Zaterdag 2 maart 2019

Gisteren waren we laat terug op het schip. Zelfs later dan we aan boord hadden moeten zijn, maar gelukkig wacht het schip als je op excursie bent met Costa zelf. Hierdoor zijn we ook bijna een half uur later in het restaurant voor het diner, maar onze tafel is nog vrij. We hebben ons nog even globaal opgefrist in de hut en zijn toen snel doorgegaan voor het diner.

We genieten in alle rust van het diner maar zijn daardoor ook later klaar. Tijdens het diner zien we dat de glazen liften door het animatieteam zijn omgedoopt tot drie scenebeelden. In de eerste lift zit iemand in bad, in de middelste zit iemand op het toilet en in de derde lift staat iemand onder de douche. Mensen die in de lift willen stappen kijken er raar van op tot hilariteit van de mensen in de Atriumbar, die dat allemaal aanschouwen. Tja, hoe zou jij reageren als je een lift in wilt stappen en er zit iemand met zijn broek op zijn hielen en toiletpapier in de hand?

We besluiten om het verslag even te laten rusten. De tekst hebben we al wel klaar maar foto’s moeten we nog uitzoeken. De tekst is in de bus terug op de telefoon geschreven.

We willen op tijd aan de bar zitten omdat we, net als eerder in het restaurant, nog even een foto willen maken van de medewerkers die onze reis weer heel bijzonder hebben gemaakt. En het beste is dat te doen als de tweede dinerzitting en de tweede voorstelling in het theater zijn begonnen. Ze willen graag op de foto maar wij moeten erbij, dus achter de bar komen. Een andere gast neemt voor ons een paar foto’s met de telefoon van Co.

Vandaag worden we redelijk vroeg wakker. Nog een fijne zeedag om lekker tot rust te komen voordat we morgen aan de reis terug beginnen. We ontbijten in het club restaurant en gaan dan weer iets langer dan een uur op het dek onze rondjes lopen. Terug bij onze hut maken we een foto met onze cabin steward en ook onze butler komt nog bij ons langs en gaat met ons op de foto. Op ons bed ligt het sprei gevouwen in de vorm van een hart met daarop een briefje van onze cabin steward waarin hij ons bedankt voor de cruise en ons weer hoopt te zien. Hartverwarmend.

Laatste lunch en daarna laatste rondje in de Samsara Spa. Het is hier rustig. We doen twee rondjes sauna en dan nemen we op dek 9 bij de poolbar een colaatje. Dan gaan we op ons balkon nog wat lezen en internetten. De verbinding is zwak buiten, maar door de laptop met internet te verbinden en weer als hotspot te laten werken, krijgen we een uitstekend signaal buiten. De snelheid blijft wat het is. Niet snel, maar te doen.

We hebben ondertussen onze kofferlabels ontvangen. Vannacht om 12 uur moeten de koffers buiten de hut staan zodat die de volgende ochtend klaar gezet kunnen worden in de hal van de terminal. Ze worden ’s nachts al verzameld.

Nog 1 keer diner en aan de bar. Morgen vliegen we rond 13:00 uur naar Atlanta, waar we in 55 minuten moeten overstappen op de vlucht naar Nederland. Daar komen we maandagochtend aan. Mochten we dan nog iets te melden hebben, dan schrijven we hierna nog een verslagje. Anders bij deze bedankt voor het lezen. Onze volgende reis is in november. Dan doen wij de reis die dit schip nu andersom gaat doen. Wij gaan dan van Venetië naar Fort Lauderdale, een reis van ongeveer 3 weken.

We willen ook bedanken voor de reacties die op ons blog geschreven zijn. We hebben ze allemaal gelezen.

Vrijdag 1 maart 2019

De dag begint voor ons al héél vroeg. De excursie van vandaag duurt maar liefst 10 uur en het schip vertrekt vanavond om 18.00 uur. We moeten daarom al om 7.00 uur verzamelen in het theater. Evengoed zijn we opnieuw vóór de wekker wakker en kunnen we rustig een ontbijtje doen.

Ook hier in Cozumel liggen weer meerdere cruiseschepen aangemeerd. Daarom duurt het wat langer voordat we van boord mogen. Cozumel is een eiland voor de kust van Mexico. We gaan vanaf de pier eerst met een veerboot naar Playa del Carmen op het vaste land. De overtocht duurt ongeveer 45 minuten. Om 8.00 uur gaan de trossen los en zitten we weer op het water.

Ondanks dat we al zoveel met het cruiseschip gevaren hebben, blijft een boottochtje altijd leuk. We zien ook hier de vliegende vissen uit het water springen, een paar keer met hele groepen tegelijk. Hoewel we nu bijna met onze neus op het water zitten, blijft het moeilijk om er een knappe foto van te maken.

In Playa del Carmen is er even verwarring waar onze groep is, omdat de gids haar bordje met nr. 20 niet omhoog houdt. Hierdoor zijn we uiteindelijk de laatsten in de rij, maar ook achterin de bus is een mooi plekje. Om 9.00 uur vertrekken we voor de lange rit van 3 uur naar Chichen Itza.

Meestal moet je wat moeite doen om een gids te verstaan in de bus, maar vandaag hebben we Pamela. Deze Maya vrouw praat op zo’n volume dat Jeroen maar een vinger in zijn oor steekt ter bescherming van zijn trommelvlies. Ze geeft wel goed uitleg en deelt daarna onze lunchboxjes uit. Die nuttigen we vóór aankomst.

Bij de ingang van het “museum-park” zegt Pamela dat we hier 2,5 uur de tijd hebben. Ze zal in het begin wat uitleg geven over de belangrijkste zaken die je hier kunt zien en daarna krijgen we vrije tijd om zelf rond te lopen en foto’s te maken. De vertrektijd luistert even nauw, omdat we hier in een andere tijdzone zitten dan Cozumel. Maar uiteindelijk snapt iedereen het, behalve een paar onhandige Nederlanders in de groep…

De naam Chichen Itza betekent iets als Stad aan de Monding van de Bron van het Itza volk. Dit was één van de zeldzame plaatsen waar drinkbaar water te vinden was. In de hoogtij dagen leefden hier ongeveer 30.000 mensen en was het daarmee één van de grootste Maya steden uit de geschiedenis.

