dat is niet erg want de deuren gaan altijd te laat open en nu waren ze net open toen we aankwamen. Onze ober geeft al blijk te weten dat Co jarig is en als het moment van het nagerecht aanbreekt, komen er 5 obers zingend naar onze tafel met een flinke taart.

Die gaan we nooit helemaal op krijgen, dus geven we ook wat aan onze obers en straks nemen we hem mee naar de bar. Kijken wie er een stukje lust.

Voor we aan de bar gaan hangen, gaan we even in het casino spelen. We krijgen, als het goed is, ieder 30 euro aan fiches van Costa om te spelen. Weer een voordeel van vaker met dezelfde cruise-maatschappij reizen.

Of we wat gewonnen hebben, laten we morgen weten. Nu is het mooi geweest. Casino en bar en vannacht weer een uurtje extra, onderweg naar Lissabon.

Vrijdag 9 oktober 2015

Weer gaat om 6 uur de wekker. Valt niet mee deze ochtend, maar we doen snel de nodige stappen om schoon en toonbaar in het openbaar te verschijnen, gooien wat brandstof naar binnen in het buffetrestaurant en dan weer melden bij het excursie verzamelpunt.

Vanmorgen brengt de trip ons naar Rabat. Deze excursie is naar de ochtend verplaatst omdat ‘s middags een belangrijke vergadering van de Koning met het parlement in Rabat plaatsvindt. Dan is het blijkbaar niet handig een tour door de stad te doen.

Het is een korte tour want van de 5 uur die staat voor deze excursie, is 3 uur heen en terug rijden. In die tijd krijgen we weer de nodige algemene informatie over Casablanca, Rabat en Marokko.

De eerste stop in Rabat is bij het Koninklijk paleis. We mogen via de ene poort met de bus het terrein op rijden en vanaf een plekje bij de Moskee, gaan we te voet over het terrein naar het paleis. Dit is een van de zeldzame plekken waar je bewakers, soldaten en agenten mag fotograferen. De personen in het wit behoren bij de Koninklijke wacht, groen is leger en blauw politie.

Na de uitleg en het maken van foto’s gaan we weer de bus in om naar het Mausoleum van Mohamed V te rijden. Het is afwachten of we er in mogen, want als er iemand van het Koninklijk huis aanwezig is, is het gesloten. Helaas blijkt dat ook zo te zijn (vaak op vrijdag), maar de buitenkant is al heel indrukwekkend. Ook hier zien we de wachten in het wit, maar nu te paard. We zien hoe zij afgelost worden en maken nog wat foto’s door een hek, door van het terrein achter de muur en van de Hassan toren die in de steigers staat. Deze blijkt niet afgebouwd te zijn omdat de opdrachtgever (Sultan Yacoub El Mansour)ondertussen was overleden. Er had verder ook een moskee bij moeten komen, wat verklaart dat er veel zuilen staan. Evengoed is het een hele belangrijke heilige plek in Marokko.

De tijd vliegt en we gaan al naar de laatste stop, de Kasbah van Rabat. Daar kunnen we binnen de muren rondkijken en er is een prachtige tuin te vinden met veel hele kleine katjes. Uiteraard weer een paar verkopers met water en Marokkaanse lekkernijen. We kopen twee stukjes “baklava” en een zakje nougat.

Dan weer de bus in om nog een stukje langs de kust te rijden en dan weer de snelweg op naar Casablanca. We hebben dit keer een perfecte gids, Najima. Ze spreekt heel duidelijk Engels en vertelt op een rustige toon. Op de terugweg breekt ze een lans voor de vrouwen van Marokko, die een periode van emancipatie meemaken onder het bewind van de huidige koning en zijn vrouw Salma. Bij de vertaling door de andere gids (een man), voor de Italianen aan boord, levert dit enig gejoel op. Kennelijk zijn enkele Italianen zelf nog niet zo geëmancipeerd?

Bij de boot aangekomen gaan we lunchen en daarna even lekker op ons balkon zitten. Naast ons schip worden containers verplaatst en een aantal wordt op vrachtwagens geladen. Ook best leuk om te zien. We doen ook even een klein middagdutje en het verslag van gisteren wordt geschreven. En dan loopt het alweer richting diner. Zin in!

