Donderdag 7 juni 2018

Het is vanmorgen wel heel erg rustig bij het ontbijt. Mogelijk zijn veel gasten vroeg vertrokken omdat hun vlucht vroeg vertrekt. Ginger is weer lekker brutaal. Ze begint meteen te miauwen als ze ons ziet en tegen het einde van het ontbijt besluit ze zelf de laatste snoepjes wel van tafel te pakken. Daarbij hangt ze met de voorpoten aan de hoek van de tafel, met de achterpoten aan de zijkant van Co z’n stoel en met haar kopje kan ze zo de laatste snoepjes pakken.

Vandaag rijden we westwaarts naar Karlovasi. Dit is de op één na grootste stad van het eiland, met een universiteit en een grote haven. Als we in het centrum door een wat smallere straat rijden, zien we tot onze schrik een groot wit paard op ons af komen. Dat is kennelijk ergens verderop losgebroken en rent nu als “een kip zonder kop” door de straat. We stoppen uiteraard meteen, maar Jeroen is bang dat het paard op de motorkap zal springen. Dat gebeurt gelukkig niet en we hopen maar dat het dier later veilig gevangen is.

Na de haven van Karlovasi rijden we door naar de badplaats Potami. Daar loopt de weg die we volgen min of meer dood. Met een jeep kun je nog wel verder gaan maar met een doorsnee auto is dat af te raden en meestal in het huurcontract ook verboden.

Dan gaan we een wandeling maken van iets met dan twee uur. De route is een uitdaging voor Co zijn rechter been dat nog langzaam herstelt (bijwerkingen nieuwe medicijnen / verstijving beenspieren / verkeerde stap, door rechterbeen gezakt / spierscheurtjes en pijnlijke instabiele knie). Stijgen gaat beter dan dalen. Het pad is grillig en rotsachtig met veel klimwerk, maar het lijkt goed te gaan. Waarschijnlijk ook door het dagelijkse zwemmen is de knie veel stabieler.

Het is een mooie route door gemengd bos en een deel tussen vele olijfbomen. Daarna komt het pad weer terug bij de kust en krijg je adembenemende uitzichten op de klifkust en het kraakheldere zeewater beneden.

De route loopt naar twee strandjes, Mikro Seitani en Megalo Seitani, maar zover willen we niet gaan. Na ruim een uur zijn we bijna bij de baai van Mikro Seitani en keren we om. We willen niet het risico lopen dat anders onderweg de knie toch teveel gaat protesteren.

Op de terugweg stoppen we aan de kust van Karlovasi bij een restaurant waar we voorgaande keren ook geweest zijn. We bestellen hier wederom een pita gyros.

Terwijl we eten komt een veerboot aan. Die legt iets verderop aan maar moet eerst draaien. Mooi gezicht en de gedachten dwalen weer even af naar een cruise.

Iets na drie uur strijken we voor de laatste keer neer bij het zwembad. Morgen terug naar huis.

Het is rustig bij het zwembad. Als we onze baantjes trekken, raken we in gesprek met een andere Nederlandse hotelgast. Daardoor brengen we nu ruim 80 minuten in het zwembad door. Dat gaan we missen.

Voor de laatste keer gaan we weer eten bij Stathis. Voor de laatste keer het mooie uitzicht en lekkere eten. De laatste keer tzatziki. Het is niet anders.

Woensdag 6 juni 2018

We hebben vannacht lekker geslapen en worden uitgerust wakker. Het is opnieuw warm en zonnig vanmorgen.

Ontbijt-poes Ginger is dit keer een beetje brutaal en klimt bij Jeroen op schoot om zo even op tafel te kunnen snuffelen voor wat lekkers. Dat kan natuurlijk niet. Overigens hebben we met de foto’s van 2015 kunnen vaststellen dat Ginger er toen ook al was. Ze is dus in ieder geval drie jaar oud en kennelijk goed in staat om te overleven hier. Aan haar oortje kun je zien dat ze gesteriliseerd is. Dan knippen ze er tijdens de narcose een hoekje van af. Daar hebben de katten verder geen last van. Zo weten ze welke katten ze niet hoeven te vangen bij een sterilisatie actie.