De opgravingen liggen aan een groot open veld, met prominent in het midden de Tempel van Kukulcan, wat gevederde slang betekent. Bijzonder van deze Maya tempel is dat hij als enige aan alle vier zijden trappen naar boven heeft. Op 21 maart en 21 september is hier bij zonsondergang een effect op te zien, alsof er een slang over de hoek van de tempel omhoog klimt. Dat kunnen we nu helaas niet meemaken dus.

Aan de zijkant is het Grote Speelveld te zien, waar een soort voetbalspel met een rubberen bal werd gespeeld. Dit veld is veruit het grootste van alle Maya steden. Ook hier gold weer dat winnaars de “gelukkigen” waren om te worden geofferd. Je schenkt immers het beste aan je goden. Een paar lange muren met afbeeldingen van schedels herinneren aan deze geofferden.

Aan de overkant van het veld staat de Tempel van de Duizend Krijgers. Om de tempel heen staan rijen pilaren, waarvan sommige zijn bewerkt als krijger-figuren. Bovenop de tempel is het beeld van een Chac Mool te zien, een verslagen krijger met een schaal op zijn buik voor offers aan de goden.

Sowieso zijn alle gebouwen die we hier aantreffen veel meer bewerkt dan we gisteren en eergisteren hebben gezien bij de Maya ruïnes. Dat maakt deze plek wel heel speciaal.

Beklimmen van de tempels mag hier al tien jaar niet meer. Maar met de warmte van vandaag – ruim 30 graden – zou dat waarschijnlijk ook geen pretje zijn.

Als we alles gezien hebben, gaan we nog op zoek naar een souvenirtje. Het wemelt hier van de kraampjes met zogenaamde handwerk prullaria. Vooral de jaguar-fluitjes zijn op een gegeven moment wel erg irritant. Helaas vinden we geen pluchen beestjes… Een gemiste kans, zouden wij zeggen!

Uiteindelijk zien we een vrouw staan met drie houten aapjes (horen, zien en zwijgen), die je aan de staartjes onder elkaar kunt hangen. Die zien er dan nog wel schattig uit. We spreken af dat we er maximaal 10 dollar voor over hebben, maar ze kosten maar 5 dollar. Daar gaat ons plan om af te dingen…

We zien hier overigens geen echte apen in de bomen. Wel komen we een paar leguanen tegen, waarvan er eentje wel heel rustig zit te poseren op een tempel muur.

Bij de uitgang kopen we nog een paar versnaperingen, waarmee we het hopen te redden tot het diner vanavond. En dan gaat om 13.30 uur de bus weer terug naar de kust. Ook dit keer over lange rechte wegen door de jungle.

Tegen 17.00 uur zijn we in Playa del Carmen en is het de bedoeling om meteen de ferry op te gaan naar Cozumel, waar ons schip ligt. Er gaat maar één veerboot met Costa passagiers dus het is zaak dat we daar allemaal op aanwezig zijn.

Tijdens het boottochtje denken we nog even terug aan alle belevenissen van deze vakantie. We hebben weer een paar hele mooie bestemmingen mogen bezoeken en zijn dankbaar dat we dit allemaal kunnen meemaken.

Aan boord van de Costa Deliziosa frissen we ons even op en gaan dam kijken of we nog op tijd zijn voor onze vaste diner tafel.

Morgen nog een zeedag om terug te keren naar Fort Lauderdale en dan zit de cruise er helaas alweer op…

Donderdag 28 februari 2019

Onze excursie begint op zich niet heel vroeg, maar omdat de klok vannacht een uur vooruit gegaan is, is het toch een krap nachtje. Niettemin zijn we nog ruim voor de wekker wakker en kunnen we op ons gemak in het Club restaurant ontbijten. Onze ober kent ons schema dus kauwt onze bestelling voor om te zien of we dat inderdaad willen en dat is het geval.

Ruim op tijd gaan we naar de plek op de pier waar we moeten verzamelen voor onze excursie naar de Maya tempels van Chacchoben (betekent Rode Mais). Er zijn al twee andere deelnemers voor ons busje. We hebben nu een premium excursie geboekt, hetgeen betekent dat we niet met een grote groep van ongeveer 50 mensen, maar met een klein groepje gaan. Als het tijd is om te vertrekken staan we met 6 personen klaar. De gids geeft aan nog 3 minuten te wachten want er ontbreken nog 4 personen. Uiteindelijk lopen we met 6 deelnemers naar het busje dat verderop klaar staat en stappen in. Iets later komen er nog twee mensen aan die blijkbaar bij onze groep horen en de andere twee ontbrekende personen kennen want ze zijn verbaasd die niet in het busje aan te treffen. Maar ook die komen alsnog voordat we daadwerkelijk weggereden zijn en dus is de groep alsnog compleet.

We hebben 1 gids en 1 chauffeur en daarnaast gaat er nog iemand mee die in opleiding is als gids. Hij heet Jesus dus volgens onze gids zijn we in goede handen. Dan gaan we rijden en de route gaat voor het overgrote deel over een rechte weg. Dat duurt zo lang dat de gids de chauffeur aanmoedigt dat hij die ene bocht die dan toch op ons pad komt, wel kan nemen.

Onderweg vertelt de gids uiteraard weer het een en ander waaronder wat voor dieren er leven in het gebied dat we gaan bezoeken. Daaronder ook een aantal katachtigen die we maar beter niet tegen kunnen komen. Ook vertelt de gids dat ze hier vooral leven van het toerisme en dat het nu hoogseizoen is. Na april wordt het hier stil en trekken veel mensen weg om elders te gaan werken om in november weer terug te keren als het seizoen weer begint.

De boodschappen zijn hier duur omdat die van ver moeten komen. Ze kennen hier geen grote supermarkten, maar een aantal kleine winkels die hun spullen van ver halen. De dichtstbijzijnde stad ligt op 1,5 uur rijden. Dat wordt dus verrekend in de prijzen.