Aan het begin van het diner wordt omgeroepen dat we bij het verlaten van Casablanca weer even met ruige golven te maken krijgen. Na het eten genieten we van Casablanca aan de horizon waarbij de grote Hassan II moskee nog goed herkenbaar is.

Zo maar een Planters punch, Banana Diacury en een Limoncello nemen.

Donderdag 8 oktober 2015

De wekker gaat om 6 uur vanmorgen… Dat is even wennen. De excursie naar Fez vandaag duurt 13 uur, dus vandaar het vroege tijdstip. Als we om half 7 bij het ontbijt zitten komt het schip vlakbij de haven van Casablanca en zijn er inderdaad een paar flinke golven die het schip doen deinen. In de keuken stond kennelijk niet alles goed vast, zo te horen. Er rollen wat stapels plastic borden over de vloer.

Dan gaan we naar de speciale verzamelplek voor Costa club leden die de Gold Pearl status hebben bereikt (jaaaaa, even chique doen). We mogen dan een paar minuten eerder naar de bus, zodat we onze favoriete stoelen kunnen bemachtigen. Het wachten is op de immigratiedienst van Casablanca, die het schip nog moeten vrijgeven. Pas tegen half 9 rijden we weg met de bus. Het is een gemengde groep van Duits- en Engelstaligen. Onze Marokkaanse gids spreekt beide talen en moet dus alles dubbel vertellen. Hij is vannacht speciaal vanuit Fez naar Casablanca gereisd om ons vandaag te begeleiden.

De rit naar Fez duurt ongeveer 4 uur. Maar al na 1 uur moet een Engelse dame hoognodig naar het toilet. De tankstations zijn hier niet dik bezaaid, dus ze moet dan maar even in de bosjes gaan, wat ze heel dapper gewoon doet. De route gaat langs de kust naar Rabat en daar slaan we af het binnenland in. We komen o.a. door een groot bos met kurkeiken, waar ook truffels te vinden zijn. Er zitten kinderen langs de snelweg die truffels en gekookte eikels verkopen. Levensgevaarlijk, lijkt ons. Bij de toiletstop kopen we een paar flesjes water en twee heerlijke verse chocoladebroodjes van de dirhams die we gisteren in Tanger als wisselgeld kregen. Komen die toch nog even goed van pas.

Als we Fez naderen komen we meer in bergachtig gebied. De stad ligt tussen het Rifgebergte en het Atlasgebergte in. Tegen 1 uur zijn we in de stad en de eerste stop is bij het paleis van de sultan, de Dar El Makhzen. Het paleis wordt nog steeds door de koninklijke familie gebruikt. Aansluitend wandelen we met onze gids door de mellah, de Joodse wijk, die ernaast ligt. Deze huizen hebben ramen en deuren aan de straatkant, wat bij moslimhuizen juist niet gebruikelijk is.

Dan gaan we met de bus een klein stukje door naar de medina van Fes (Fes el Bali), het oudste gedeelte van de stad. We lopen naar binnen door de Bab Boujeloud, één van de 16 poorten in de oude stadsmuur. Daarachter komen we in de inmiddels bekende smalle straatjes van de medina, die hier nog authentieker aandoen dan in Tanger. Je waant je echt midden in de Fata Morgana van de Efteling. Piepkleine winkeltjes met de gekste verkoopwaar tot aan baby schildpadjes toe, pakezels komen door de straatjes, en vooral heel veel mensen. Onze eerste commerciële stop is in de wijk van de koperslagers. De fijn bewerkte schalen worden allemaal met de hand gemaakt, een monnikenwerkje. We kopen er een klein koperen katje, wat we makkelijk in de koffer kwijt kunnen.

Vervolgens brengen we een bezoek aan de Medersa Bou Inania, een voormalige religieuze school. Door de fraai bewerkte poort, kom je op een binnenplein waarop alle ruimtes uitkomen. Alle muren, deuren en plafonds zijn even fraai bewerkt. Geen afbeeldingen van mensen, maar alleen figuren uit de natuur, dus bloem- en bladmotieven. En op de dwarsbalken verzen uit de Koran.