We hebben geen zin in een lange autorit vandaag en besluiten daarom naar het klooster Moni Vronta te rijden, hier boven in de bergen. De weg gaat via het bergdorpje Vourliotes steil omhoog en eindigt vervolgens bij het klooster uit de 15e eeuw. Bij de bosbrand van 2010 is het ernstig beschadigd. Ongeveer de helft is inmiddels weer in redelijke staat. De kerk is helemaal hersteld en weer voorzien van mooie fresco’s en andere ornamenten. Omdat er monniken leven, mogen er binnen de muren van het klooster geen foto’s worden gemaakt.

We worden van harte uitgenodigd om de kerk te bezichtigen. Daarna willen we in het winkeltje wel een flesje zelfgemaakte likeur kopen, maar we blijken alleen een biljet van 50 bij ons te hebben. En daar kan de monnik helaas niets mee. Een donatie van 50 euro gaat ons weer iets te ver, dus dan blijft het bij de ansichtkaart van 1 euro…

Daarna gaan we vanuit het klooster een stuk bergop wandelen. Ondanks de warmte is het redelijk te doen. Het uitzicht hier is voortreffelijk. Boven hebben we zicht op de toppen van het Ambelos gebergte. En naar beneden kijken we uit op Kokkari, Samos-stad en de Turkse kust.

Er staat hier veel in bloei in deze tijd van het jaar. De brem is al een beetje over het hoogtepunt heen. Verder is de drakenwortel een opvallende verschijning, een variant van de aronskelk. En ook spotten we nog een wilde orchidee.

Op het punt dat we willen omkeren, horen we opeens veel geitenbellen. We lopen nog een stukje verder en zien de bok op het pad, die aardig uit de kluiten gewassen is. Beneden in het groen is de kudde aan het grazen, met de herder erbij.

Terug bij de auto zijn de waterflesjes leeg. Het is alleen nog een beetje vroeg om al in Vourliotes te gaan lunchen. Daarom rijden we eerst terug naar de kust en gaan dan in Agios Konstantinos eten bij de AAA taverne (ze wilden waarschijnlijk als eerste worden genoemd in het telefoonboek). Dit was een aanrader van Elpida en terecht. We nemen allebei één van de dagschotels en die zijn inderdaad bijzonder lekker.

De middag verloopt verder volgens het vaste stramien bij het zwembad van het hotel. Co nadert de ontknoping van zijn Dan Brown boek. En er zijn weer 72 baantjes gezwommen voor de conditie.

De laatste twee avonden hier willen we dineren bij Stathis. We kunnen weer aan tafel langs de waterrand. Vandaag nemen we allebei nog een keer de giouvetsi. Erg lekker, maar wel een beetje machtig. Morgen maar een broodje minder bij het ontbijt dan.

Dinsdag 5 juni 2018

Het wordt een warme dag. Dat is al snel duidelijk. De zon heeft vrij spel en de wind doet rustig aan vandaag.

Bij het ontbijt treffen we ook een vrolijk kwispelend hondje aan. Tevens loopt er nieuw gezicht rond bij de bediening dus we nemen aan dat het hondje bij hem hoort. Later horen we dat een andere medewerkster het hondje iets verderop van de straat heeft gehaald. Het liep daar op een gevaarlijke plek langs de weg en leek geen eigenaar te hebben.

Vandaag gaan we twee bergdorpjes bezoeken waar we nog niet eerder zijn geweest. Jeroen heeft die nog op zijn lijstje staan, zodat we alle plekjes hebben bezocht die op de kaart staan.

Rond kwart over 10 rijden we weg. Naar het eerste dorpje neemt ongeveer 45 minuten in beslag, volgens de navigatie. Maar die gaat wel uit van iets hogere snelheden.

Eigenlijk rijden we eerst door naar het verste dorpje, Pandroso. De route loopt via Mytilini en Chora (waar John woont). Daarbij komen we ook door een gebied met jonge lage beplanting met daartussen zwart geblakerde bomen vanwege een bosbrand jaren geleden.

We passeren een kazerne waar wel heel veel militaire voertuigen en tanks staan opgesteld. Ze zijn hier kennelijk goed voorbereid op een vijandige invasie. Opeens zien we een paar geiten op de weg en als we dichterbij komen, zien we twee herders met een hele kudde geiten langs de weg.

Pandroso is een klein dorpje en doet verlaten aan. Aan de rand van het plaatsje hebben we een mooi uitzicht. Verder is er niet veel te beleven. Dan rijden we terug en stoppen in Mesogio. Ook hier banjeren we weer door de smalle straatjes en zien een vrouw bezig met een tafelkleed te borduren. Tegenover haar staan wat stoeltjes buiten en we blijken bij haar wat te drinken te kunnen bestellen. Daar zijn we met deze warmte wel aan toe.