De rit duurt iets langer dan een uur en dan zijn we op plaats van bestemming. Uitstappen en indien nodig even een sanitaire stop voordat we het park in gaan. Bij de eerste tempel vertelt de gids dat veel mensen denken dat ze net als bij de Pyramides in Egypte, de tempels in kunnen gaan, maar dat is niet het geval. Behalve een ruimte op de top en eventueel aangelegen ruimtes, is de tempel vrijwel massief en dus zonder toegankelijke ruimtes. Ook vertelt hij dat ze niet zo groot gebouwd worden, maar dat ze zo groeien van een kleine tempel naar een grote omdat in de ruimte bovenop een leider wordt begraven door er weer een laag overheen te bouwen. Zo ontstaat dan dus uiteindelijk de grote tempel zoals we hier zien. We krijgen even de tijd om foto’s te maken en signaleren dan hoog in de bomen twee spider monkeys. Dat vinden we natuurlijk ook weer leuk en een dame in onze groep is jaloers dat we een mooie foto weten te maken. We beloven haar die later te e-mailen, hetgeen we ook gedaan hebben.

Vervolgens lopen we naar een heuvel waarbij de gids vertelt dat er nog veel tempels verscholen liggen onder aarde en beplanting. De regering stelt maar mondjesmaat geld beschikbaar om die bloot te leggen en vaak ook niet voldoende om de hele klus te klaren. Daarna gaan we naar een deel wat vroeger een plein was voor de lagere klasse en waar houten hutjes stonden met rieten daken.

De volgende stop is onder aan een trap die vele verspringingen kent. De gids legt uit dat hier is blootgelegd hoe de verschillende tempels over elkaar heen gebouwd zijn. Daarom zijn er diverse lagen met trappen te zien. Hier mogen we omhoog en tot onze verrassing zien we daar nog twee tempels staan. We hebben nog even wat tijd voor foto’s en dan moeten we om 12:25 bij ons busje zijn om terug te rijden naar het schip.

Bij de aanleg pier is een heel winkelcentrum aangelegd en we hopen hier een knuffel te kunnen kopen want op een videoscherm waar we op stonden te kijken toen we in afwachting waren van ons vertrek voor de excursie, waren die wel te zien in het promofilmpje. Maar we hebben niets kunnen vinden en aangezien het al tegen twee uur loopt, willen we nog wel even wat lunchen op het schip. Hopelijk morgen nog een kans om ook een knuffel uit Mexico aan de collectie toe te voegen.

Na de lunch willen we nog even de zonnebrand uitzweten in de sauna. We doen 1 rondje sauna en een 20 minuutjes bubbelbad. Toch even lekker bijkomen. Dan gaan we naar de hut want we willen ons verslag wel voor het diner af hebben. Morgen hebben we een lange excursie van bijna 11 uur die begint om 7 uur. Het wordt dus weer een korte nacht en we willen na het diner nog wel even bijkletsen aan de bar.

Woensdag 27 februari 2019

Ondanks dat we de wekker vroeg moesten zetten voor vandaag, zijn we alweer wakker voordat hij afgaat. Ons schip vaart een eindje voor de kust van Belize, ter hoogte van Belize Stad, samen met twee andere cruiseschepen. We gaan hier voor anker en moeten straks weer met tenderboten van boord.

We nemen snel een ontbijtje en pakken onze spullen voor een lange excursie vandaag. We gaan een heel eind de jungle in naar de Maya ruïnes van Lamanai.

In het theater krijgen we onze bus sticker en na eventjes wachten, mogen we naar de tenderboot toe. Die vaart in een kwartier naar de kade van Belize Stad. We worden daar weer opgewacht door medewerkers van de tourdesk, die ons naar de juiste bus terminal begeleiden.

Vandaag krijgen we maar liefst drie lokale gidsen mee op excursie. Dat belooft wat! We gaan eerst met de bus de stad uit. Ook hier is weer een enorm verschil te zien tussen arm en rijk. In een paar fraaie buitenwijken zie je luxe villa’s, maar daarbuiten lijkt het armoe troef. Onze gidsen zijn echter maar wat trots op hun land, dat voorheen Brits Honduras heette, maar nu geen onderdeel meer uitmaakt van het Britse koninkrijk. Nog wel van het Gemenebest overigens. Ze hebben ook meteen het links rijden afgeschaft sindsdien en gelijk hebben ze!

Eenmaal buiten de stad worden de wegen smaller, de bebouwing minder en de begroeiing des te meer. We steken een aantal rivieren over, via steeds gammeler uitziende stalen bruggen. Bij de laatste brug stoppen we even, want er zit een enorme leguaan in een boom langs de waterkant.

De gidsen geven ons allerlei informatie op een enthousiaste manier. We krijgen ook nog een prijsvraag over de grootste vogel hier in Belizen (een bepaald soort ooievaar). Een vogelaar uit Frankrijk zit er het dichtste bij en wint de prijs van een bankbiljet van 2 Belize-dollar.

Na ruim een uur rijden zijn we helemaal weg van de bewoonde wereld (inclusief telefoon signaal) en komen we aan in de jungle. Het laatste stukje gaat over een onverhard weggetje en dan komen we aan bij een soort restaurant aan de New River. Hier kunnen we even van het toilet gebruik maken en ons voorbereiden op het volgende transportmiddel: een grote speedboat…

De chauffeurs attenderen Co op een bijzonder beest hier in het water, vlakbij de pier. Een grote krokodil, yieks!! Hij kijkt eens rustig aan wat voor lekkere hapjes vandaag langs de waterkant lopen en besluit straks wel voor wie de excursie hier eindigt…

Met de speedboat is het nog een klein half uur varen naar de toegang van het Maya complex. Met onze routeplanner zien we dat we ongeveer 50 km per uur varen. Het voelt veel harder zo vlak boven de waterlijn!

De Maya stad hier heet Lamanai, wat “krokodil onder water” betekent. Hoe toepasselijk dat we er dan net eentje zagen! De plek hier staat bekend om de lange periode waarover hij bewoond was, ruim 3.000 jaar, van ongeveer 1500 voor Christus tot 1700 AD. Zelfs de Spanjaarden hebben ze nog een tijdje overleefd, totdat de uit Europa meegebrachte ziektes ze uiteindelijk fataal werden.