Dan dwalen we weer verder door de straatjes met de verschillende soeks. Nu komen we door een stuk met allemaal kruideniers. Het ruikt er heerlijk en alle kruiden staan netjes uitgestald in bakken en zakken. Voor de lunch worden we naar het Mnebhi paleis gebracht, een heel rijk gedecoreerd gebouw met enorm hoge muren en een houten dak boven het open plafond. De tafels en stoelen staan fraai wit gedekt voor ons klaar en een klein bandje speelt traditionele muziek. We krijgen eerst een keur aan koude voorgerechtjes met brood, vervolgens kippenbout uit de tajine en als derde gang couscous met vlees, groente en fruit. Het smaakt allemaal voortreffelijk. Tijdens het eten komt er ook nog een buikdanseres bij. Jeroen ontkomt niet aan een wiebelende boezem in zijn nek!

Inmiddels is het al half 4 en moeten we hoognodig weer verder. We dwalen nu door een wirwar van smalle straatjes af naar de wijk van de leerlooiers. Daar worden we een gebouw in geleid en klimmen we over betegelde trappetjes omhoog naar een balkon. Hier vandaan heb je goed zicht en vooral ook geur op alle kuipen waarin het leer bewerkt en gekleurd wordt. Dat bewerken gaat o.a. met urine, dus voor wie wil is er een takje munt beschikbaar om onder je neus te houden. Wij vinden het nog wel te harden eigenlijk. Als we weer door het gebouw naar beneden gaan, moeten we uiteraard een aantal rondjes door de verschillende winkels maken. Ze hebben er schitterende tassen staan, maar we zijn niet geïnteresseerd.

Dan dwalen we verder en komen op de Place Nejarine. Hier zitten de meubelmakers. Het gebouw voor de opslag en de voorliggende fontein zijn weer erg mooi gedecoreerd. Omdat het middag gebed is afgelopen, wordt het steeds drukker in de straatjes en daar hebben we eigenlijk wel een beetje genoeg van. We worden nu ook steeds vaker aangesproken door kinderen en straatverkopers die wat willen slijten. Daarbij stoot Co zijn hoofd nog lelijk aan houten balk, die dwars over een straatje is gemaakt, als teken dat je weer in een andere wijk komt.

Wel mooi is de Karaouine moskee en universiteit waar we langs komen. Hier mogen we als niet-moslim niet in, maar bij het gedeelte voor vrouwen en kinderen mogen we wel een paar foto’s nemen. Nu zijn we de drukte en de irritante verkopers echt zat. Jeroen heeft een nieuwe tactiek door gewoon elke keer naar beneden te kijken en niet te reageren. Als je beleefd glimlachend “no, thank you” zegt, kom je er namelijk niet vanaf. Onze gids heeft een hulpje mee en deze begint op een wat subtielere manier te bedelen, door foto’s van zijn dochters te laten zien en te vertellen dat ze het niet breed hebben. De meereizende Costa medewerkster zegt dat ze daar niks aan kan doen en dat dat een zaak is van de lokale gids.

Tegen 5 uur lopen we door de poort Bab Rsif naar buiten en kunnen we de bus in. Even paniek, omdat we weg rijden met twee missende passagiers, maar de bus rijdt een rondje om te kunnen keren. Een klein eindje verder maken we nog een uitzicht stop, waar je een mooi overzicht hebt over de gehele oude stad, waar nog zo’n 300.000 mensen in wonen.

Dan beginnen we aan de lange terugreis naar Casablanca. Rond 7 uur gaat de zon onder en kleuren de heuvels met grazende koeien, schapen en geiten oranjerood. Na de “comfort-stop”, waar we een paar Marsen kopen, krijgt de buschauffeur het op zijn heupen. We rijden erg hard en met lichtsignalen en claxonneren “duwt” hij andere weggebruikers naar de rechterbaan. Evengoed komen we om kwart over 9 weer veilig bij het schip aan, waar we afscheid nemen van onze gids.