Daarna lopen we nog wat rond en stappen in de auto voor de terugreis. In Chora parkeren we de auto en gaan op zoek naar een taverne voor de lunch. We zien de luchthaven en er gaat een vliegtuig vertrekken, dus wachten we die even af.

Voor de lunch belanden we bij een wat vaag restaurant. De jonge dame die ons ontvangt is niet bepaald vaardig in de Engelse taal. Er is geen menukaart en uiteindelijk weten we tzatziki, keftedakia en friet te bestellen. Binnen draait harde irritante muziek. In het café aan de overkant zitten een boel oude mannen aan de ouzo, die er waarschijnlijk vanmorgen ook al zaten toen we langs reden.

Na de lunch vervolgen we de weg terug en gaat het gebruikelijke schema beginnen van liggen, etc. ….

Dit keer zwemmen we wel flink wat extra baantjes en zijn zo ruim een uur in het zwembad. Lekker met dit weer.

Diner vanavond bij Zakore. Jeroen bestelt de dag special: kipfilet gevuld met groenten en Co gaat voor de kipspies. Twee katten weten onze brokjes te waarderen en blijven dan ook erg lang in de buurt, in de hoop nog meer te krijgen. Ondertussen is de temperatuur gezakt naar een aangenaam niveau. Er steekt een verfrissend zeewindje op.

Na het eten gaan we naar het hotel terug en kopen onderweg nog wat te drinken voor in de hotelkamer. John is er vandaag niet. Dus we gaan niet aan de bar hangen vanavond. We hebben ook nog een klein flesje ouzo op de kamer dat leeg moet, voor we vrijdag weer vertrekken.

Aangekomen in de kamer, schrijven we het laatste stukje verslag en kiezen de foto’s uit om erbij te zetten. We zijn benieuwd wie toch steeds heel snel ons verslag bekijkt, want elke avond nadat Co de link op zijn Facebook geplaatst heeft, is er iemand die vanaf een iPhone de site al meteen bezoekt. We kunnen niet zien wie, maar alleen welke pagina bezocht is, vanaf welke link (facebook) en met welke browser of soort apparaat. Iemand is heel snel en een trouwe bezoeker. Bij deze bedankt.

Maandag 4 juni 2018

Gisteravond hebben we nog even bij John aan de bar gezeten beneden. We hebben hem alleen niet veel gesproken, want hij had het nog ontzettend druk met de administratie van de avond. Er waren veel mensen blijven eten in het hotel, waaronder een groep van acht. Evengoed was het wel even gezellig om daar een drankje te doen.

Vanmorgen worden we weer wakker met een heldere blauwe hemel buiten. Het zal vandaag opnieuw iets van 30 graden worden. Kalm aan doen dus.

Na het ontbijt besluiten we om naar Pythagorion te rijden. Dit is één van de grotere badplaatsen in het zuiden van Samos. Na ongeveer een half uur zijn we er.

Naast de parkeerplaats staat de Logothetis burcht, gebouwd in het begin van de 19e eeuw tijdens de Griekse vrijheidsstrijd. Je hebt er een mooi uitzicht over de baai en je vangt er bovendien wat verfrissende wind.

Naast de burcht staat de Metamorphosis kerk. Deze werd in 1824 gebouwd als dank voor de hulp van god bij het verslaan van de Turkse vloot. Een oude vrouw verzorgt er de planten buiten. We mogen een kijkje nemen in de kerk.

Dan lopen we het stadje in naar de boulevard. Langs de kade liggen veel boten aangemeerd: luxe zeiljachten, boten voor dagtochtjes en diverse vissersbootjes.

Aan de andere kant van de kade staat het standbeeld van Pythagoras, naar wie deze plaats vernoemd is.

Ondertussen hebben we wel wat trek en vooral dorst gekregen. Dus strijken we neer bij één van de vele eettentjes hier, met uitzicht op de baai.

We besluiten de overige bezienswaardigheden in en om Pythagorion dit keer over te slaan. Bij onze eerdere bezoeken aan Samos zijn we daar al geweest.

Op weg naar de auto stuiten we in de winkelstraat op een etalage met leuke t-shirts. Co ziet een bijzondere met een kat erop in een piloten-outfit. Die moet ‘ie hebben!