We beginnen onze wandeling over de paden door de jungle en stuiten meteen op een toekannest in een boom, waaruit een kuiken naar buiten koekeloert.

Na een korte wandeling komen we aan bij het eerste grote gebouw hier, de Jaguar tempel, genoemd naar de twee grote stenen jaguar hoofden in de zijkanten van de tempel. Met wat uitleg van de gidsen erbij, zie je dat er ook wel in terug.

We vervolgen onze route door het bos en komen dan uit bij de grootste en hoogste Maya tempel hier, de High Temple, ongeveer 33 meter hoog. Dit is de enige tempel die – onder toezicht – mag worden beklommen. We gaan voor de uitdaging en nemen de houten trappen omhoog, die langs de zijkant van de tempel gaan, tot ongeveer 25 meter hoogte. Het laatste stuk gaat over de enorm hoge en steile tempeltrappen naar de top. Daar heb je dan een mooi uitzicht op de groene omgeving en de rivier.

We gaan weer voorzichtig naar beneden en krijgen dan nog wat uitleg van één van onze gidsen. Tegenover deze tempel is een speelveld, waar ze een soort ping-pong voetbal speelden met een rubberen bal. De winnaar van het spel kreeg als prijs dat hij geofferd werd voor de Maya goden, hoera…

Het laatste stuk door de jungle brengt ons bij de Mask Temple, waar aan de zijkanten twee grote gezichten van ieder 5 meter hoog zijn aangebracht. We zien hier twee replica’s van deze maskers. De originelen zitten erachter en worden zo beschermd tegen de weersinvloeden.

Dan gaan we terug naar de boot bij de rivier. De gids kijkt regelmatig omhoog of ze nog dieren in de boom ziet, want ze verwacht apen te zien. En vlak voordat we bij de rivier zijn, komen we die toch nog tegen, leuk! Het zijn Black Howler Monkeys (zwarte brulapen), die we inderdaad al tijdens de wandeling hebben gehoord. Er zijn ook een paar jonge aapjes bij. Eentje zit er veilig bij moeders op de rug, de andere bungelt al huizenhoog aan een tak…

Met de speedboat komen we weer terug bij Ayin Ha, het restaurant, waar we nu de lunch geserveerd krijgen. Rijst met bonen, kip, aardappelsalade en plantain (bakbanaan). We krijgen er nog een glaasje tropisch vruchtensap bij en kopen voor onszelf nog een flesje cola om de dorst te lessen.

Dan gaan we de bus in voor de rit terug naar de stad. In de haven tikken we nog een pluchen rog op de kop als souvenir. En dan volgt een laatste boottripje met de tender terug naar het schip. Het was een lange dag, maar wel een hele bijzondere belevenis om deze Maya tempels zo midden in de jungle aan te treffen.

We komen even bij in onze hut en dan is het alweer tijd om op te frissen voor het diner. Vanavond is het La Notte Bianca, dus we trekken een wit shirt aan.

Vandaag hebben we weer een heerlijk diner met als toetje de Key Lime Pie. Die vonden we in Fort Lauderdale al geweldig en ook deze smaakt heerlijk. Overigens was het vlees ook weer van een rijke proportie.

Op naar de bar. Vannacht gaat de klok weer een uur vooruit dus het wordt een korte nacht. Hoewel de tijd voor onze excursie gelukkig niet zo vroeg is. Om 9:30 moeten we weer klaar voor vertrek zijn.

Dinsdag 26 februari 2019

Gisteravond aan het diner hadden we het even over het eten aan boord en de verschillende meningen daarover. Amerikanen zijn met name snel ontevreden omdat de Italiaanse keuken nogal verschilt van de Amerikaanse en dan ook met name over de porties. We hebben het er ook over dat de stukken vlees vaak bescheiden in grootte zijn. Maar als het niet genoeg is, kun je nog altijd bij bestellen of nog even langs het buffet gaan. En nu juist vanavond krijgen we een enorm stuk “slow cooked beef”. Heerlijk.

Wij zijn over het algemeen zeer tevreden. We komen niets te kort en het eten smaakt goed. We nemen ook weer het “kaasplankje” en krijgen wel erg grote stukken van de vijf kazen die op het wagentje liggen. Dat is dan weer het voordeel van het Club restaurant.

Na het afronden van ons verslag gaan we naar de bar in het Atrium waar het nog rustig is. Zo kunnen we even met een paar bartenders praten en met enkele andere gasten aan de bar. Het is altijd leuk om weer verschillende mensen uit allerlei landen te ontmoeten. Zo treffen we vanavond behalve Nederlanders en Duitsers ook nog een vrachtwagenchauffeur uit Texas, die nota bene 50 is geworden vandaag en zichzelf heeft getrakteerd op zijn eerste cruisevakantie. Dat moet natuurlijk even worden gevierd aan de bar!

Vannacht hebben we een uur extra want voor Belize gaat de klok een uur terug en dat doen we dus vannacht naar de zeedag toe. Lekker relaxed.

Het is ook daarom dat we vrij vroeg wakker zijn en in alle rust opstarten. We gaan ontbijten in het Club restaurant en tot grote vreugde van Co hebben ze daar vandaag die lekker donuts die we ook kennen van onze laatste cruise, maar die hier niet dagelijks te vinden zijn. Verder voor Jeroen een omelet en voor Co de Eggs Benedict. Daarbij wat Brusselse wafeltjes die met Nutella naar binnen glijden.

Dan is het weer tijd voor onze wandeling van een uur op het dek. Het is behoorlijk warm dus het wordt zweten. Weinig schaduw want de zon staat hoog, maar we volbrengen onze missie om daarna een drankje bij het zwembad te gaan halen. Later horen we dat het 27 graden is en dat het water van de zee zelfs nog een graad warmer is. Dus mocht je het nog niet warm genoeg vinden….