We lopen direct door naar de 9e etage, waar voor ons laatkomers nog een buffet geopend is. Als we moe maar voldaan in onze hut komen, wacht ons daar een vervelende verrassing. De excursie van morgen naar Rabat is niet om 14:00 uur, maar om 7:15 uur… Dus dat wordt niet uitslapen… De reden is dat er een belangrijke vergadering is van het parlement met de koning. We hebben toch nog wel zin in een limoncello aan de bar, waar we een Duits koppel treffen dat we al eerder hebben gesproken. Zij waren vandaag op een even lange excursie naar Marrakech en zijn ook verrast met de vervroegde excursie voor morgen. We houden het dus maar kort aan de bar en gaan snel weer slapen na deze indrukwekkende dag!

Woensdag 7 oktober 2015

We worden zo’n beetje wakker als we langzaam de haven van Tanger binnenvaren. Vanaf ons balkon kijken we recht naar de stad. De kade waar we aanleggen is op loopafstand van het oude centrum, dus dat komt mooi uit. We doen een poging voor een warm ontbijt in het restaurant beneden. Daar staat weer een lange rij, dus we besluiten toch maar gewoon een koud ontbijtje te nemen bij het buffet op de negende etage. Smaakt overigens prima.

We kunnen op etage 0 het schip af en dan is het ongeveer 800 meter lopen naar de ingang van de oude medina van Tanger. We bereiden ons voor op een leger van taxichauffeurs, gidsen en rommel-verkopers die ons zullen bestormen. Dat was in december in Casablanca in ieder geval wel zo. Hier valt het eigenlijk wel mee. Na een paar keer duidelijk “nee” zeggen, haken ze snel af.

We volgen wat andere passagiers naar de muren van de medina en lopen dan door één van de vele poorten naar binnen. Bij de ingang staat een bord met een plattegrond, waarop een aantal toeristische routes staat aangegeven in verschillende kleuren. Deze worden met bordjes op de muren aangegeven. Jeroen heeft ook een ANWB boek van Marokko mee, met daarin een plattegrond van Tanger. Dit zou dus goed moeten komen, zou je denken.

In de medina is het een drukte van jewelste. De smalle straatjes staan vol met toeristen, lokale bewoners en verkopers en dan komen er ook nog karren en brommertjes doorheen. We volgen de “hoofdstraat” zigzaggend omhoog en lopen dan weer door een poort de medina uit, op de Place 9 Avril. Van hieruit willen we naar het Musée Forbes lopen, een grote villa van de Amerikaanse miljardair Forbes, gebruikt als decor in de Bondfilm The Living Daylights. Al snel hebben we door dat we verkeerd lopen, maar met de kaart van het ANWB boekje komen we er niet uit. De villa moet vlakbij het stadion liggen, maar niet op het punt dat op de kaart staat aangegeven. We komen nog wel bij een plek van opgravingen, waar je een mooi uitzicht hebt over haven en de Straat van Gibraltar. Na wat omzwervingen vinden we toch de villa, die er inderdaad schitterend uitziet, maar niet toegankelijk lijkt. Er staan allemaal militairen voor. Sowieso zien we veel militairen in de stad rondlopen en op (waarschijnlijk) strategische plekken geposteerd staan.