Verderop kopen we alvast een kleine kattenkalender voor 2019 en dan zijn we weer bij het parkeerterrein.

Onderweg naar huis tanken we de auto even bij. Hier zijn nog overal service medewerkers bij de tankstations die de auto voor je vol tanken. Gelukkig weet hij ook waar de hendel zit voor het klepje van de benzinetank…

Om half 3 zijn we weer terug bij het hotel. Co belt even met de ING bank omdat zijn pasje hier niet werkt. In de geldautomaten wordt het steeds geweigerd. Volgens de medewerker is er gelukkig niks vreemds aan de hand. Hij geeft Co een geweldige tip: laat uw partner met zijn pasje geld opnemen. Nou zeg! Daar hadden we nog niet aan gedacht… Haha!

We doen weer een uurtje zwem-training en lezen verder in onze boeken. Er komt nog even een kat uit het zwembad drinken en meer gebeurt er hier eigenlijk niet. Wat een weldadige rust.

Vanavond eten we opnieuw bij Stathis in het centrum van Kokkari. Ze zijn altijd blij om ons weer te zien. We krijgen dit keer een tafeltje aan de waterkant geadviseerd, want er staat weinig wind en het is nog heerlijk warm. Zo kunnen we de vissen goed zien, die elke keer wild spartelen als één van de obers een restantje brood in het water gooit. Vandaag neemt Jeroen de pastitsio (een Grieks pasta gerecht) met verse groenten en Co heeft de Griekse grill schotel, ook met verse groenten én frietjes natuurlijk! Het smaakt weer uitstekend, net als de ouzo van het huis toe. Je bent toch eigenlijk gek als je weer naar huis zou gaan…

Zondag 3 juni 2018

Nadat we gisteren ons verslag gepubliceerd hadden, zijn we nog wat in de hotelbar gaan drinken. John, die we van voorgaande keren nog kende,was eindelijk weer aanwezig. Terwijl we gezellig bijpraten, zien we langs de muren op twee plekken iets bewegen. Het blijken gekko’s te zijn. Ze verstoppen zich snel, de ene achter een schilderij en de andere achter een speaker. Goed tegen de muggen en vliegen, zegt John. Ze houden er niet van te worden gefotografeerd. Zodra de telefoon gepakt wordt om dat te doen, verstoppen ze zich snel.

Het is vanmorgen wat rustiger bij het ontbijt en we hebben een hele prettige tafel in de schaduw, met uitzicht op zee.

We genieten in alle rust van het ontbijt en Ginger komt ook even langs voor wat kattensnoepjes. Ze herkent het geritsel van het zakje al.

Rond half 11 rijden we weg bij het hotel. Jeroen mag weer lekker over het eiland scheuren met als bestemming het hoogst gelegen bergdorpje van Samos: Platanos, te verbasteren als…….. Sorry, ik ga het niet zeggen.

Daar aangekomen zetten we de auto aan het begin van het plaatsje neer en gaan lopend door het dorp. Er is echt een prachtig uitzicht vlakbij waar wij de auto hebben neergezet. Eén van de weinige plekken waar je aan beide kanten van het eiland de zee kunt zien, zowel ten noorden als ten zuiden.

We klimmen en dalen door wat straatjes waarbij we twee kerken tegenkomen. Onderweg treffen we een katje dat duidelijk even onze aandacht wil. Niet om iets te eten, maar om lekker geaaid te worden. Eerst door Co, maar daarna door Jeroen. Als die hurkt springt ze zelfs op schoot.

Bij de tweede kerk hebben we weer dat mooie uitzicht. Daarna gaan we naar het plein waar twee restaurants zitten. Een stevig gebouwde man met grijze baard, Leon, is een beruchte man die op het plein zit en mensen bijna dwingt om op zijn terras neer te strijken. Jeroen had hierover al op internet gelezen.

Na de kleine lunch gaan we met de auto door de smalle straatjes van Platanos. We komen een tegenligger tegen, maar die stuurt behendig achteruit even een zijstraatje in. We rijden nu naar Konteika. Ook daar gaan we even de benen strekken. Na een kort rondje gaan we terug naar het hotel waar we ongeveer kwart over 3 bij het zwembad neerstrijken. Liggen, lezen en zwemmen.