Tijd om te gaan lezen. Op ons balkon aan de zijkant is schaduw en dat is nu wel erg lekker. De tijd vliegt en voor we het weten is het tijd voor de lunch. Niets bijzonders te melden en na de lunch gaan we volgens schema naar de Samsara Spa, oftewel de sauna. Tijdens ons tweede rondje zien we de lucht donker worden. De zon verdwijnt even en het is best mogelijk dat het flink gaat regenen. Het lijkt Jeroen wel lekker om in een tropisch bui op het voordek te gaan staan, maar als we daar na de sauna zijn, beperkt de regen zich tot enkele miezerige spettertjes. Het is niet erg dat de zon even weg is want het kan ook teveel worden.

Als we terug komen in de hut treffen we ons cadeautje voor deze cruise aan. Het model van het schip. Hoewel dit de derde keer op dit schip is, hadden we deze nog niet. Wel een andere uitvoering, maar niet die van onze collectie. De eerste twee cruises waren we nog niet zover in de Costa club dat we dit cadeau kregen. Je mag overigens uit een aantal cadeaus kiezen dus als we het wel gehad hadden, hadden we ook voor bijvoorbeeld een rugzak kunnen kiezen. Maar nu is de collectie in zoverre compleet dat we van elk schip waar we op geweest zijn, het model hebben.

Vanavond Gala-diner, dus in pak. Het menu wordt reeds in onze hut bezorgd en ziet er goed uit. In het restaurant kunnen we uit nog een menukaart kiezen, maar daar staan overwegend visgerechten in en daardoor valt deze kaart af. Vanavond is er ook een amuse, een kippenmousse gerechtje. Dan is het tijd voor het afronden van het verslag en het bezoekje aan de bar.

Maandag 25 februari 2019

We zijn weer ruim voor de wekker wakker. Vandaag op avontuur in Jamaica. Het schip draait achterwaarts naar de aanlegplaats in Falmouth, de geboorteplaats van Usain Bolt.

Bij het ontbijt is het rustig, evenals in de grand bar waar we moeten verzamelen voor de excursie. Vandaag bestaat de groep waarmee we gaan uit met name jongere mensen.

Als we van boord gaan, lopen we door een gezellig winkelgebied. Aan het einde staat een dame met het bordje waarop ons busnummer staat. Ze is druk aan het bellen want ze mist een gids. Onze groep wordt namelijk over 2 busjes verdeeld. Uiteindelijk vertrekken we toch en pikken de missende gids onderweg op.

Zij blijkt niet te weten welke excursie we doen, wanneer ze zegt op het laatste moment ingezet te worden. Als ze weet waar we heen gaan, begint ze met een voorstelrondje waarbij iedereen zijn of haar naam noemt, waar vandaan komt en waar van houdt. En dan op z’n Jamaicaans: Me from… me like… Ze leert ons ook nog een paar woordjes in het Patois, het dialect hier.

Ook wil ze het bananen lied met ons zingen. De groep komt moeizaam wat los. Hele interactieve gids.

Ondertussen rijden we een flink stuk naar onze eerste bestemming. Onderweg zien we dure hotels maar ook kleine armoedige houten huisjes. Er lopen ook geiten los langs de weg. Geitenvlees is bedoeld voor speciale gelegenheden. Geen bruiloft zonder geit hier!

Onze eerste attractie van vandaag is de kabelbaan of stoeltjeslift op Mystic Mountain. Eens kijken of Jeroen zijn hoogtevrees kan beheersen. Ya man! Op Jamaica word je vanzelf relaxed. De stoeltjeslift brent ons in 15 tot 20 minuten naar de volgende attractie. De tijd is afhankelijk van het aantal keren dat de snelheid verlaagd wordt omdat er op een tussenhalte materialen van de zipline ingeladen worden.

Eenmaal boven gaan we in de rij voor de bobslee. Bij deze baan kun je kiezen om alleen of met meerdere sleetjes aan elkaar te gaan, waarbij ze gekoppeld worden. Wij gaan beiden solo en op volle snelheid. Je hebt immers controle over de rem maar die gebruiken we pas aan het einde. Vervolgens gaat de slee weer omhoog naar het beginpunt om daar uit te stappen.

Lunchtijd. De simpele lunch bestaat uit het lojale gerecht jerk chicken, desgewenst met hot sauce, koolsalade en rijst. Goed te eten. Dat vinden de twee katjes bij de picknick tafel ook. Dan nog even naar de hummingbirds kijken in de tuin, om vervolgens met de stoeltjeslift weer terug te gaan.

In een paar minuten brengt de bus ons naar Dunn’s River Falls. Daar kun je kiezen om de watervallen te beklimmen of droog te bekijken vanaf diverse uitkijkpunten. Wij kiezen voor het laatste, zodat we ook mooie foto’s kunnen maken. Geen spijt van. Het is hier erg mooi.

Als de klimmers klaar zijn, staan wij ook weer bij het verzamelpunt. Rest ons nog de rit terug naar het schip. Het is eind van de middag en de kinderen lopen in hun schooluniform langs de weg naar huis. We hebben mooi uitzicht op de groene heuvels van het eiland. Wat een heerlijke dag weer!

Zondag 24 februari 2019

Als we wakker worden, nadert het schip Grand Cayman, het grootste van de drie Kaaimaneilanden. Er liggen al twee andere cruiseschepen voor anker in de baai. Het is hier niet mogelijk om aan de kade aan te leggen. Daarvoor is de baai te ondiep. Daarom gaan we in kleine tenderboten van boord.

Na het ontbijt pakken we onze spullen van de kamer en gaan we naar beneden om aan land te kunnen gaan. Ons verzamelpunt voor de excursie is namelijk buiten op de pier van Georgetown. We moeten heel even wachten voordat we met de volgende tenderboot mee kunnen varen. Er wordt hier een service van de Kaaimaneilanden aangeboden, dus we gebruiken niet de tenderbootjes van ons eigen schip.

We hebben nog tijd om eventjes in de buurt van de kade rond te kijken. Het is zondag en een aantal winkels is gesloten. Je zou bijna zeggen, er is geen kip op straat te bekennen, en dat klopt ook, maar we zien wel gewoon een haan los rondlopen, haha! En dat nog wel vlak vóór het terras van de Kentucky Fried Chicken. Wegwezen daar, jongen!