Dan is het weer even zoeken naar de ingang van de kasba. We raken nu een beetje geïrriteerd over die slechte ANWB-kaart. Gelukkig vinden we het toch snel en hier kunnen we weer een route van de stad zelf oppakken. De kasba is het mooiste stuk van de oude stad. Opnieuw veel smalle straatjes, piepkleine winkeltjes en ambachtslieden, zoals bakkers en kaftanmakers. En voor ons heel belangrijk: het wemelt er van de katten. Aan het einde van de route lijkt de straat dood te lopen. We vragen een vrouw naar de “route touristique” en zij wijst naar beneden. Dan worden we aangesproken door een jongen die ons wel de weg zou wijzen. Daar hebben we eigenlijk helemaal geen zin in, maar we komen ook niet van hem af. Bovendien lopen we in een cirkeltje en komen weer op dezelfde plek uit. Dan geven we ons maar gewonnen en laten de jongen ons door de medina leiden, terug richting de haven. Hij vertelt wel aardig wat en doet uiteraard een poging om ons een winkel in te krijgen. Maar je voelt al aan je water dat hij niet zo aardig is om dit allemaal gratis te doen, ondanks dat hij dat wel zegt. Bij de stadspoort nemen we afscheid en vraagt hij inderdaad om geld. Met veel tegenzin geeft Jeroen hem dan maar 5 euro. Het hele gebeuren schiet Jeroen flink in het verkeerde keelgat. Eigenlijk is hij gewoon meer boos op zichzelf dat hij er toch weer ingestonken is. Maar goed, we zijn de stad weer uit en kunnen naar het schip om te gaan lunchen.

Als we weer een beetje bijgekomen zijn, gaan we toch nog even terug naar het centrum voor een tweede poging. Hopelijk kunnen we Tanger dan met een beter gevoel verlaten. We lopen in de medina nu de gele route, die ook niet helemaal duidelijk is en bovendien niet veel interessants biedt. Vervolgens vinden we een winkeltje dat redelijk wat knuffels verkoopt. We zien een leuke beer die 15 euro moet kosten. Maar als Jeroen 20 euro geeft, krijgen we uiteraard Marokkaanse dirhams terug. Gelukkig blijkt dit wel ongeveer 5 euro te zijn. Dan willen we nog graag naar de grote minaret die we al vanaf het schip konden zien uittorenen boven de stad. Eenmaal uit de medina word je gelukkig niet meer lastiggevallen als toerist. Uiteindelijk vinden we de grote Moskee Mohamed V aan een grote boulevard met een parkje er omheen.

Dan vinden we het wel welletjes en gaan linea recta terug naar de haven. Eenmaal aan boord tanken we ons vol met cola en water. Het is weer een zonnige, warme dag, dus we verliezen heel wat vocht.

Vanavond gaan we iets nieuws doen, namelijk twee diners! We hebben een uitnodiging voor het Clubrestaurant om 20:15 uur. Maar ja, onze vaste ober van restaurant Smeralda was wel teleurgesteld dat we dan niet zouden komen eten. Dus besluiten we om eerst beneden een paar gerechten te nemen bij onze zitting van 18:30 uur en dan later door te gaan naar boven voor een paar gangen in het Clubrestaurant. Het clubrestaurant is een restaurant waarvoor je moet bijbetalen, maar met onze status in de Costaclub, mogen we elke cruise daar een keer eten zonder bijbetaling.

Het is overigens hart werken voor ons op het schip. Het moordende tempo waarmee de barmannen een volgend drankje voor je willen neerzetten is bijna niet bij te houden. Een mojito van Co wordt al weggehaald voor het laatste slokje opgedronken kon worden. Bij de lunch ontstaat er tussen twee medewerkers van de bar-service bijna een strijd om ons van cola te voorzien. Je glas is nog niet leeg of de volgende wordt gehaald en in de tijd dat de een onderweg is voor je volgende drankje staat er al weer een ander naast je die je ook wil helpen.

Dus om barpersoneel en obers tevreden te houden, moet je hard werken als passagier.

We gaan op tijd naar bed. Morgen vroeg op voor een lange excursie naar Fez. We zullen waarschijnlijk een onstuimige aankomst bij Cassablanca hebben, zo is ons gewaarschuwd.

Dinsdag 6 oktober 2015

Uitslapen en toch lekker op tijd wakker worden, dat is het gevolg van de klok een uurtje terug zetten. Omdat we dus redelijk “vroeg” wakker zijn, besluiten we vandaag in het restaurant op de derde etage te ontbijten. Daar kun je internationale ontbijten krijgen, dus ook warme gerechten.

We zijn niet de enigen met dat idee en er staat een flinke rij, waarbij er natuurlijk weer mensen zijn die proberen op slinkse wijze voor te dringen door andere ingangen te gebruiken. Gelukkig worden deze mensen teruggestuurd.