Dit keer gaan we iets eerder naar Kokkari omdat we Elpida willen bezoeken. Voorgaande keren dat wij op Samos waren, werkte zij bij het hotel waar wij verblijven. Ze is erg blij ons te zien en biedt ons wat te drinken aan. Lekker even bijkletsen en om 7 uur zit haar dienst erop en gaan wij naar ons restaurant.

Vandaag biedt de ober ons een gerecht aan, wat niet op de kaart staat: een varkensbout uit de oven voor twee personen. We gaan het proberen. Als de bout op tafel gezet wordt, voelen we ons in het Fred Flintstone tijdperk. Maar smaken doet het.

Zaterdag 2 juni 2018

Het is vanmorgen druk bij het ontbijt. We kunnen nog net een ongedekt tafeltje bemachtigen in de schaduw. Met het serviesgoed en de etenswaren van het buffet is het ook even behelpen. Maar goed, met wat geduld krijgen we alles weer binnen waar we zin in hebben.

We willen graag nog afspreken met één van de voormalige managers hier, Elpida Tsekoura. Zij zou nu in hotel Daphne werken, in een dorpje verderop. Helaas krijgen we telefonisch geen gehoor en de website van het hotel is uit de lucht. We sturen haar maar een email om te vragen hoe het zit.

Evengoed besluiten we naar dat dorpje Agios Konstantinos te rijden, om poolshoogte te nemen bij het hotel en om daar een wandeling te maken in de mooie Vallei van de Nachtegalen.

Het hotel ziet er inderdaad niet bedrijvig uit, dus we starten de wandeling. Deze gaat over een bosweg langs een riviertje en af en toe moet het riviertje worden overgestoken.

Er is hier veel wijnbouw in dit gebied. De wijnstokken staan soms op onwaarschijnlijk steile hellingen. Kennelijk kan men hier toch bij komen voor de verzorging ervan.

Ook komen we onderweg veel bijenkasten tegen en een lokale boer die de honing als bijverdienste verkoopt.

Een Nederlander spreekt ons aan en vertelt dat hij hier een huisje gekocht heeft en hier zes maanden per jaar verblijft. Zo ervaart hij de grote verschillen in welvaart tussen de mensen in Nederland en de mensen op Samos. Zo moet er hier nog hout gesprokkeld worden voor de verwarming in de wintermaanden. En bijna iedereen heeft een moestuin om zelf groente en fruit te verbouwen. We vragen hem naar Hotel Daphne. Dat blijkt gesloten vanwege ernstige ziekte van de eigenaar. Hij en zijn vrouw kennen Elpida ook. Ze zou nu in Kokkari verblijven.

Na een uur bergopwaarts lopen, keren we om en wandelen langs dezelfde weg weer terug naar de auto. Het is weer een stukje warmer vandaag. De temperatuur komt nu boven de 30 graden en de zon schijnt nog steeds volop.

Het is ondertussen lunchtijd en Jeroen wil wel graag naar het bergdorpje Manolates rijden om daar te gaan eten. Het smalle bergweggetje kronkelt omhoog en eenmaal boven is er gelukkig nog parkeerruimte over.

Bij de taverne op het centrale pleintje is nog één tafeltje vrij. Hier hebben we drie jaar geleden ook gegeten, toen we met een Nederlands echtpaar helemaal naar boven waren gewandeld. Het duurt een tijd voordat we de hoofdgerechten krijgen, maar die zijn dan ook wel het wachten waard.

We rijden weer terug naar het hotel en treffen daar eindelijk manager John Norcott. Hij blijkt op zijn verzoek wat minder uren te werken, omdat hij veel last heeft van zijn heup. Hij wordt daar na het zomerseizoen aan geopereerd.

We zwemmen weer een uurtje en lezen nog een paar hoofdstukken in onze boeken op de ligstoelen. De hotelkatten komen af en toe langs voor een aai of om even wat water te drinken. Kortom, het is weer genieten hier!

Ondertussen is er een mail terug van Elpida. Ze werkt nu in hotel Athena in het centrum van Kokkari. Dus daar gaan we haar van de week een keer opzoeken.

Vanavond gaan we eten bij restaurant Zakore. Dat was drie jaar geleden net geopend. De eigenaar herkent ons nog en begroet ons vriendelijk. Co neemt de mixed grill en Jeroen de kleftiko (lamsbout). Het smaakt prima en we krijgen nog een ouzootje en een klein glaasje chocolade mousse van het huis.

Weer terug in het hotel gaan we bij John aan de bar een glaasje doen en praten we even verder bij. Daarmee eindigt weer een prima dag op Samos!