Na wat gedoe met iedereen netjes in een rij staan (altijd lastig met Italianen in je groep), gaan we de bus in voor een rondrit over het westelijk gedeelte van het eiland. De Kaaimaneilanden zijn helemaal vlak en hebben ook geen enkele grondstoffen of voedselproductie, behalve de eigen moestuintjes. Bijna alles moet dus worden geïmporteerd, behalve het mooie weer. Ze kennen hier ook geen belastingen, alleen wat leges voor vergunningen en verkeersboetes. De inkomsten komen van het toerisme en uiteraard van het bankieren.

Onze eerste stop is bij de hel. De hel? Ja, zo heet deze plek! Achter een gebouwtje zien we waarom: een grote vlakte van kale grijze koraalspitsen. Iemand zou erover gezegd hebben: “This is what hell must look like”, en die naam is blijven hangen. Nu kun je je er je paspoort laten stempelen, als je die tenminste bij je hebt. Of zoals wij een ansichtkaart kopen en die dan laten stempelen met het poststempel van Hell. “We went to hell and back”, mogen we nu zeggen.

We rijden verder over West Bay naar de volgende halte voor een rum proeverij. Dit is onvermijdelijk hier in de Caribean. We nemen een slokje en proeven ook de rum cake. Smaakt best goed! Ook vinden we hier in het winkeltje een schattige pluchen schildpad. Die nemen we graag mee naar huis.

Dan gaan we weer de bus in en stoppen een paar honderd meter verder alweer bij het Cayman Turtle Center. Deze instelling van de overheid runt een fokprogramma voor de bedreigde zeeschildpadden. We brengen er samen met onze gids/chauffeur een kort bezoek aan. Bij binnenkomst tref je het grote bassin met de volwassen exemplaren. Ze worden net gevoerd en het is ook paartijd. Een heel gekrioel van deze machtig grote beesten, die tientallen jaren oud kunnen worden. Achter het bassin is een strand aangelegd, waar ze eieren kunnen leggen. Die worden dan weer op een andere plek onder ideale omstandigheden uitgebroed.

Verderop komen we bij kleinere bassins, waar jonge schildpadjes in zwemmen. Er wordt verzocht onze handen te ontsmetten, want je mag deze schildpadjes oppakken. We zijn hier een beetje huiverig voor, want we weten niet hoe stressvol dit voor de beestjes is. Er staan wel een paar rangers bij, die alles goed in de gaten houden. Op een gegeven moment vraagt onze gids of wij er ook één willen vasthouden. Jeroen zegt nee, maar hij haalt er al eentje uit het water. Dan gaat Co er toch maar heen om het schildpadje even kort van hem over te nemen. Je houdt het beestje eigenlijk alleen bij het harde schild vast, dus niet bij de zachte delen. Snel een foto nemen en dan maar weer gauw gaan zwemmen!

Dan rijden we terug naar Georgetown. Onderweg zien we nog de restanten van het Hyatt hotel, dat verwoest werd door orkaan Ivan in 2004. Zo’n beetje 70% van alle gebouwen hier werd toen vernietigd door golven van 25 meter hoog… Dat is bijna niet voor te stellen op zo’n schitterende dag als vandaag.

In de haven vinden we de boot voor het laatste onderdeel van deze excursie. We gaan met een semi submarine (een “halve onderzeeër) een uurtje varen, om vissen en koraal te kunnen bekijken zonder nat te worden. Hoe leuk is dat? Iedereen heeft zijn eigen raampje en je hoeft alleen maar te kijken naar al het moois wat voorbijkomt. We zien verschillende tropische vissen, kwalletjes, grotere vissen (tarpons) en op een gegeven moment komt er ook een schildpad langs gezwommen! Dat was helaas net aan de andere kant van de boot, dus daar hebben we geen goede foto van.

Verder gaan we een paar keer over scheepswrakken heen en passeren we een paar plekken waar ze proberen om het koraal weer verder te laten groeien. Dan liggen we even stil en gaat er een medewerker van de boot snorkelen met voer voor de vissen. Dat levert een enorme school op bij de boot. De vissen zijn inmiddels gewend om gevoerd te worden op deze plek. De man zwemt de hele boot rond, zodat iedereen foto’s kan nemen vanuit zijn eigen raampje. Gaaf!

Als we weer terug zijn in de haven zit onze tour erop en kunnen we met de tenderbootjes terug naar ons schip. We hebben best trek en besluiten de lunch aan boord te gaan gebruiken. Kunnen we de rest van de middag een beetje relaxen op ons balkon. Veel gasten zullen waarschijnlijk een lekker plekje gevonden hebben op één van de mooie stranden hier.

Zaterdag 23 februari 2019

Het diner van gisteren was weer geslaagd en omdat het nog rustig was in het restaurant, hebben we veel met onze ober kunnen praten. Hij wil ons erg graag van dienst zijn en nadat we klaar zijn, zet hij ons nog een bolletje Mango ijs voor. Hij had geprobeerd Citroenijs te regelen, maar dat was niet gelukt. Hij onthoudt blijkbaar wel goed wat we verteld hadden.

Daarna gingen we naar de bar. Vandaag een stuk rustiger dus ook hier wat meer tijd om te praten met de barkeepers. Eentje blijken we inderdaad wel eerder gezien te hebben en hij herkent ons ook. Hij heet Jan, lekker Nederlands, maar hij komt van de Filippijnen. Hij verwacht ons in november weer te zien op de Luminosa. Daar gaan we dan mee varen en hij verwacht dan ook op dat schip te zitten, omdat barkeepers met een visum voor Amerika tegenwoordig zeldzaam zijn en de Luminosa dan weer naar Miami vaart. Maar daarover meer in november.

We hebben ondertussen ook begrepen dat het regelmatig voorkomt dat een medewerker in Amerika van boord gaat en niet terug komt omdat hij blijkbaar makkelijk werk kan vinden in Amerika en er voor kiest om zo zijn reis erheen te doen.