Eenmaal aan tafel krijgen we een menukaart waar we kunnen kiezen uit diverse warme ontbijten zoals Duits, Brits, Belgisch. Verder is er ook een buffet waar je hetzelfde kunt krijgen als op de 9e etage. Vreemd genoeg blijken veel mensen in de rij te staan en dan vervolgens alleen van dat buffet te nemen. Nou ja….

Na het ontbijt gaan we eens de dekken verkennen. Dat is er nog niet van gekomen, anders dan een snelle eerste ronde. Nu gaan we elk dek even grondig langs. De zon schijnt en velen hebben al een plekje op het dek gevonden.

Wij kiezen uiteindelijk voor ons eigen balkon, waar we nog even terugkomen op gisteravond. We zaten toen in de Atriumbar en op de dansvloer stond een man die meer dan genoeg gedronken had. Zijn vrouw keek ook niet al te blij maar bleek ook best veel ingenomen te hebben. Uiteindelijk valt de man aan de bar in slaap en is amper nog wakker te krijgen. Hadden we gisteren een man die met castagnetten op de dansvloer stond (onthoud dat voor het spelletje: Ik ga op reis en neem mee…..) Vandaag deze man die zichzelf aardig voor gek zet. Eigenlijk zouden ze het moeten filmen en op een groot scherm af moeten draaien op het schip.

De barman wist al meteen de tweede avond onze namen. Dat is altijd leuk want het geeft je het gevoel speciaal behandeld te worden (of dat nu wel of niet het geval is). Het voelt in ieder geval beter dan steeds weer anoniem te zijn.

Terug naar vandaag. Het is ondertussen lunchtijd en dus weer naar boven. Plekje gevonden en wat eten gehaald. Ook hier weer een serveerster die weet wat we willen drinken en dat dus heel snel voor ons regelt. Dit zijn mensen die je cruise speciaal maken.

Na het eten gaan we lekker terug naar ons balkon, waar we een boekje lezen en een uiltje knappen, terwijl de Spaanse kust langzaam aan ons voorbij trekt. Voor het einde van de middag bestellen we nog een behandeling in de spa. Deze bestaat uit een pakking en een massage en duurt 75 minuten. De behandeling is heerlijk maar zoals we al weten proberen ze je meteen wat producten te verkopen en daar zitten we nou niet op te wachten. Bij Jeroen had de dame die hem behandelde de producten die ze adviseerde al op de kassa aangeslagen. Sorry, maar nee.

Het is ondertussen al kwart voor zes en om zes uur worden we verwacht bij de speciale Cocktailparty. Daar wordt een foto van ons gemaakt die we gratis op kunnen halen vanwege onze clubstatus. Dat is weer meegenomen. Maar om op tijd aan de dinertafel te komen moeten we ook hier snel weer weg. Wat een stress 😉

Heerlijk gegeten, met vandaag o.a. biefrolletjes Napolitaanse stijl, en daarna even gekeken bij het Clubrestaurant voor het menu, want morgen hebben we daar een reservering. Of we daarheen gaan weten we nog niet. Costa heeft op voorhand die reservering voor ons gemaakt omdat de belangstelling groot is. Goed, nu verhaaltje schrijven en dan door naar de bar, voor echte cocktails.

Maandag 5 oktober 2015

We hebben een prima nacht gehad in onze cabine en worden wakker als we al aangekomen zijn in de haven van Marseille. Voor het ontbijt gaan we naar het buffet restaurant Bellagio op de 9e etage. Daar hebben we snel een tafeltje aan het raam te pakken. De buffetten bieden dit keer geen warme gerechten. Daarvoor moeten we in het à la carte restaurant zijn, krijgt Co te horen. Dus vandaag even geen eitje, spek of hashbrowns bij het ontbijt. Maar gelukkig is er genoeg andere keus met brood, beleg, fruit en dolci (zoete broodjes).