Vrijdag 1 juni 2018

Het ontbijt zit er zo ongeveer in, als Ginger zich eindelijk laat zien. Ze heeft wel trek in een paar brokjes en gaat op het muurtje vlak bij Jeroens hoofd zitten.

We lezen de krant en Jeroen geeft een paar andere gasten een tip voor een uitstapje. Lekker rustig de dag opstarten.

Ongeveer kwart voor 11 rijden we naar Samos stad. Daar parkeren we de auto op de grote parkeerplaats voor het centrum. Altijd druk daar, maar er vertrekt net een busje, dus we hebben snel een plekje gevonden.

We gaan langs het water over de boulevard naar het einde van het centrum en dan langs de winkels en restaurants terug richting het plein met het standbeeld van een leeuw.

We zijn op zoek naar een knuffel voor onze collectie. Elke vakantie nemen we er minimaal 1 mee als souvenir. De voorgaande twee keer dat we op Samos waren, was het een vrijwel onmogelijke opgave iets te vinden, maar nu zijn er toch meerdere winkels die iets hebben. We komen hier bijvoorbeeld ook standaards met pluchen smileys tegen.

De katholieke kerk aan de boulevard in Samos is voor het grootste deel in beslag genomen door een winkel maar via een steegje naast de kerk kun je in het achterste stukje van de kerk komen dat nog wel als kerk gebruikt wordt. In de kerk en in het centrum van de stad komen we verschillende mensen tegen waarvan we vermoeden dat het vluchtelingen zijn. Ze spreken Frans of Arabisch. Duidelijk is dat ze hier al langer zijn, want ze zijn aardig ingeburgerd bij winkeliers en gebruiken hun mobieltjes voor contact met het thuisfront

Langs de kade zijn de vissers hun netten aan het opbergen. De vangst van vandaag zit er natuurlijk alweer op. De meeste netten worden onder oude dekens opgeborgen. Misschien tegen het wegwaaien, want er staat hier een lekkere koele zeebries.

We nemen als lunch een geroosterd op stokbrood lijkend broodje met ham en kaas bij hetzelfde tentje waar we dat voorgaande keren gedaan hebben. Daarna de andere winkelstraten door. Uiteindelijk vinden we een leuk pluchen lieveheersbeestje, en klein beertje met Samos erop en een slapend katje, dat niet van pluche is.

Daarna rijden we door naar het dorpje Agia Paraskevi. Dat gaat via hele smalle straatjes (muur tot muur) waarbij het verkeer twee kanten op mag, maar hele stukken zijn zo smal dat alleen nog voetgangers kunnen passeren. Gelukkig is het niet druk en hebben we het geluk geen tegenliggers te treffen. Voor de terugweg blijkt er een alternatief te zijn, zien we later op de navigatie app.

Bij Agia Paraskevi loopt de weg dood bij het kerkje. We stappen daar uit en brengen een kort bezoekje aan dat kerkje dat helaas gesloten is. Wel mooi voor een foto.

Dan gaan we wat drinken bij het restaurant waar we dat 8 jaar geleden ook gedaan hebben. Er is nu een andere uitbater dus we weten niet of het kastje dat toen bij ons op schoot klom, nog in leven is.

Terug nemen we op de rotonde een andere afslag dan de navigatie app aangeeft. De app wil ons dezelfde weg terug laten rijden maar wij gaan de alternatieve route. Zodra de app constateert dat we anders rijden, geeft deze inderdaad aan dat het zo ook mogelijk is en past de route aan. Geen commando: ‘probeer om te draaien’.

Toch gaat de route deels weer via enkele hele krappe weggetjes, maar minder erg dan de heenweg. Hoewel, het laatste krappe weggetje is ook nog eens heel erg steil, dus nu komt het op de remmen aan.

Daarna voert de route weer via normale wegen en rijden we terug naar ons hotel. Tijd voor modus lig, lees en zwem.

Half 7, enkele hoofdstukken en een uur in het zwembad later, gaan we omkleden voor het diner. We worden weer hartelijk ontvangen en we hebben weer een prima diner. Enkele katten weten ons te vinden voor de snacks die we voor ze bij ons hebben. Op het moment dat we bijna weg gaan zitten er drie bij ons en maken we het eerste zakje leeg.

Dan is het tijd om naar ons hotel te gaan. Ons verslag even afmaken, foto’s selecteren en dan naar bed met weer een fijne dag achter de rug.