We proberen vanavond een nieuwe cocktail waar wel heeeel veel alcohol in gaat, de Long Island Iced Tea. Dus als we naar de hut gaan voor de nacht, dan voelen we wel dat we niet in staat zijn achter het stuur te kruipen. Het is ook weer niet veel erger dan dat, hoor.

Tegen 8 uur worden we wakker. De zee is kalm en er is veel blauw aan de lucht. We gaan vandaag in het Clubrestaurant ontbijten. Daar hebben ze bepaalde dingen die in het buffetrestaurant niet verkrijgbaar zijn. Andersom komt ook voor. Vandaag dus Eggs Benedict voor Co en een omelet voor Jeroen.

Als we klaar zijn, spreken we een barman die we ook al kennen en die de dranken in het restaurant verzorgt. Hij heeft daarbij helaas geen direct contact met de gasten, wat hij wel jammer vindt. Zijn contract zit er bijna op en hij heeft alle bars van het schip zo’n beetje gehad. Hij vertelt dat hij niet in Amerika van boord kan. Ze houden hem en andere collega’s vaak lang in de wacht bij de douane en krijgen dan zonder enige uitleg een stempel “geweigerd” in hun paspoort. Daar baalt hij enorm van want Miami is met name een fijne plek om even van boord te kunnen gaan om te shoppen.

Wie onze verslagen vaak leest, kent wellicht ons gemiddelde dagprogramma van een zeedag. Ontbijt, lopen, lezen, eten, sauna, lezen, eten en bar. Sommigen vinden het saai, maar wij aanbidden de zeedagen en mede daarom kijken we al weer uit naar onze volgende cruise met maar liefst 13 zeedagen. Voor het lopen beginnen we op het daarvoor bedoelde parcours, maar dat is wel een heel klein rondje en dan zouden we er ruim 50 moeten lopen. Veel tellen. Na het eerste rondje besluiten we het anders te doen. We maken het rondje groter zolang dat niet geblokkeerd wordt door andere gasten op ligbedden. Dus we lopen op rechts het parcours uit en maken de baan ruim twee keer zo groot door links er weer op te gaan. Op een licht hellend stukje na, is het toch gelijkvloers. Tijdens het lopen zien we meerdere cruiseschepen in tegenovergestelde richting varen.

Na ruim een uur lopen, gaan we voor een drankje op het achterdek voordat we naar de hut gaan om te lezen. We kunnen nog net wat schaduw vinden want we hebben al een tijd in de zon gelopen. Daarna naar de hut waar we op ons balkon ook heerlijk uit de zon kunnen liggen.

Volgende stap dus lunch en daarna naar de Spa. Daar is het erg rustig. Vinden we niet erg. Na de sauna zitten we op het dek voor de sauna in de zon. We doen 3 rondjes, twee keer droge sauna en 1 keer stoomcabine.

Vanavond gaan we in pak. Er is weer een VIP cocktailparty, maar daar hebben we geen zin in. Het pak dus alleen voor het diner. En dan weer omwisselen voor we naar de bar gaan. Proost en daarna welterusten.

Vrijdag 22 februari 2019

We worden net voor de wekker wakker, terwijl het schip de haven van Miami nadert. We zien dat er al vier andere cruiseschepen aangemeerd liggen, waaronder een schip van Disney. Die komen we niet vaak tegen op onze reizen.

Het ontbijt nemen we bij het buffet op dek 9 en dan gaan we meteen door naar de verzamelplek voor onze excursie van vandaag. De dag begint vroeg, want we moeten al om 8 uur in het theater verzamelen. We krijgen stickers voor bus 5, zoals ook al in de Diario di Bordo was aangekondigd. We moeten dit keer écht wachten met naar de uitgang gaan totdat ons busnummer omgeroepen wordt. Op dit schip is alles wat strakker gereguleerd. Dat wachten geeft ons gelukkig tijd om de paspoorten nog uit de hut op te halen. Die waren we vergeten mee te nemen. We zijn ondertussen zo gewend dat we met alleen de Costa kaart van boord kunnen, dat we het programma hier niet meer goed op nageslagen hadden.

Als we uiteindelijk van boord mogen, vinden we beneden bij de terminal onze bus met reisleidster Gina en chauffeur Louis. We zitten met een gemengd gezelschap van Engels- en Franstaligen. We beginnen de excursie met een stadsrondrit. Wat we daarvan allemaal kunnen zien, hangt heel erg van de verkeersdrukte af, zoals Gina steeds uitlegt. De tijd voor de boottrip van later op deze morgen ligt vast, dus daar moeten we stipt op tijd zijn.

We beginnen de rondrit in Miami Beach. Dit stadsdeel aan de kust is heel populair en was het decor voor verschillende televisie series. Je vindt er nog heel veel art-deco gebouwen, tussen alle moderne luxe appartementen-torens in.

Na een rondje door Miami Beach, rijden we terug naar downtown Miami. De weg gaat over de causeway, verschillende bruggen over een aantal (kunstmatige) eilanden hier in de baai. We komen dan aan in de wijk Coconut Grove, één van de oudste van de stad. Hier zien we een glimp van de oprijlaan van het huis van Madonna, met ernaast de oprijlaan van Sylvester Stallone.

Daarna rijden we langs het stadhuis, Miami City Hall, mooi gelegen aan het water. Het gebouw is het voormalige hoofdkantoor van de vliegmaatschappij PanAm, die al jaren geleden werd overgenomen door American Airlines.

Verderop komen we aan in Little Havana. Deze wijk is begonnen door Cubaanse vluchtelingen, die letterlijk niks anders bij zich hadden dan de kleren aan hun lijf. We gaan hier voor een korte stop de bus uit. We kunnen Cubaanse koffie proeven in het visitor center en buiten zien we vooral veel muurschilderingen en wat beelden van hanen, het symbool van Cuba.

Nu rijden we door naar het winkelcentrum Bayside, waar onze boottocht van anderhalf uur zal gaan vertrekken. We gaan eerst op het bovendek zitten, waar wordt verwacht dat je op de stoelen blijft zitten. Later lopen we naar de voorplecht, waar we een veel vrijer uitzicht hebben op al het moois hier.