Na het ontbijt pakken we onze spullen om de stad in te gaan. We liggen bijna 9 km van het centrum, dus we maken dit keer wel gebruik van de shuttle service van Costa. Deze brengt ons keurig naar de Vieux-Port, de oude haven van Marseille. We lopen eerst een stukje terug naar de kathedraal, waar we zojuist langs gereden waren. De kerk is open voor bezoek en gelukkig heeft Jeroen ook gekozen voor een lange broek, in plaats van een korte. Vlakbij de kathedraal staan twee hypermoderne gebouwen aan het water, waarin musea gevestigd zijn. Deze staan tussen de twee eeuwenoude forten die de stad vroeger moesten bewaken. Via strakke stalen wandelpaden op hoogte kun je tussen de gebouwen door lopen. Een mooi mix tussen oude en nieuwe architectuur.

Dan lopen we naar de Vieux-Port, die vol ligt met zeilbootjes, veerbootjes en vissersboten. Aan de kop van de haven is een verse vismarkt. Geen favoriete plek voor Co, dus we kijken daar niet lang rond. We twijfelen even of we de wandeling zullen maken naar de Notre Dame de la Garde, de grote kerk boven de stad, die op een rots van 160 meter hoog ligt. Dat wordt natuurlijk een hele klim en het is ook best warm vandaag. Toch wagen we het erop en lopen de route naar boven. Daar is het een drukte van belang, want dit is dé toeristische trekpleister van Marseille. We worden beloond met een schitterend uitzicht over de stad, de haven en de omliggende bergen. Bovenop de kerktoren staat een gigantisch gouden beeld van Maria met kind. Dit kun je van kilometers ver zien glinsteren in de zon.

Als we weer wat water bijgetankt hebben, nemen we een andere route terug naar de haven. Vandaar uit lopen we naar de wijk Le Panier, de oudste wijk van Marseille. In de kleine smalle straatjes met oude huizen hangt overal was te drogen. Hier en daar zijn wat leuke winkeltjes en pleintjes met een terrasje. Aan het einde van de route zijn we weer terug bij de kathedraal.

We lopen terug naar de shuttlebus om weer terug te gaan naar het schip. We vinden het wel even mooi geweest en kunnen nu mooi nog een late lunch pakken aan boord. Dat smaakt prima en de cola vloeit er rijkelijk bij om de dorst te lessen. Daarna gaan we even bijkomen op ons balkon, waar het prima toeven is met een boekje erbij. De Costa Fortuna ligt tegenover ons aan de kade. Dit is het zusterschip van de Costa Magica en ziet er van buiten dus precies hetzelfde uit (zeg maar tweeling). Er werkt nu een serveerster op die we kennen van de cruise van vorig jaar zomer. Helaas heeft ze vandaag geen tijd vrij om van het schip af te komen en elkaar te ontmoeten.

Om 17:00 uur vertrekken we uit Marseille en vlak achter ons gaat de Costa Fortuna ook weg. Het is weer een mooi gezicht om de stad langzaam achter je te zien verdwijnen en met ons lange balkon hebben we nu ook goed uitzicht aan de zijkant van het schip. Zo zien we bijvoorbeeld de loods van het schip af gaan en overstappen op het kleine loodsbootje.

Het diner wordt vanavond een dubbele verrassing voor ons. We hebben namelijk niet op tijd de menukaart in onze hut gekregen en we hebben gisteravond gevraagd om een andere tafel. Vanmiddag was er bericht dat het tafel 57 is geworden. Dit blijkt gelukkig te zijn op de plek die we graag wilden, achteraan bij het raam. En ook nog eens in de “wijk” van ober I Putu, die we nog kennen van onze cruise van 2013. We zijn dus helemaal tevreden. Onze nieuwe ober (ze werken met z’n tweeën) uit India is uitermate vriendelijk en attent en het eten smaakt ook weer prima, met o.a. zocotto (toetje van cake met chocoladesaus). Na afloop bedanken we nog even de maitre voor het regelen van de andere tafel.

Uiteraard gaan we zometeen nog een cocktailtje halen aan de bar. Morgen hebben we eindelijk een zeedag = rustdag en bovendien een uurtje extra omdat de klok alvast op Marokkaanse tijd wordt gezet. Joepie!