Donderdag 31 mei 2018

Vandaag is Jeroen jarig. Dit is al de tweede verjaardag die hij op Samos doorbrengt. Drie jaar geleden waren we hier ook op 31 mei. Geen verkeerde plek om jarig te zijn!

Na de eerste felicitaties gaan we op ons gemakje ontbijten met de krant erbij, op de tablet. Vandaag is er naast Ginger nog een rode kat die wel trek heeft in wat kattenbrokjes.

Daarna gaan we nog een boekje lezen bij het zwembad. Een rustige start van de dag dus. Het is nog een beetje bewolkt vanmorgen, maar al wel aangenaam van temperatuur.

We besluiten om te gaan lunchen in Kokkari. Dat is ongeveer een half uurtje bergafwaarts wandelen. We eten een hamburger aan de kustweg bij de Odessey Bar, die we in het verleden vaker bezocht hebben. Het waait er altijd stevig op dit strand, maar daardoor is het qua temperatuur wel goed uit te houden hier.

We lopen nog wat verder door de straatjes van Kokkari en kijken alvast een beetje rond voor wat souvenirs. Daarna draaien we weer om richting het hotel.

Bergopwaarts is natuurlijk altijd wat zwaarder lopen en de buitenlucht is intussen weer wat verder opgewarmd. Hoog tijd voor een verfrissende duik! Als we na het zwemmen op de ligstoelen zitten, komt er een witte kat voorbij gelopen. Jeroen rammelt snel even met de kitbits en daar reageert hij fel op. De snoepjes vliegen erin en als het zakje terug in de tas gaat, wil hij dit er wel erg graag uit vissen. Maar zo werkt het natuurlijk niet.

Tegen half 7 gaan we ons omkleden op de kamer voor het diner. Vandaag gaan we weer bij Stathis eten. We begrijpen dat één van de obers die er drie jaar geleden nog was, nu elders werkt in een bar in Kokkari. We hadden hem daar ‘s middags al op het terras zien zitten telefoneren. Tijdens het eten wijzen de obers ons op een murene die hier vlakbij de kademuur zwemt. Dat is ongewoon dichtbij voor zo’n vis, maar ook niet zo gek, want hij hangt helaas al aan een vislijn…

Het eten smaakt prima. Co heeft de mixed grill en Jeroen de kip souvlaki. Ook hier hebben ze de lekkere lokale Samos rosé en bij het afrekenen krijgen we weer een ouzo van het huis. Het wemelt hier overigens van de Nederlanders. Ook Belgen en Scandinaviërs zijn goed vertegenwoordigd.

Zo, dat was weer een goed bestede eerste dag van Jeroen z’n 48e levensjaar.

Woensdag 30 mei 2018

Ongeveer half 9 worden we wakker. Na de gebruikelijke ochtend rituelen gaan we ontbijten.

Het buffet staat niet meer binnen, maar is buiten opgesteld en bevat nog steeds volop keus. Eiergerechten kunnen besteld worden.

Het is heerlijk ontbijten buiten en weer krijgen we een poes op bezoek. Ginger heet ze. Jeroen heeft weer snoepjes voor katten meegenomen en die vindt ze erg lekker.

Rond half 11 stappen we in de auto. Vandaag gaan we een stukje Samos bezoeken waar we nog niet geweest zijn. De uiterste westelijke punt met het plaatsje Drakei. Ongeveer anderhalf uur rijden.

Het eerste stuk is door bekend gebied en doet herinneringen naar boven komen. Naarmate we dicht dichter bij de eindbestemming komen, is er meer natuur en steeds minder bebouwing. Ook op de weg wordt het steeds rustiger. Wel steekt er een slangetje de weg over. Die zijn hier dus ook. De weg waarover we nu rijden is nog maar 10 jaar geleden geasfalteerd. We genieten volop van groen Samos. Het is hier prachtig en afwisselend. Veel groen met kale bergtop van de Kerkis op de achtergrond, ruim 1.400 meter hoog.

Drakei is een klein plaatsje en voor auto’s het eindpunt. Als je verder wilt gaan is dat te voet of met een klein voertuig. We maken een korte wandeling door het dorpje en gaan dan lunchen. Hier liggen 3 katten op de loer. Ook zij vinden de snoepjes lekker en eentje schreeuwt dan ook regelmatig: we want more.