In de baai van Miami zijn verschillende kunstmatige eilanden aangelegd, waarop de huizen van “the rich and famous” staan en waar dan meestal ook nog een luxe jacht voor de deur ligt. We varen langs Palm Island, Hibiscus Island en Star Island. We hebben ze niet allemaal onthouden, maar in ieder geval hebben we de huizen gezien van Ricky Martin, Jacky Chen, Will Smith, Julio Iglesias en Gloria Estefan. Ook de voormalige woning van Al Capone was te zien, of eigenlijk alleen maar het huisje van de bodyguard aan de waterkant.

We komen ook nog langs Fisher Island, waar mega dure appartementen gebouwen zijn neergezet. Onder andere Oprah Winfrey schijnt er eentje te hebben.

Op de terugweg naar Bayside krijgen we nog een verrassing. Twee dolfijnen zwemmen vlak langs de boot! De kapitein draait nog even rond, maar het was een eenmalige begroeting van deze leuke dieren.

De bus brengt ons weer terug naar ons “eigen” schip, waar we aan boord meteen kunnen aanschuiven voor de lunch.

Dan is het daarna hoog tijd om even te relaxen. We hebben weer een onbeperkte toegang tot de Samsara Spa geboekt. Het fijne van de spa op dit schip is dat er ook een finse houten sauna aanwezig is. Daar maken we dus meteen gebruik van! Hopelijk helpt het badderen ook een beetje voor de muggenbulten die we eergisteren hebben opgelopen in het mangrove bos. Jeroen is maar liefst 16 keer gestoken op zijn onderarmen, waarvan zelfs twee aan de binnenkant van zijn handen! We hebben wel insectenspray mee, maar hadden niet verwacht dat we dat daar nodig zouden hebben… Dus wel! Hopelijk gaat dat ons in de bossen van Belize en Mexico beter af.

Terug in de hut zien we vanaf ons balkon de andere schepen vertrekken. En dan is het voor ons tijd voor het diner. Eens kijken wat er vandaag op het menu staat en of we weer dezelfde tafel aan het raam kunnen bemachtigen.

Donderdag 21 februari 2019

We zijn weer erg vroeg wakker en als we de gordijnen openen regent het. In alle rust douchen we en kleden we ons aan. Daarna pakken we de koffers in en gaan ontbijten. Geen hamburgertjes dit keer.

Omdat we straks niet meer ruim gebruik kunnen maken van internet, laten we alle apparaten nog snel even van alles updaten. Dat scheelt straks thuis ook weer.

Ruim voor 11 uur staat het busje voor de deur om ons naar de cruise terminal te brengen. We delen deze met een man en vrouw waarvan we niet kunnen vaststellen wat hun relatie precies is, maar zij gaan beiden op een hele korte cruise met een ander schip. De man lijkt al de nodige moed ingedronken te hebben, hoewel het niet zijn eerste cruise is. Zeker ook niet de laatste blijkt uit het gesprek dat we met hen hebben.

Wij worden als laatste bij de juiste terminal gebracht en we geven onze koffers af om daarna de terminal in te lopen. De koffers worden later gebracht. We zijn niet de eersten, maar het is nog niet zo druk dat we lang moeten wachten voor de security check en het inchecken. Dan de wachtkamer in wat de verwachting is dat de eerste mensen rond 12 uur aan boord kunnen gaan.

Iets voor 12 uur wordt inderdaad opgeroepen dat de gasten met nummer 1 naar de deuren kunnen. We moeten dan eerst nog in de rij staan voor de deuren daadwerkelijk open gaan, hetgeen iets na 12 uur het geval is. En dan gaat het snel. Parcourtje afleggen naar de slurf die ons aan boord brengt maar dan zijn we aan boord.

Door naar onze hut, op de achterhoek van het schip. Onze cabin steward legt nog net de laatste hand aan het schoonmaken, maar we mogen naar binnen. Heerlijk wat een ruimte heeft deze hut. En wat een ruim balkon weer.

De koffers zijn er nog niet, dus droppen we de handbagage af en gaan naar dek 9 voor lunch. Eerst gaan we even langs de verschillende buffetten kijken wat ze bieden en daarna in de rij om ons bordje te vullen. Het voelt weer vertrouwd. Daarna door naar de Spa om te kijken of ze nog een mooie aanbieding hebben voor een massage in combinatie met gebruik van de sauna voor de hele reis. Echter ze hebben niet zo’n mooie aanbieding als op onze vorige cruise en volgens de dame zijn er geen gunstige tijden meer voor een massage. Dus we houden het bij gebruik van de thermen gedurende de gehele reis.

Dan gaan we nog even kijken waar het restaurant is waar we vanavond dineren. Dat is snel gevonden en we maken even een praatje met een van de medewerkers en de maître. Die raden ons aan om vroeg te komen want vanavond is ook de ontruimingsoefening zoals altijd voor vertrek. Tot vanavond!

Terug in de hut openen we de fles Ferrari prosecco die we gekregen hebben. Dan worden de koffers gebracht en gaan we ons installeren. Internet even werkend maken en alvast een deel van het verslag schrijven.

We staan ruim voor 6 uur bij het Club Deliziosa restaurant dat vandaag eerder open is omdat we straks nog de safety drill moeten doen. Dat is om half 9. We hebben een zeer geslaagd diner en onze ober laat merken ons goed van dienst te willen zijn. Zo geeft hij aan dat als we iets niet lekker vinden we dat gewoon kunnen zeggen en als er niet iets van onze gading op het menu staat dat hij wel iets anders kan regelen. Gezellige vent en hij kent zijn gasten.

Na het diner nog even naar de hut om de zwemvesten klaar te leggen want straks gaat het alarm voor de oefening. Dat wordt weer even buiten in verschillende talen aanhoren hoe te handelen bij een noodgeval. Ach, we zijn al blij dat dat tegenwoordig in minder talen gebeurt dan de eerste keer.

Dan is het tijd om de zwemvesten op te bergen en naar de bar te gaan voor onze geliefde BBC, Baleys Banana Colada. En als in Nederland de wekkers beginnen af te tellen, gaan wij lekker slapen.