Dan de auto keren en op weg terug. We brengen daarbij nog een bezoek aan het plaatsje Kalithea. Het plaatsje maakt een uitgestorven indruk en tussen de mooie kleurrijke woningen staan veel vervallen dichtgetimmerde exemplaren.

Verder terug via een iets andere route en tegen half 5 parkeren we de auto bij het hotel. Omkleden, en dan weer naar het zwembad. Eerst wat lezen en daarna zwemmen we en drijven we ongeveer een uur in het zwembad.

Rond half zeven gaan we naar de kamer om voor te bereiden voor vertrek naar Kokkari voor diner. Er lijkt wat regen in de lucht te hangen. We rijden naar het stadje en lopen vanaf de parkeerplaats naar het restaurant Basilico, een Italiaans georiënteerd restaurant. Als we daar aankomen zien we dat de naam veranderd is en ook de kaart is geheel anders. Het eten is op zich goed, maar niet wat we daar gewend waren. Het lijkt er ook op dat ze nog maar net open zijn want de ober weet nog niet alles en moet enige malen de bazin raadplegen. Het uitzicht is nog wel steeds erg mooi.

Voor we terug gaan naar ons hotel, lopen we nog even een rondje door het plaatsje. Het buurtsupertje waar we altijd kwamen is er niet meer. Er is nog wel een kleinere winkel waar wij dan nu onze drankjes voor vanavond halen. Gewoon cola zero. De dag zit er op. Geslaagd.

Dinsdag 29 mei 2018.

We worden al om 4.15 uur wakker, ruim voor de wekker. We besluiten om evengoed maar op te staan. De incheck balie gaat al om 4.45 uur open, zagen we op internet, dus daar hoeven we niet op te wachten.

Gisteren zagen we trouwens vanuit onze hotelkamer de A380 van Emirates opstijgen op de Zwanenburg baan. De tweede A380 vlucht zagen we klaar staan aan de G pier. Deze zou om 21.50 uur vertrekken, maar daar zijn we niet wakker voor gebleven.

Vanuit het CitizenM hotel lopen we in een paar minuutjes naar de vertrekhal. Het voelt hier al aardig warm buiten. Misschien weinig verschil met Griekenland, wat dat betreft. Het inchecken verloopt vlotjes. Bij de security check is het behoorlijk bedrijvig, maar ook hier hoeven we niet al te lang te wachten. Om 6.00 uur zitten we aan een ontbijtje in de vertrek lounge.

Een uurtje later gaan we naar gate D82 voor onze TUI-fly vlucht naar Samos. Onze keuze voor extra beenruimte betaalt zich uit. Op rij 2 kunnen de benen languit. Een collega van Jeroen blijkt ook aan boord te zijn. Wat een toeval weer.

Na een soepele vlucht landen we om 12.00 uur op Samos. Zonnig en aangenaam warm hier met 25 graden. Het is even wachten op de koffers en dan worden we bij aankomst opgewacht door de jongen van de auto verhuur. We krijgen dit keer een nieuwe Nissan Note. Deze brengt ons in een half uurtje naar ons vertrouwde hotel in Kokkari.

We worden in Armonia Bay verwelkomd door Jenny, een nieuwe medewerkster uit Schotland. Ze biedt ons een drankje aan terwijl zij de papieren in orde maakt. We besluiten ook meteen een lunchgerecht te bestellen. Dat scheelt weer een tripje naar het dorp.

Op het terras genieten we van de lunch en het uitzicht. En daarna installeren we ons in de kamer. Dit keer kamer 21, met weer een fantastisch uitzicht op Tsamadou Beach en de baai bij Samos stad.

Dan is het tijd voor een verfrissende duik in het zwembad en om even wat te lezen. Het is hier prima toeven, dus we blijven hier lekker loungen tot het tijd is voor het diner.

Daarvoor gaan we dan met de auto naar het centrum van Kokkari. We beginnen vandaag bij ons vertrouwde restaurant Stathis. Ze bestaan nog steeds, en met dezelfde eigenaar. Hij herkent ons nog en is blij dat we weer bij hem langskomen. We krijgen een mooi tafeltje met uitzicht op de baai van Kokkari. Vandaag nemen we de jouvetsi als hoofdgerecht en een yoghurt met honing (en voor Jeroen nog fruit erbij) als dessert. We krijgen nog een ouzo van het huis toe. Wat een lekker begin van deze vakantie!